Επιλογή Σελίδας



Του Δημήτρη Καρύδα

Ο σάλος που έχει ξεσηκωθεί με την απόφαση του Έλληνα διεθνή να μην ακουμπήσει το πανό που κράτησαν οι παίκτες της Φενέρ και ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Κεμάλ Ατατούρκ έχει ήδη αποκτήσει ποικίλες όσες ερμηνείες. Εθνικιστικές, οπαδικές (κυρίως στην δική μας πλευρά), πολιτικές και πάει λέγοντας. Στην εποχή της απρόσωπης πολυφωνίας και πολυλογίας όλα επιτρέπονται.
Τα πράγματα είναι ενδεχόμενα πολύ πιο απλά. Ο Σλούκας πριν από επαγγελματίας μπασκετμπολίστας είναι ένα παιδί σκεπτόμενο και σοβαρό. Αυτό μπορεί να σας το διαβεβαιώσει όποιος έχει μιλήσει τρία λεπτά μαζί του. Είναι βέβαιο ότι τη στιγμή που πήρε την απόφαση να μην ακουμπήσει το επίμαχο πανό ήξερε μέσα του αυτό που ελάχιστα κομψά οι Αμερικάνοι ονομάζουν ‘’shit happens’’. Τι επιλογές είχε; Εάν τιμούσε τις ρίζες και την καταγωγή του έπρεπε να κάνει αυτό που έκανε. Εάν σκεφτόταν ‘’και μένα τι με νοιάζει, εγώ μπάσκετ ήρθα να παίξω’’ θα αντιμετώπιζε τη μήνη των απανταχού μαϊντανών που θα αναφωνούσαν οιμωγές και κατάρες του στιλ ‘’άλλο ένα παλιόπαιδο που δεν σέβεται τις ρίζες του, ενώ βγάζει εκατομμύρια’’. Αυτό συμβαίνει όταν τα λεγόμενα politics μπαίνουν στον αθλητισμό. Κάπου εδώ είναι η ώρα να αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε: Μπασκετμπολίστες ρομπότ που θα μπαίνουν σε ένα παρκέ θα κτυπάνε μια μπάλα και θα μιλάνε ξύλινα με ατάκες του τύπου ‘’εγώ κάνω ότι μου ζητήσει ο προπονητής μου….μπλα….μπλα….μπλα’’, χωρίς να λένε τίποτα ή σκεπτόμενα άτομα που σέβονται τις ρίζες, την κουλτούρα τους και πάνω από όλα τον εαυτό τους. Όποιο δρόμο και αν ακολουθούσε ο Σλούκας θα ήταν χαμένος σήμερα. Δεν υπάρχει win-win κατάσταση σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Είπαμε λάθος στιγμή, λάθος μέρος. Την επόμενη φρόντισε να κάνει μια περίπου ‘’νερόβραστη’’ δήλωση συγνώμης αλλά δεν είμαι σίγουρος πόσες φορές ακόμη θα ακούσει τους οπαδούς της Φενέρ να φωνάζουν με λατρεία το όνομα του στο γήπεδο. Κάτι που γινόταν σταθερά μέχρι να ανακατευτούν η πολιτική, ο πόλεμος και η ιστορία στην υπόθεση.

Μέχρι τώρα οι ανταλλαγές μπασκετμπολιστών ανάμεσα στις δύο χώρες είχαν γίνει χωρίς παρατράγουδα. Όποιος ρωτήσει τον Ρεντζιά, τον Κακιούζη αλλά και τον εξαιρετικά δημοφιλή στη χώρα μας Κουτλουάι το ξέρει. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι από τις χώρες που ταξιδεύω λόγω δουλειάς μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι Τούρκοι συνάδελφοι. Καταπληκτικά παιδιά με τα οποία κατ΄ επανάληψη έχουμε συμφωνήσει ότι ‘’το μπάσκετ μας ενώνει, οι πολιτικοί μας χωρίζουν’’. Γενικά, στις μέρες της παντελώς απολιτίκ Ευρωλίγκας δεν είχαμε και κρούσματα όπως αυτά της δεκαετίας του ’90 (τελικός Άρη-Εφές στο Τορίνο κλπ., πανό για την άλωση της Πόλης ή την εισβολή στην Κύπρο σε τουρκικά γήπεδα). Ο Μπερτομέου έχει προνοήσει να κάνει τους διαχωρισμούς ξεκάθαρους και έχει το κεφάλι του ήσυχο. Δεν θέλει ένα μπάσκετ με πολιτικοποιημένο λόγο και άποψη. Θέλει ένα μπάσκετ ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό. Το ίδιο προφανώς θέλει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και ο Άνταμ Σίλβερ. Αλλά εκεί υπάρχουν τύποι που χαλάνε την ατμόσφαιρα της όμορφης οικογένειας όπως ο Μόρεϊ, GM των Ρόκετς,  που με ένα ‘’τιτίβισμα’’ του στο διαδίκτυο έκανε το ΝΒΑ μισητό στη μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη!

