Του Ανδρέα Παπασημακόπουλου
Στη Λέσχη Απατεωνίας βάζουμε, τοποθετούμε, καλοδεχόμαστε και ασφαλέστατα αποθεώνουμε όλους εκείνους τους αγαπημένους χαρακτήρες που με τσι επιλογές και τον τρόπο ζωής τους πήραν επάξια το βραβείο του απατεώνα. Άνθρωποι που πήραν πολύ παραπάνω αξία από όσο άξιζε στο ταλέντο και τις επιδόσεις τους, άνθρωποι που ξεκάθαρα ζηλεύουμε, γιατί κι εμείς έχουμε ελάχιστο ταλέντο αλλά όχι τις ανάλογες κατακτήσεις.
Το παραδέχομαι ανοιχτά. Το λέω καθαρά. Τον Ανδρέα Σιλέντσι τον έχω στην καρδιά μου λίγοτερο για τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα και πολύ περισσότερο για την (σχεδόν) αμίμητη ποδοσφαιρική καούκα. Ενθυμούμαι ακόμα την ημέρα που διάβασα σε κάποιο έντυπο ότι τον είχε αποκτήσει η Νότιγχαμ Φόρεστ (που πλέον και για πάντα θα λέγεται η Νότιγχαμ Φόρεστ του Αποστόλη του Βέλλιου) για να ηγηθεί της επιθετικής γραμμής της και ρίχνοντας τα μάτια μου στη φωτογραφία του, ένιωσα να γυρίζω πίσω στον χρόνο.
Βλέπετε, την φοβερή καούκα του ο Αντρέας δεν την αποχωρίστηκε ποτέ. Αγνόησε το ημερολόγιο που έλεγε καθαρά 1995, όπως επίσης αγνόησε και το ότι η μόδα της τερατοχαίτης, κρανοκαούκας λιόνταρου είχε χαιρετήσει προ πολλού. Ο Αντρέας δεν ίδρωσε. Έμεινε πιστός στις τρίχες του. Όσο πιστός δηλαδή ΔΕΝ ήταν στην ποδοσφαιρική τεχνική του. Βλέπετε, ο Ανδρίκος είχε μια κάπως προβληματική σχέση με το αντικείμενο που έπαιζε κομβικό ρόλο στο επάγγελμά του. Ας μείνουμε απλά στο ότι αν του Αντρέα του έδειχνες μια ακίνητη μπάλα και του έλεγες “κοντρόλαρέ την, ρε θερίο”, θα του έπαιρνε ως διαδικασία γύρω στους 5 ηλιακούς κύκλους.
Με ύψος που χτυπούσε την πόρτα του δίμετρου, ο σέντερ φόρης με την πυρηνική χαίτη θέλησε να κάμει καριέρα ως κάτι σαν ‘πορτιέρης περιοχής’. Κοινώς, “πετάχτε μου την μπάλα ψηλά να την κατεβάνω, γερό κεφάλι έχω, δυνατό κορμί επίσης, αντέχω στο ξύλο, όλα καλά”. Κι εδώ που τα λέμε, τα κατάφερε. Τι κι αν δεν είχε ποτέ σταθερή σχέση με τα δίχτυα; Τι κι αν δεν φημιζόταν για αγωνιστική σταθερότητα; Αυτά τα πράγματα λίγη σημασία έχονε για έναν απατεώνα, που σέβεται τον ρόλο του.
Πόσο μάλλον όταν έχεις ένα σημαντικό, ένα τεράστιο τικέτο απατεωνίας στο τσεπάκι σου. Ποιο; Το εξής ένα: “Εμένα που με βλέπετε, εγώ, εμένανε, εγώ που λέτε, έχω παίξει με τον Ντιέγκο Μαραντόνα”. Τρου στόρι, εντωμεταξύ. Ψέματα δεν έλεγε. Στην Νάπολι είχε παίξει το παλικάρι. Μαζί με τον Ντιέγκο. Το ότι μπροστά στο τέρμα επάθαινε ένα μπλακ άουτ, δεν το πολυλέγαμε, αλλά εντάξει.
Βάλτε δίπλα στην ιστορία με τον Ντιέγκο μια ασυνήθιστα καλή σεζόν με την Τορίνο το 1993-1994, κατα την οποία επυροβόλησε 17 φορές επιτυχώς και νάτο το πακετάκι απατεωνίας στις ‘χρυσές’ ημέρες προ διαδεδομένου διαδικτύου, τότες που με κάτι τέτοια έκαμες καριέρα αξιοζήλευτη.
