Του Δημήτρη Πετρίδη
Είναι όλα συγκεχυμένα στο κεφάλι σου. Για την ακρίβεια, δε θυμάσαι καν πώς στο καλό βρέθηκες εδώ- είναι λες και κάποιος πήρε μια τεράστια άυλη γόμα κι έσβησε το τελευταίο 8ωρο της ζωής σου.
Σαν άνθρωπος που περπατάει μέσα σ’ ένα τεράστιο βάζο με μέλι, ανεβαίνεις αργά-αργά το λόφο. Από κάτω, στα πόδια σου, μια θάλασσα με έντονο πορτοκαλί χρώμα σε καλεί στην υγρή της αγκαλιά.
Τότε, από το πουθενά, ένας Μαυροντυμένος Άντρας με πάλλευκο δέρμα «φυτρώνει» εντελώς απροειδοποίητα από το έδαφος και κάθεται απέναντί σου. «Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ;!», ουρλιάζεις στο μυαλό σου, την στιγμή που τα χείλη σου σχηματίζουν έναν υπέροχα άηχο συριγμό.
Η φάση θυμίζει την περιβόητη σκηνή από την αριστουργηματική «Έβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν, μόνο που εκείνος ο Μαυροντυμένος Άντρας τουλάχιστον μιλούσε. Τούτος δω έχει πάθει Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Μαρία της Σιωπής».
Αποφασίζεις να τον προσεγγίσεις- δε θέλεις να το παραδεχτείς, αλλά έχεις αρχίσει να τρομάζεις: «Έι φίλε, Μουγκοθόδωρα, γεια σου! Είμαι ο…»
-«Ξέρω. Ποιος. Είσαι».
Οι λέξεις δίνουν την αίσθηση ενός γλωσσικού ζόμπι που σέρνεται λίγο-λίγο έξω από το στόμα του. «Θα. Με. Προδώσεις».
-«Θα…Θα… Θα σε προδώσω;», καταφέρνεις να ψελλίσεις. «Τι είναι αυτά που λες, Jesus!».
-«Κι αυτόν τον πρόδωσαν», απαντά ψύχραιμα.
«Όχι ρε π@υστη μου, πέσαμε σε τρελό φονταμενταλιστή, το κέρατό μου», αναλογίζεσαι, την στιγμή που προσπαθείς ν’ ανασύρεις στην επιφάνεια από το νεκροταφείο παρελθουσών ιδεών που αποκαλείς «μνήμη» εκείνα τα 3 μαθήματα καράτε που έκανες μικρός. Είχες μάθει το χτύπημα της κόμπρας, έτσι δεν είναι;
-«Μίλα», σε προστάζει ξερά.
-«Κούνις», παλεύεις ν’ αστειευτείς εσύ.
-«Έμπαινα», συμπληρώνει και σοβαρεύει ξανά. «Μίλα μου για τη φετινή σεζόν του ΝΒΑ που αρχίζει τα ξημερώματα της Τετάρτης και θα δούμε τι θα γίνει στο τέλος…»
Μειδιάς. Επιτέλους.Επιτέλους.
-«Φίλε μου», ξεκινάς ενθουσιασμένος, «δεν έχω ιδέα τι στο διάολο είναι όλο αυτό και ποιος είσαι, όμως μπορώ να μιλάω για ώρες για το Μαγικό Κόσμο. Βλέπεις…»
«Έρωτας είναι ό,τι αγαπάμε χωρίς βάσιμο λόγο»
Και, αν είσαι μπασκετόφιλος, απλά δε γίνεται να μην αγαπάς τη φετινή εκδοχή του ΝΒΑ. Σίγουρα, η νοσταλγία θα φορέσει τα καλά της και θα συρθεί στην αγκαλιά μας ψιθυρίζοντας στο αυτί πως έχουν υπάρξει απείρως καλύτερες χρονιές στο παρελθόν, αλλά ξέρεις κάτι;
Τούτη εδώ, η σεζόν 2019-2020, μοιάζει να είναι η κορυφαία ίσως και όλων των εποχών. Μετά από την πιο τρελή free agency των τελευταίων πολλών ετών, ο χάρτης της λίγκας άλλαξε πιο δραματικά κι από το πρόσωπο της Ντονατέλα Βερσάτσε μετά τις πλαστικές.
