Του Νίκου Παπαδογιάννη
Για δεύτερο συνεχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, η Γαλλία ανέβηκε στο βάθρο, στο βάθρο της παρηγοριάς έστω, με το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος.
Το 2014 απέκλεισε την οικοδέσποινα Ισπανία αν και εμφανίστηκε χωρίς τον Τόνι Πάρκερ, ενώ το φετινό τουρνουά στην Κίνα, βρήκε τον Πάρκερ απόμαχο, σε ρόλο θεατή.
Μολονότι οι δύο παγκόσμιοι ημιτελικοί γέμισαν τους «μπλε» με απογόητευση, η δοκιμασία του μικρού τελικού τους έβγαλε στον αφρό, με θύματα αντίστοιχα τη Λιθουανία και την Αυστραλία, σε ισάριθμα θρίλερ.
Ότι οι «λούζερ», υποτίθεται Γάλλοι τα καταφέρνουν καλά στο ματς της 3ης θέσης το μάθαμε το 2005 στο Βελιγράδι, όταν το φινάλε βρήκε τους παίκτες να πανηγυρίζουν στην κερκίδα μαζί με το κοινό.
Την ίδια χρονιά, μάθαμε εκστασιασμένοι ότι τα Γαλλάκια τα θαλασσώνουν στους ημιτελικούς. Αλλά όχι πάντα.
Το Ευρωμπάσκετ του 2011 στο Κάουνας τους βρήκε στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου πίσω από τους Ισπανούς, το αντίστοιχο του 2013 στη Λιουμπλιάνα στο πρώτο, μπροστά από Λιθουανία και Ισπανία.
Το 2015 κέρδισαν το τρίτο συνεχόμενο ευρωπαϊκό μετάλλιο, μπροστά στο δικό τους κοινό. Περισσότερο από τα υπόλοιπα κατορθώματά τους, αυτό θα μου μείνει στο μυαλό.
Η αποφασιστικότητα με την οποία εμφανίστηκαν, σύσσωμοι, μπροστά σε 25.000 κόσμο στο «Πιερ Μωρουά» της Λιλ, άρπαξαν το μικρόφωνο και έδωσαν όρκο τιμής, ότι θα συνεχίσουν ενωμένοι την προσπάθεια, ώστε να αποζημιώσουν το απογοητευμένο κοινό που τους ονειρευόταν πρωταθλητές Ευρώπης.
Το είπαν και το έπραξαν, χωρίς καν να πτοηθούν από τον καταποντισμό τους στο Ευρωμπάσκετ του 2017 όπου αποκλείστηκαν από τη Γερμανία και δεν χώρεσαν ούτε στα προημιτελικά…
Απόψε, στο Πεκίνο, μάθαμε ότι υπάρχει ζωή και μετά τους Πάρκερ, Ντιαό. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Στον αθλητισμό γίνονται θαύματα, αλλά συνήθως κερδίζει η λογική.
Η Γαλλία κέρδισε 5 μετάλλια στη δεκαετία της ελληνικής ανομβρίας (και δύο 6ες θέσεις στις Ολυμπιάδες που εμείς είδαμε από τον καναπέ), όχι σκαρφαλωμένη στην πλάτη κάποιου κολοσσού, αλλά αξιοποιώντας το λίπασμα δεκαετιών.
Αθλητικά σχολεία, καλλιέργεια σε βάθος, παιδομάζωμα από τις αποικίες, μεθοδικότητα, σύστημα, δουλειά, ταλέντο, φίλαθλο πνεύμα. Τα ξέρετε δα.
Δεν είναι έκπληξη ότι μας άφησαν πίσω, έκπληξη είναι ότι βρισκόμαστε ακόμη κοντά τους. Θα μπορούσαν, βεβαίως, να τερματίσουν ακόμα ψηλότερα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019.
Μετά τον αποκλεισμό των Σέρβων και των Αμερικανών, το υλικό της Γαλλίας ήταν για χρυσό μετάλλιο. Όχι για την παγερή και τελικά γελοία απονομή της 3ης θέσης που μόλις ολοκληρώθηκε εδώ στη Wukesong Arena, αλλά για τη βραδυνή, αυτό του διπλού βάθρου.
