Του Νίκου Παπαδογιάννη
Όταν ολοκληρώθηκε το Μουντομπάσκετ, στις 15 Σεπτεμβρίου, όλοι στο Πεκίνο μιλούσαν για την απομυθοποίηση του ΝΒΑ. Η ομάδα των ΗΠΑ έκανε μία τρύπα στο νερό, μολονότι είχε στο τιμόνι της έναν θεό των πάγκων.
Ο Έλληνας αθλητής που ταξίδεψε στην Κίνα στολισμένος με το γαλόνι του MVP απογοήτευσε και επέστρεψε στο σπίτι του με άδεια χέρια, όπως και ο Σέρβος μνηστήρας του ίδιου επάθλου.
Οι περισσότερες ομάδες που αποπειράθηκαν να ξεσηκώσουν το αμερικανικό μοντέλο της «νέας εποχής» είτε απέτυχαν είτε έβγαζαν μία ζεστό και μία κρύο.
Όταν άναψαν τα φώτα του τελικού, διεκδίκησαν το τρόπαιο μία κάπως ατάλαντη και εντελώς old skool ομάδα (Αργεντινή) και μία που υπέταξε την πατροπαράδοτη αλεγκρία της στις απαιτήσεις της ομαδικής χημείας (Ισπανία).
Η Γαλλία έφτασε στο ταβάνι της όταν αντιμετώπισε τους Αμερικανούς, αλλά χρειάστηκε να καταφύγει σε «σκεπτόμενο μπάσκετ» εξοστρακίζοντας τους made in the USA αστέρες της για να αποφύγει την 4η θέση.
Στα χαρτιά, ήταν η καλύτερη από τις τέσσερις ομάδες των ημιτελικών. Και πάντως όχι κατώτερη από την Αργεντινή.
Πέντε εβδομάδες μετά το τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου, οι ομάδες του ΝΒΑ στήνονται στην αφετηρία για μία νέα σεζόν, χωρίς να χολοσκάνε για το στραπάτσο της Κίνας.
«Στον υπόλοιπο κόσμο παίζεται άλλο άθλημα, γι’ αυτό χάσαμε», μοιάζουν να πιστεύουν. «Και άλλωστε, στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα κατεβάσουμε τους καλούς και θα κάνουμε περίπατο».
Περισσότερο κλόνισε τους Αμερικανούς η εμπορική ζημιά που προκλήθηκε στην αχανή αγορά της Άπω Ανατολής από τα άκαιρα (σχεδόν εφηβικά) συνθήματα του Ντάριλ Μόρεϊ, παρά η απογοήτευση των φιλάθλων που είδαν στην Κίνα τη σκιά του Γιάννη Αντετοκούνμπο, το φάντασμα του Κέμπα Ουόκερ και το κέρινο ομοίωμα του Ρούντι Γκομπέρ.
Εδώ μιλάμε για πακτωλούς γιουάν, όχι για άστοχα τρίποντα και χαμένα ριμπάουντ. Για σοβαρά πράγματα, δηλαδή.
Μετά την κίτρινη κατακραυγή, το περίφημο για την ακτιβιστική του αντίληψη ΝΒΑ υποχώρησε ψελλίζοντας στη γωνιά του και απολογήθηκε με τεμενάδες στην αχαλίνωτη ακροδεξιά (με «σοσιαλιστικό» φερετζέ) του κινεζικού καπιταλισμού που κυβερνάει την υφήλιο.
Με την πάπια που κάνει το χρυσό αυγό δεν παίζει κανείς. Mπροστά της, κάνουν όλοι την πάπια. Νήσσα Πεκίνου, με τραγανή πέτσα.
Στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον, η φθορά που υπέστη το πρεστίζ του ΝΒΑ τις θλιβερές μέρες του «ψυχρού πολέμου» με την Κίνα υπερβαίνει σε σπουδαιότητα τα πατατράκ της Team USA στα παρκέ της Κίνας.
Όταν εμφανίζονται δημόσια με φίμωτρο προσωπικότητες όπως ο Στηβ Κερ και ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, το πισωγύρισμα είναι πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο μίας ήττας των ΗΠΑ από τη Γαλλία.
Το στοιχείο που με κάνει να λατρεύω το ΝΒΑ δεν είναι το μπάσκετ που παίζεται στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού (το θεαματικό αλλά εν πολλοίς απωθητικό για τους «πιουρίστες»), αλλά η πεφωτισμένη νοοτροπία του και ο ακτιβισμός των εκπροσώπων του, από τον Άνταμ Σίλβερ μέχρι την κοινότητα των αθλητών και αθλητριών.
Ειδικά για τη χώρα που ζει τον εφιαλτικό μεσαίωνα του Ντόναλντ Τραμπ, παρασύροντας τον υπόλοιπο πλανήτη μαζί της, τέτοιοι σπάνιοι θύλακοι προοδευτικής σκέψης είναι πολύτιμοι.