Ο πρωταθλητής Καουάι Λέοναρντ πήρε τον Πολ Τζορτζ και πήγε στους Κλίπερς, ο Άντονι Ντέιβις θα σταθεί στο πλευρό του ΛεΜπρόν στους Λέικερς, ο Ουέστμπρουκ συναντά τον κολλητό του, τον Χάρντεν, στο Χιούστον ευελπιστώντας να μην ακουστούν διάφορα “We have a problem”, Ντουράντ και Ίρβινγκ τα μαγείρεψαν υπέροχα και κατέληξαν στους Νετς, ο Αλ Χόφορντ πήρε μεταγραφή για τη Φιλαδέλφεια, ο Κέμπα Ουόκερ θα φοράει τα πράσινα των Σέλτικς, ο Ράσελ τη φανέλα του Γκόλντεν Στέιτ και, εν ολίγοις, έγινε ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο κάγκελο φέτος το καλοκαίρι.
Αυτό ξέρεις πού μας οδηγεί, έτσι;
Σε μία και μόνο φράση.
«Τίποτε δεν είναι πιο κουραστικό από την αέναη προσκόλληση σε έναν ανεκπλήρωτο στόχο»
Μοιάζει κουραστικό, εξουθενωτικό, μια αδιάλειπτη μάχη σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο: το κυνήγι του ιερού δισκοπότηρου που έχει τη μορφή ενός ολόχρυσου δαχτυλιδιού ξεκινάει από σήμερα, όμως μόνο μία ομάδα θα καταφέρει ν’ ανέβει στο μπασκετικό Έβερεστ το καλοκαίρι του 2020. Οι υπόλοιπες 29 θα πάρουν- μισό να μετρήσουμε…- το τρίτο το μακρύτερο. Μόνο που…
Μόνο που φέτος το κυνήγι είναι αδιανόητα ελκυστικό, μιας και υπάρχουν περισσότεροι διεκδικητές του θρόνου από ποτέ. Λέικερς-Κλίπερς-Μπακς-Σίξερς-Νάγκετς-Τζαζ-Ουόριορς και Ρόκετς έχουν όλοι τους πιθανότητες να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου, ενώ κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει τους Μπλέιζερς ή ακόμα και τους Σέλτικς.
Αυτό μας κάνει 4 μεγάλα φαβορί για το στέμμα (οι δύο του ΛΑ, οι Μπακς και οι Σίξερς), 4 ξεκάθαρα μαύρα άλογα που ουδείς διανοείται ν’ αφήσει στην απέξω (Νάγκετς-Τζαζ-Ουόριορς-Ρόκετς) και ακόμα δύο που, υπό προϋποθέσεις, έχουν ελπίδες να βρεθούν στους τελικούς (Μπλέιζερς- Σέλτικς).
Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που 10- ναι, δέκα– ομάδες από τις 30 (το 1/3, δηλαδή!) είχαν ελπίδες για να σηκώσουν το τρόπαιο του πρωταθλητή;
Πότε, είπατε;
Ακριβώς: ποτέ.
«Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Υπάρχει μόνο ένα ατέλειωτο πάθος»
Ένα πάθος «ζείδωρο», αναζωογονητικό, σχεδόν καινοφανές- αυτό είναι το φετινό ΝΒΑ. Η κορυφαία λίγκα του πλανήτη (αν τρέφετε αυταπάτες πως αυτή είναι η Ευρωλίγκα, καλό θα ήταν να μείνετε νηστικοί- μη φάτε, έχουμε γλαρόσουπα) έχει μετατραπεί σ’ ένα ηφαίστειο διδύμων έτοιμο να εκραγεί, προσφέροντας ατελεύτητη ηδονή στον αθεράπευτα ερωτευμένο θεατή.
