Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχασε κάποτε τη δουλειά του, στον Ολυμπιακό, επειδή ένα ρημαδοκύπελλο Ελλάδας θεωρήθηκε από τα αφεντικά του σημαντικότερο από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου.
Ο απόλυτα επιτυχημένος Γιάννης Σφαιρόπουλος απομακρύνθηκε από τον ίδιο Ολυμπιακό, επειδή τα ίδια αφεντικά αισθάνθηκαν ντροπή για έναν χαμένο τελικό του ίδιου ρημαδοκυπέλλου.
Πλέον, έρχεται η σειρά του Παναθηναϊκό να βιώσει τους μετασεισμούς μίας διοργάνωσης, μηδαμινής σημασίας στα μάτια όσων μπορούν να κοιτάξουν πέρα από τη μύτη τους.
Φονέας των προπονητών, το Κύπελλο Ελλάδας ετοιμάζεται να καταπιεί και τον Αργύρη Πεδουλάκη, διότι είναι, λέει, ξεφτίλα και ξεβράκωμα να χάνει ολόκληρος Παναθηναϊκός από τον Προμηθεάκο, όπως ήταν, λέει, ξεφτίλα και ξεβράκωμα ο χαμένος τελικός του Ολυμπιακού από την ΑΕΚούλα.
Ομαδάρες που γέμισαν την τροπαιοθήκη τους με ευρωπαϊκούς τίτλους πνίγονται σε μία κουταλιά νερό, επειδή θεωρούν την ήττα απαράδεκτη και τον αντίπαλο κουνούπι.
Αν ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από την Άλμπα Βερολίνου, θα πρέπει να αναζητήσει τα αίτια στην ίδια του την αυτοκαταστροφική φύση.
Η αναταραχή των προηγούμενων ημερών καθρεφτίστηκε στο παρκέ, ξεκινώντας από την εικόνα παικτών που είτε έζησαν τις αναταράξεις στο πετσί τους (Ράις) είτε ήρθαν από κάποιον ξένο πλανήτη (Τζόνσον).
Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από την Άλμπα, αλλά από τον εαυτό του. Αν θέλετε να το γράψω διαφορετικά, ο Προμηθέας Πάτρας πέτυχε απόψε την παρθενική νίκη του στην Εuroleague.
Δεσμώτης ήταν αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός…
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έπραξε, ενστικτωδώς, αυτό που κάνουν σχεδόν όλοι οι προπονητές όταν βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος.
Ξεδιάλεξε την ήρα από το στάρι, εξοστράκισε στην άκρη του πάγκου τους παίκτες που έμοιαζαν αποξενωμένοι από το περιβάλλον και σκαρφάλωσε στις πλάτες των λίγων που αντιλαμβάνονταν τη σημασία της βραδιάς.
Έτσι δεν έκανε ο Κώστας Μίσσας στο Ευρωμπάσκετ του 2017; Σπάνια όμως κερδίζει κανείς στο κορώνα-γράμματα της απελπισίας.
Οι πέντε που κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά έσκασαν από την κούραση και η πλάστιγγα έγειρε προς την πλευρά της ομάδας που δεν είχε τίποτε να χάσει.
Η τελευταία φάση της δεύτερης παράτασης έκρυβε στις λεπτομέρειές της όλη την αλήθεια της βραδιάς. Ο Νικ Καλάθης μπορούσε να πάρει την ευθύνη για το σουτ της νίκης, αλλά βαρέθηκε να ακούει τα σχολιανά του από τους άσχετους και πάσαρε σε τρίτον την πρωτοβουλία.
Τον έβλεπα και σχεδόν άκουγα τις σκέψεις του. «Γιατί να βρίζουν πάλι εμένα; Ας πληρώσει κάποιος άλλος τη λέζα».
Δεν ξέρω πώς λέγεται η λέζα στα ελληνοαμερικανικά, αλλά η μπάλα δόθηκε στα χέρια του παίκτη που έμοιαζε σαν να έπεσε ουρανοκατέβατος στη γη από κάποιον μετεωρίτη.
