Του Μάκη Σερεπίσου
Θα μπορούσε να είναι εύκολα και σενάριο ταινίας: Ο… κακός, ή αν θέλετε ο γίγαντας της ιστορίας μας, ήταν πληγωμένος. Ο κανόνας που ήθελε την Team USA να κατεβαίνει στους Ολυμπιακούς μόνο με ερασιτέχνες και κολεγιόπαιδα είχε… γυρίσει μπούμερανγκ: Οι Σοβιετικοί και οι Γιουγκοσλάβοι έφτασαν στο πικ τους, με τρομερές φουρνιές που το 1988 άφησαν ένα τεράστιο πλήγμα στους Αμερικανούς.
Ο τελικός του τουρνουά στη Σεούλ δεν είχε ΗΠΑ! Το σοκ, τεράστιο. Η ΕΣΣΔ κέρδισε τους Πλάβι με 76-63 και το ματς αυτό σηματοδότησε ουσιαστικά την… αρχή του τέλους και την αφύπνιση του τέρατος!
Οι ειδικοί αλλάζουν τον κανόνα, ο πληγωμένος εγωισμός βγαίνει μπροστά και η Team USA κατεβαίνει το 1992 στην Βαρκελώνη με μία τρομερή ομάδα, ίσως την καλύτερη που έχει παρουσιαστεί ποτέ σε διεθνές τουρνουά.
Την πρώτη, την αυθεντική, την φανταστική Dream Team.
Οι έντεκα από τους δώδεκα της αποστολής ήταν επαγγελματίες. Σταρ του ΝΒΑ, παίκτες που έκαναν… πλάκα στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Πρώτος και καλύτερος, ο Μάικλ Τζόρνταν. Δίπλα του, το δίδυμο που άλλαξε την πορεία του «μαγικού κόσμου», ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Λάρι Μπερντ. Λίγο πιο πίσω, τρεις ψηλοί που έγραψαν ιστορία (Καρλ Μαλόουν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Πάτρικ Γιούιν), ένα τρομερό πλέι-μέικερ (Τζον Στόκτον), δύο γκαρντ-φόργουορντ που σήμερα θα είχαν 20-25 πόντους μ.ο (Κλάιντ Ντρέξλερ, Κρις Μάλιν), ο ξεχωρισός Τσαρλς Μπάρκλεϊ, ο απαραίτητος Σκότι Πίπεν και, σαν μία… νότα από το παρελθόν, ο Κρίστιαν Λέτνερ, σταρ του NCAA.
Ναι, δεν είχαν αντίπαλο. Και ναι, τα παιχνίδια τους στην Βαρκελώνη εξελίχθηκαν σε ένα μοναδικό σόου, μία υπέροχη παράσταση που δεν είχε σταματημό!
Η ομάδα του Τσακ Ντέιλι δεν είχε όρεξη για αστεία: Παρά το γεγονός πως οι προπονήσεις είχαν… χαβαλέ, στο παρκέ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Dream Team ταξίδεψε στην Ισπανία με σκοπό να κυριαρχήσει και να διαλύσει οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο της. Και αυτό ακριβώς έγινε.
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι από άλλο κόσμο. Από έναν γαλαξία που βρίσκεται πολύ, πολύ μακριά από εμάς». Ο Ερλάντερ Κοίμπρα από την Ανγκόλα ήταν ένας μόνο από τους άτυχους που έπρεπε να αντιμετωπίσουν αυτούς τους παίκτες. Η Team USA κέρδισε φυσικά όλους τους αντιπάλους της με 43,8 πόντους διαφορά μέσο όρο και το τεχνικό επιτελείο (δίπλα στον Ντέιλι βρέθηκαν οι Λένι Ουίλκενς, Πι Τζέι Καρλέσιμο και Μάικ Σιζέφσκι) κάλεσε μόνο ένα τάιμ-άουτ σε όλη την διοργάνωση. Μόλις ένα, στον τελικό με την Κροατία, όπου η παρέα των Ντράζεν, Ράτζα, Κούκοτς και Βράνκοβιτς βρέθηκε μπροστά στο σκορ με 25-23.
Ήταν η μοναδική φορά που υπήρξε έστω και λίγο άγχος. Οι Αμερικανοί επέστρεψαν στο παρκέ, έτρεξαν ένα από τα κλασικά και… μαγικά σερί τους και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος: 117-85 το τελικό σκορ, εύκολο χρυσό για τους λαμπερούς σταρ του ΝΒΑ, που χάρηκαν με την ψυχή τους μία επιτυχία που έμεινε στην ιστορία, όχι για την… δυσκολία της κατάστασης, αλλά για την κληρονομία που άφησε μέχρι και σήμερα.
Από τότε έχουν δημιουργηθεί αρκετές ακόμα «Dream Teams», όμως καμία δεν μπορεί να ακουμπήσει τον θρύλο της ομάδας που παρουσίασε την μαγεία του μπάσκετ το 1992 στην Βαρκελώνη.
Bonus: Η καλύτερη ιστορία για το συγκεκριμένο γκρουπ αφορά το περιβόητο «κορυφαίο παιχνίδι που δεν είδε κανένας». Και η συγκεκριμένη ατάκα δεν ανήκει σε εμάς ή σε κάποιον ιστορικό του αθλήματος, αλλά στην… Αυτού Μεγαλειότητα.
«Ήταν το μεγαλύτερο παιχνίδι που έχω παίξει ποτέ! Όλα τα όμορφα πράγματα για το παιχνίδι του μπάσκετ απεικονίστηκαν στο συγκεκριμένο ματς. Ήταν ότ,ι καλύτερο έχει συμβεί στο μπάσκετ και είμαι τυχερός που συμμετείχα και εγώ». Τάδε έφη, Μάικλ Τζόρνταν. Και εξηγούμαστε.
Λίγο πριν ξεκινήσουν οι αγώνες στην Βαρκελώνη, ο Τσακ Ντέιλι θέλησε να δώσει κίνητρο στους σταρ του ΝΒΑ και τους κάλεσε να δώσουν ό,τι έχουν σε ένα μοναδικό προπονητικό διπλό. Ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και με μοναδικό έπαθλο τη νίκη απέναντι στην καλύτερη ομάδα που θα αντιμετώπιζαν εκείνοι οι θρύλοι του «μαγικού κόσμου».
Εκτός του Στόκτον και του Ντρέξλερ, που ήταν τραυματίες, οι υπόλοιποι δέκα χωρίστηκαν ως εξής: Ο Τζόνσον είχε μαζί τους στους μπλε τους Μπάρκλει, Ρόμπινσον, Μάλιν και Λέτνερ, ενώ οι λευκοί του Τζόρνταν παρατάχθηκαν με τους Μαλόουν, Πίπεν, Μπερντ και Γιούιν.
«Ό,τι έχετε. Παίξτε σα να μην υπάρχει αύριο», ήταν η εντολή του Ντέιλι και η συνέχεια εντάχθηκε στα… όρια του μύθου: Οι λευκοί του «MJ» κέρδισαν με 40-36 σε ένα παιχνίδι με τρομερές άμυνες, μπασκετικό «ξύλο» και μοναδικό θέαμα, το οποίο δυστυχώς δεν είδε ποτέ κανένας…
Οι αναμνήσεις της Βαρκελώνης ωστόσο, έμειναν. Και δεν θα ξεχαστούν ποτέ, αφού οι μύθοι παραμένουν πάντα αναλλοίωτοι!
Πηγή: Sport DNA
