Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Διαβάζω στα ρεπορτάζ συναδέρφων που δεν φοβούνται να γράψουν τι συμβαίνει στην ομοσπονδία του μπάσκετ ότι τις δυο μέρες που ακολούθησαν την αποκλεισμό της Εθνικής η μεγάλη προτεραιότητα είναι να βρεθεί κάτι που να κάνει τον κόσμο να ασχολείται με κάτι άλλο! Γίνονται, διαβάζω, συσκέψεις με φίλους του προέδρου παράγοντες και δημοσιογράφους, που έχουν αναλάβει εργολαβικά την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης, ενώ είχαμε ήδη κι ένα καυγά με τον Ολυμπιακό στον οποίο αρνήθηκαν διαιτητές για ένα φιλικό. Όλα αυτά προκαλούν μεγαλύτερη θλίψη και από την αποτυχία της Εθνικής. Αν ισχύουν ωστόσο, μαρτυρούν και ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της ομάδας: ούτε σχεδιάζεται, ούτε διοικείται, απλά χρησιμοποιείται για να στηρίζεται ένα σύστημα εξουσίας που είναι πλέον τόσο προβληματικό, ώστε θεωρεί πως μια αποτυχία μπορεί να την διαχειριστείς με αντιπερισπασμούς.
Μια και μόνο απορία
Διάβασα διάφορα πράγματα για τις ευθύνες του κ. Γιώργου Βασιλακόπουλου, την αδυναμία της ομοσπονδίας να βρει ένα προπονητή, την ευκολία με την οποία στον προπονητή όλα φορτώνονται κτλ κτλ. Όμως κανείς από όσους περιγράφει τις επιλογές του προέδρου και τα λάθη του δεν μπορεί να απαντήσει στην μεγάλη απορία: γιατί η Εθνική μας που μέχρι το 2009 χτυπούσε μετάλλια έχει δέκα χρόνια να πλησιάσει σε ημιτελικό μεγάλης διοργάνωσης, ενώ διοικείται πάντα από τον ίδιο άνθρωπο; Αυτό είναι για μένα το θέμα κι όχι το γιατί ανέλαβε ή το γιατί θα φύγει ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, στον οποίο όλοι επιτίθονται, μολονότι καταλαβαίνουν ότι οι ευθύνες του είναι ελάχιστες.
Δεν απέτυχε απλά σε ένα τουρνουά η Εθνική: μια αποτυχία σε ένα τουρνουά μπορεί να την έχει κάθε ομάδα – βλέπουμε στο Μουντομπάσκετ τι πάθανε οι Σέρβοι και οι Αμερικάνοι π.χ. Όποιος στέκεται ειδικά στο Μουντομπάσκετ το κάνει εκ του πονηρού: προσπαθεί πίσω από την εφετινή αποτυχία να κρύψει μια δεκαετία από αποτυχίες, που δεν ήρθαν φυσικά όλες με προπονητή τον Σκουρτόπουλο, ούτε οφείλονται στην αδυναμία αξιοποίησης του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Εδώ και μια δεκαετία δεν τα κατάφερε στην Εθνική κανείς: ούτε ο Ζούρος, ούτε ο Τρινκέρι, ούτε ο Κατσικάρης, ούτε ο Μίσσας. Η δε αποτυχία των Αμερικάνων, που πόνταραν στον καλύτερο προπονητή του κόσμου, δείχνει πως όλα είναι σχετικά: αν τα τρόπαια τα κέρδιζαν οι προπονητές, η ιστορία του μπάσκετ θα ήταν διαφορετική και ίσως να μην χρειαζόταν καν να γίνουν ματς – θα κατέθεταν οι σοφοί, που λέει και ο Φασούλας, τα βιογραφικά τους και θα κέρδιζε αυτός που έχει το μεγαλύτερο. Στην πραγματικότητα σε επιτυχίες φτάνεις όταν μπορείς να δημιουργήσεις ομάδες: για αυτό χρειάζονται προπονητές, παίκτες, διοικητική οργάνωση, σχέδιο και στόχευση. Χρειάζονται με απλά λόγια ικανοί άνθρωποι να υπηρετήσουν μια ομάδα που θα έχει ένα σοβαρό και προκαθορισμένο αγωνιστικό στόχο – συχνά μάλιστα και σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν αυτά στην Εθνική; Ούτε για αστείο. Υπήρχαν παλιότερα; Φυσικά και υπήρχαν – θα λεγα μάλιστα ότι για δεκαετίες η οργάνωση της ομάδας ήταν υποδειγματική.
Άλλαξε η προτεραιότητα
Τι έχει συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια; Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι σαφώς πιο ικανοί από μένα να το εξηγήσουν – άνθρωποι που ξέρουν και τον Βασιλακόπουλο καλύτερα και το πώς λειτουργούσε η Εθνική ομάδα. Με πειράζει η σιωπή τους διότι μεταξύ αυτών υπάρχουν μερικοί από τους καλύτερους Ελληνες δημοσιογράφους και μερικοί παίκτες και προπονητές με τεράστια προσωπικότητα που σίγουρα αγαπούν το μπάσκετ.