Ο Σλούκας επέλεξε τον δρόμο του. Προσωπικά και χωρίς καμία κρίση σωβινισμού ή εθνικισμού δεν είδα τίποτε λάθος στην πράξη του από την αρχή μέχρι το τέλος. Έκανε αυτό που υπαγόρευσε η συνείδηση του σαν σκεπτόμενος άνθρωπος και την επόμενη υποστήριξε το συμβόλαιο του ως ένας καλός επαγγελματίας αθλητής. Διάβαζα στο διαδίκτυο αντιδράσεις του στιλ ‘’είδατε τα γύρισε την επόμενη’’. Φυσικά, οι λογής λογής μαϊντανοί που έχουν αποκτήσει υπόσταση μέσα από την υποτιθέμενη παντοδυναμία των social media δεν έχουν κληθεί να υποστηρίξουν ένα συμβόλαιο κάποιων εκατομμυρίων το οποίο ο Σλούκας ξέρει πολύ καλά ότι ίσως είναι δύσκολο να βρει αλλού στην Ευρώπη.  

Μιλάμε πάντα για αθλητισμό και μπάσκετ. Δεν μιλάμε για πόλεμο όπου η παράλογη βία του υποχρεώνει αθώα θύματα να δίνουν τη ζωή τους για νεφελώδη ιδανικά. Κάθε σύγχρονος νεκρός ενός πολέμου είναι ένα ακόμη δολάριο στα ταμεία της πολεμικής βιομηχανίας που τρέφεται με αίμα και σάρκες. Ο Σλούκας θα ζήσει τη δική του πλευρά του πολέμου. Αναίμακτη προφανώς αλλά όχι χωρίς κόστος. Αν του λάχει να πληρώσει την απόφαση του θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος το βράδυ και να τα έχει καλά με τον εαυτό του. Ακόμη και αν αυτό θα του κοστίσει ενδεχόμενα το συμβόλαιο του με τη Φενέρμπαχτσε. Ακόμη και τότε όμως θα δει και θα διαβάσει απόψεις εκτός πραγματικότητας. Στον αθλητισμό όπως και στον πόλεμο την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Και τη γράφουν όπως ακριβώς τους βολεύει. Στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ο Κεμάλ είναι εθνικός ήρωας και ελευθερωτής. Για μας είναι σφαγέας. Το ίδιο και ο Μοάμεθ ο Πορθητής. Για μας είναι αυτός που αιματοκύλησε την Κωνσταντινούπολη. Πριν μπούμε σε συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά σκεφθείτε ένα Τούρκο μπασκετμπολίστα που θα του ζητούσαν να ακουμπήσει ένα πανό για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Είμαι σίγουρος ότι η αντίδραση του θα ήταν κατά πολύ πιο οργισμένη από το no touch του Σλούκα. Πείτε σε ένα Ιρανό το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μάλλον δεν τους διδάσκουν στα σχολεία τους την ίδια ακριβώς ιστορία που διδασκόμαστε στα δικά μας. Ανάλογα με το ποια σελίδα της ιστορίας επιλέγεις να διαβάσεις οι σταυροφόροι ήταν πολεμιστές στο όνομα της Χριστιανοσύνης ή τυχοδιώκτες και ιμπεριαλιστές πολεμοκάπηλοι.

 Κάθε νόμισμα όταν ανακατεύονται η πολιτική και η ιστορία έχει δύο όψεις. Ανάλογα από ποια γωνία το κοιτάζει ο καθένας μας. Ο Σλούκας είναι καταδικασμένος να μην δικαιωθεί. Αλλά προφανώς το ήξερε τη στιγμή που βρέθηκε στο λάθος μέρος και πήρε την απόφαση που πήρε. Αν θέλουμε παίκτες άβουλους και χωρίς πρωτοβουλίες πέρα από τις καλές ασίστ και τα εύστοχα τρίποντα θα βρούμε χίλιους λόγους να πούμε κάτι σε βάρος του. Αν πάλι θέλουμε παίκτες σκεπτόμενους, με άποψη και λόγο, που σέβονται τον εαυτό τους (πριν από όλα) θα επικροτήσουμε την κίνηση του κυρίως γιατί διάλεξε τον δύσκολο δρόμο.

Πηγή: Nova Sports

Pin It on Pinterest

Shares
Share This