Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ενώ όλος ο κόσμος ασχολούταν με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τα καρφώματά του στο πανηγύρι που λέγεται «Ακρόπολις», η ιστορία ενός άλλου Γιάννη, του Γιάννη Αθηναίου, ήρθε να μας θυμίσει πόσο σκληρό πράγμα είναι ο αθλητισμός και από πόσες άδικες ιστορίες είναι γεμάτη η ιστορία του. Ο τραυματισμός του Ελληνα γκαρντ είναι μια ιστορία από αυτές που σου χαλάνε το καλοκαίρι: μια ιστορία ανυπόφορη. Μια ιστορία αθλητική δηλαδή.
Πόλεμος με θύματα
Ο Γιάννης Αθηναίου δεν είναι ο καλύτερος Ελληνας μπασκετμπολίστας και κανείς δεν θα καταγράψει τον τραυματισμό του ως μεγάλη απώλεια για την Εθνική. Νομίζω το πλήθος που είχε γεμίσει το ΟΑΚΑ για να δει την Εθνική να κερδίζει με οποιοδήποτε τρόπο τους Σέρβους μάλλον τον ξέχασε λίγα λεπτά αργότερα: ο κόσμος πήγε για να δει το σόου του Γιάννη Αντετοκούνμπο – δεν τον κατηγορώ. Κι όμως, αν στην ιστορία αυτής της Εθνικής, υπάρχει ένας αφανής ήρωας αυτός είναι ο Αθηναίου. Στην Εθνική των Γιάννηδων αυτός και ο Μπουρούσης υπήρξαν στα προκριματικά καθοριστικοί. Πήραν την ομάδα από το χέρι, έπαιξαν με την καρδιά τους, ήταν πρωταγωνιστές σχεδόν σε όλα τα ματς, φρόντισαν να της εξασφαλίσουν όχι απλά μια πρόκριση, αλλά και μια σειρά από νίκες που της χάρισαν μια καλή κλήρωση στο Παγκόσμιο της Κίνας. Ο Μπουρούσης το έκανε με την κλάση και το αρχηγιλίκι του, ίσως και με την κεκτημένη ταχύτητα της ίδιας της καριέρας του στην Εθνική από την οποία ποτέ και για κανένα λόγο δεν έλειψε. Ο Αθηναίου όμως ήταν αυτός που στα προκριματικά είδε την ευκαιρία να γράψει τη δική του ιστορία με τη φανέλα της ομάδας και την εκμεταλλεύτηκε: το τρίποντο στο Λέστερ ήταν η υπογραφή του, η σφραγίδα του και η μεγάλη του στιγμή – η απόδειξη ότι για όλους μπορεί να υπάρχει μια στιγμή δόξας αρκεί να υπηρετούν το άθλημα με συνέπεια.
Η συνέπεια του Γιάννη Αθηναίου είναι κάτι σπάνιο – ίσως ο αληθινός λόγος που όταν κάποτε σταματήσει το μπάσκετ θα έχει να καμαρώνει για κάτι μοναδικό: χωρίς να έχει υπάρξει ούτε σούπερ ταλέντο, ούτε μεγάλος ηγέτης, ούτε χαρισματικός εμψυχωτής, ο Αθηναίου θα κλείσει την καριέρα του κάποτε έχοντας αγωνιστεί με τις φανέλες όλων των ελληνικών ομάδων που κέρδισαν τίτλους τον καιρό του επαγγελματικού μπάσκετ. Εχει παίξει στον Πανιώνιο, στον Αρη, στον Ολυμπιακό, στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ και φέτος υπέγραψε για τον ΠΑΟ. Οπου κι αν έπαιξε έκανε συνεπέστατα τη δουλειά του κι αυτό έκανε και όταν κλήθηκε να βοηθήσει την Εθνική στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κανονικά για τη θέση του στην αποστολή της ομάδας για την Κίνα δεν θα πρεπε να τίθεται θέμα συζήτησης, αλλά αν αυτό συνέβαινε δεν θα μιλούσαμε για τον Αθηναίου, στον οποίο κανείς ποτέ δεν χάρισε τίποτα. Επρεπε και τώρα να κερδίσει τη θέση, αλλά από όλες τις δοκιμασίες αυτή πρέπει να του άρεσε πιο πολύ: αν για άλλους το παγκόσμιο είναι ένα ακόμα μεγάλο τουρνουά, για αυτόν θα ήταν μια στιγμή καταξίωσης – ένα είδος Ιθάκης για την οποία πολέμησε. Αλλά ο πόλεμος έχει και θύματα: το γόνατο του σε μια μπανάλ φάση δεν άντεξε.
