Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου πήγε χθες στο Τάμπερε για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να κερδίσει τη Φινλανδία παίζοντας τα ρέστα της στα προκριματικά του Euro του 2020. Έχω χάσει το μέτρημα με τα νέα ξεκινήματα της Εθνικής: κάθε λίγο και λιγάκι γίνεται κι ένα τέτοιο. Δεν αλλάζουν μόνο οι προπονητές (τρεις σε ενάμισι χρόνο) αλλά και οι τεχνικοί διευθυντές: τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει από τη θέση ο Καραγκούνης, ο Βρύζας, ο Τσάνας, ο Μπασινάς, ο Γιαννακόπουλος, ο Κωνσταντινίδης και τώρα επέστρεψε και ο Φύσσας. Τουλάχιστον υπάρχει σταθερότητα στα αποτελέσματα. Στη Φινλανδία π.χ χάνουμε πάντα. Ακόμα και χωρίς να το καταλάβουμε. Όπως χθες.
Ποιο είναι το κριτήριο;
Μου έχουν πει διάφορες ιστορίες για το πώς η ΕΠΟ κατέληξε στον Τζόνι Φαν Σιπ. Δεν θα τις διηγηθώ πρώτα από όλα γιατί δεν τις πιστεύω. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν ένα σωρό απίθανα πράγματα για τους καυγάδες που υπάρχουν εντός της Ομοσπονδίας ανάμεσα στους συμβούλους πού συμπαθούν (για να το πω κομψά…) διαφορετικούς παράγοντες. Ας μην μπερδεύουμε τις ομάδες με τους μεγαλομετόχους τους είναι συχνά-πυκνά διαφορετικά πράγματα. Μολονότι με τις ιστορίες αυτές γελάω έχω μάθει να είμαι τρομερά δύσπιστος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει και καμία σημασία το ποιος έφερε τον Ολλανδό: αποτελέσματα περιμένουμε να δούμε – από ιστορίες έχουμε μπουχτίσει. Είναι πάντως ανησυχητικό να μαθαίνεις πως στο συμβούλιο που ανακοινώθηκε ο Φαν Σιπ ο σύμβουλος της ΕΠΟ κ. Ψαρόπουλος είπε στον πρόεδρο κ. Γραμμένο ότι «παίρνουμε προπονητές από το τρίτο ράφι ενώ έχουμε παίκτες από το πρώτο» κι αυτός του απάντησε ότι «αυτές οι επιλογές έγιναν γιατί πληρώνουμε λεφτά στις αποζημιώσεις». Είναι άδικο για τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν την δουλειά να ακούν ότι τα χρήματα (που δεν υπάρχουν…) ήταν το μόνο κριτήριο για την επιλογή τους.
Δεν μπορούν να διοργανώσουν αγώνα
Η αλήθεια είναι ότι έχει χαθεί εντελώς η μπάλα κι αυτό πια φαίνεται και στο γήπεδο: η Εθνική μας στις δυο τελευταίες διοργανώσεις που έχει πάρει μέρος (στο Nations League και τώρα στα προκριματικά του Euro) έχει όλες κι όλες δυο νίκες: μια με την Εσθονία και μια με το Λιχτενστάιν. Εχει αλλάξει τρεις προπονητές και πέντε τεχνικούς διευθυντές, δεν έχει έδρα αφού την πήραν από το Καραϊσκάκη για να την πάνε στο πουθενά, ενώ οι άνθρωποι που την διοικούν δεν είναι σε θέση να διοργανώσουν κανονικά ένα ματς: η ΕΠΟ μας έχει τιμωρηθεί τρεις φορές στη σειρά από την UEFA για διοργανωτικές αδυναμίες – μεταξύ των οποίων είναι πάντα και η καθυστερημένη έναρξη των αγώνων της Εθνικής εντός έδρας! Το τελευταίο πρόστιμο που δέχτηκε είναι 62 χιλιάδες ευρώ, μολονότι το ΟΑΚΑ με τους Ιταλούς ήταν μισοάδειο. Είναι δυνατόν άνθρωποι που δεν κατορθώνουν να αρχίσει ένας αγώνας στην ώρα του, να διοικήσουν μια ομάδα; Η Εθνική μας βουλιάζει διαρκώς εξαιτίας μιας διοικητικής ανικανότητας των ανθρώπων της ομοσπονδίας που ξεπερνά τα συνηθισμένα. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με το δήμαρχο και τον Περιφερειάρχη Ηρακλείου, έστω για να αγωνίζεται η ομάδα στο Παγκρήτιο.
