Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Το ΠΑΟ – Ολυμπιακός 1-1 υπήρξε ένα κακό ματς που δημιούργησε αφορμές για πολλές συζητήσεις. Τελικά ο Ολυμπιακός είναι άτρωτος όπως παρουσιάζεται ή μία ομάδα που ήταν τυχερή, γιατί δεν έχασε από τον ουραγό Παναθηναϊκό επειδή ο τερματοφύλακάς της έπιασε ένα πέναλτι; Κι ο Παναθηναϊκός είναι για πέταμα, όπως πολλοί έλεγαν για μέρες ή από τη στιγμή που έπαιξε στα ίσια με τον Ολυμπιακό είναι μία χαρά ομάδα και θα κάνει πρωταθλητισμό; Νομίζω δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά.
Δεν υπάρχει κανόνας
Ενα πράγμα που δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να καταλάβουμε στην Ελλάδα είναι ότι κάθε παιχνίδι είναι μία διαφορετική ιστορία: συνήθως περιμένουμε ένα ματς για να βγάλουμε συμπεράσματα για όλα όσα προηγήθηκαν και όλα όσα ακολουθούν – είναι λάθος. Καμία ελληνική ομάδα δεν έχει φτάσει ακόμα στο επίπεδο να αντιμετωπίζει όλα τα παιχνίδια με τον ίδιο τρόπο, όπως η Σίτυ του Γκουαρντιόλα π.χ η η Μπάγερν Μονάχου, οι παίκτες της οποίας παραδοσιακά δίνουν πάντα ό,τι έχουν. Για να είμαι ειλικρινής λίγες ομάδες το κάνουν αυτό σε ολόκληρη την Ευρώπη: αρκεί να δείτε τις διαφορές της απόδοσης και των αποτελεσμάτων που υπήρχαν μεταξύ Τετάρτης και Σαββατοκύριακου, δηλαδή στο Τσάμπιονς λιγκ και στα εθνικά πρωταθλήματα σε μία σειρά από περιπτώσεις. Η Λίβερπουλ έχασε από τη Νάπολι, αλλά κέρδισε την Τσέλσι και μάλιστα εκτός έδρας. Η Ρεάλ Μαδρίτης διαλύθηκε από την Παρί, αλλά κέρδισε τη Σεβίλλη, επίσης εκτός έδρας. Η Ιντερ δεν κέρδισε τη Σλάβια Πράγας και κέρδισε τη Μίλαν – και τα δυο τα έκανε στο Σαν Σίρο. Υπήρξαν και ομάδες που πήραν και τα δυο δύσκολα ματς που είχαν (η Παρί π.χ που με τη φόρα που απέκτησε από τη νίκη με τη Ρεάλ πέρασε και από τη Λιόν), αλλά και ομάδες που πληρώνοντας τα νεύρα της αποτυχίας της Τετάρτης δεν κέρδισαν και στο πρωτάθλημα την Κυριακή: η Ατλέτικο Μαδρίτης π.χ που δεν κέρδισε τη Γιουβέντους στο Τσάμπιονς λιγκ δεν κέρδισε και τη τη Θέλτα στη Λίγκα.
Γενικός κανόνας δεν υπάρχει – υπάρχει όμως ένα δεδομένο: ότι κάθε ομάδα αποδίδει καλύτερα στο ματς που θεωρεί πιο σημαντικό. Οι παίκτες του Ολυμπιακού θεωρούν πιο σημαντικά τα ευρωπαϊκά ματς και το βλέπουμε. Η διαφορά της απόδοσής του στην Ευρώπη και στο πρωτάθλημα είναι πολύ μεγάλη για ένα απλό λόγο: γιατί οι παίκτες ξέρουν ότι στην Ευρώπη αν δεν τα δώσεις όλα και δεν σεβαστείς το πλάνο του προπονητή, θα φύγεις με το κεφάλι κατεβασμένο. Ενώ πιστεύουν πως στην Ελλάδα μπορείς να κερδίσεις ακόμα κι όταν περπατάς.
