Επιλογή Σελίδας



Του Βασίλη Σκουντή

Χαράς ευαγγέλια για τους μερακλήδες και τους νοσταλγούς της belle époque του μπάσκετ…

Και λίγα λέω, διότι προφανώς ο σημερινός αγώνας ξαναφέρνει στο προσκήνιο εικόνες και θύμησες από μια παλιά, ξεχασμένη και πολύ ρομαντική εποχή…

Παρεμπιπτόντως, του Ολυμπιακού (όχι του Β’ αλλά γενικότερα) του έρχονται μαζεμένες οι αναμνήσεις, άλλες δυσάρεστες κι άλλες ευχάριστες, όλες ωστόσο χαραγμένες ανεξίτηλα στο σκληρό δίσκο της ιστορίας του…

Τις προάλλες έγραφα για το Ανατόλια που το πήρε μαζί του στον… χορό του Ζαλόγγου το ’64 και σήμερα παίρνει σειρά ο Τρίτων, με τον οποίο το ’49 μονομάχησε στα… μαρμαρένια αλώνια για το ποια ομάδα θα κατακτήσει τον τίτλο του (τότε λεγόμενου) πανελληνίου πρωταθλήματος.

Και μάλιστα σε διπλό μπαράζ!!!

Προτού γράψω γι’ αυτό το συναπάντημα, οφείλω βεβαίως να υπενθυμίσω τι εστί Τρίτων κι αυτή είναι όντως μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση…

Μεσούσης της γερμανικής κατοχής, λοιπόν, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1942 την ώρα που οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους από την ασιτία και τις κακουχίες και τους μάζευαν με τα κάρα, κάποιοι τολμηροί νεαροί, προεξάρχοντος του Αιγυπτιώτη Πόλυ Πολυτιμίδη, ο οποίος είχε καθοριστική επίδραση στο γίγνεσθαι του ελληνικού μπάσκετ, αποφάσισαν να ιδρύσουν μια ομάδα μπάσκετ…

Άλλο νταλκά δεν είχαν μέσα σε εκείνη τη φοβερή συγκυρία, το μπάσκετ τους έλειπε!

Για να καταστεί σαφές το βεληνεκές του, ο Πολυτιμίδης διετέλεσε παίκτης, προπονητής και πρόεδρος του συλλόγου, χώρια η παρακαταθήκη που άφησε σε όλη την μπασκετική φάρα μας.

Αυτή την ομάδα οι ιδρυτές της που ως επί το πλείστον προέρχονταν από τον Πανελλήνιο στην αρχή της έδωσαν το όνομα «Πελαργοί», αλλά το άλλαξαν μετά από δυο μήνες: στις 10 Νοεμβρίου του 1942 σε μια ναυμαχία ανοιχτά της Εύβοιας, βυθίστηκε το υποβρύχιο Τρίτων που βρισκόταν σε αποστολή για αποβίβαση πέντε πρακτόρων και πολεμικού υλικού και αυτό το περιστατικό υπήρξε η αφορμή για να βαπτισθεί αναλόγως ο σύλλογος.

Πράξη απότισης τιμής το δίχως άλλο, για την οποία οι Τριτωνίτες βραβεύθηκαν αργότερα από το Πολεμικό Ναυτικό.

Η ομάδα στεγάσθηκε προσωρινά στο γήπεδο του Πανελληνίου, στην Κυψέλη, προτού μετεγκατασταθεί στο φυσικό και ιστορικό χώρο της: κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, στο επί της συμβολής των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Τήνου κείμενο γήπεδο, του οποίου η κατασκευή άρχισε τον Οκτώβριο του 1943 με προσωπική εθελοντική εργασία και βεβαίως ιδίοις εξόδοις και έμελλε να αποτελέσει κομβικό σημείο αναφοράς στα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 το γήπεδο αυτό γκρεμίστηκε, κάτω από την πίεση της αστυφιλίας και της έξαρσης της δόμησης στο κέντρο της Αθήνας, με αποτέλεσμα ο Τρίτων να φύγει από εκεί και να βρει καταφύγιο στα Σεπόλια.

Στη θέση του σηκώθηκε – τι άλλο – μια μεγάλη πολυκατοικία!

Σύμφωνα με μια αρχειοθετημένη απογραφή, στα τέλη του ’43 ο σύλλογος διέθετε 112 μέλη, από τα οποία τα 98 ήταν αθλούμενα και τα 14, σύμφωνα με την ορολογία της εποχής, αρωγά!

Ταυτόχρονα με την ομάδα των ανδρών δημιουργήθηκε και η πρώτη των γυναικών, ενώ σε αμφότερες αγωνίσθηκαν βαρβάτα ονόματα του ελληνικού μπάσκετ.

Eπτά χρόνια μετά την ίδρυση του ο Τρίτων έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του πανελληνίου πρωταθλήματος με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, ο οποίος εντέλει κατέκτησε τον πρώτο τίτλο στην ιστορία του.

Οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν στον τελικό που διεξήχθη στο κατάμεστο γήπεδο της 3ης Σεπτεμβρίου, μπροστά σε θεατές που φορούσαν οι μεν άνδρες γραβάτες, οι δε γυναίκες τουαλέτες και εξελίχθηκε σε σκυλομαχία!

Κάποια στιγμή ο Αλέκος Σπανουδάκης που μαρκαριζόταν με παγίδες, δεν άντεξε και άστραψε μια μπουνιά στα μούτρα του Νίκου Σκυλακάκη (του επονομαζόμενου «Σκύλου») που τη θυμάται ακόμη και τώρα, που είναι 96 ετών, αλλά κρατιέται ακμαίος και κοτσονάτος!

«Στην προηγούμενη φάση με είχε κτυπήσει πάνω σε ένα μπάσιμο και όταν έπεσα κάτω ήρθε από πάνω μου και μου είπε “ίσα ρε κωλόπαιδο, που θα μας πάρεις το πρωτάθλημα”. Ε φούντωσα κι εγώ, του την κοπάνησα και τον άφησα αναίσθητο για δέκα πέντε λεπτά» μου είχε διηγηθεί πριν από λίγα χρόνια ο «Ατομιστής» του Ολυμπιακού, που έφυγε από τη ζωή στις 10 του περασμένου Μαρτίου, ανήμερα τα 94α γενέθλια των Πειραιωτών.

Η λήξη του αγώνα βρήκε νικητή με 36-34 και πρωταθλητή τον Τρίτωνα, αλλά πίσω είχε η κόκκινη αχλάδα την ουρά! Ο Ολυμπιακός που νωρίτερα είχε ξαναπαίξει το ματς με τη ΧΑΝΘ υπέβαλε ένσταση για παράβαση κανονισμών για ένα γκολ-φάουλ, στο οποίο δεν μέτρησε το καλάθι. Ο αγώνας επαναλήφθηκε στο γήπεδο του Πανελληνίου και οι Ερυθρόλευκοι επικράτησαν με 28-24 και στέφθηκαν πρωταθλητής, με τους παίκτες του να τραγουδούν τον αυθεντικό ύμνο του συλλόγου, που έλεγε «κόκκινο, άσπρο το έμβλημα μας και περηφάνια στα μέτωπα μας».

Εκείνη την ομάδα του Τρίτωνα απάρτιζαν οι Σκυλακάκης, Πέππας, Κουρπάς, Τσολάκης, Δούσμανης, Λάππας, Χατζηδιάκος, Ρακιντζής, οι αδελφοί Ρουσόπουλου και οι αδελφοί Μπερτσιάνου.

Ο Τρίτων τερμάτισε δεύτερος στο πρωτάθλημα του 1949, πέμπτος το 1961, τρίτος το 1962, στην ισοβαθμία με τον Παναθηναϊκό και τον Ηρακλή και δεύτερος το 1963, όντας τότε «η ομάδα των εφοπλιστών»!

Ο Τρίτων της τετραετίας 1959-63 ήταν μια ομαδάρα, που ωστόσο δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια. Τα διοικητικά ηνία κατείχε ο Μανώλης (Μπλούης) Διακάκης, ο οποίος βαδίζοντας στα χνάρια του Νίκου Καρέλλα (στον ποδοσφαιρικό Εθνικό Πειραιώς) ξόδεψε μια ολόκληρη περιουσία με το όνειρο να δει τον Τρίτωνα να κατακτά τον τίτλο. Μαζί του συμπορεύθηκε ως αντιπρόεδρος ο Άγγελος Λαναράς, μάλιστα ο ένας ήταν φόλα Παναθηναϊκός και ο άλλος φανατικός Ολυμπιακός!

Εκείνη την εποχή έπαιξαν στον Τρίτωνα εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού μπάσκετ, που προήλθαν από μεταγραφές, μαζί με τον Κώστα Μουρούζη, ο οποίος ήταν γέννημα θρέμμα της ομάδας (1948-1955) και επέστρεψε σε αυτήν ως παίκτης και προπονητής μετά τη θητεία του στην ιταλική Τζίρα Μπολόνια. Δίπλα του βρέθηκαν ο ζογκλέρ Αλέκος Κοντοβουνήσιος, ο Πέτρος Πετράκης, ο Γιώργος Οικονόμου, ο Αντώνης Χρηστέας, ο Βασίλης Μαρκολέφας, ο Γιάννης Ιωάννου, ο Ανδρέας Μολφέτας, ο (μετέπειτα σπίκερ του ραδιοφώνου, η «Βέμπο του ελληνικού μπάσκετ»), Βασίλης Γεωργίου, ο Ξηρουχάκης. ο Λαμπίρης, ο Δάλλας, ο Αλευράς και ο Χρήσιμος.

