Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Εύκολα δεν μεταπηδά κανείς από την ήττα, πολύ περισσότερο από τη συνήθεια της ήττας, απευθείας στη νίκη. Στο ποδόσφαιρο, μεσολαβεί η ισοπαλία. Τάμπερε την Πέμπτη, ήττα. Αθήνα την Κυριακή, ισοπαλία. Οι Ολλανδοί θα χρειαστεί να περιμένουν, για την (πρώτη) νίκη. Όλα θα γίνουν, σιγά-σιγά.

Καθ’ οδόν θα πιουν μερικά ακόμη, όπως το έθεσε ο Φαν ‘τ Σχιπ, «ποτήρια με δηλητήριο». Τουλάχιστον, δεν θα βγούμε αυτή τη φορά τελευταίοι στο γκρουπ. Είναι μάλλον αδύνατον το Λίχτενσταϊν, στους τέσσερις αγώνες ως το φινάλε τον Νοέμβριο να έχει πάρει +5 πόντους σε σχέση με την Ελλάδα. Τους έχουμε δε, και στην ισοβαθμία.

Η βαθμολογία του ομίλου πριν, έδειχνε πως ήταν ματς ουραγών. Και ματς ουραγών, πράγματι ήταν. Οπου δίνεις δώρα, κανείς δεν θα σ’ τα χαρίσει πίσω. Οσο ουραγός και να είναι. Στον Σάκη Τσιώλη που ήταν μαζί μου στον τηλεσχολιασμό, είχα πει «περιπέτεια βλέπω» προτού αρχίσει το παιγνίδι. Μα, και σήμερα; Ναι, και σήμερα. Γιατί όχι;

Εάν η Τουρκία το προηγούμενο βράδι στο γήπεδο της Μπεσίκτας (η Τουρκία που είναι και καλή ομάδα, ειδάλλως δεν θα νικούσε τον Ιούνιο την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία…) χρειάστηκε γκολ στο 89’ για να γονατίσει 1-0 την Ανδόρα, τι μας βεβαίωνε ότι η Ελλάδα (που δεν είναι ομάδα…) θα έκανε κρουαζιέρα με το Λίχτενσταϊν;

Μόνον ουραγοί του ποδοσφαίρου καταφέρνουν να βρίσκουν «καλά στοιχεία» σ’ αυτό που παρουσιάζουμε. Και μόνον ουραγοί του ποδοσφαίρου αντιδρούν σαν χωριό, στα επόμενα λεπτά μετά από μία, όσο απρόοπτη, ισοφάριση στο 85’. Ο Σαλάνοβιτς της Κυριακής ήταν ο Εντμουντσον των Φερόε, ο Πόιανπαλο της Φινλανδίας, ο Γιόαχιμ του Λουξεμβούργου, ο Παλιτσέβιτς της Λευκορωσίας, ο Μπαρσεγκιάν της Αρμενίας.

Καρφώνουν τους Ελληνες διεθνείς, και μετά τους ζητάνε αυτόγραφο. Ολοι πλέον, μας θέλουν για μια νύχτα. Μονάχα στα παιδιά του Γιβραλτάρ την τελευταία πενταετία, δεν προσφέραμε μια εθνική γιορτή ποδοσφαίρου. Στην επόμενη ευκαιρία, ίσως. Και στα παιδιά του Σαν Μαρίνο, διότι απλώς δεν έτυχε να συναντηθούμε. Η εκτίμησή μου, είναι ότι θα ζήσουμε κάτι σαν την τριακονταετία της Ουγγαρίας που από το Μουντιάλ 1986 επανεμφανίστηκε σε διοργάνωση το 2016 (EURO).

Επαρση λοιπόν, δεν δικαιολογείται. Μανωλάς και Παπασταθόπουλος είχαν τοποθέτηση ποδοσφαιρικής έπαρσης, «έλα μωρέ», στη φάση της ισοφάρισης. Επαρση εάν θέλουν, μπορούν να έχουν για την όντως αξιοθαύμαστη «ατομική καριέρα» τους σε συλλόγους. Αλλά καμία, για όσα (δεν) έχουν πετύχει από τότε που ανέλαβαν να είναι, αυτοί και ο Τοροσίδης με την επίσης πολύ καλή ατομική καριέρα, οι πυλώνες της Εθνικής. Επαρση, ας έχει ο Μχιταριάν που, εκτός από την ατομική καριέρα σε συλλόγους, (καθ)οδηγεί πατριωτικά την Αρμενία!

Αν ο αμέσως επόμενος Φορτούνης σ’ ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο Βρούσαϊ, τότε μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τα πάντα…και φυσικά δεν φταίει ο Βρούσαϊ, ούτ’ ο Παυλίδης, γι’ αυτό. Άλλο να κάνεις ωραία πράγματα στο Τίλμπουρχ, άλλο να είσαι ρούκι στην Εθνική και μονομιάς να σηκώνεις τέτοιο βάρος. Καλή η κλήση, κακή η τόση ευθύνη. Σε νορμάλ κατάσταση, τώρα θα έπαιρναν μια πρώτη μυρωδιά, θα ενσωματώνονταν, θα περίμεναν, θα εξοικειώνονταν, θα έμπαιναν λίγο-λίγο, σταδιακά.

Μοιάζει αδιανόητο, οι τέσσερις που έπαιξαν 90+90 λεπτά σε Τάμπερε και Αθήνα να είναι ο Μπάρκας, οι δύο στόπερ…και ο Βρούσαϊ. Με τον Μάνταλο τραυματία και τον Πέλκα όχι στα καλά του, ο φυσικός «αμέσως επόμενος» είναι ο Φετφατζίδης. Εμείς, τον Φετφατζίδη στο Τάμπερε δεν τον χρησιμοποιήσαμε καθόλου. Και στην Αθήνα που τον χρησιμοποιήσαμε, και μας έδωσε ορισμένες «ενέργειες διαφοράς», τον βγάλαμε στη μέση του β’ ημιχρόνου…δίχως να υπάρχει ο παραμικρός λόγος!

Δεν είναι ακριβώς ο τρόπος, για να κερδίσει ο κόουτς τα αποδυτήρια. Ο Οτο στο πρώτο προκριματικό ματς του 2004, με την Ισπανία στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, πριν φτάσουμε στην ανάπαυλα είχε ήδη πετάξει έξω τον σημερινό γενικό διευθυντή (Κωνσταντινίδης). Στην ανάπαυλα, πέταξε έξω τον αρχηγό (Ζαγοράκης). Και στο τελευταίο εικοσάλεπτο, άλλαξε ακραίο μπακ (τον…άλλο σημερινό διευθυντή Φύσσα) με επιθετικό (Βρύζας). Εμείς μόλις ισοφάρισε το Λίχτενσταϊν, αλλάξαμε επιθετικό (Μασούρας) με ακραίο μπακ (Γιαννούλης).

Για να μη φτάσω καν στη Σαραγόσα, όπου ο Ρέχαγκελ έστειλε για ντους τον Χαριστέα στο 35’ και τον Τσιάρτα στο 37’. Εγώ, δεν υπάρχει. Μονάχα, εμείς. Όχι στα λόγια. Στην πράξη, επάνω. Ζαγοράκης έξω, Χαριστέας έξω, Τσιάρτας έξω. Φάτε με, αν θέλετε. Και μείνετε μες στα σκατά σας. Αλλά το κουμάντο όσο είμαι εδώ, είναι δικό μου. Είμαι παλαβός, θα κάνω ό,τι θέλω και λογαριασμό δεν δίνω. Αυτή η προσωπικότητα, κερδίζει τα αποδυτήρια.

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This