Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η ομάδα στην Αθήνα, δεν ανταποκρίθηκε στην προσδοκία που η Ρώμη γέννησε. Την ξεπέρασε. Θα τη χαίρονταν, μια τέτοια ποδοσφαιρική απόδοση, ακόμη και Ολλανδοί. Οι Ολλανδοί που δουλεύουν για την ομάδα, σίγουρα τη χάρηκαν. Επί ενενήντα λεπτά, ασταμάτητα, έβγαλαν οι διεθνείς στη σκηνή όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ο θεατής χρειάζεται για να νιώσει γεμάτος. Για να σηκωθεί και να χειροκροτήσει, όπως σε μία παράσταση στο θέατρο, ικανοποιημένος.
Τα στοιχεία, τα αναγνωρίζει οποιοσδήποτε. Ταχύτητα, κάθετη κίνηση, σταθερός προσανατολισμός προς τα εμπρός, ικανότητα στο passing game, έφεση στην πίεση για γρήγορη ανάκτηση της μπάλας. Καμία φοβία να σουτάρουν, να ρισκάρουν, να πάνε σε ένας-εναντίον-ενός, να προσποιηθούν, να παίξουν με μία επαφή. Να εκφράσουν, εν τέλει, τον εαυτό τους μες απ’ την τέχνη τους. Ενας δάσκαλος στη δημοσιογραφία που δεν είναι στη ζωή, ο Χρήστος Ράπτης, μου είχε μάθει από τα 80s πως ποδόσφαιρο είναι τέχνη+έκφραση.
Δεν τα βρίσκω λίγα, όλα αυτά. Ούτε ασήμαντα, εάν σκεφτούμε ότι οι επτά από τους δεκατέσσερις που έπαιξαν με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη εξακολουθούν να έχουν μονοψήφιο αριθμό συμμετοχών, οι άλλοι επτά κινούνται σ’ ένα μέσον όρο περίπου είκοσι εμφανίσεων, και οι δεκατέσσερις μαζί έχουν σκοράρει για την Εθνική δέκα γκολ, κανείς περισσότερα από τρία. Η Εθνική το Σάββατο ήταν καλή, στη δοκιμασία να κλείσει το γήπεδο. Και την Τρίτη πολύ καλή, στο τεστ παιγνιδιού σε ανοιχτό γήπεδο. Το follow-up εκείνου του ωραιότατου εκνευρισμού για την ήττα στο Ολίμπικο, ήταν ο οίστρος, ένας δημιουργικός θυμός, που συμπαρέσυρε τους Βόσνιους. Γι’ αυτούς, άλλη μία φορά η Ελλάδα παρέμεινε το απαγορευμένο μέρος.
Στο προηγούμενο σημείωμα αναφερθήκαμε στον προπονητή. Κοχόνες στις επιλογές, δικαιοσύνη στις αποφάσεις, ποιότητα στις προπονήσεις, συνέπεια και μέτρο στους κανόνες. Αν είχαμε χρείαν μαρτύρων, ο Γιαννούλης και ο Μπακασέτας επιβεβαίωσαν την ποιότητα των προπονήσεων. Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει μέτρο, ο παραπτωματίας της Ρώμης, ο Φετφατζίδης, μπήκε και μας πήρε το ματς τέσσερις ημέρες μετά. Του το ζήτησε, τη μία ενέργεια, ο προπονητής που τον τιμώρησε. Το έδωσε, το γκολ της νίκης, ο παίκτης που τιμωρήθηκε. Τα υπόλοιπα, φαίνονται. Δεν χρειαζόμαστε μαρτυρίες και πειστήρια.
Ενόσω οι Φινλανδοί μπορούν με την ψυχή τους να πανηγυρίζουν αυτό που άξια θα κατακτήσουν «και με τα μαθηματικά» σε ένα μήνα, η Ελλάδα μπορεί να βάλει στον εαυτό της τον άμεσο επόμενο στόχο. Να βγει 3η στον όμιλο. Κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί, εάν τελειώσει με 2/2 νίκες τον Νοέμβριο. Η 3η θέση δεν θα έχει πρακτικό αντίκρυσμα, αλλά τον Σεπτέμβριο η συζήτηση ήταν ποιος θα βγει προτελευταίος/τελευταίος, εμείς ή το Λίχτενσταϊν. Στο EURO 2016, ο αποκλεισμός ήταν η αποτυχία αλλ’ ότι βγήκαμε έκτοι στους έξι, πίσω κι απ’ τα Φερόε, ήταν ο διασυρμός.
Τα υπόλοιπα, η δοκιμασία νούμερο-τρία, ακόμη αργούν. Ένα-ένα, σιγά-σιγά. Το τρίτο στάδιο είναι να κάνεις ό,τι κάνεις, σε κλειστό ή σε ανοιχτό γήπεδο, υπό την πίεση για πόντους. Ως τότε, εννοείται ότι το Nations League τη δεύτερη φορά θ’ αντιμετωπιστεί πολύ πιο σοβαρά. Πάντοτε η σημαντική διοργάνωση δεν είναι ούτε η επόμενη ούτε η προηγούμενη. Είναι εκείνη στην οποίαν, την εκάστοτε στιγμή, παίζεις. Οι Βόσνιοι πήραν στα πιο ζεστά το Nations League, ανέβηκαν κατηγορία, τον Μάρτιο θα έχουν τη «δεύτερη ευκαιρία» πρόκρισης στο EURO 2020, εμείς όχι.
Και κάποια στιγμή στο μεταξύ, θα βρεθεί και μια έδρα ν’ αντιστοιχεί στην ομάδα. Εδώ, το ψηφοθηρικό συμφέρον του Αυγενάκη συμπίπτει με το ποδοσφαιρικό συμφέρον της Εθνικής. Οι δρόμοι, από κοινού οδηγούν στη μοναδική ανά τη χώρα «γαλάζια αύρα» του Παγκρήτιου…
Πηγή: Sport DNA
