Ένας έρωτας που ξεκίνησε όταν ο Τότι ήταν αμούστακο αγόρι. Ήθελε πολύ να την γνωρίσει. Έβαλε… μέσο τη μητέρα του για να πάει κοντά της. Και μόλις στα 12 του η Ρόμα τον ξεμυάλισε. Της παραδόθηκε, 28 χρόνια δεν υπέκυψε στα… τσαλιμάκια καμιάς άλλης, την πήρε από το χέρι και μαζί της έζησε τις πιο μεγάλες, τις πιο όμορφες στιγμές. Και τα χρόνια πέρασαν και ο έρωτας έγινε αγάπη και οι δυο τους πορεύτηκαν μαζί ολόκληρη ζωή, μέχρι το αμούστακι αγόρι να γίνει άνδρας.
Κατάφερε το δικό του όνομα να ξεπεράσει το όνομα της ίδιας της ομάδας του. Πέτυχε να είναι το απόλυτο είδωλο στη Ρώμη, η εικόνα του βρίσκεται σε γκράφιτι σε κτίρια της ιταλικής πρωτεύουσας. Κατάφερε να κάνει τον κόσμο να… ανατριχιάζει κάθε φορά που ακουγόταν το δικό του όνομα στο «Ολίμπικο». Πέτυχε να είναι ένας από τους κορυφαίους Ιταλούς ποδοσφαιριστές της γενιάς του.
Ο Τότι έκανε τα πάντα κι ας μην αγωνίστηκε σε άλλη ομάδα από τη Ρόμα.
Έχει πετύχει δύο γκολ σε τρία λεπτά και έχει κάνει μόνος του την ανατροπή δίνοντας την νίκη στη Ρόμα κόντρα στην Τορίνο.
Έκανε το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» να… παγώσει, αλλά και να τον αποθεώσει.
Έχει σκοράρει και στους πανηγυρισμούς έχει πάρει ένα κινητό τηλέφωνο για να βγάλει selfie με τους οπαδούς.
Έχει ρίξει… βόμβα στα δίχτυα της Μίλαν πετυχαίνοντας ένα φανταστικό γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ.
Χάρισε στην εθνική ομάδα της Ιταλίας σκοράροντας με πέναλτι τη νίκη στα προημιτελικά του Μουντιάλ του 2006 κι ενώ λίγους μήνες νωρίτερα είχε υποστεί κάταγμα περόνης και τοποθετήθηκε λάμα στο πόδι του.
Πέτυχε ΤΟ γκολ στις 26 Οκτωβρίου 2006 κόντρα στην Σαμπντόρια.
Είχε τον τρόπο να προκαλεί ντελίριο στους οπαδούς.
Kαι τελικά αποχαιρέτησε τη Ρόμα με ένα συγκλονιστικό γράμμα, περιγράφοντας σε μερικές αράδες όλα όσα σπουδαία έζησε στη μία και μοναδική ομάδα της μεγάλης καριέρας του.
«Ευχαριστώ Ρώμη.
Ευχαριστώ τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, τους συγγενείς μου και τους φίλους μου.
Ευχαριστώ τη σύζυγό μου και τα τρία παιδιά μου.
Ήθελα να ξεκινήσω από το… τέλος. Από τους αποχαιρετισμούς, διότι δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να διαβάσω όλες αυτές τις γραμμές
Είναι αδύνατον να συνοψίσεις 28 χρόνια σε μερικές προτάσεις.
Μακάρι να μπορούσα να το κάνω με ένα τραγούδι ή ένα ποίημα, όμως δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω ούτε ένα.
Με τα χρόνια προσπάθησα να εκφραστώ με τα πόδια μου, που έκαναν τα πάντα ευκολότερα για μένα από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι.
Μιας και αναφέρθηκα στα παιδικά μου χρόνια, μπορείτε να μαντέψετε ποιο ήταν το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι, έτσι; Μία μπάλα. Ακόμα και σήμερα αυτό είναι!
Σε κάποια στιγμή της ζωής σου, μεγαλώνεις. Δεν μπορείς να τα βάλεις με το χρόνο.
Καταραμένε χρόνε.
Πίσω στις 17 Ιουνίου του 2001, όλοι θέλαμε ο χρόνος να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μέχρι να ακούσουμε το τελευταίο σφύριγμα.
Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω, όταν επιστρέφω πίσω σε εκείνη τη στιγμή.
Σήμερα, ο χρόνος ήρθε για να με αγγίξει στον ώμο και να μου πει: «Πρέπει να μεγαλώσεις. Από αύριο θα είσαι ενήλικος. Βγάλε αυτά τα σορτσάκια και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, επειδή από σήμερα είσαι πια άντρας. Δεν μπορείς να μυρίζεις άλλο πια την μυρωδιά από το γρασίδι, δεν μπορείς να βλέπεις τον ήλιο να αντανακλά στο πρόσωπό σου κάθε φορά που πλησιάζεις την αντίπαλη εστία, δεν μπορείς να βιώνεις την αδρεναλίνη να σε κυριεύει, την χαρά των πανηγυρισμών.»
Τους τελευταίους μήνες αναρωτήθηκα πολλές φορές για ποιο λόγο είμαι ακόμα ξύπνιος και ζω αυτό το όνειρο.
Φανταστείτε όταν ήσασταν μικρά παιδιά και η μητέρα σας, σας ξυπνούσε για να πάτε στο σχολείο, ενώ βλέπατε ένα όμορφο όνειρο.
Θέλεις να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Προσπαθείς να γυρίζεις πλευρό και να επιστρέψεις στο όνειρο σου, όμως ποτέ δεν τα καταφέρνεις.
Αυτή τη φορά δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.
Και τώρα δεν μπορώ να γυρίσω πλευρό.
Θέλω να αφιερώσω αυτό το γράμμα σε όλους εσάς, σε όλα τα παιδιά που με υποστήριξαν.
Στα παιδιά του χθες, που μεγάλωσαν κι έγιναν γονείς, αλλά και στα παιδιά του σήμερα, που ίσως φώναξαν «Tottigol».
Θέλω να πιστεύω ότι η καριέρα μου θα γίνει για εσάς το παραμύθι που θα θέλατε να σας εμπνεύσει.
Δυστυχώς, όλα τελείωσαν τώρα.
Βγάζω αυτή τη φανέλα για τελευταία φορά.
Θα τη βάλω στην άκρη, αν και δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πω «αρκετά». Ίσως ποτέ δεν θα είμαι.
Συγχωρέστε με που δεν δίνω συνεντεύξεις και δεν ξεκαθαρίζω τις σκέψεις μου, αλλά δεν είναι εύκολο να σβήσεις το φως.
Φοβάμαι. Δεν είναι ο ίδιος φόβος που νιώθεις, όταν στέκεσαι μπροστά στην αντίπαλη εστία, πριν εκτελέσεις ένα πέναλτι.
Αυτή τη φορά, δεν μπορώ να δω πως θα είναι το μέλλον μέσα από τις τρύπες των διχτύων της εστίας.
Επιτρέψτε μου να φοβάμαι.
Αυτή τη φορά, εγώ είμαι αυτός που σας χρειάζεται και που θέλει πιο πολύ από ποτέ την αγάπη που πάντα μου δείχνατε.
Με την συμπαράσταση σας, θα καταφέρω να γυρίσω τη σελίδα και να ριχθώ σε μία νέα περιπέτεια.
Τώρα είναι ώρα για μένα να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες, προπονητές, διευθυντές, προέδρους και όσους δούλεψαν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια.
Τους οπαδούς της Curva Sud, ένα λαμπερό φως για όλους τους Ρωμαίους και τις Ρωμαίες.
Το να είμαι Ρωμαίος είναι ένα προνόμιο.
Το να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας είναι μία τιμή.
Εσείς είστε η ζωή μου. Πάντα θα είστε. Από εδώ και στο εξής δεν θα σας διασκεδάζω με τα πόδια μου, αλλά η καρδιά μου θα είναι πάντα εδώ μαζί σας.
Τώρα θα κατέβω αυτά τα σκαλιά, θα μπω στα αποδυτήρια που με καλωσόρισαν ως μικρό παιδάκι και τα οποία αφήνω τώρα ως άντρας.
Είμαι περήφανος και χαρούμενος που σας έδωσα 28 χρόνια αγάπης
Σας αγαπώ».
Πηγή: Sport DNA