Ο Ράις σούταρε, η μπάλα πέρασε απέναντι χωρίς να βρει στεφάνη και ο Αμερικανός, που είδε το φινάλε του κανονικού αγώνα και τις παρατάσεις από τον πάγκο, ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορος. «Δεν βαριέσαι, του χρόνου θα είμαι κάπου που δεν θα με βρίζουν».
Ο Παπαπέτρου που έσπασε τα κοντέρ με 39 πόντους αρκέστηκε σε ρόλο θεατή, όπως και ο Παππάς που έβαλε το τρίποντο της παρ’ ολίγον νίκης στην πρώτη παράταση, όπως και ο Τόμας που ακροβολιζόταν σε καίριες θέσεις σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Τέσσερις παίκτες του Παναθηναϊκού έπαιξαν περισσότερα από 40 λεπτά, ένας πέμπτος έγραψε 37 και μισό, ενώ έξι άλλοι έγραψαν μονοψήφιο νούμερο συμμετοχής ή DNP-CD.
Ο Ουέσλεϊ Τζόνσον, που θα μπορούσε να γίνει κλειδί τη μέρα της απουσίας του τραυματισμένου Φρεντέτ, έμεινε στο παρκέ μόλις 14:15, σαν να είχε το ένα πόδι στο αεροπλάνο.
Και όμως, το μικρό διάστημα της παρουσίας του στην πεντάδα δίπλα στον Παπαπέτρου ήταν το μοναδικό που βρήκε τον Παναθηναϊκό να παίζει κάτι σαν άμυνα.
Ποιο ακριβώς ήταν το σχέδιο και πώς είναι δυνατόν να βγαίνει ένα ματς δύο παρατάσεων με πέντε παίκτες;
Στην Άλμπα του Αϊτο Ρενέσες, 40άρι έγραψε μόνο ο εξαίρετος Χέρμανσον, ο μοναδικός που στο τέλος έμοιαζε καταπονημένος. Ο χρόνος συμμετοχής μοιράστηκε σε 9 παίκτες και ουδείς εξ αυτών υστέρησε.
Η λέξη «ναυάγιο» είναι επιεικής για τον αποψινό Παναθηναϊκό. Η ομάδα θύμιζε χαλασμένο πλυντήριο, όπου το νερό έβγαινε κρύο όταν χρειαζόταν ζεστό και τα χρωματιστά είχαν μπερδευτεί με τα ασπρόρουχα.
Οι καλές στιγμές στην επίθεση δεν ήταν λίγες, αλλά το μαλακό υπογάστριο φρόντιζε ώστε να τις εξουδετερώνει και άλλωστε πολλές από αυτές έμοιαζαν βγαλμένες από κάποια σατανική σύμπτωση που έπαιζε με τα νεύρα του γερο-Αϊτο.
Πώς να δεχθεί ένας προπονητής, ότι δέχθηκε στα καλά καθούμενα 39 πόντους από έναν μετρ της άμυνας που πέτυχε 37 σε ολόκληρο Μουντομπάσκετ;
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, το τελικό αποτέλεσμα κολακεύει περισσότερο τον Παναθηναϊκό, παρά την Άλμπα.
Ομάδα που τελειώνει δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι με 62% στα δίποντα και 26 ασίστ δεν αξίζει να καθίσει στην καρέκλα του ηττημένου.
Είναι καλύτερο το υλικό της Άλμπα από το αντίστοιχο του Προμηθέα; Μπορεί και όχι. Αλλά η ομάδα που ξέρει να χάνει ξέρει και να κερδίζει.
Ο Παναθηναϊκός ύψωσε τα μαύρα πανιά τη λάθος στιγμή και για τους λάθος λόγους, βυθίστηκε σε μία αδικαιολόγητη κρίση κατάθλιψης και τελικά βούτηξε στον γκρεμό για να τιμωρήσει τον εαυτό του.
Ορισμένα πράγματα ομολογώ ότι δεν τα καταλαβαίνω.
Πηγή: Gazzetta