Για πρώτη φορά, όμως, φάνηκε παγιδευμένη ανάμεσα στους δύο κόσμους του μπάσκετ. Διέπρεψε μόνο όταν παίχτηκε το στυλ που βόλευε τα χούγια της, με παρτενέρ τις ΗΠΑ.
Ο κορυφαίος αμυντικός του ΝΒΑ, Ρούντι Γκομπέρ, έμοιαζε σαν φάλαινα έξω από τη θάλασσα και δεν έπαιξε ούτε επίθεση ούτε άμυνα. Το «ανφάν τερίμπλ» Ντιλικινά είναι ένας πόιντ-γκαρντ που δημιουργεί μόνο για τον εαυτό του.
Τη διαφορά στο ματς του μεταλλίου την έκανε ο Νάντο Ντε Κολό, μαζί με τον Μπατούμ που είναι ο πιο Ευρωπαίος από τους Ευρωπαίους παίκτες του ΝΒΑ.
Ελλείψει Ερτέλ, ο σπιθαμιαίος Αλμπισί της ήταν ο Χ-factor. Δεν παίζει στο ΝΒΑ, αλλά στην Ανδόρα που είναι μικροσκοπική σαν τον ίδιο. Τον Οκτώβριο μετακομίζει στην Αγία Πετρούπολη.
Ο Φουρνιέ δημιουργούσε ρήγματα ακόμα και στις δύσκολες στιγμές του μικρού τελικού, αλλά σούταρε 5/17 και βοηθούσε με το παιχνίδι του την αυστραλέζικη άμυνα.
Κάποια στιγμή, μέτρησα τέσσερις συνεχόμενες επιθέσεις όπου οι Γάλλοι δεν άλλαξαν ούτε μισή πάσα. Η κατάσταση άλλαξε και η Γαλλία ξανάγινε ομάδα όταν αποσύρθηκαν στον πάγκο οι Γκομπέρ, Ντιλικινά.
Η Αυστραλία άγγιξε το πρώτο παγκόσμιου βεληνεκούς μετάλλιο της ιστορίας της, αλλά επιστρέφει στους Αντίποδες με άδεια χέρια. Ο σταυρός του νότου στράβωσε την ύστατη στιγμή.
Το αστέρι των ναυτικών την πλοηγούσε σωστά, μέχρι που δόθηκε η μπάλα στα χέρια του Πάτι Μιλς για να παίξει μπάσκετ ΝΒΑ. Ο Πόποβιτς στους Σπερς θα τον είχε τραβήξει στον πάγκο, αλλά ο Αντρέι Λεμάνις αποφάσισε να πεθάνει στα χέρια του.
Η Αυστραλία ήταν μία ομάδα που έπαιξε «ευρωπαϊκό» μπάσκετ ποτισμένο με έντονη αθλητικότητα και ξάπλωσε νοκ-ντάουν τόσο τους Ισπανούς, όσο και τους Γάλλους.
Ουσιαστικά, βρέθηκε 1-2 παίκτες μακριά από το χρυσό μετάλλιο. Και προδόθηκε από την αστοχία των εξαιρετικών Ινγκλς-Ντελαβεντόβα στους καθοριστικούς αγώνες του τριημέρου.
Ποιος ξέρει πού θα έφταναν οι Mπούμερς, εάν έφερναν εδώ τον Μπεν Σίμονς, τον Nτάντε Έξουμ, τον Τζόνα Μπόλντεν, τον Ράιαν Μπρόκχοφ, τον Θον Μέικερ;
Μπορεί να εξελισσόταν σε ύμνο του Μουντομπάσκετ το ξακουστό και συνήθως μεθυσμένο «Aussie-Aussie-Aussie, oi-oi-oi» ή και να ρεζιλεύονταν οι Αυστραλοί, σαν τους Αμερικανούς.
Περίεργο, αλήθεια, που τελευταία εξαφανίστηκαν από τα «Σχόλια» όσοι αιθεροβάμονες επέμεναν ότι οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν το χρυσό ακόμα και με τα τρίτα τους και περίμεναν να κυματίσει η αστερόεσσα στη χώρα του Μάο.
Τα αμερικανάκια βούλιαξαν στην 7η θέση και πήραν μαζί τους στον βυθό ολόκληρο Πόποβιτς, ολόκληρο Κερ, χώρια το λοιπό επιτελείο. Το χειρότερο είναι, ότι δεν κατάλαβαν και το γιατί.
Πηγή: Gazzetta