Ο έμπειρος φίλαθλος της εγγύς όχθης γνωρίζει, ότι σε κάποιο παράλληλο μπασκετικό σύμπαν ο Γκάμπριελ Ντεκ είναι χρησιμότερος από τον Κρις Μίντλετον και ότι ο Σέρχιο Γιουλ μπορεί να βάλει στα καλάθια τον Ντόνοβαν Μίτσελ.
Η πολιτικοποίηση, όμως, δεν ανέχεται τέτοια ήξεις-αφίξεις.
Ο προοδευτικός πολίτης με το ανάστημα ενός ΛεΜπρόν δεν μπορεί να αλλάζει απόψεις αλα-καρτ και να κάνει γαργάρα τις ενστάσεις του όταν θίγονται τα συμφέροντα κάποιου παντοδύναμου οργανισμού.
Το μέχρι προχθές απρόσκοπτο και θαρραλέο κολύμπι του ΝΒΑ κόντρα στο ρεύμα συνάντησε ρωμαλέα παλίρροια, πέρα απ’ τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ξεκινήσω και συζήτηση για μπάσκετ, λίγο πριν την εκκίνηση. Τις σχετικές αναλύσεις θα τις διαβάσετε σε άλλες στήλες, ενώ μπορείτε να δείτε και το βίντεο της «μπασκετοκουβέντας» που ετοίμασαν οι συνάδελφοι όσο ήμουν αδειούχος.
Προσωπικά, έχασα το ενδιαφέρον μου για το ΝΒΑ όταν με χτύπησε στο δόξα πατρί η δίδυμη λαίλαπα των Super Teams και του ανεξέλεγκτου τρίποντου, με γαρνιτούρα από tanking.
Το μπάσκετ που παίζεται στις ΗΠΑ δεν μου αρέσει πια, ιδίως όταν ποτίζεται από την ανία της κανονικής περιόδου. To έγραφα και τον Ιούλιο, δύσκολοι καιροί για ρομαντικούς.
Οι «υπερομάδες» που φτιάχνονται σωρηδόν τα τελευταία χρόνια μου θυμίζουν τα εκπάγλου βαριεστημάρας γκραν πρι της Φόρμουλα 1, όπου σχεδόν όλα κρίνονται στην ικανότητα των μηχανικών και στη στρατηγική επιλογής ελαστικών.
Η οδηγική ικανότητα περνάει σε δεύτερη μοίρα, ώσπου γίνεται αόρατη για τα μάτια του αμύητου θεατή. Aν έχει μείνει ξύπνιος, βέβαια.
Tι ακριβώς πρέπει να με συγκινήσει στην προσωπικότητα υπέρλαμπρων αστέρων που αλλάζουν ομάδα κάθε χρόνο σαν φτερά στον άνεμο;
Ο πολύς ΜVP των περυσινών τελικών (Κοχάι Λέναρντ) μετράει πια τρεις φανέλες σε 15 μήνες: Σπερς, Ράπτορς, Κλίπερς. Ελπίζω να μη ξέχασα καμιά.
Και μιλάμε για τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, όχι για κάποιον άβουλο γυρολόγο που τον πασάρουν δεξιά αριστερά χωρίς να τον ρωτήσει κανείς.
Αν μη τι άλλο, έχουμε για παρηγοριά τον Γιάννη μας, ο οποίος φέρνει μαζί του ένα πακέτο άλλης εποχής, όχι τόσο με τα προσόντα του (τα οποία είναι βγαλμένα από το μέλλον) όσο με τις αξίες και τη νοοτροπία του.
Μέχρι αποδείξεως του εναντίου τουλάχιστον, δεν ενδιαφέρεται να διεκδικήσει «εύκολα» δαχτυλίδια με την ταχύρρυθμη μέθοδο της στρατολόγησης άλλων αστέρων ούτε να απομυζήσει κάθε σέντσι από τα ταμεία των Μπακς.
Επιπρόσθετα, παραμένει απίστευτα προσγειωμένος και εργατικός, ίσως επειδή θυμάται πάντοτε πού και πώς έκανε τα πρώτα του βήματα.
Σε λίγους μήνες, θα γίνει με το καλό και πατέρας, ώριμος άνδρας πια και όχι παιδάκι. Με ένα -υπέροχο- κορίτσι της διπλανής πόρτας και όχι με κάποιο κούγκαρ από αυτά που περιμένουν τους διάσημους αθλητές σε κάθε γωνιά.
Μήπως έφτασε η στιγμή να ανοίξει λίγο παραπάνω το στόμα του, όπως έκανε ο Θανάσης, για να σχολιάσει με παρρησία τη δυστοπική κοινωνία που τον περιβάλλει;
Όχι ότι θα του δώσει κανείς σημασία στη βαθιά κοιμώμενη πατρίδα του, αλλά η φωνή του είναι δυνατή όσο κανενός…
Πηγή: Gazzetta