ΛεΜπρόν και Ντέιβις. Καουάι και Τζορτζ. Ουέστμπρουκ και Χάρντεν. Ίρβινγκ και αυτό το ανθρώπινο φίδι αυτός ο παικταράς ο Ντουράντ, έστω κι αν ο δεύτερος θα μείνει εκτός για φέτος λόγω τραυματισμού. Ντόντσιτς και Πορζίνγκις. Κάρι και Ράσελ, μέχρι να γυρίσει ο Κλέι Τόμπσον. Εμπίιντ και Σίμονς. Λίλαρντ και ΜακΚόλουμ.
Σε μια εποχή που οι σούπερ-σταρ κάνουν ό,τι θέλουν και αλλάζουν ομάδες με την συχνότητα που λέει «ασούμε» ο Παράσχος, έχουν σχηματιστεί τα λεγόμενα Big Twos– δίδυμα υπερπαικτών, δηλαδή, που μπορούν να εξάψουν τη φαντασία των θεατών με τρόπο που ούτε η Lisa Ann δεν έχει καταφέρει στην, ομολογουμένως εντυπωσιακή, καριέρα της.
Βέβαια, εμείς στα μέρη μας, έχουμε μάτια μόνο για έναν. Ποιος ασχολείται με δίδυμα όταν ένας συμπατριώτης μας είναι ο MVP του πρωταθλήματος;
Ποιος μπορεί, πραγματικά, να πάρει τα μάτια του από τον Γιάννη;
«Τη φλόγα τη γιατρεύει η φλόγα/ όχι με των στιγμών το στάλαγμα/ αλλά μια λάμψη, μονομιάς»
Η φλόγα καίει στα μάτια του. Αρπάζει ολόκληρος φωτιά, μονομιάς, κάθε φορά που θα βρεθεί στο παρκέ. Δεν είναι ένας τυχαίος, πια, παίκτης ούτε ένα πρότζεκτ που θ’ αποδώσει κάποια χρόνια αργότερα.
Όχι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει βρει έναν μαγικό τρόπο να φέρει το μέλλον στο παρόν και χορεύοντας στις στάχτες του τεθνεώτος Χρόνου μας κάνει να πιστεύουμε μαζί του στα θαύματα.
Τι θα συνιστά «λελογισμένο» θαύμα για τους Μπακς του πολυτιμότερου παίκτη στο ΝΒΑ; Το να πάρουν τον τίτλο- τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το μονοπάτι που οδηγεί από την Ανατολή στους τελικούς μοιάζει στρωμένο σχεδόν με ροδοπέταλα: οι πρωταθλητές (ακόμα φαντάζει ελαφρώς ξένο, έτσι;) Ράπτορς έχασαν τον Λέοναρντ και μαζί του το 50% της δύναμής τους, οι Σέλτικς είναι καλοί μεν, αλλά δεν έχουν απάντηση για τον Greek Freak, οι Νετς άνευ Ντουράντ δεν είναι για κούπα, επομένως μένουν οι πλήρεις μεν, χωρίς πολλές εναλλακτικές στον πάγκο δε, Σίξερς.
Τα Ελάφια θα στηριχθούν και πάλι στις στιβαρές πλάτες του Αντετοκούνμπο, ο οποίος έχοντας «περπατήσει» βαθιά στα playoffs πέρυσι, και με τον συνδυασμό εμπειρίας-σπάνιων ικανοτήτων να λειτουργεί σαν κηροζίνη στο προσωπικό του ντεπόζιτο, θα παλέψει να τρυπήσει τον ουρανό και να δικαιώσει τους GMs που τον βλέπουν για 2ησυνεχόμενη χρονιά MVP.
Θα τα καταφέρει; Η λογική λέει μάλλον όχι, όμως…
Όμως η λογική στην περίπτωσή του έχει λιώσει σα ρολόι σε πίνακα του Νταλί.
Εδώ κυρίαρχο ρόλο παίζει το συναίσθημα και η φλόγα.
Ω, φίλε μου, η φλόγα.
«Απ’ όπου δεν μπορείς να βγεις, να μπαίνεις μέσα μ’ όλη σου την καρδιά»
Συγχώρα με. Μιλάω πολύ, το ξέρω, όμως δεν το κάνω επίτηδες. Το ΝΒΑ αποτελεί μια θελκτική φυλακή από την οποία δε θέλω ποτέ να βγω- έχω μπει με όλη μου την καρδιά.