Τρεις διαφορετικοί προπονητές
Πριν το ντέρμπι, ειδικά οι ξένοι παίκτες του Ολυμπιακού, δεν έβλεπαν τον ΠΑΟ, αλλά την βαθμολογία του. Ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια ζει για το ματς με τον Ολυμπιακό. Σε ορισμένες περιπτώσεις η ένταση που δημιουργείται στο στρατόπεδο του έχει σταθεί αιτία και για να διακόπτουν παιχνίδια. Οι οπαδοί του μπορεί να ανεχθούν τα πάντα, αλλά όχι και να δουν τον Ολυμπιακό να κερδίζει τον ΠΑΟ μπροστά στα μάτια τους. Είναι πρόβλημα αυτό και μεγάλο. Οι παίκτες και οι προπονητές του Παναθηναϊκού, όμως, γνωρίζουν ότι ένα καλό αποτέλεσμα σε αυτό το παιχνίδι εξασφαλίζει ηρεμία για τη συνέχεια και λειτουργεί σαν σφουγγάρι για τα προηγούμενα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τρία τελευταία χρόνια, που ο Παναθηναϊκός ακολουθεί αυτό το πρόγραμμα λιτότητας για να βρει χρήματα να σβήσει τα χρέη του, ο Ολυμπιακός τον έχει κερδίσει μόνο μία φορά και αυτό έγινε πέρσι όταν διακόπηκε το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ. Τρεις διαφορετικοί προπονητές δεν κατάφεραν να εμφανίσουν μία ομάδα η οποία να κάνει σωστά τα στοιχειώδη. Ας πούμε ότι ο Γκαρσία δεν είχε ιδέα και ήταν άχρηστος. Ας συμφωνήσουμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι ο Μάρτινς δεν καταλαβαίνει το ντέρμπι, όπως ακούω να λέγεται. Μα, πριν δύο χρόνια από τον Παναθηναϊκό έχασε και ο Τάκης Λεμονής που ντέρμπι, δόξα τω Θεώ, έχει κερδίσει κάμποσα! Κι αυτός είχε πάει να παίξει στη Λεωφόρο, εν μέσω Τσάμπιονς λιγκ και είδε την ομάδα του να κάνει ένα σουτ στο τέρμα! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι οι προπονητές: είναι κυρίως η νοοτροπία με την οποία ο Ολυμπιακός προσεγγίζει τα συγκεκριμένα ματς.
Φταίει ο Μαρτίνς;
Ακούω ό,τι φταίει ότι ο Μάρτινς γιατί δεν έκανε ροτέισον. Ο Μάρτινς έκανε ροτέισον μετά το ταξίδι στο Κράσνονταρ κι ο Ολυμπιακός έπαιξε με τον Αστέρα με πέντε διαφορετικούς παίκτες στο Καραϊσκάκη: ούτε και σε εκείνο το ματς είχε βγάλει μάτια. Αν είχε κάνει ανάλογο ροτέισον με τον Παναθηναϊκό, το πιθανότερο είναι ότι θα βλέπαμε μία ασύνδετη ομάδα με τους μισούς παίκτες να μην καταλαβαίνουν πως παίζουν οι άλλοι μισοί. Εχω ήδη επισημάνει ότι η καινούργια αποστολή του Μάρτινς είναι να εντάξει σιγά-σιγά στην ομάδα τους νεοφερμένους διότι με 15-16 παίκτες και τόσο βαρύ πρόγραμμα προφανώς δεν βγαίνει η χρονιά. Αλλά άλλο είναι αυτό, άλλο να βάλεις πέντε διαφορετικούς παίκτες στο ματς με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ! Αν το κάνεις και το χάσεις το ματς, τότε θα ξεσηκωθούν εναντίον σου οι πάντες και θα σε ρωτάνε για ποιο λόγο χάλασες μια ομάδα που είχε παίξει τόσο καλή μπάλα με την Τότεναμ.
Θυμίζω επίσης ότι το καλοκαίρι ο Μαρτίνς για να πάρει τις προκρίσεις στα Ευρωπαϊκά ματς βασίστηκε στην περσινή του ενδεκάδα. Τα κατάφερε μία χαρά, αλλά αυτό έχει και ένα κόστος: οι νεοφερμένοι δεν αγωνίστηκαν σε μία σειρά από παιχνίδια και δεν είναι ενταγμένοι στο μηχανισμό. Δυστυχώς όλα δεν γίνονται.
