Επιλογή Σελίδας



Του Βασίλη Σκουντή

Κάποια αμερικανικά Μέσα Ενημέρωσης αποδίδουν τον καταποντισμό της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην απουσία πολλών αστέρων και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψή τους έπαιξε το ρόλο της.

Όμως πολλοί ειδικοί του μπάσκετ από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, οι οποίοι δεν είναι ακριβώς μεγάλοι θιασώτες του τρόπου που παίζεται το μπάσκετ στο ΝΒΑ, λένε και ξαναλένε εδώ και χρόνια το εξής: «Αν βγάλεις από οποιαδήποτε ομάδα του ΝΒΑ τους δύο καλύτερους παίκτες της, αυτή η ομάδα δεν θα καταφέρει να κατακτήσει την Ευρωλίγκα».

Είναι οι ίδιοι που τώρα απορρίπτουν αυτομάτως κάθε δικαιολογία για την αποτυχία των Αμερικανών στην Κίνα…

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι έχει ασκηθεί σκληρή κριτική και σε παίκτες του ΝΒΑ οι οποίοι αγωνίσθηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο με άλλες Εθνικές ομάδες.

Ο Νίκολα Γιόκιτς της Σερβίας έχει επικριθεί ως υπέρβαρος και ανώριμος.

Ο Μάρκο Μπελινέλι της Ιταλίας θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα από την Ισπανία με 67-60 επειδή είχε 3/16 σουτ, ενώ ο Ντανίλο Γκαλινάρι κατηγορήθηκε ότι ήταν παρών απών στα τελευταία κρίσιμα λεπτά του ίδιου αγώνα.

Ο Μαρκ Γκασόλ της Ισπανίας σε κάμποσα ματς ήταν έτσι κι έτσι.

Ο MVP του ΝΒΑ Γιάννης Αντετοκούνμπο κατηγορήθηκε κι αυτός στην Ελλάδα ότι δεν έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητές του.

Γιατί οι παίκτες του ΝΒΑ τα βρίσκουν σκούρα όταν παίζουν στις διοργανώσεις της FIBA;

Πρώτα απ’ όλα, είναι καλοκαίρι και πολλοί δεν βρίσκονται και στην καλύτερή τους φόρμα.

Δεύτερον, ο κανόνας των τριών δευτερολέπτων στην άμυνα δεν ισχύει στους αγώνες της FIBA, οπότε οι ομάδες «γεμίζουν τη ρακέτα» με αμυντικούς για να αποφεύγουν κάθε διείσδυση. Τρίτον, οι διαιτητές FIBA σφυρίζουν βήματα με μεγαλύτερη αυστηρότητα από αυτούς του ΝΒΑ, οπότε μιλάμε για άλλο παιχνίδι. Μπάσκετ είναι κι αυτό, αλλά ελαφρώς διαφορετικό.

Ως προπονητής, χρειάστηκε να τα μάθω όλα αυτά όταν κάθισα στον πάγκο της Εθνικής Χιλής, αλλά και στις δύο ομάδες που κοουτσάρισα στην Ιταλία (Bίρτους Μπολόνια, Ολίμπια Μιλάνο) και στα Κύπελλα Ευρώπης.

Η ομάδα των ΗΠΑ κατασπαράζεται αυτή τη στιγμή από τα Media. Στον κρίσιμο προημιτελικό με τη Γαλλία δέχθηκε ένα επιμέρους 22-5 στα τελευταία λεπτά. Στη διάρκεια αυτού του σερί οι Αμερικανοί δεν έδειχναν καθόλου να παίζουν ως ομάδα, πήγαιναν απλώς με ατομικές προσπάθειες. Και οι επικριτές υποστηρίζουν: «Να, το ΝΒΑ ευνοεί το ατομικό παιχνίδι, ενώ η FIBA το ομαδικό».

Αυτή η κριτική ίσως και να είναι άδικη, διότι έχω δει ομάδες του ΝΒΑ να παίζουν πανέμορφο ομαδικό μπάσκετ και ομάδες σε διοργανώσεις της FIBA να καταφεύγουν σε ατομικές ενέργειες όταν αγχώνονται.