Θρυλικό στιγμιότυπο Σιλένζιου απένατι σε Μαλντίνι, από τα χρόνια του πρώτου στη Νάπολι
Ντωμεταξύ, είχε και το άλλο υπερατού ο άνθρωπός μας. Στα πρώτα χρόνεα της Premier League, τότες που υπήρχαν χρήματα, αλλά ουχί ανάλογη γνώση της μεταγραφικής αγοράς, αν υποστήριζες σε κάποιον παράγοντα αγγλικής ποδοσφαιρικής ομάδας ότι είσαι ο Aquaman και παίζεις δεξί εξτρέμ στον ΑΟ Ατλαντίδα, παίζει και να σου λέγανε “Όου ρήλι; Πληζ, λιβ γιορ λέπτομερς γούιδ μάη γραμματέας, γουί αρ βέρι ματς λάηκινγκ δε ΑΟ Ατλαντίδα”. E, όπου Aquaman, βάλτε Σιλέντσι, όπου ΑΟ Ατλαντίδα, βάλτε Τορίνο και μετά σκεφτείτε τον Άγγλο παράγοντα που είπε “θα πάρομε κανόνι από το πρωτάθλημα της Ιταλίας”. Δέσαμε.
Και κάπως έτσι, το μαρτυρικόν έτος 1995, ο Ανδρέας ο Σιλέντσις περνάει στην ποδοσφαιρική ιστορία, καθώς καταφέρνει το κόλπο γκρόσο και κλείνει μεταγραφή στη Φόρεστ (ως ο πρώτος Ιταλός ποδοσφαιριστής που πάτησε τα άγια χώματα της Premier League περικαλώ, όχι τίποτα μπούρδες), που στο πρόσωπό του βλέπει για κάποιον λόγο τον αντικαταστάτη του Σταν Κόλιμορ. Για να σας βάλω λίγο στο κόντεξτ, για τα δεδομένα της εποχής, ήταν σαν να σου λέγανε οι παραγωγοί του Φαστ εντ Φιούριους “η νέα ταινία της σειράς δεν θα έχει Βιν Ντίζελ, αλλά δεν τρέχει τίποτα γιατί θα βάλουμε τον Παύλο Χαικάλη που είναι κι αυτός καραφλός, οπότε δεν θα το παρατηρήσει και κανείς”.
Ε, όλο και κάποιος το παρατήρησε, μιας και είπαμε, γκολ και Ανδρίκος ήταν δύο έννοιες όχι ιδιαιτέρως ταυτόσημες. Το κλάμα έτρεχε ποτάμι στις εξέδρες του Σίτι Γκράουντ, ο Ανδρέας μπαίνει στις απαραίτητες λίστες με τις χειρότερες μεταγραφές της σεζόν, αλλά ήταν πλέον αργά. Τουλάχιστον μέχρι που έφυγε. Διότι ένας καλός απατέων δεν αφήνει κάτι αμελητέο όπως ένα “μας πήρανε χαμπάρι” να του ανακόψει την πορεία. Πόσο μάλλον, όταν μπορείς να γυρίσεις στη χώρα σου με το νέο σου εντυπωσιακό τρικ: Ανδρέα Σιλέντσι, επιθετικός Premier League.
Τέσσαρις ολάκερες ομάδες της Ιταλίας κατάπιαν αμάσητο το Μαϊκλαμαρικό κόλπο του Ανδρίκου, ο οποίος συνέχιζε να παίζει ως επιθετικός, έστω και αν στις 5 σεζόν που ακολούθησαν μετά το σύνδομο πέρασμά του απο τα αγγλικά γήπεδα, δεν κατάφερε να σημειώσει συνολικά διψήφιο αριθμό τερμάτων.
Φαστ φόργουροντ στο σήμερα και ο Ανδρέας αναφέρεται ΠΑΝΤΑ στις κουβέντες και τα αφιερώματα που συχνά γίνονται για τις πιο αλλόκοτες μεταγραφές στην ιστορία της Premier League, με τα ανάλογα αστεία να μην απουσιάζουν. “Andrea is a girl’s name, we should have known”.
Εγώ όμως απέχω απο τέτοιες σάχλες. Για μένα ήταν. Και παραμένει. Ο Αντρέα Σιλέντσι. Ο επιθετικός. Που έπαιξε με τον Ντιέγκο. Που ήταν ο πρώτος Ιταλός που έπαιξε στην Premier League. Που το γκολ το θυμόταν όταν είχε πανσέληνο.
Και που είχε ένα μαλλί που σου άφηνε σφραγίδα στην καρδιά.
Πηγή: Contra