Σαν να έχει δυο αρρώστιες
Κατά τη γνώμη μου δεν είναι τόσο θέμα δυνάμεων η κακή εμφάνιση του Ολυμπιακού στο χθεσινό παιχνίδι. Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός πλήρωσε δύο προβλήματα νοοτροπίας και μάλιστα αρκετά αντιφατικά: στα μάτια μου στο χθεσινό ματς ήταν σαν άρρωστος, που έχει δύο ασθένειες ταυτόχρονα! Πρώτα από όλα προσπάθησε να κερδίσει το παιχνίδι με 0-1, όπως έχει κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα. Αυτό είναι δουλειά του προπονητή να το διορθώσει, διότι διαπιστώνω ότι η ομάδα του πιστεύει πως έχει βρει το μαγικό τρόπο να φτάνει χωρίς να ιδρώσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Το οποίο είναι και ψυχοφθόρο και δεν προκαλεί τουλάχιστον τα δικά μου χειροκροτήματα: έχω ξαναπεί πόσο σιχαίνομαι τον όρο «επαγγελματική νίκη» όταν αυτός αναφέρεται σε 1-0. Είχα επίσης γράψει πριν από λίγο καιρό, μετά το ματς με την ΑΕΛ, ότι ο Ολυμπιακός είναι αιχμάλωτος δικαιολογιών: το 1-0 με τον Αστέρα δικαιολογήθηκε από το ροτέισον, το 1-0 στη Λάρισα από τον κακό αγωνιστικό χώρο, το 1-0 με το Βόλο μέχρι το 70΄ ξεχάστηκε διότι ακολούθησε η καταιγίδα των γκολ στο φινάλε. Ολα αυτά τα ματς στα μάτια μου ήταν περίπου ίδια: είδα τον Ολυμπιακό να κάνει το ελάχιστο για να φτάσει στη νίκη – ε, με τέτοια λογική απέναντι στον ψυχωμένο Παναθηναϊκό είναι δύσκολα να τα καταφέρεις.
Το δεύτερο πρόβλημα αφορά την ίδια την έλλειψη εκτίμησης που υπάρχει στον Παναθηναϊκό γενικότερα. Οσα προβλήματα και να έχει ο Παναθηναϊκός είναι πάντοτε Παναθηναϊκός και στο ματς αυτό θα κατεβεί με το μαχαίρι στα δόντια. Αν δεν κάνεις το ίδιο, διότι θεωρείς ότι ο αντίπαλός σου δεν είναι τίποτα σπουδαίο και αντιμετωπίζεις το ντέρμπι υπερφίαλα, θα προκύψει μοιραία η χθεσινή εικόνα. Ακουσα τον Γκερέρο που είπε ότι οι παίκτες ένιωσαν ότι πέταξαν δύο βαθμούς. Διαφωνώ. Με βάση την εικόνα που έχει ο Ολυμπιακός μάλλον κέρδισε ένα βαθμό στο ΟΑΚΑ.
Νωρίς το μάθημα
Το καλό για την ομάδα του Μαρτίνς στην προκειμένη περίπτωση (αν υπάρχει ένα καλό…) είναι ότι αυτό το μάθημα ήρθε πολύ νωρίς. Το εφετινό πρωτάθλημα έχει play off, δηλαδή αρκετά ντέρμπι. Το χθεσινό ντέρμπι θα πρέπει να γίνει για τον Ολυμπιακό ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Αλλιώς θα δει κάποιον άλλο να κερδίζει το πρωτάθλημα, όχι γιατί θα έχει καλύτερη ομάδα, αλλά γιατί θα έχει αντιμετωπίσει τα συγκεκριμένα παιχνίδια σοβαρότερα. Οπως αυτός αντιμετωπίζει τα παιχνίδια του στην Ευρώπη π.χ.
Πηγή: Κάρπετ Show
