Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σκουντή

Υπάρχουν πολλώ λογιώ αγώνες, ο καθείς με τη σημασία και το ειδικό βάρος του…

Αλλά ένας της Εθνικής ομάδας μπάσκετ απέναντι στην Ιταλία είναι ασφαλώς κάτι παραπάνω από ένας αγώνας και θα μνημονεύεται πάντοτε ως εκείνος ο οποίος άνοιξε έναν δρόμο που κανείς μας δεν είχε διανοηθεί…

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: παραλείπονται, αλλά δεν λησμονιούνται και όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτή η βραδιά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα αποτελεί ένα ανεξίτηλο ορόσημο στην ιστορία της «Επίσημης Αγαπημένης» και του ελληνικού μπάσκετ.

Οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 10 Ιουνίου του 1987, όταν η Εθνική μετά την αγχωτική νίκη επί της Γαλλίας στον «do or die» τελευταίο αγώνα της φάσης των ομίλων, αντιμετώπιζε την Ιταλία στον προημιτελικό με θέα την τετράδα και το βάθρο…

Την παραμονή ο προπονητής της Ιταλίας, Βαλέριο Μπιανκίνι που επονομαζόταν κιόλας «Ευαγγελιστής του μπάσκετ» έκανε μια ευχή: «Να παιχθεί ένας αγώνας με μπασκετικά δεδομένα και όχι με… μυθολογικά! Δεν πρέπει να αφήσουμε τον Όμηρο να ανακατευτεί σε αυτή την υπόθεση»!

Αυτό που εννοούσε και διακαώς επιθυμούσε ο (επίσης αποκαλούμενος) «Αγιατολλάχ του μπάσκετ» δεν έμελλε να συμβεί: στον…Τρωϊκό πόλεμο της επόμενης ημέρας η ελληνική ομάδα με όπλα την αποφασιστικότητα, το πάθος, την καρδιά και τον ηρωισμό κατήγαγε μια σπουδαία νίκη, η οποία όντως ισοδυναμούσε με (Ομηρικό) έπος. Ο λόγος; Eίχε να νικήσει τους Azzurri, που εκείνη την εποχή άκμαζαν σε όλα τα επίπεδα από ένα φιλικό ματς το 1952 στο Μιλάνο (34-25) και συνολικά μετρούσε 16 ήττες σε 17 αναμετρήσεις!

Ο Κώστας Πολίτης έδωσε το σύνθημα λέγοντας ότι «είμαστε πιο γρήγοροι από αυτούς και πρέπει να κτυπήσουμε στο… ψαχνό την άμυνα τους προτού οργανωθεί», όπερ και εγένετο. Η ελληνική ομάδα σκόραρε 90 πόντους απέναντι στην καλύτερη άμυνα του Εurobasket, ο Αργύρης Καμπούρης με 14 πόντους και 11 ριμπάουντ κατατρόπωσε σε μια αληθινή… μυτομαχία (sic) τον Βάλτερ Μανίφικο, ο Γκάλης πυροβολούσε με το 38άρι του, ο Γιαννάκης βρήκε το χέρι του και δη στα τρίποντα και όλα πήγαν κατ’ ευχήν!

Οι πρωταθλητές Ευρώπης του 1983 μείωσαν σε 28-26, αλλά ως εκεί και μη παρέκει! Στο ημίχρονο η Εθνική βρισκόταν 14 πόντους μπροστά (49-35), οι Ιταλοί ένιωθαν να τους καίει η λάβα του Βεζούβιου, οι θεατές χοροστατούσης της Μαρινέλλα τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο και φώναζαν «αέρα» και όταν πια ακούστηκε η κόρνα της λήξης ο ενθουσιασμός γκρέμιζε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ήταν τέτοια η κρισιμότητα του αγώνα και τόσο μεγάλο το διακύβευμα ώστε ο Πολίτης τον έβγαλε σχεδόν όλο με μια πεντάδα!

Ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Καμπούρης και ο Φασούλας άφησαν τα… κόκαλα τους στο παρκέ, αγωνιζόμενοι σε όλο το ματς, ο Χριστοδούλου έπαιξε επί 33 λεπτά και τα υπόλοιπα επτά τα κάλυψε σε ένα χαμηλό σχήμα με τρεις γκαρντ ο Ιωάννου. 

H εμφάνιση του Καμπούρη σε αυτό το ματς υπήρξε καταλυτική, συναρπαστική και μνημειώδης! Σαν να ήταν αφιονισμένος ο Αργύρης υπήρξε ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο η Εθνική γκρέμισε το ιταλικό οχυρό και ανάγκασε κιόλας τον Μπιανκίνι να κουνά διαρκώς και με απόγνωση τα χέρια του!

Στην κορύφωση του σεληνιασμού του ο σέντερ του Ολυμπιακού έκλεψε την μπάλα μέσα στην ελληνική ρακέτα από τον Μανίφικο, την κατέβασε ο ίδιος δίκην πλέι μέικερ και ολοκλήρωσε αυτό το εντυπωσιακό coast to coast με κάρφωμα!

