Τσέλσι και Άγιαξ στην “παράσταση του αιώνα” εξύμνησαν το ίδιο το άθλημα και έδειξαν το δρόμο στους “φοβικούς” αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει τίποτα πιο επαναστατικό στο ποδόσφαιρο από το να σηκώσεις τον φίλαθλο από τη θέση του. Είτε αυτή είναι η καρέκλα του Στάμφορντ Μπριτζ ή απλά η πολυθρόνα από το σαλόνι του σπιτιού του…
Το πιο επαναστατικό και παράλληλα πιο δύσκολο πράγμα στο ποδόσφαιρο είναι να δράσεις. Όχι να αντιδράσεις. Να είσαι εσύ ο κυρίαρχος, το αφεντικό στο τερέν, ο ρυθμιστής του παιχνιδιού που με τις ενέργειές σου θα προκαλέσεις την αντίδραση του άλλου. Το οξύμωρο είναι πως όλα τα παραπάνω τα γράφει ένας θιασώτης, ένας ορκισμένος fan του Ντιέγκο Σιμεόνε που εκπροσωπεί την εκ διαμέτρου αντίθετη προπονητική πολιτική. Ναι θεωρώ πως στο ποδόσφαιρο η άμυνα αποτελεί τέχνη, έχει μια ξεχωριστή, μια “άσχημη” γοητεία το να είσαι τακτικά πειθαρχημένος, στιβαρός και κυνικός μετρ του αποτελέσματος, όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό και δύσκολο από το να διαθέτεις ευρηματικότητα, φαντασία, οξυδέρκεια.
Το τελικό 4-4 του Λονδίνου μάλλον μοιάζει με ένα δίκαιο και αντιπροσωπευτικό σκορ με βάση αυτά που διαδραματίστηκαν το βράδυ της Τρίτης στο χορτάρι του “Bridge”. To 1-3 ημίχρονο των Ολλανδών μάλλον ήταν κολακευτικό για αυτούς και μάλλον πολύ ΜΕΓΑΛΟ με βάση τα όσα συνέβησαν στο πρώτο μέρος. Το “3-1” του δευτέρου 45λεπτου ήταν μάλλον πολύ ΜΙΚΡΟ με βάση τα όσα έκαναν οι δύο αντίπαλοι στις 4 γραμμές και κυρίως η Τσέλσι στο δεύτερο μέρος. Οι παίκτες του Λάμπαρντ μπήκαν σε αυτό το διάστημα με το πιστόλι στον κρόταφο του αντιπάλου, αποφασισμένοι να φέρουν την παρτίδα στα μέτρα τους. Η ασφυξία που προκάλεσαν στον Άγιαξ κατά το διάστημα (45′- 55′) όχι απλώς δεν απέφερε καρπούς, αλλά έφαγαν μία ακόμη ψυχρή “μαχαιριά” στο στομάχι με δράστη τούτη τη φορά τον Φαν Ντε Μπέεκ. Η Αγγλική ομάδα δε μπορούσε να μη βγάλει αντίδραση με τον τρόπο που αγωνιζόταν. Ο βομβαρδισμός επιθέσεων ήταν αναμενόμενο πως θα έφερνε αποτέλεσμα για τους μπλε, αλλά αυτό που ακολούθησε δε θα μπορούσε να το συλλάβει κανένα σεναριακό μυαλό. Η στιγμή του 68′ με την διπλή αποβολή για τον Άγιαξ και το πέναλτι στην ίδια φάση, όσο “χολιγουντιανή” κι αν φαινόταν, ήταν πραγματικότητα και έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ των γηπεδούχων.
Το πιο αξιομνημόνευτο γεγονός της χθεσινής νύχτας, δεν είναι ούτε το 1-4 του 55′ που έγινε 4-4 από τους μπλε στο 75′, ούτε το γεγονός πως ισοφαρίζει το ματς ένα παιδί 19 ετών στο ντεμπούτο του, ούτε το (σωστά) ακυρωθέν γκολ ανατροπής του Αθπιλικούετα στο 78′ που κόντεψε να ρίξει το Μπριτζ… Ήταν η γενναιότητα, το θάρρος, η μαγκιά του Αίαντα να διεκδικήσει το ματς ακόμη και με δύο παίκτες λιγότερους! Δε μπορώ να φανταστώ άλλη ομάδα υπό αυτές τις συνθήκες να επέλεγε κάτι διαφορετικό από το “όλοι πίσω”, “να πάρουμε το Χ να φύγουμε”. Ο Άγιαξ των 9 παικτών, δεν μάσησε, δεν ταμπουρώθηκε πίσω από τη σέντρα, απάντησε στην αφόρητη πίεση της Τσέλσι επίσης με πιέση, και κόντεψε να δραπετεύσει με το διπλό αν στο 85′ ο Κέπα δεν είχε τόσο καλή αντίδραση στο σουτ του Alvarez. Έχω την αίσθηση πως η χθεσινή βραδιά αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο παράσημο της θητείας του Έρικ Τεν Χαχ στον Ολλανδικό πάγκο.