Σκέτη Dream Team!

Το 1963 ο Τρίτων είχε μια δεύτερη ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλητής Ελλάδος, αλλά στον τελικό με αντίπαλο την ΑΕΚ (την οποία είχε νικήσει δυο φορές στην προηγούμενη φάση) στο Καλλιμάρμαρο, ενώπιον 30.000 θεατών, ηττήθηκε με έναν πόντο. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, ο Μπλούης επέμενε ότι «κάποιοι παίκτες μας είχαν επίτηδες μειωμένη απόδοση», αλλά ουδέποτε τους κατονόμασε…

Εκείνη η ήττα προκάλεσε όχι μόνο απογοήτευση, αλλά και την αποχώρηση του Διακάκη και του Λαναρά, ενώ και οι μεγαλόσχημοι παίκτες σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: στην κυριολεξία κιόλας διότι ο Μαρκολέφας και ο Ιωάννου συνέχισαν την καριέρα τους στο Γιοχάνεσμπουργκ!

Ο Τρίτων όμως αποδείχθηκε εφτάψυχος και δεν διαλύθηκε. Τότε ανέλαβε τις τύχες του ο Θεοφάνης Λαναράς, ενώ στον πάγκο παρέμεινε ο Μουρούζης, με αποτέλεσμα η ομάδα να παραμείνει στην νεοπαγή Α’ Εθνική, τερματίζοντας έβδομη το 1964, όγδοη το 1965 και ένατη το 1966, οπότε και υποβιβάσθηκε.

Ο Τρίτων επέστρεψε στην Α’ Εθνική το 1978, αλλά αυτή τη φορά δεν φτούρησε. Σε 26 αγώνες υπέστη ισάριθμες ήττες και υποβιβάσθηκε χωρίς να επιστρέψει ποτέ άλλοτε στην ελίτ. Ηδη είχε αποχωρήσει με μεταγραφή στον Ολυμπιακό ο Κίμων Κοκορόγιαννης, ενώ εκείνη τη σεζόν (1978-79) αγωνίσθηκαν μεταξύ άλλων ο Άγγελος Κουλουριώτης, ο Μάνος Ζαχαράκης, ο Γρηγόρης Μαθιός και ο Νίκος Τσαούσης.

Στις 29 Απριλίου του 1979 στο γήπεδο του Αιγάλεω, όπου έδρευε τότε ο Τρίτων, αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό από τον οποίο ηττήθηκε με 112-91 στον αγώνα στον οποίο κάθισε για πρώτη φορά στον πάγκο των Πρασίνων ο αείμνηστος Κώστας Πολίτης, διαδεχόμενος τον Μιχάλη Κυρίτση.

Συνολικά ο Τρίτων σε τέσσερις συμμετοχές στην Α’ Εθνική σημείωσε 13 νίκες και 67 ήττες, ενώ ακολούθησε μια μακρά περίοδος παρακμής κατά την οποία η ομάδα έπεσε στις κατηγορίες της ΕΣΚΑ και παρέμεινε εκεί επί 24 συναπτά έτη. Το σύνθημα της αντεπίθεσης δόθηκε το 2011 και μετά από τέσσερις απανωτές ανόδους έφτασε να αγωνίζεται στη Β’ Εθνική από την οποία εφέτος προήχθη στην Α2, αγωνιζόμενη στο γήπεδο του Στρέφη.

Στην παρθενική αναμέτρηση τους τη σεζόν 1963-64 ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε του Τρίτωνα με 43-40, που για αρκετά χρόνια παρέμενε το χαμηλότερο άθροισμα πόντων στην Α’ Εθνική. Την περίοδο 1978-79 που αναμετρήθηκαν για τελευταία φορά, οι Πειραιώτες πέτυχαν δυο άνετες νίκες με 98-40 στο Αιγάλεω και με 116-83 στο «Παπαστράτειο».

Εκτός από τους επιφανείς παίκτες, από τον Τρίτωνα πέρασαν και σπουδαίες μπασκετμπολίστριες, όπως η Φωφώ Βαρελοπούλου, η Ευδοκία Κορρέ, η Λιάνα Κουκοπούλου και η Ολγα Ηρωίδου, η οποία ταυτόχρονα υπήρξε πρωταθλήτρια της οπλομαχίας.

Α ναι, να μην το ξεχάσω: στο γήπεδο του Τρίτωνα πρωτόπιασε την μπάλα του μπάσκετ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ένα παιδάκι που ξεροστάλιαζε με λαχτάρα έξω από το συρματόπλεγμα μαζί με τη μαμά του και τον μεγαλύτερο αδερφό του μέχρι να τους ανοίξει την πόρτα ο (τότε πρόεδρος) Νίκος Σκυλακάκης…

Τον έλεγαν Γιαννάκη και πριν από τέσσερις μήνες βγήκε MVP του ΝΒΑ. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ το επώνυμο του!!!

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This