Κοιτώντας τον ουρανό

Ξεκίνησε ως ένα αυθεντικό wonderkid, από εκείνα που ξέρεις ότι βγαίνουν στον αφρό μία φορά στα είκοσι χρόνια. Πανέξυπνος και με τρομερή αίσθηση του χώρου, ο 14χρονος (!) Ρίκι έπαιξε για πρώτη φορά στην Liga Endesa με την Μπανταλόνα, προτού αναδείξει το υπέροχο ταλέντο του με την Μπαρτσελόνα, τόσο στο ισπανικό πρωτάθλημα, όσο και στην Euroleague. Εκεί, όπου έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου το 2010, ως rising star μάλιστα, προτού καταλάβει ότι η Ευρώπη δεν τον χωρούσε πια. Βλέπετε, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχαν ήδη μάθει για τον γκαρντ με την… φονική πάσα, με τις no look ασίστ και τα ηγετικά χαρακτηριστικά, ένα παζλ που κάνουν πάντα… ακαταμάχητο ένα αυθεντικό πλέι-μέικερ.

Το ΝΒΑ και η αμφισβήτηση

«Είναι ένας εξαιρετικός παίκτης και ένας τρομερός χαρακτήρας. Είναι ο άνθρωπός μου! Μου έχει μάθει πολλά, μου έχει δείξει πως πρέπει να συμπεριφέρεται στο παρκέ ένα σωστό πόιντ-γκαρντ. Μου έμαθε πως να διαβάζω τις φάσεις, πώς να κοιτάω γύρω μου για την καλύτερη επιλογή… Πολλά πράγματα, τα οποία δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μάθω, αν δεν ήταν αυτός στο πλευρό μου».

Οι κουβέντες του Ντόνοβαν Μίτσελ στη συνέντευξή του στο SDΝΑ πριν 15 μήνες θα μπορούσαν να δείξουν με… άνεση την επιρροή του Ρίκι Ρούμπιο σε έναν εκολαπτόμενο σταρ, αλλά πίσω από τις λέξεις διακρίνονται και στοιχεία που σπάνια συναντάς σε Ευρωπαίο που αμφισβητήθηκε έντονα στις ΗΠΑ.

Σεβασμός. Κληρονομιά. «Καρφωμένη» θέση στη συνείδηση φιλάθλων και αντιπάλων ως ένα εξαιρετικό και… καθαρόαιμο PG.

Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν πάντως έτσι. Ναι, ο Ρούμπιο βρήκε χρόνο και χώρο σε μία ομάδα που δεν στόχευε σε κάτι ιδιαίτερο και ναι, τα δείγματα γραφής του σε οργάνωση, κυκλοφορία και leadership ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά.

Όμως, η ταλαιπωρία, αυτή η απαραίτητη συνθήκη σε κάθε σπουδαία ιστορία, ήταν εκεί: Ρήξη χιαστού πάνω στο… μπαμ (2012), πρόβλημα στον αστράγαλο λίγους μήνες μετά (2013), επέμβαση στο γόνατο το 2014. Ενδιάμεσες αναλαμπές με επιτεύγματα που αφορούσαν τις ασίστ ή κάποια σκόρπια τριπλ νταμπλ και κυρίως, έντονη αμφισβήτηση για όσα του έλειπαν: Αδυναμία στο σουτ, έλλειψη μυϊκής δύναμης, «νεκρά» διαστήματα στην άμυνα.

Το μπάσκετ πέρασε σε δεύτερη μοίρα και η ζωή του Ρούμπιο άλλαξε τον Μάιο του 2016. Η είδηση έσκασε σαν… κεραυνός για τον Ισπανό, που έχασε την μητέρα του λόγω καρκίνου στους πνεύμονες. Η θλίψη ήταν μεγάλη, αλλά ο 26χρονος Ρίκι αποφάσισε να το δει διαφορετικά και να αλλάξει εντελώς τον τρόπο που ζει με ένα συγκεκριμένο μότο:

«Μπορεί να μην υπάρχει αύριο». Έτσι απλά και ήρεμα.

Κανόνισε ταξίδια με φίλους του. Δοκίμασε extreme sports, πήδηξε από αεροπλάνο. Αποφάσισε να μακρύνει το μαλλί του, να δοκιμάσει κοτσίδι και να αποχωριστεί το κλασικό και λίγο… παιδικό στυλ που είχε πιο παλιά. Γυμνάστηκε, άφησε μούσι.

