Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Πέρυσι τον Οκτώβριο στο Τάμπερε, εμφανιστήκαμε μπροστά τους με προπονητή τον Μίχαελ Σκίμπε και τεχνικό διευθυντή τον Ζήση Βρύζα. Όταν ήρθαν αυτοί στην Αθήνα ένα μήνα μετά, μας βρήκαν με προπονητή τον Αγγελο Αναστασιάδη και τεχνικό διευθυντή τον Αγγελο Μπασινά. Τώρα ξαναπήγαμε στο Τάμπερε, σε λιγότερο από ένα χρόνο, αυτή τη φορά με προπονητή τον Τζον Φαν ‘τ Σχιπ και τεχνικούς διευθυντές τον Κώστα Κωνσταντινίδη και τον Τάκη Φύσσα. Οι Φινλανδοί, εκτός απ’ το να μας βλέπουν και να μαθαίνουν τι δεν πρέπει να κάνουν, προφανώς γελάνε μαζί μας…
Στην πενταετία (2014-19) των έξι προπονητών, μπορούμε να προσμετρήσουμε ότι η μαρμάγκα έφαγε και διάφορους βοηθούς από τον Νίκο Κωστένογλου ως τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Κι ακόμη ένα τεχνικό διευθυντή που στο τέλος πήρε για παράσημο ένα θυροκολλημένο εξώδικο, ονόματι Γιώργος Καραγκούνης. Η Εθνική καίει, οποιονδήποτε πλησιάζει. Εχει κάψει κιόλας, τη μισή ομάδα του EURO 2004. Αργά ή γρήγορα, θα κάψει και αυτούς που ξεκίνησαν τώρα.
Όταν ανέλαβε ο Αναστασιάδης, είμασταν νούμερο-42 στον κόσμο. Μονάχα επτά ματς αργότερα, ήδη ο Φαν’τ Σχιπ μας παρέλαβε στο νούμερο-54. Η πτώση συνεχίζεται, γρήγορη και εύκολη. Την Κυριακή, η Εθνική δίνει στην Αθήνα τη μάχη με το Λίχτενσταϊν για να κρατήσει την 5η θέση και ν’ αποφύγει εκείνο που δεν είχε αποφύγει με τα Φερόε. Την 6η και τελευταία (θέση) στην κατάταξη του γκρουπ. Η ερώτηση είναι, εάν ο αριθμός των εισιτηρίων στο Στάδιο θα ‘ναι τριψήφιος ή τετραψήφιος…
Οι Φινλανδοί δεν το ‘παιξαν, το ματς. Το κέρδισαν. Η Εθνική δεν το ‘παιξε, επίσης. Το έχασε. Συμβαίνει, μεταξύ μίας ομάδας και μίας μη-ομάδας. Για κάποιον λόγο, η Φινλανδία μετράει τέσσερις συνεχόμενες νίκες με μηδενικό παθητικό. Για κάποιον λόγο, η Φινλανδία στο Τάμπερε μετράει έξι συνεχόμενες νίκες με μηδενικό παθητικό. Για κάποιον λόγο, η Ελλάδα μετράει τέσσερις συνεχόμενες ήττες εντός και εκτός έδρας. Όλα στο τέλος της ημέρας, είναι συνήθεια. Η συνήθεια της νίκης, η συνήθεια της ήττας.
Η συνολική χρηματιστηριακή αξία των παικτών του ελληνικού γκρουπ, είναι εύκολα τετραπλάσια από την αντίστοιχη του φινλανδικού (δίχως να μετράμε, καν, τον Κώστα Φορτούνη). Αυτοί όμως, είναι ομάδα. Με προπονητή που ξέρει τα πάντα στην ομάδα, σαν την τσέπη του. Η Ελλάδα δεν είναι ομάδα, κι ο προπονητής γνωρίζει ελάχιστα. Το ποδόσφαιρο, άλλη μία φορά τιμώρησε επιλογές άγνοιας. Και μακάρι, το ζήτημά μας να ήταν αυτό. Ότι ο Ολλανδός δεν πρόλαβε να μάθει πολλά. Και να κάνει τη μη-ομάδα, ομάδα.
Η υπόθεση ήταν κάτι παραπλήσιο σε Φερόε. Ένα φοβισμένο γκρουπ, με ισοπεδωμένη αυτοεκτίμηση, δίχως την παραμικρή έμπνευση από τον καινούργιο προπονητή, με ανύπαρκτο σχέδιο, μια ταλαιπωρία της μπάλας σε τέμπο επιτάφιου, σβηστό, ξεκούραστο για τον αντίπαλο, να μη ρισκάρουμε, να πάρουμε ένα 0-0 και να φύγουμε πανηγυρίζοντας. Όταν η πρώτη «τολμηρή» πάσα έρχεται κατά το 30’, του Μπουχαλάκη στον Κουλούρη, ετούτο αρκεί για να τα καταλαβαίνεις όλα.
Ότι η Εθνική δεν είναι ομάδα, αυτό είναι περισσότερο κι από προφανές. Υπάρχει και το χειρότερο, ωστόσο. Αμφιβάλλει κανείς παρατηρώντας, εάν έστω επιθυμούν στ’ αλήθεια, εάν πράγματι ενδιαφέρονται, να γίνουν κάποτε ομάδα. Με το εγώ δηλαδή, κάτω από το εμείς. Οι συμπεριφορές δεν είναι και τόσο πειστικές. Η τιμωρία έφτασε. Πέντε, όχι ένα ή δύο, ματς άνευ ουσίας.
Πηγή: Sport DNA