Αδημονώ για το τι θα γίνει στην τιτανομαχία του Λος Άντζελες. Λατρεύω να βλέπω τον Γιάννη. Ανυπομονώ να δω πώς θα σπάσουν τα μούτρα τους όσοι έχουν ξεγράψει τελείως το Γκόλντεν Στέιτ επειδή τους έφυγε ο Ντουράντ- αν γυρίσει σε σχετικά καλή κατάσταση ο Τόμπσον και με τον Κάρι να ετοιμάζεται για σεζόν επιπέδου 2015-2016, θα κλάψουν πολλες μπασκετικές μανούλες.
Δεν κρατιέμαι να δω τον Ζάιον Ουίλιαμσον στο παρκέ στην άκρως ενδιαφέρουσα ομάδα των Πέλικανς (κι ας είναι έξω για 2 μήνες, μπορώ να περιμένω). Με τρελαίνει το πρότζεκτ των Τζαζ (που τους έχουν υποτιμήσει περισσότερο κι από τη δραχμή το 1983), των Σίξερς, των Νάγκετς.
Θέλω να δω να δικαιώνονται στο ανώτατο δικαστήριο Ουέστμπρουκ και Χάρντεν και να γίνεται δεκτό το αίτημά τους να παίζουν με δύο μπάλες στα παιχνίδια των Ρόκετς- κάτι μου λέει, ωστόσο, πως μια χαρά θα βολευτούν και με μία.
Πολύ απλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω.
Ξεκίνησέ το, το γ@μημένο.
«Να πιστεύεις στα όνειρα, γιατί σ’ αυτά είναι κρυμμένη η πύλη της αιωνιότητας»
Ό,τι είναι παρελθόν, είναι πρόλογος- το ’χει πει ο Σαίξπηρ, που δεδομένου ότι έχει πεθάνει εδώ και κάτι αιώνες, κάτι θα ξέρει από παρελθόν. Στην περίπτωση ενός Βασιλιά, όμως, το «Μια φορά κι ένα εκτυφλωτικό κάποτε» πρέπει να κουμπώσει άρτια με το εγγύς μέλλον.
Βλέπεις, οι πιο ωραίες ιστορίες είναι αυτές που ο απόλυτος πρωταγωνιστής βρίσκεται να κυλιέται σ’ έναν υπαρξιακό βούρκο και στο τέλος θριαμβεύει ανακτώντας το θρόνο του.
Και ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, το μεγαλύτερο «στοίχημα» της φετινής σεζόν, είναι εδώ για να γράψει φωτεινή ιστορία- ή, στην αντίπερα όχθη, για να βυθιστεί στο τηλαυγές έρεβος.
Ο σούπερ σταρ των Λέικερς μετά από μια 8ετία που πήγαινε συνέχεια στους τελικούς έσπασε μεγαλοπρεπώς τα μούτρα του πέρυσι στη Δύση, όταν δεν κατάφερε καν να μπει στην postseason, πληγωμένος σχεδόν θανάσιμα από έναν τραυματισμό και τη γενικότερη μετριότητα της ομάδας του Λουκ Ουόλτον.
Βέβαια, ακόμα και στη χειρότερη σεζόν της καριέρας του έγραφε 27.4 πόντους, 8.5 ριμπάουντ και 8.3 ασίστ κατά μέσο όρο, αλλά όταν συνηθίζεις στο μεγαλείο γι’ αρκετό διάστημα, μετά παύεις να το αναγνωρίζεις.
Φέτος, η κατάσταση για τον ΛεΜπρόν είναι τελείως διαφορετική: μπορεί να ξεφορτώθηκε το μισό πληθυσμό της γης, αλλά κατάφερε να φέρει στο ΛΑ τον κορυφαίο ψηλό της λίγκας, τον Άντονι Ντέιβις, εκτινάσσοντας αυτομάτως τις προσδοκίες στην στρατόσφαιρα.
