Του Αλέξη Σπυρόπουλου
‘Οτι ο Παναθηναϊκός από φυσικός διεκδικητής τροπαίων κύλησε συν τω χρόνω να διεκδικεί θέση στο ελληνικό top-5 ή top-6 και επιπλέον να μη συμμετέχει στην Ευρώπη, αυτό είναι της ιδιοκτησίας. Ότι ο Παναθηναϊκός αδυνατεί να έχει εικόνα διεκδικητή θέσης στο εφετινό top-6 και παίζει σαν υποψήφιος για υποβιβασμό, αυτό είναι του τομέα ποδοσφαίρου. Του διευθυντή και του προπονητή. Για να προσπαθήσουμε να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους…
Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν έκανε κακές προσλήψεις στελεχών, μολονότι μνημονιακός, στον Νίκο Νταμπίζα και στον Γιώργο Δώνη. Εκανε, στ’ αλήθεια, τις καλύτερες εφικτές. Στη χειρότερη περίπτωση δεν πήρε παρακατιανούς, ακόμη και σε σύγκριση με την πολυμετοχικότητα, την άφρονα εποχή που άναβαν τα πούρα με τα χαρτονομίσματα των πεντακοσίων ευρώ που λέει ο λόγος, στην οποίαν οι αντίστοιχες προσλήψεις ήταν ο Κώστας Αντωνίου και ο Νίκος Νιόπλιας. Απλώς τότε, ψώνιζαν από άλλα ράφια.
Δεν είναι του Αλαφούζου ότι δίχως τους πόντους μείον όπως πέρυσι, και με κατά τι αυξημένο μπάτζετ, οι αλέγροι μικροί (δηλαδή…αυτοπροσώπως τα προσδοκώμενα μελλοντικά έσοδα του κλαμπ από την πώλησή τους!) αντί να εκτοξεύονται, ισοπεδώνονται. Τι χρειάζονταν, ώστε να συνεχίσουν να αναπτύσσονται αντί να μαραζώνουν σε τούτη τη δεύτερη χρονιά; Ανταμοιβή, εμπιστοσύνη, γύρω-γύρω υποστήριξη με διαλεγμένους παίκτες όπως ο Κίκο Μακέντα πέρυσι ή ο Δημήτρης Κολοβός εφέτος.
Η πραγματικότητα είναι ότι, από μια μάλλον στείρα έως εμμονική μανία για «τάξη και σειρά» στα πράγματα, κατέληξαν να έχει χαθεί η μπάλα. Σαν να μη τους έφτανε ένας Μουνιέ που δεν ξέρουν πώς να τον αδειάσουν, πήγαν και γέμισαν Ζαχίντ, Μολό, Μπεκ, Ζοάο Νούνες, Σχένκεφελντ, Φάουστο. Το ζήσαμε και στον Πανιώνιο, σε περισσότερες από μία συγκυρίες. Καμιά φορά, σώζει το να μη μπορείς να ψωνίσεις! Στο μεταξύ γίνονται, λέει, αλλεπάλληλες γκάφες που κοστίζουν γκολ. Ναι, μ’ αρέσει που πέρυσι κακοφαίνονταν, και ίσως δεν συγχωρήθηκαν, οι γκάφες του πρωτοεμφανιζόμενου στη Σούπερ Λιγκ Μαυρομάτη…
Ο Αλαφούζος, καλώς ή κακώς ενεπλάκη. Ηταν το εύκολο. Για τον ίδιο τον εμπλεκόμενο, πάντοτε το πιο δύσκολο είναι η απεμπλοκή. Όπως άμα αγοράσεις ένα γιοτ. Δεν έχω…προσωπική πείρα, αλλ’ ακούω πως η ωραιότερη στιγμή είναι όταν το αποκτάς και η δεύτερη ωραιότερη στιγμή όταν το ξεφορτώνεσαι. Προς το παρόν ευρισκόμαστε στο «φύγε». Στο φύγε, δίχως κάποιο «έλα». Το φύγε, είναι απλό. Το έλα, λίγο πιο πολύπλοκο.
Φύγε δίχως έλα, με ακρίβεια οδηγεί κατευθείαν στις πιο κάτω κατηγορίες. Το βάθος χρόνου έχει επιβεβαιώσει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όλοι οι δυνητικά υποψήφιοι να «έλθουν» Παναθηναϊκοί, μονομιάς τρομάζουν στην ιδέα να λερώσουν το όνομά τους, τα χέρια τους, την τσέπη τους. Στρίβουν, δια του αρραβώνος. Το πιο πολύ που μπορεί να βρεθεί στο αίσιο σενάριο, είναι ο εστέτ συνεπιβάτης στο πίσω κάθισμα. Όχι ο οδηγός στο τιμόνι.
Η κατακραυγή είναι ένα πράγμα. Δεν λέω, τελείως ανώφελο. Ο Παναθηναϊκός ωστόσο, χρειάζεται κάτι πολύ πέρα από την κατακραυγή. Χρειάζεται πρόταση. Προοπτική. Λύση. Κι ένα μικρό παιδί σ’ αυτή τη χώρα, γνωρίζει το όνομα και το επώνυμο της λύσης που θα προσφέρει την προοπτική. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με την πράσινη αίγλη μιας σπουδαίας οικογένειας πίσω του, είναι ο μόνος που φαίνεται πως δεν φοβάται να πάρει το τιμόνι και να λερώσει τα χέρια.
Το ζήτημα είναι το εξής ένα. Εως πού φτάνουν οι ίδιες, ή και οι σύμμαχες, δυνάμεις…
Πηγή: Sport DNA
