Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η βασική, αποθηκευμένη στον δίσκο, ανάμνηση από τον Τζον Φαν ‘τ Σχιπ είναι οι ζαλάδες που ακόμη προκαλεί η αναφορά του ονόματός του και μόνο, τριάντα-τόσα χρόνια μετά, στον πολυαγαπημένο Στράτο Αποστολάκη. Από εκείνο το 1-1, Σαραβάκος και Φαν Μπάστεν τα γκολ, Παπαποστόλου και Μίχελς στους πάγκους, Ολλανδία-Ελλάδα στο Ρότερνταμ, 25η Μαρτίου 1987. Εξω αριστερά ο ένας, δεξιός μπακ ο άλλος, μας είχε χορτάσει ντρίμπλα! Το πρώτο ταξίδι μου, με την Εθνική.
Τώρα, η κατ’ αρχήν εντύπωση που δημιούργησε ο προπονητής Φαν ‘τ Σχιπ είναι…ένας Ολλανδός Σκίμπε. Δεν το γράφω για καλό, απαραιτήτως. Δεν το γράφω για κακό, απαραιτήτως. Το καταγράφω, απλώς. Ενας ωραίος (ποδοσφαιρ)άνθρωπος, η ομοιότητά του με τον Σκίμπε, που μας ήλθε από την ελίτ. Σε σειρά ετών εκεί, έχει ζήσει. Εχει δει. Εχει συναναστραφεί. Εχει καταλάβει. Εχει μάθει. Πολλά περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε, ή πρόκειται να γνωρίσουμε σ’ ολόκληρη τη ζωή, όλοι εμείς.
Ετσι όπως το (ξανα)σκέφτομαι δε, με την εκ των υστέρων γνώση κοιτάζοντας πίσω στην πενταετία 2014-19, μακάρι να βγει Σκίμπε! Προ Σκίμπε, είμασταν τελευταίοι σε προκριματικό όμιλο στον οποίο συμμετείχαν τα Φερόε. Μετά Σκίμπε, πάμε σε μάχη με το Λίχτενσταϊν για να μη βγούμε τελευταίοι στον προκριματικό όμιλο στον οποίο συμμετέχει το συμπαθές Πριγκηπάτο.
Επί Σκίμπε, ο Γερμανός όλο και κάτι δοκίμασε, βρήκε, έβαλε σε μια σειρά, ένωσε, έφτιαξε, παρουσίασε. Κάτι που κατέληξε να χειροκροτηθεί, αυθόρμητα και ζεστά, από το κοινό στο Καραϊσκάκη. Η μέχρι τέλους προσπάθεια πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο με «κάτσε καλά» αντιπάλους, το Βέλγιο και την Κροατία. Όχι τη Ρουμανία, τη Βόρεια Ιρλανδία, την Ουγγαρία που είχαμε πριν. Όχι την Φινλανδία και τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη που έχουμε εδώ. Μονάχα, Βέλγιο και Κροατία.
Δεν πειράζει, και δεν λέει τίποτα, ότι ο Φαν ‘τ Σχιπ ξεκίνησε με την ήττα στο Τάμπερε. Και ο Σκίμπε τον Νοέμβριο 2015, με ήττα 1-0 στο Ντιφερντάνζ είχε ξεκινήσει. Λουξεμβούργο! Θα πειράξει, εάν ο Φαν ‘τ Σχιπ στο τέλος πάει άκλαυτος όπως ο Σκίμπε. Εάν, δηλαδή, γίνει άλλο ένα θύμα της λεγόμενης player power, της ισχύος παικτών ν’ ανεβοκατεβάζουν προπονητές. Το κλειδί, κατά την εκτίμησή μου, ευρίσκεται ακριβώς εκεί. Στις όποιες μανούβρες, μες στ’ αποδυτήρια. Είναι ζωτική ανάγκη, να κοπούν μαχαίρι. Θα χρειαστεί ενδεχομένως, να κλωτσήσει ο Φαν ‘τ Σχιπ μερικούς κώλους διάσημων.
Ο Σκίμπε δεν είχε καμία βοήθεια σε αυτό, στο να σφίξουν τα πράγματα. Την οριακή στιγμή, η player power τον άδειασε. Ούτε ο Φαν ‘τ Σχιπ προβλέπω πως θα έχει βοήθεια. Το πιο πολύ που μπορεί να του δώσει η ομοσπονδία, ίσως είναι η ανοχή της στο να κάνει ο Ολλανδός τα πράγματα όπως τα θέλει. Ο,τι είναι να κάνει ο Φαν ‘τ Σχιπ, πρέπει να το κάνει ο ίδιος. Όπως Οτο, τον πρώτο καιρό. Θυμίζω πως τότε, τον πρώτο καιρό του Οτο, ο Ελευθερόπουλος μεσουρανούσε στον Ολυμπιακό, ο Ζήκος ετοιμαζόταν για τη μετακίνηση στο Μονακό, ο Γεωργάτος ήταν βασιλιάς στην Ιντερ και «δεν έβλεπε» κανένα, ο Κωνσταντινίδης ζούσε τα καλύτερά του στη Χέρτα, ο Μαχλάς είχε κάνει την πανάκριβη μετακίνηση από τη Φίτεσε στον Αγιαξ.
Τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν συγκίνησε, δεν έκαμψε, τον Οτο. Βρήκε άλλους, λιγότερο ροκ-σταρ. Πιο πεινασμένους, για να παίξουν με τους κανόνες. Αναντικατάστατοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν νοούνται. Ειδάλλως ο προπονητής, αμέσως στα μάτια του κάθε νέου παίκτη γίνεται αναλώσιμος. Σου λέει, αρκεί οι μεγαλύτεροι να πατήσουν το κουμπί…κι έφυγες! Δεν ξέρω κανένα νέο ν’ ακολουθεί με αληθινή πεποίθηση, αναλώσιμους.
Πηγή: Sport DNA