Βέβαια, οι Κλίπερς μοιάζουν πιο δεμένο σύνολο από τους Λέικερς και ο ίδιος ο Τζέιμς δείχνει να έχει χάσει κάτι από την έκρηξη και την αντοχή του (το ότι «κλέβει» ξεδιάντροπα πια στην άμυνα και προτιμά ολοένα και περισσότερο τα step–back τρίποντα συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση). Ο ανταγωνισμός στη δυτική ακτή είναι αδυσώπητος και είναι ικανός να εξαντλήσει σωματικά παίκτες που είναι πολύ πιο μικροί από τον οσονούπω 35άρη ΛεΜπρόν των 17 σεζόν στο ΝΒΑ.
Από την άλλη, ο Βασιλιάς είναι εδώ, κατά δήλωση του ιδίου, για να πάρει και πάλι πίσω τα σκήπτρα του. Θέλει να φέρει ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για τον GOAT και υπάρχει ένας μονάχα τρόπος για να το πετύχει αυτό: να πάρει φέτος με 3η διαφορετική ομάδα (μετά τους Χιτ και τους Καβαλίερς) τον τίτλο.
Alright alright. Enough is enough. The throne has been played with to much and I ain’t for horseplay. Ether coming soon! ??????????? #JamesGang✊?
— LeBron James (@KingJames) August 1, 2019
Πρακτικά αυτό είναι κάτι αδύνατο.
Τα όνειρα, όμως, είναι αυτά που κρύβουν την πύλη της αιωνιότητας.
Και, διάολε, τίποτα δεν συγκρίνεται με μια ιστορία που μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Ο μονόλογός σου φτάνει στο τέλος του- Χριστέ μου, πόση ώρα μιλούσες; Άραγε να βαρέθηκε και να έφυγε εκείνος ο παράξενος Μαυροντυμένος Άντρας;
Όχι, εδώ είναι. Σου μιλάει, μα οι λέξεις είναι ένας αδιευκρίνιστος αχός που δεν βγάζουν νόημα. Συγκεντρώνεσαι, ακούς καλύτερα. Λέει: «Έχουν σχηματιστεί ήδη σακούλες στα μάτια σου. Οι κόρες τους είναι κόκκινες και το πρόσωπό σου χλωμό. Νιώθεις αυτή τη γλυκιά κούραση που προσφέρουν τ’ αλλεπάλληλα ξενύχτια. Το ήξερα ότι θα με προδώσεις. Κρίμα, ήμουνα ο καλύτερός σου φίλος».
Ξαφνιάζεσαι, όμως έχει δίκιο σε όλα: τα μάτια σου είναι κόκκινα. Οι σακούλες έχουν γίνει μεγαλύτερες κι από σκουπιδιών. Είσαι χλωμός και κουρασμένος. Πώς τα ξέρει όλα, πια;
-«Ποιος είσαι;», ρωτάς.
Αντί απάντησης, σηκώνεται όρθιος και σου γυρνά την πλάτη. Έπειτα, χάνεται στο βάθος- όμως, έχεις προλάβει να δεις τι γράφει στο πίσω μέρος της μαύρης ρόμπας του: Μορφέας.
-«Άσε μας ρε ύπνε!», φωνάζεις και…
Ένα χτύπημα. Δύο. Τρία. Κοπανάς το ξυπνητήρι. Τα μάτια ανοίγουν με πρωτοφανή ευκολία. Το ρολόι απέναντί σου λέει 03.27. Τι περίεργο όνειρο, αλήθεια.
Εδώ, στον κόσμο των άρρωστων μπασκετικών, στον κόσμο μας, δεν υπάρχει πια Μαυροντυμένος Άντρας. Θα συναντηθούμε και πάλι μαζί του σε λίγους μήνες. Μέχρι τότε, το βλέμμα στην οθόνη.
Η κορυφαία σεζόν στην ιστορία του ΝΒΑ ξεκινάει. Κι εσύ, εγώ, εμείς, αυτοί, εσείς, είμαστε όλοι εδώ για να την παρακολουθήσουμε. Δε θα κλείσουμε μάτι. Δε γίνεται.
Η εξήγηση, απλή: ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς επειδή η πραγματικότητα είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι ονειρευόσουν.
Που να πάρει, όλοι μας για έναν μεγάλο έρωτα δεν ερχόμαστε σ’ αυτήν την ζωή;
Πηγή: Sport DNA