Ωστόσο αυτή τη στιγμή αυτά λέγονται…

Αυτό που πραγματικά εξέπληξε τον κόσμο ήταν ότι το ομαδικό παιχνίδι της αμερικανικής ομάδας πήγε περίπατο ενώ στον πάγκο της βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές όλων των εποχών και λάτρης της ομαδικότητας, ο Γκρεγκ Πόποβιτς: είναι ο ίδιος ο οποίος έχει κατακτήσει πέντε τίτλους του ΝΒΑ με τους Σαν Αντόνιο Σπερς, που είναι μάστορες στην κυκλοφορία της μπάλας και την κίνηση των παικτών στο γήπεδο.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Πόποβιτς πάντοτε είχε μπόλικους μη Αμερικανούς παίκτες στο ρόστερ των Σπερς: τον Τόνι Πάρκερ, τον Τιμ Ντάνκαν, τον Μανού Τζινόμπιλι, τον Τιάγκο Σπλίτερ, τον Μπορίς Ντιό, τον Πάου Γκασόλ, τον Ντάβις Μπέρτανς, τον Πάτι Μιλς, τον Μάρκο Μπελινέλι και άλλους.

Ίσως γι’ αυτό να έπαιζαν τόσο ομαδικά!

Στην Ευρώπη υπάρχει μια σχολή σκέψης που υποστηρίζει ότι «οι Αμερικανοί παίκτες έχουν αθλητικές ικανότητες, αλλά δεν ξέρουν πια να παίξουν μπάσκετ», εννοώντας ότι δεν ξέρουν πώς να κυκλοφορήσουν τη μπάλα ή να κινηθούν χωρίς αυτή.

Η ήττα από τη Γαλλία ήταν τεράστια για τις ΗΠΑ, ενώ ακολούθησε σε πιο αδιάφορο πλέον ματς εκείνη από τη Σερβία. Το αξιοπερίεργο είναι ότι στην πραγματικότητα οι ήττες δεν εξέπληξαν κανέναν. Οι εκπλήξεις συνηθίζονται σε αυτό το Τουρνουά, άλλωστε το ίδιο έπαθε (από την Αργεντινή) και η Σερβία που θεωρούνταν μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Εδώ βεβαίως οφείλω να υπογραμμίσω ότι οι παίκτες του ΝΒΑ δεν είναι συνηθισμένοι σε ματς με τη διαδικασία των νοκ-άουτ, καθώς οι περισσότεροι έχουν παρακάμψει το επίπεδο του NCAA.

Οπως στρώσεις, θα κοιμηθείς!  

Συγχωρέστε με που θα ταράξω τους Αμερικανούς συναδέλφους μου προπονητές, αλλά κάποιοι από αυτούς, όπως το βλέπω εγώ, είναι ένοχοι για την υποβάθμιση της νοητικής λειτουργίας του Αμερικανού παίκτη, ειδικά του πόιντ γκαρντ, μέσω της χρήσης τριών λέξεων: «Πήγαινε στο καλάθι». Δηλαδή, κάνε μπάσιμο μέχρι μέσα ώστε να βάλεις καλάθι, να πάρεις φάουλ ή και τα δύο μαζί.

Φυσικά αυτή η προσέγγιση δεν λειτουργεί πάντα, καθώς μπορεί να στραβώσει με τέσσερις τρόπους: άστοχο σουτ, τάπα, επιθετικό φάουλ, λάθος. Υπάρχει και μια πέμπτη πιθανότητα… ο τραυματισμός. Γιατί; Διότι οι μικρόσωμοι πόιντ γκαρντ πέφτουν πάνω σε αγριεμένους αμυντικούς που τους πετάνε με δύναμη στο παρκέ.

Υπάρχουν κι άλλα. Μ’ αυτές τις τρεις λέξεις, ο κόουτς καταργεί τη λήψη αποφάσεων. Εδώ στο Μιλάνο είχα κάποτε τον καλύτερο πόιντ γκαρντ όλων των εποχών: τον Μάικ ντ’ Αντόνι, σημερινό κόουτς των Χιούστον Ρόκετς. Τι θα γινόταν αν του έλεγα «πήγαινε στο καλάθι»; Δεν θα είχαμε κατακτήσει όσα κατακτήσαμε, και ο Μάικ θα ήταν συνεχώς τραυματίας.

Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Ρεντ Άουερμπακ να λέει στον Μπομπ Κούζι «Μπομπ, πήγαινε στο καλάθι»; Είναι παράλογο. Ο Άουερμπακ έλεγε στον Κούζι αυτό που έλεγα κι εγώ στον Ντ’ Αντόνι: «Διάβασε την άμυνα και αναλόγως κάνε την επιλογή σου».

Ιδού πώς λειτουργούν τα πράγματα στον αιφνιδιασμό. Ο πόιντ γκαρντ δεν έχει μόνο μία επιλογή (να πάει στο καλάθι), αλλά πέντε: να σουτάρει ο ίδιος, να δώσει τη μπάλα στον παίκτη στον δεξιό διάδρομο, να τη δώσει στον παίκτη στον αριστερό διάδρομο, να τη δώσει στο πρώτο που έρχεται trailer στην αντίθετη πλευρά της ρακέτας, να τη δώσει στον δεύτερο trailer όταν ο πρώτος κόβει προς το καλάθι.