Αυτό που διαφοροποιεί τον Άγιαξ από κάθε άλλο ποδοσφαιρικό club στον πλανήτη είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου που υπάρχει ακόμα και στις μέρες που το ποδόσφαιρο του αγγίζει την τελειότητα. Η αυστηρή κριτική, το καθημερινό αυτομαστίγωμα, η συνεχής αναζήτηση του νέου, του καινοτόμου, του ρηξικέλευθου είναι η βενζίνη που οδηγεί το ολλανδικό όχημα. Στο εσωτερικού του οργανισμού κυριαρχεί το δόγμα: “Πρέπει να παίζουμε πάντα επιθετικά”
Το μεγαλύτερο ποσοστό φιλάθλων θεώρησε το καλοκαίρι πως η περσινή θεότρελη πορεία του Αίαντα ήταν μία φωτοβολίδα, ένα πυροτέχνημα που θα κοπάσει ύστερα από τη φυγή καθοριστικών κρίκων της περσινής αλυσίδας. Ομολογώ και γω το ίδιο πίστευα. Ο Έρικ Τεν Χαχ χωρίς να έχει στη φαρέτρα του πια τον Ντε Λιχτ, τον Σένε, τον Ντε Γιονγκ έπρεπε να βρει ένα τρόπο για να διατηρήσει την ομάδα του ανταγωνιστική.
Τι έκανε? Απέκτησε δύο στόπερ για να μπουν στα παπούτσια του Ντε Λιχτ και αμφότεροι δεν έπαιξαν ποτέ στη φυσική τους θέση! Η φαεινή ιδέα του Ολλανδού τεχνικού να μετατοπίσει Άλβαρες και Μαρτίνεζ, δύο παλικαράδες παλιάς κοπής, δύο σκληροτράχηλους κεντρικούς αμυντικούς στο χώρο της μεσαίας γραμμής δίπλα στον εγκέφαλο De Beek αποδείχθηκε ιστορική! Σήκωσε τον Φέλτμαν από το δεξί άκρο της άμυνας για να τον μεταθέσει στο κέντρο αυτής δίπλα στον Μπλίντ. ο οποίος πλέον έχει μάθει να αναλαμβάνει και στο “6”. Ακόμη και ο νεοσύλλεκτος Ντεστ που είναι δεξιός οπισθοφύλακας έχει προλάβει να αγωνιστεί μέσα σε λίγους μήνες σε 3 με 4 διαφορετικές θέσεις, ακόμη και στο “9” στην Eredivisie! Ο Κουίνσι Πρόμες από δεύτερος επιθετικός που μας συστήθηκε πριν χρόνια και από αριστερός φουλ μπακ που παραδόξως αγωνίστηκε πέρυσι στη Σεβίλλη, πήρε φέτος ρόλο εξτρέμ και οργιάζει. Ο Τάντιτς συνεχίζει να αγωνίζεται ως false nine παρότι δεν είναι false nine. Αν δεν είναι ο Ten Hag ο πιο ευρηματικός προπονητής αυτή τη στιγμή στο ποδόσφαιρο μετά τον Πεπ τότε ποιος είναι;
H Τσέλσι από την αντίθετη, αποτελεί στο δικό μου το μυαλό την πιο ευχάριστη έκπληξη ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Ευρώπης της σεζόν 2019/20. Η ομάδα του Λονδίνου βρέθηκε στην αφετηρία της νέας χρονιάς έχοντας να αντιμετωπίσει τις πιο αντίξοες συνθήκες από το 2016, έπειτα από τα συντρίμμια που άφησε ο Ζοσέ Μουρίνιο κατά την αποχώρησή του στην 2η θητεία του στους μπλε (10η θέση στην PL).