Εχθροί εντός των τειχών
Κανείς δεν ανέλαβε να μας εξηγήσει γιατί τον Αναστασιάδη έπρεπε να τον αντικαταστήσει ο Τζον Φαν Σιπ – που φυσικά δεν φταίει σε κάτι ο άνθρωπος, απλά τον χρησιμοποιώ ως παράδειγμα για την πασιφανή έλλειψη κριτηρίων. Το μόνο που έχω καταλάβει είναι ότι η ΕΠΟ ήθελε στη θέση του Αναστασιάδη κάποιον χωρίς παρελθόν στο ελληνικό πρωτάθλημα, ώστε αυτός να μην μπορεί να χρεωθεί είτε σε βόρειους είτε σε νότιους χαλίφηδες: οι δυο παρατάξεις που διοικούν έβαλαν η κάθε μια ένα τεχνικό διευθυντή (αυτός είναι ο λόγος που στην Εθνική υπάρχουν πάντα δυο;) κι έδωσαν το δικαίωμα στο Γραμμένο να φέρει ένα προπονητή που «να μην είναι του άλλου». Οσοι έφεραν τον Αναστασιάδη υποστηρίζουν ότι αυτός πλήρωσε το γεγονός ότι προερχόταν από την οικογένεια του ΠΑΟΚ και ότι όποιοι δεν είδαν με καλό μάτι την παρουσία του από την πρώτη στιγμή – και αναφέρομαι σε ανθρώπους που εντός της ομοσπονδίας έχουν δύναμη – συνασπίστηκαν εναντίον του. Ετσι αποφασίστηκε η πρόσληψη ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία σχέση με τα δικά μας και που η παρουσία του δεν θα δημιουργήσει αυτομάτως μία παράταξη εχθρών του εντός των τειχών. Πιθανότητα να μέτρησε και ότι οι Ολλανδοί έχουν τη φήμη σκληρών προπονητών. Μετά από όσα έγιναν στα αποδυτήρια της εθνικής τον καιρό του Αγγελου, πιθανότητα στην ΕΠΟ εκτιμούν ότι χρειαζόταν κάποιος που να μπορεί να τρίξει τα δόντια στους παίκτες. Ποιος όμως να το κάνει αυτό, όταν ξέρει ότι παίκτες έκαναν δημοσίως επίθεση στον προηγούμενο προπονητή τους και παρόλα αυτά έμειναν ατιμώρητοι; Εγώ είμαι ο πρώτος που είπε ότι καλά έκανε ο Παπασταθόπουλος και δημοσιοποίησε το πρόβλημα με τον Αναστασιάδη – πίστευα, όμως, (και το έγραφα) ότι ο αρχηγός της Εθνικής πρέπει να πληρώσει και το θάρρος του. Ούτε σε απολογία δεν κλήθηκε! Και από ποιόν άλλωστε να κληθεί;
Το γαϊτανάκι της ασχετοσύνης
Ο Φαν Σιπ παρέλαβε ένα χάος – μόνο που το χάος είναι δημιούργημα των εργοδοτών του. Στην Φινλανδία δεν είχε τους τραυματίες Φορτούνη, Μάνταλο και Δώνη – και οι τρεις του έλειψαν. Δεν πήρε τον Μήτρογλου, που όταν έγιναν οι κλήσεις δεν είχε ολοκληρώσει την μεταγραφή του και μάλλον κανείς δεν του είπε κάτι για τον Μπακασέτα, που θα ήταν χρήσιμος. Αλλά όλα αυτά αρχίζουν να έχουν ολοένα και λιγότερο νόημα διότι έχει τόσο καταστραφεί κάθε έννοια ομάδας, ώστε είναι λάθος να μιλάμε για παίκτες, που θα μπορούσαν να είναι οι σωτήρες της πατρίδας. Στην Εθνική, σε πέντε ματς στα προκριματικά του Euro, έχουν χρησιμοποιηθεί σχεδόν 30 ποδοσφαιριστές: αποκλείεται κάτι ανάλογο να υπάρχει σε άλλη ομάδα στη γη! Μόνο στη θέση του δεξιού μπακ έχουν ξεκινήσει σε πέντε ματς τέσσερις διαφορετικοί παίκτες: ο Τοροσίδης, ο Μπακάκης, ο Ζέκα κι ο Μαυρίας! Σήμερα κανένας δεν ξέρει ποια είναι η ενδεκάδα της Εθνικής – δεν υπάρχουν βασικοί κι αναπληρωματικοί, παρά μόνο ποδοσφαιριστές που εμφανίζονται και εξαφανίζονται με αποτέλεσμα πάντα ο κόσμος να πιστεύει πως υπάρχουν κάπου κάποιοι άλλοι ικανοί να παίξουν καλύτερα, αλλά δεν τους καλούν οι προπονητές.
Το γαϊτανάκι της ασχετοσύνης διέλυσε μια ομάδα που διεκδίκησε μια θέση στο μουντιάλ της Ρωσίας στα μπαράζ: αν δει κανείς τι ακολούθησε, αυτό το γεγονός μοιάζει σχεδόν ανεξήγητο – με βάση όσα συμβαίνουν τώρα το ματς με το Λιχτενστάιν θα είναι ένα μεγάλο ντέρμπι κι ελπίζω τουλάχιστον να καταφέρουμε να αρχίσει στην ώρα που πρέπει.
Κατά τα άλλα δεν χρειάζεται εθνικός ύμνος. Ας ακουστεί από το υπερπέραν η βροντερή φωνή του Αναστασιάδη. Το «δεν μπορούν μωρέ τα παλληκάρια» είναι κάτι περισσότερο από ιδανικός επίλογος. Παλληκάρια δεν βλέπω βέβαια, αλλά δεν πειράζει…
Πηγή: Κάρπετ Show
