Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Το σαφάρι της Εθνικής Νέων για διάκριση στο μικρό Ευρωμπάσκετ (Κ20) τελείωσε άδοξα και ταπεινωτικά, με μία βαριά και ασήκωτη συντριβή από την ίδια Γερμανία που έως τότε μετρούσε 1 νίκη και 2 διψήφιες ήττες στους δικούς της αγώνες.

Πνευματικά, τουλάχιστον, ο αποκλεισμός δρομολογήθηκε μία μέρα νωρίτερα, στο φινάλε του αγώνα με τη Λιθουανία, όταν ένα τρίποντο της τελευταίας στιγμής άφησε τους δικούς μας ξερούς.

Αφ’ ενός, ήταν «άδικο», αφού η ελληνική ομάδα είναι αξιόλογη και μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο, από την 9η ή 10η θέση που πιθανότατα θα καταλάβει. Αφ’ ετέρου, ουδείς δικαιούται να μιλήσει για αδικία, όταν το «χιαστί» παιχνίδι ολοκληρώνεται με σκορ 54-82 και μάλιστα επιεικώς.

Ναι, στα χέρια των …άμπαλων, υποτίθεται, Γερμανών, που μάλιστα δεν είχαν γεμίσει την ομάδα τους με πολλά υψηλόσωμα και αλτικά «αφρικανάκια» όπως συνηθίζουν.

Όσο για το ματς με τους Λιθουανούς, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό αν οι Έλληνες διεθνείς εξασφάλιζαν το αμυντικό ριμπάουντ στην κρίσιμη φάση, ώστε να μη δοθεί δεύτερη ευκαιρία στους αντιπάλους.

Η Εθνική Κ20 δεν είχε ψηλούς ούτε για «ζήτω», οπότε κάθε πάσα στη θέση του φουνταριστού ήταν σκέτο φαρμάκι και κάθε διεκδικούμενο ριμπάουντ, περιπέτεια.

Toν ρόλο του σέντερ έπαιξε φιλότιμα ο δυνατός αλλά κοντός Καμπουρίδης (2μ04), ενώ ο άτεχνος Αρνόκουρος, σέντερ με μπόι 2μ01 ή λίγο παραπάνω, έγινε μπαλάκι ανάμεσα στην Κ20 και στην επίσης προβληματική στις ρακέτες Κ19.

Όλοι οι υπόλοιποι παίκτες, ακόμα και τα «τεσσάρια», με εξαίρεση τον Χουγκάζ που δεν είχε ρόλο στους Κ20, είχαν ύψος από 2μ01 και κάτω. Και λεπτοκαμωμένα κορμιά.

Αν η Εθνική μας πήρε ικανοποιητικό βαθμό στα ριμπάουντ και στην ψηλή άμυνα, το οφείλει στην ομαδική δουλειά, στο καλό προπονητικό πλάνο και στα μακριά χέρια περιφερειακών παικτών όπως οι Καλαϊτζάκηδες.

Ο Μωραϊτης πέτυχε τριπλ νταμπλ στη σημερινή, ευπρόσδεκτη νίκη επί της Σερβίας. Ωστόσο, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική αν υπήρχε ένας σέντερ όπως λ.χ. ο Παπαγιάννης, που έκανε θραύση στις μικρές ηλικίες.

Έβλεπα σήμερα τον γιο του Μίρο Πετσάρσκι, που πέτυχε 26 πόντους με 10/19 και γαρνιτούρα 15 ριμπάουντ σε 41 λεπτά, και έτρεχαν τα σάλια μου από τη ζήλεια. Χάθηκε να είχαμε και εμείς έναν τέτοιον;

Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, ο μπαμπάς του 19χρονου Μάρκο αγωνιζόταν με ελληνικό διαβατήριο στον Άρη και στον Παναθηναϊκό. Να που βγάζει και η Ελλάδα ψηλούς, βρε!

Από την άλλη, η παινεμένη Σερβία αποκλείστηκε προχθές από τη Μεγάλ Βρετανία (η οποία στο μεταξύ έφαγε 25άρα από τους Γερμανούς) και πλέον κινδυνεύει σοβαρά με υποβιβασμό στη Β’ κατηγορία των Κ20, μολονότι έχει ψηλό, έχει …σουτέρηδες και τέλος πάντων βγάζει μπασκετμπολίστες στα δέντρα μαζί με τα μήλα και τα πορτοκάλια.

Δύο χρονιές σερί πρωταθλήτρια Ευρώπης στους Κ18, ωστόσο απέτυχε στο φετινό Μουντομπάσκετ Κ19 στο Ηράκλειο και καταποντίζεται στο Ευρωμπάσκετ Κ20.

Στις μικρές Εθνικές ομάδες, δεν υπάρχει κανόνας που να χωράει όλα τα παραδείγματα ούτε συνταγή. Το μόνο που έχει σημασία, είναι να βγαίνουν παίκτες ικανοί να στελεχώσουν τις ομάδες των Ανδρών, Εθνικές και μη.

Αυτό, ακριβώς, είναι το δικό μας πρόβλημα. Ότι σε δύο σερί διοργανώσεις ψάχναμε με τον φακό για να βρούμε 20χρονο ή 19χρονο έτοιμο να κοιτάξει στα μάτια παίκτες μεγαλύτερους σε ηλικία. Και δεν εννοώ κάποιο αστέρι επιπέδου Ντόντσιτς.

Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης του Παναθηναϊκού μοιάζει έτοιμος μπασκετμπολίστας, όπως και ο Δημήτρης Μωραϊτης της ΑΕΚ. Ωστόσο, βρίσκουν ελάχιστο ή καθόλου χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους.

Ο μικρότερος σε ηλικία Νίκος Ρογκαβόπουλος είναι το καθαρόαιμο ταλέντο της επόμενης φουρνιάς, ενώ ο Ζώης Καράμπελας παρέδωσε διαπιστευτήρια σε επίπεδο Α1 με το Περιστέρι.

Τους δύο τελευταίους θα τους δούμε και στο Ευρωμπάσκετ Κ18, από τις 27 Ιουλίου στον Βόλο. Eκει θα πρέπει να κάνουν θραύση.

Υπάρχουν άλλοι με καλά στοιχεία: το σουτ του Καμπερίδη, η άμυνα του Νικολαϊδη, η αντίληψη και η πλαστικότητα του έτερου Καλαϊτζάκη, η επαφή του Αρσενόπουλου με το καλάθι, το θράσος του Κολοβέρου, το μακρόστενο κορμί του Βουλγαρόπουλου, το πληθωρικό ταλέντο του Μαντζούκα κ.α.

Όπως έγραφα και τις προάλλες, όμως, τα αμούστακα του ελληνικού μπάσκετ ανεβαίνουν σκαλοπάτια όταν αφήνουν στην άκρη τα «εγώ» και γίνονται ομάδα.

Η Κ20 ήταν εξαιρετική όταν απλωνόταν στο παρκέ και ασκούσε πίεση στα 3/4, μικραίνοντας το γήπεδο και καμουφλάροντας αρκετές από τις αδυναμίες της στο «πέντε εναντίον πέντε».

Έπαιξε γενικά σωστό μπάσκετ του προπονητή, αλλά ναυάγησε στην κρίσιμη στιγμή, απέναντι σε αντίπαλο που τη σημάδεψε στην καρωτίδα: 35-55 τα ριμπάουντ, 6/33 τα ελληνικά τρίποντα.

Δεν είναι φυσικά ντροπή, να χάνει κάποιος από ανώτερο αντίπαλο. Το θέμα ήταν, ότι η αδυναμία στο σκοράρισμα διέλυσε το μυαλό των Ελλήνων παικτών, αυτό που θα έπρεπε να είναι το ισχυρότερο όπλο της.

Η Εθνική Ανδρών του 2024 μπορεί να αποτελείται από τους παίκτες που αναφέρθηκαν πιο πάνω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το εγχώριας παραγωγής κομμάτι της.

Ορισμένα από τα σημερινά στελέχη της είναι μικρής ηλικίας και ασφαλώς έχουν πολλά χρόνια προσφοράς μπροστά τους.

O Κόνιαρης, ο Παπαγιάννης και ο Κώστας Αντετοκούνμπο γεννήθηκαν το 1997, ο Μήτογλου και ο Ντόρσεϊ το 1996, ο φτασμένος Παπαπέτρου είναι συνομήλικος του Γιάννη Αντετοκούνμπο (1994), ο Λαρεντζάκης κλείνει τα 27 τον Σεπτέμβριο, ο Όγκαστ τα έκλεισε προ δεκαημέρου.

Πυρήνας που να δικαιολογεί αισιοδοξία υπάρχει, βάθος καθόλου. Ήδη κάποια αστέρια της προηγούμενης, στολισμένης με τρόπαια γενιάς, κινδυνεύουν να χάσουν το τρένο.

Ποιος θυμάται σήμερα τα όργια του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου με τις μικρές Εθνικές ομάδες και πόσοι θα πιστέψουν ότι ο ίδιος ήταν μέλος της Εθνικής Ανδρών στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2016, σε ηλικία 19 ετών;

Ή ότι ο 21χρονος Μιχάλης Λούντζης ξεκίνησε βασικός σε αγώνα πλέι-οφ της Εuroleague πριν ακόμη φτάσει στα 17α γενέθλιά του; 

Ουδείς δικαιούται να ξεγράφει ταλαντούχους παίκτες στα 22 τους, ιδίως προικισμένους όσο οι δύο προαναφερθέντες. Ούτε στα 25 ούτε στα 26 τους. Ορισμένοι αργούν να θερίσουν τους καρπούς. 

Η επιστροφή του Λίνου Χρυσικόπουλου στο προσκήνιο με την Εθνική ομάδα των «παραθύρων» ήταν ένα από τα πιο χαρμόσυνα νέα των τελευταίων μηνών στο ελληνικό μπάσκετ.

Ο Κερκυραίος θεωρήθηκε ταλέντο ολκής όταν ήταν τινέιτζερ, αλλά έμεινε πίσω εξαιτίας σοβαρών τραυματισμών και άλλων συγκυριών.

Μολονότι έχει συμπληρωθεί γεμάτη δεκαετία από τότε που πρωτακούστηκε το όνομά του, ο Λίνος είναι μόλις 26 ετών. Kαι μέλος, επιτέλους, της Εθνικής Ανδρών.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This