Απαγόρευση μεταγραφών, αποχώρηση του super star της ομάδας (Εντέν Αζάρ) αλλά και ενός προπονητή (Σάρι) που με το καλημέρα άφησε μια διόλου ευκαταφρόνητη παρακαταθήκη σε μόλις μία αγωνιστική χρονιά (3η θέση στο Νησί, κατάκτηση UEL, και φιναλίστ League Cup). Ο Lampard ήρθε στα λημέρια του για να αναλάβει ένα project που έμοιαζε με “καυτή πατάτα”, ειδικά στα χέρια ενός ανθρώπου που βρίσκεται ακόμα σε νηπιακή προπονητική ηλικία. Ακριβώς τέσσερις μήνες μετά ο Θρύλος των blues έχει αφήσει τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό αναφορικά με τα μέχρι στιγμής κατορθώματα της ομάδας του.
Με την συγκομιδή βαθμών, τα ρεκόρ που καταρρίπτει στο ντεμπούτο του και το πλέον σημαντικό, την φρεσκάδα, την ζωντάνια που βγάζουν οι ποδοσφαιριστές του μέσα στο τερέν. Στα περισσότερα φετινά παιχνίδια η Τσέλσι είναι απολαυστική, βλέποντας όλους αυτούς τους teenagers παρέα με την συμπαράσταση των παλιών να γουστάρουν προτίστως αυτό που κάνουν! Η απαγόρευση των μεταγραφών από κατάρα τείνει να εξελιχθεί σε ευλογία για την Αγγλική ομάδα, αφού δίχως αυτή δε θα μας σύστηνε ο Frankie τα νέα του λαβράκια που βγάζουν μάτια στο πρώτο μισό της σεζόν, όπως ο Έιμπραχαμ, ο Μάουντ, ο Τομόρι, ο Οντόι. Η Λονδρέζα δε βρίσκεται στην 4αδα αυτή τη στιγμή από … ατύχημα, ούτε διαθέτει την 3η καλύτερη επίθεση στο Νησί από ατύχημα. Όλα είναι προϊόν της σπουδαίας δουλείας του 41χρονου τεχνικού που δείχνει να απολαμβάνει και ο ίδιος αλλά και τα παιδιά του αυτό που κάνουν απαλλαγμένοι από την πίεση και τις απαιτήσεις ενός club όπως η Τσέλσι.
Φυσικά και είναι πολύ νωρίς, φυσικά και δε μπορεί κανείς να γνωρίζει πως θα εξελιχθεί η φετινή σεζόν για τους μπλε, αυτό που πιστεύω ακράδαντα πάντως είναι πως σε ένα, σε δύο ή σε τρία χρόνια η Τσέλσι αν συνεχίσει να πορεύεται με τον Φρανκ Λάμπαρντ στο τιμόνι της, θα κατακτήσει και πάλι την Premier League.
Δεν γνωρίζω μέχρι που θα το πάει ο Άγιαξ το … γράμμα φέτος, θεωρώ όμως πως όχι μόνο δεν ήταν πυροτέχνημα η περσινή ευρωπαϊκή του διαδρομή, αλλά ήταν η σπίθα για να ανάψει μια μεγάλη πυρκαγιά. Δεν μπορώ να φανταστώ αν θα συμβεί άμεσα ή σε λίγα χρόνια, έχω παρόλα αυτά την πεποίθηση ότι αυτός ο Άιαντας με τον τρόπο που πορεύεται και ζει, θα κατακτήσει το Uefa Champions League.
ΥΓ1: Δε θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν η συγκεκριμένη απόφαση από τον referee Ρόκι με το διπλό κοκκίνισμα στον Άγιαξ και το ταυτόχρονο πέναλτι στη φάση 68′ είχε παρθεί σε αναμέτρηση ελληνικού πρωταθλήματος, ποια θα ήταν η αντίδραση των αντίστοιχων ποδοσφαιριστών αλλά και του προπονητή ως προς τον άρχοντα της αναμέτρησης… Δεν είναι ένας άλλος κόσμος, είναι η μέρα με τα μεσάνυχτα!
ΥΓ2: Μπορεί όλη τη χρυσόσκονη της περσινής σεζόν να συγκέντρωναν οι “γκλαμουράτοι” Ντε Γιονγκ και Ντε Λιχτ, όμως εδώ και ένα χρόνο θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο καθοριστικός, πιο πολυδιάστατος και πιο επιδραστικός άνθρωπος στο παιχνίδι του Αγιαξ από τον Ντόνι Φαν Ντε Μπέεκ. Δε θέλω να δω άλλο ένα μεγάλο project να κουνάει μαντήλι από το Άμστερνταμ αν και νομίζω πως δε θα αργήσει να έρθει αυτή η στιγμή…