Το μόνο που έχει να κάνει είναι να μετρήσει τους αμυντικούς που βρίσκονται στη ρακέτα…

Κανείς αμυντικός σημαίνει πήγαινε στο καλάθι.

Ένας αμυντικός =σπρώξε την ομάδα στον αιφνιδιασμό και περίμενε να κόψει κάποιος ώστε να είστε δύο εναντίον ενός…

Δυο αμυντικοί = κάνε αιφνιδιασμό και περίμενε να κατεβούν τα φτερά σου.

Τρεις αμυντικοί = παίξε με τους trailer.

Υπάρχει και άλλη μια πλευρά αυτής της εμμονής στο «πήγαινε στο καλάθι»: απλουστεύεις τη δουλειά της άμυνας. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι αμυνόμενοι γνωρίζουν ότι ο πόιντ γκαρντ θα κάνει μπάσιμο, οπότε στήνονται και τον περιμένουν. Ο πόιντ γκαρντ δεν έχει εναλλακτικές λύσεις και ως εκ τούτου ξεμαθαίνει την τέχνη του διαβάσματος της άμυνας. Θα κάνει αυτό που του λέει ο προπονητής του, αφού άλλωστε αυτό αποτελεί και μια έμμεση πρόκληση προς τον ανδρισμό του: «Αν δεν πας στο καλάθι, δεν είσαι σκληρός».

Δεν το λέει κανείς, αλλά το καταλαβαίνουν όλοι. Και κάτι άλλο: ο πόιντ γκαρντ που κάνει μπάσιμο δεν θα γυρίσει στην άμυνα αν κάτι πάει στραβά, δίνοντας κατά συνέπεια στην αντίπαλη ομάδα έναν εύκολο αιφνιδιασμό.

Μέχρι τώρα μίλησα μόνο για το μπάσιμο προς το καλάθι στον αιφνιδιασμό. Όμως οι συνέπειες της κακής εκμάθησης του αιφνιδιασμού επεκτείνονται και εναντίον οργανωμένης άμυνας. Πείτε μου έναν σημερινό πόιντ γκαρντ του ΝΒΑ που να διευθύνει οργανωμένη επίθεση εναντίον οργανωμένης άμυνας, όπως έκαναν ο Μπομπ Κούζι, ο Μπομπ Ντέιβις, ο Σλέιτερ Μάρτιν, ο Γουόλτ Φρέιζιερ, ο Όσκαρ Ρόμπερτσον, ο Τζέρι Γουέστ, ο Λένι Γουίλκενς, ο Τζο Τζο Γουάιτ, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Αϊζέια Τόμας, ο Τάινι Άρτσιμπαλντ, ο Στιβ Νας, ο Τζον Στόκτον και άλλοι παλιοί. Δεν υπάρχει κανείς. Ο σημερινός πόιντ γκαρντ σκέφτεται κατά πρώτο λόγο το σουτ. Οι παραπάνω ήταν παίκτες ομάδας που σκέφτονταν πρώτα απ’ όλα την πάσα.

Ήταν επίσης απείρως πιο έξυπνοι από τους σημερινούς πόιντ γκαρντ. Ελπίζω να μη μου πει κανείς ότι ο Κάιρι Έρβινγκ είναι το ίδιο έξυπνος με τον Στιβ Νας ή τον Λένι Γουίλκενς. Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι κακό μπάσκετ. Δείτε τα καλύτερα στιγμιότυπα της καριέρας των παραπάνω παικτών ή κάποιων φόργουορντ όπως ο Τζούλιους Έρβινγκ, ο Λάρι Μπερντ ή ο Ρικ Μπάρι και θα διαπιστώσετε μια ανησυχητική διαφορά IQ.

Αυτά γίνονται όταν σου υποβαθμίζουν το μυαλό. Αλλά, ok, πήγαινε στο καλάθι. Κάνε μπάσιμο ανάμεσα σε κάτι τύπους 2,10 και 120 κιλά. Όμως θυμήσου ότι προηγουμένως πρέπει να έχεις κάνει ασφάλεια ζωής!

YΓ: Μου έχεις στείλει και μερικά άλλα πολύ ενδιαφέροντα τέτοια γράμματα ο Little Big Dan, με την άδεια και την παράκληση κιόλας να τα δημοσιεύσω στην Ελλάδα προς χάριν της διακίνησης των ιδεών. Θα το πράξω σε συνέχειες τις επόμενες μέρες…

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This