Οσο αυτοί δεν μιλάνε αισθάνομαι ότι έχω το δικαίωμα να καταθέσω αυτό που είναι η μεγάλη μου υποψία ως εξήγηση αυτής της τρομακτικής παρακμής: τα δέκα λοιπόν τελευταία χρόνια πολύ φοβάμαι πως η Εθνική χρησιμοποιείται από την ομοσπονδία ως ένας τεράστιος φερετζές που πρέπει να κρύψει και τα προβλήματά της και τις προτεραιότητές της. Κάποτε ο Βασιλακόπουλος και οι ικανότατοι συνεργάτες του, ήθελαν να υπάρχει μια Εθνική ομάδα ικανή να κυνηγά μετάλλια. Από το 2009 κι έπειτα κι ενώ ο πόλεμος του Βασιλακόπουλου με τον Ολυμπιακό φούντωνε, η προτεραιότητα έγινε το πώς διάβολε θα υπάρξει μια επιτυχία για να μην φωνάζουν οι άλλοι εναντίον μας και να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Η Εθνική έγινε σιγά σιγά η μεγάλη ελπίδα ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο για να μπορούμε να ασχολούμαστε με άλλα σημαντικότερα. Ο Γιαννάκης έπρεπε να φύγει γιατί πήγε να συζητήσει με τον Ολυμπιακό και για αυτό το λόγο απαγορεύεται να επιστρέψει και ποτέ. Προπονητής που έχει περάσει από τον Ολυμπιακό δεν μπορεί να προσληφθεί – είτε γιατί είναι εχθρός και δεν τον θέλουν, είτε γιατί δεν θέλει ο ίδιος να έχει σχέσεις. Δεν υπάρχει σχεδιασμός: η Εθνική είναι απλά το μέσο για να αντιμετωπιστεί μια κρίση διαρκείας. Απαιτείται μια επιτυχία της για να συνεχιστούν οι μέρες της μεγάλης μοναρχίας: όποιος παρακολουθεί από απόσταση τα πράγματα καταλαβαίνει το γιατί της κατρακύλας.
Ραντεβού με το χάος
Οι ομάδες χτίζονται από διοικήσεις, δεν μπορεί να υπάρχουν για να τις υπηρετούν. Αν στόχος της ΕΟΚ είναι να υπάρχει μια Εθνική που να κερδίζει για να μη μιλάνε οι άλλοι για την διαιτησία, το σχήμα αντιθετικά δεν λειτουργεί: δεν μπορεί να φτιάξεις μια ομάδα με στόχο την μακροημέρευση των παραγόντων! Όταν οι Εθνικές χρησιμοποιούνται «για να κλείσουν τα στόματα των επικριτών» νομοτελειακά προκύπτει το χάος και μάλιστα κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους. Μια φορά θα ναι μεταξύ τους τσακωμένοι οι παίκτες γιατί οι μισοί πιστεύουν ότι τους κλέβουν τα πρωταθλήματα. Μια άλλη φορά θα υπάρχει κακό κλίμα γιατί η επιλογή του προπονητή έγινε χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τα κριτήρια. Μια τρίτη φορά το πρόβλημα θα είναι η έλλειψη ικανών ανθρώπων στην αποστολή – πάντα θα υπάρχει κάτι. Η ομάδα θα λειώνει από το άγχος ακόμα και στο Ακρόπολις στο οποίο βλέπει κανείς όλη την γελοία νοοτροπία που χαρακτηρίζει την διαχείρισή της: δεν μας πειράζει να γίνουμε ρεζίλι αρκεί να το κερδίσουμε. Πάνω από όλα, όταν η Εθνική γίνεται φερετζές, θα υπάρχει μια τρομακτική έλλειψη σύμπνοιας: θα λείπει το είδος της σύμπνοιας που δημιουργεί το μεγάλο σχέδιο. Και όταν έρχονται αποτυχίες θα μεγαλώνει το κράξιμο. Γιατί ο κόσμος καταλαβαίνει.
Μεγαλώνει η αρρώστια
Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο πρόβλημα – μπορεί να κάνω και λάθος. Είναι ωστόσο τραγικό και λυπηρό να παρακολουθείς ένα τουρνουά στο οποίο παίρνει μέρος η Εθνική και να ξέρεις ότι χιλιάδες άνθρωποι δεν πρόκειται να στεναχωρηθούν και πολύ με την αποτυχία της. Είναι τραγικό το κριτήριο υποστήριξης της ομάδας να έχει γίνει το πόσο Ολυμπιακός και το πόσο Παναθηναϊκός είσαι. Είναι τραγικό η ανάγκη να στηριχθούν σε προσωπικό επίπεδο πέντε διαιτητές να καταστρέφει εδώ και μια δεκαετία τις προτεραιότητες μιας ομοσπονδίας. Είναι τραγικό μια ομάδα που ένωνε, να έχει γίνει άθελα της το σύμβολο του διχασμού, μόνο και μόνο γιατί όποιος έχει την ευθύνη της νοιώθεις ότι την χρησιμοποιεί. Ετσι θα μεγαλώνει η αρρώστια της και τίποτα καλό ποτέ δεν θα συμβεί.
Ο Αυγενάκης είπε χθες ότι προσδοκά μεγάλες αλλαγές. Ο Βασιλακόπουλος κάνει συσκέψεις για να αντιμετωπίσει μου λένε πιέσεις της Πολιτείας που περιμένει. Και κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως η κατρακύλα της Εθνικής οφείλεται στο ότι προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απο την ομάδα. Κι αυτός και όλοι όσοι καταντήσανε το ελληνικό μπάσκετ για λύπηση…
Πηγή: Κάρπετ Show
