Του Νίκου Παπαδογιάννη
Καταντάει κουραστικό και αντιπαραγωγικό να γράφει κάποιος τα ίδια πράγματα κάθε εβδομάδα, αλλά δεν γίνεται και αλλιώς.
Ο Ολυμπιακός παγιδεύτηκε εδώ και μήνες σε έναν κύκλο αυτοκαταστροφής και πληρώνει τη λυπητερή σε μικρές δόσεις, καταδικασμένος να βιώσει το μαρτύριο της σταγόνας.
Ο απρόσμενος θρίαμβος στη Μόσχα εξωράισε την εικόνα και πρόσφερε ένα σημείο αναφοράς για όσους βρίσκουν ακόμη κουράγιο για να ελπίσουν, αλλά κάθε μέρα που περνάει τον κάνει να μοιάζει αντικατοπτρισμός.
Δεν έχουν περάσει έκτοτε ούτε 10 μέρες, αλλά ήδη μοιάζει σαν να νικήθηκε η ΤΣΣΚΑ από κάποια τρίτη ομάδα, ίσως από το φάντασμα του παλιού, καλού Ολυμπιακού.
Τα φαντάσματα έχουν το κακό συνήθειο να εξαφανίζονται, όταν στρέφεται πάνω τους το φως των προβολέων.
Πόσοι από τους επαναστάτες του Φεβρουαρίου θα μείνουν στο ΣΕΦ μέχρι την Πρωτοχρονιά, για να πιουν το δηλητήριο «μέχρι τέλους», αντί σαμπάνιας; Ποιος θα αντέξει άλλα 27 ματς σε αυτόν τον ρυθμό;
Οι επαναστάσεις απαιτούν θυσίες, αλλά το ποτήρι παραείναι πικρό, για την ομάδα που έπαιξε ευρωπαϊκό τελικό πριν από 2,5 χρόνια.
Ο εγωισμός είναι το μοναδικό καύσιμο που έχει απομείνει σε φτασμένους βετεράνους όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, αλλά και ο Μιλουτίνοβ.
Το ελληνικό πρωτάθλημα και κύπελλο θα ήταν μια κάποια λύσις, στο ξημέρωμα του 2020, ένα κάποιο κίνητρο για να μείνουν τα φώτα ανοιχτά.
Δίχως αυτές τις διεξόδους, οι ουκ ολίγοι λεγεωνάριοι της ομάδας θα βαλθούν να παίζουν αποκλειστικά για τα στατιστικά τους. Ή για την επόμενη μετεγγραφή τους, που μπορεί να τελεσιδικήσει Δεκέμβριο ή Ιανουάριο μήνα…
Ο Εργκίν Αταμάν έφτιαξε μία αρχική πεντάδα βγαλμένη από κλήρωση, σαν να ήθελε να παίξει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. «Στο έβδομο λεπτό που θα βάλω τους βασικούς, θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε».
Ο Λάρκιν βρήκε μπροστά τον τον Τσέρι, ο Σίνγκλετον τον Ρούμπιτ, ο Ντάνστον τον Ουίλι Ριντ. Πώς να μη γείρει στο μπλε η πλάστιγγα;
Όπως συνέβη και στο παιχνίδι της προηγούμενης εβδομάδας με τη Μακάμπι, ο Ολυμπιακός έχασε τα αυγά και τα πασχάλια μόλις τόλμησε να παίξει χωρίς τους λίγους έμπειρους που του έχουν απομείνει. Το 24-21 έγινε 28-36 με το πρώτο ξέσπασμα του Σέιν Λάρκιν και η διαφορά ποιότητας έβγαζε μάτι.
Ανήμπορος να παίξει οποιουδήποτε είδους άμυνα, ο Ολυμπιακός των τριτοκλασάτων επέτρεψε στην Εφές να σουτάρει με ποσοστό 58% εντός παιδιάς (32/55 δίποντα και τρίποντα μαζί) και περιορίστηκε σε ρόλο ανήμπορου κομπάρσου.
Την ίδια ώρα, η Μακάμπι του Γιάννη Σφαιρόπουλου έκανε σκόνη την Άλμπα και έπιανε στασίδι κοντά στο ρετιρέ της βαθμολογίας, έτη φωτός μπροστά από τους Πειραιώτες.
Ναι, ξέρω, «είχε κάνει τον κύκλο του» ο Σφαιρόπουλος στον Ολυμπιακό. Ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου είναι η έλλειψη αυτοκριτικής.
Ο οίστρος του Μπράντον Πολ βοήθησε τον Ολυμπιακό να σώσει κάποια προσχήματα (με το σερί 8-0 που κατέβασε τη διαφορά στους 6 πόντους στο 31ο λεπτό), ενώ ο ιδρώτας του Νίκολα Μιλουτίνοβ έφερε το συνηθισμένο, πλην κούφιο, +3 στα ριμπάουντ.
Ο Κεστούτις Κεμζούρα δοκίμασε 5-6 διαφορετικούς συνδυασμούς μέχρι να βρει αποτελεσματικό περιφερειακό δίδυμο απέναντι στους τρομερούς γκαρντ της Εφές, αλλά ο ένας αποδείχθηκε χειρότερος από τον άλλον.
Ο νεοφερμένος Ρότσεστι άντεξε ένα σκάρτο πεντάλεπτο πριν φορέσει τις πυτζάμες, ο Ριντ λιγότερο από δεκάλεπτο. Ο Κουζμίνσκας δεν έπαιξε καθόλου και φαίνεται ότι βρίσκεται υπ’ ατμόν.
Ο Σπανούλης τελείωσε το ματς με 0 καλάθια και μόνο 1 ασίστ. Ο Βεζένκοφ μοιάζει σαν ψάρι έξω από το νερό όταν χρεώνεται τη θέση «3». Ο Κόνιαρης παλεύει να παίξει κάποιου είδους μπάσκετ, αλλά δεν αντέχει ακόμη ρόλο πρωταγωνιστή.
Τι ακριβώς περιμένει να πετύχει μία ομάδα που βάζει 67 πόντους σε εντός έδρας αγώνα και πόσες ελπίδες νίκης έχει γηπεδούχος που δέχεται 86;
Mείον 25 από τη Μακάμπι, μείον 19 από την Εφές, στο άλλοτε άπαρτο κάστρο που πλέον μπάζει από παντού. Η βαρυχειμωνιά, στο λιμάνι, ήρθε φέτος μαζί με τα πρωτοβρόχια.
Πηγή: Gazzetta