«Η μητέρα μου θα το μισούσε. Δεν της άρεσε το μούσι. Πάντα μου έλεγε να ξυρίζομαι», είπε κάποια στιγμή, γνωρίζοντας ωστόσο πως η μεγάλη αλλαγή ήρθε στο παρκέ.

Ξαφνικά, ο Ρίκι μεγάλωσε: Αποφάσισε να δουλέψει το σουτ του, να γυμναστεί, να μιλήσει περισσότερο, να καθοδηγήσει καλύτερα την ομάδα του. Η Μινεσότα θύμιζε πολλά και η αλλαγή ήταν επιβεβλημένη: Ο Ρούμπιο μετακόμισε στην Γιούτα και δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Ούτε ο ίδιος παίκτης.

«Μία τέτοια εμπειρία σου αλλάζει την ζωή. Σου αλλάζει την σκέψη, τον τρόπο που βλέπεις την ζωή. Δεν ανησυχείς πλέον για τα μικρά πράγματα, ψάχνεις την μεγαλύτερη εικόνα. Αντιλαμβάνεσαι πως μπορεί όντως να μην υπάρχει αύριο», είπε πριν λίγα χρόνια ο Ρούμπιο, προτού προσθέσει μετά από μία μικρή παύση:

«Όλο αυτό με έκανε διαφορετικό άνθρωπο».

Η αιώνια αγάπη και το… ξέσπασμα

Ξαφνικά, ο Ισπανός ανέβασε στροφές: Το οικογενειακό κλίμα των Τζαζ και η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του έπαιξε καθοριστικό ρόλο, όπως και η δουλειά που προαναφέραμε.

O Ρούμπιο σκόραρε περισσότερο. Βελτίωσε το σουτ του, έπαιξε καλύτερη άμυνα, βρέθηκε επιτέλους στα πλέι-οφ, όπου επίσης ήταν καλός. Πλέον, δεν ήταν ένας απλά καλός πλέι-μέικερ: Έγινε ηγετικός, σταθεροποίησε την απόδοσή του, έμεινε υγιής.

Και αυτή η διετία μετατράπηκε σε ένα δυνατό boost για το Παγκόσμιο. Ο Ρίκι, που ήταν πάντα εκεί ως πιστός στρατιώτης για τους Ισπανούς, ήξερε ότι η θέση του ηγέτη ήταν δική του: Έλειπε ο πιο έμπειρος Σέρχιο Ροντρίγκεθ, ο Πάου Γκασόλ έμεινε στα πιτς, οι Μαρκ Γκασόλ, Ρούντι Φερνάντεθ και Σέρχιο Γιουλ ήταν στο πλευρό του και όχι… μπροστά του.

Τα φιλικά έδειξαν έναν εκρηκτικό Ρίκι, με συνεχόμενες «εικοσάρες», ασίστ και τεράστια ωριμότητα στο παιχνίδι του. Ίδια εικόνα και στα πρώτα ματς του Παγκοσμίου: 17 πόντοι και 9 ασίστ σε 22 λεπτά με την Τυνησία, 17 πόντοι και 8 ριμπάουντ σε 25 λεπτά με το Πουέρτο Ρίκο.

Η εκτόξευση ήρθε στα δύσκολα: Από τον δεύτερο γύρο μέχρι και τον τελικό, ο Ρούμπιο, ο γκαρντ που ήταν κάποτε γνωστός μόνο για τις τρομερές ασίστ του, ήταν σταθερά διψήφιος!

Αποκορύφωμα, η μαγική εμφάνιση στον ημιτελικό των 50 λεπτών με την Αυστραλία (19 πόντοι, 12 ασίστ, 7 ριμπάουντ), αλλά η μαγεία ήρθε στον τελικό. Και όχι μόνο στο παρκέ

Η απολαυστική παράσταση των Ισπανών και η κατάκτηση του χρυσού έφεραν τον Ρούμπιο σε θέση απόλυτου πρωταγωνιστή: 20 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 6/11 σουτ, στατιστικά γεμάτα… ωριμότητα και μπασκετική ποιότητα, που τελικά δημιούργησαν όλες τις προϋποθέσεις για το δίκαιο που έγινε πράξη: MVP των πρωταθλητών κόσμου και της διοργάνωσης στην Κίνα ήταν ο Ρίκι!