Πίστωση και χρέωση
Ο κόσμος αγαπάει τον αθλητισμό γιατί βλέπει σε αυτόν κάτι δίκαιο κι ο κόσμος έχει ανάγκη την αίσθηση μιας κάποιας δικαιοσύνης. Οι προπονητές μιλάνε για «παιδιά που επιβραβεύονται για την καλή τους δουλειά και τον ιδρώτα τους». Οι αθλητές, όταν αφηγούνται τα κατορθώματα τους το κάνουν τονίζοντας ότι κανένα από αυτά δεν είναι ανεξήγητο. Οι αθλητικογράφοι κάνουν συνήθως κατανοητό ότι πίσω από κάθε επιτυχία υπάρχουν μυστικά που την καθιστούν δίκαιο αποτέλεσμα. Σε όλα αυτά μπορεί να υπάρχουν μικρές ή μεγάλες δόσεις υπερβολής – συχνά ξεχνάμε ακόμα και την παντοδύναμη τύχη που έχει κρίνει πολλά και διάφορα. Αλλά δεν είναι κακό αυτό: οτιδήποτε βοηθά, ώστε να χτίζεται η εντύπωση ότι το καλό θριαμβεύει, δημιουργεί στον κόσμο ένα είδος βεβαιότητας πως υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί σε μια δίκαια επιβράβευση – κυρίως στέλνει στα γήπεδα και στα γυμναστήρια παιδιά με όνειρα.
Όμως όλο αυτό είναι η μια διάσταση γιατί υπάρχει και μια άλλη: κάθε ιστορία επιτυχίας κρύβει συνήθως μια σειρά από άλλες που δεν έχουν καμία γοητεία, γιατί είναι ανυπόφορες και σκληρές. Ο κανόνας της πίστωσης και της χρέωσης βρίσκει στις ιστορίες του αθλητισμού την απόλυτη εφαρμογή του: όσο φανταστική, λαμπερή, μοναδική, υπέροχη είναι η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο πχ, τόσο ανυπόφορη, φρικτή, καταραμένη και εντέλει άδικη είναι αυτή του Αθηναίου, που δεν θα αγωνιστεί σε ένα τουρνουά που θα λάμπρυνε μοναδικά την καριέρα του. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα είναι αμφίβολο αν ο Γιάννης Αθηναίου θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία: είναι ήδη στα 31 του – μακάρι να βρει τη δύναμη να επιστρέψει και να είναι του χρόνου στην ομάδα που θα διεκδικήσει μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά, όπως ξέρουμε, και για αυτό πρέπει να παλέψει πιο πολύ από τους υπόλοιπους: αυτό έκανε πάντα και απλά τώρα η όλη του προσπάθεια θα γίνει ακόμα πιο σκληρή και δύσκολη.
Προσγείωση στην πραγματικότητα
Ο Αθηναίου χτύπησε και θα χάσει το Παγκόσμιο ένα καλοκαίρι που ο ένας στους δυο σταρ του NBA αρνείται σε αυτό να αγωνιστεί – τραγικό και ειρωνικό συγχρόνως. Δεν είναι μια ιστορία πίσω από τη βιτρίνα η δική του: όλα διαδραματίστηκαν μπροστά μας. Δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν λάθη, δεν υπάρχει τίποτα να καταγγείλει κανείς: μιλάμε για αθλητισμό, δηλαδή για πόνο και δάκρυ – το καρτέρι τους προσπαθείς να γλυτώσεις. Στον αθλητισμό δεν υπάρχει σενάριο, δεν υπάρχει σκηνοθεσία, δεν υπάρχει προβλεπόμενο χάπι εντ. Οι αθλητές αγωνίζονται και ή κερδίζουν ή δεν κερδίζουν: δυστυχώς δεν παρασημοφορούνται. Ο Γιάννης Αθηναίου, συνεπής στρατιώτης του μπάσκετ, μας θύμισε ότι ο αθλητισμός είναι για σκληρούς – για τρομερά σκληρούς. Προσγείωσε στην σκληρή πραγματικότητα το πλήθος του κόσμου που είχε πάει στο ΟΑΚΑ για να χειροκροτήσει καρφώματα. Και που τελικά χάρισε το πιο ζεστό του χειροκρότημα σε ένα ταπεινό παλληκάρι που βγήκε από το γήπεδο πονώντας και κλαίγοντας…
Πηγή: Κάρπετ Show