«Είναι η πιο μεγάλη στιγμή της ζωής μου» έλεγε μέσα στην αγκαλιά του πατέρα του και ενώ τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ο εξ Αστυπάλαιας ορμώμενος σέντερ, ο οποίος προφανώς δεν μπορούσε να φανταστεί τι επρόκειτο να συμβεί μετά από τέσσερα βράδια…

Οι συνθέσεις του ιστορικού αγώνα :

Ελλάδα: Γκάλης 38, Γιαννάκης 22, Καμπούρης 14, Φασούλας 9, Ιωάννου 4, Χριστοδούλου 3.
Ιταλία: Μοντέκι 5, Τζεντίλε 5, Μανίφικο 14, Τονούτ 12, Κόστα 4, Βιλάλτα 5, Ρίβα 23, Μοραντότι 2, Καρέρα 8, Μπρουμαμόντι.

Η ιστορική νίκη επί της Ιταλίας και η πρόκριση στους ημιτελικούς προκάλεσαν ντελίριο σε ολάκερο τον ελληνισμό. Αυτός ο ενθουσιασμός δεν θα μπορούσε να μη διαπεράσει σύγκορμη και την ταπεινότητα μου, μάλιστα προδόθηκα σε εθνικό δίκτυο και πολύ το ‘φχαριστήθηκα! 

Έξω από τα αποδυτήρια, λοιπόν, μόλις είδα μπροστά μου τον Γκάλη μούνταρα καταπάνω του με το μικρόφωνο της ΕΡΤ και διημείφθη ένας διάλογος ο οποίος στην κορύφωση του είχε ως απότοκο μια ατάκα που έμελλε να γράψει ιστορία και να διαιωνίζεται ως σύνθημα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Ιδού τι είπαμε λοιπόν…

Σκουντής: Η Εθνική ομάδα είχε συνέχεια μια διαφορά, αλλά οι Ιταλοί προσπαθούσαν μάταια να μειώσουν…
Γκάλης: Για μένα φάνηκε από την αρχή, από το ζέσταμα. Μόνο που τους κοίταζες στα μάτια, φάνηκε ότι δεν ήταν έτοιμοι να παίξουν. Ήξερα την ψυχολογία της ομάδας, ήμασταν σε πολύ καλή κατάσταση και πήραμε τη νίκη.
Σκουντής: Η σημερινή νίκη και το ενδεχόμενο ενός μεταλλίου, ακόμα και το χρυσό, πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από το ελληνικό μπάσκετ για να μην είναι μια ευκαιριακή διάκριση;
Γκάλης: Κοίτα, αυτή η ομάδα έχει μέλλον. Δεν θα σταματήσει εδώ ό,τι κι αν γίνει στο Πανευρωπαϊκό…
Σκουντής: Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του, της καριέρας σου από τότε που παίζεις στην Εθνική ομάδα;
Γκάλης: Είναι, μέχρι το επόμενο παιχνίδι…

Τάδε έφη Γκάλης, όσοι τον περιστοίχιζαν και άκουσαν την κουβέντα του άρχισαν να χειροκροτούν και το ίδιο ήθελα να κάνω και εγώ για να τον αποθεώσω. Αυτό ήταν πρακτικώς αδύνατο επειδή κράταγα το… μαρκούτσι και το μόνο που κατάφερα ήταν να σφίξω τη γροθιά μου εκτιθέμενος μπροστά στην κάμερα!

Την ίδια στιγμή μέσα στα αποδυτήρια της Εθνικής έκλεβε την παράσταση η Μελίνα Μερκούρη, η οποία ούτως ή άλλως δεν έλειψε από το στασίδι της στην εξέδρα των επισήμων ούτε μια από εκείνες τις μεγάλες βραδιές: όχι ως Υπουργός πολιτισμού, αλλά ως η καλή νεράιδα της ομάδας, ακόμη και ως πηγή έμπνευσης…

Μια Ελληνίδα διάσημη στα πέρατα του κόσμου. Η ίδια η Ελλάδα που εμφανιζόταν φορώντας ως εσάρπα την ελληνική σημαία και περιφερόταν παντού: στις εξέδρες, στον αγωνιστικό χώρο, ακόμη και στα αποδυτήρια!

Πριν από τον προημιτελικό η συχωρεμένη η Μελίνα πήγε στα αποδυτήρια και από την αγωνία της αντί να πει «καλησπέρα» είπε «καλημέρα παιδιά»! Δυο ώρες αργότερα ξαναβρέθηκε στον ίδιο χώρο και φανερά συγκινημένη, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ζήτησε τη φανέλα του Παναγιώτη Φασούλα.

Είναι μέχρι το επόμενο παιχνίδι!

Ο «Πάνι» ενθουσιάστηκε και παραβιάζοντας το πρωτόκολλο, την άρπαξε με τις χερούκλες του και τη σήκωσε ψηλά, δίνοντας στον τυχερό φωτορεπόρτερ (της εφημερίδας «Έθνος») Βασίλη Ζησόπουλο το κλικ της ζωής του! Η φωτογραφία με τη Μελίνα στον ιστό της αράχνης υπήρξε πράγματι ένα από τα ενσταντανέ που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη…

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This