Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Αποκλεισμένη από τα τελικά του Euro του 2020 και έχοντας ως μοναδικό στόχο να χτίσει ένα ωραίο σερί αποτελεσμάτων που θα της δώσουν τη δυνατότητα να πιστέψει ότι είναι πάλι ομάδα με δυνατότητες, η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου πήγε στην Αρμενία για να κερδίσει και να παίξει και καλά: τα κατάφερε και τα δύο. Αρχίζω μάλιστα να έχω την υποψία ότι τον καιρό του Τζον φαν΄τ Σιπ η Εθνική μας θα κερδίζει μόνο όταν θα παίζει καλά και αυτό – μεταξύ μας – δεν το βρίσκω και τόσο κακό. Είχα κομμάτι βαρεθεί χρόνια ολόκληρα να βλέπω μία ομάδα η οποία κέρδιζε καταθέτοντας συχνότατα στο γήπεδο άλλες αρετές που δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την ποιότητα. Μια ομάδα μπορεί να είναι επιτυχημένη και γιατί είναι κυνική, πονηρή, σκληρή ή απλώς τυχερή, αλλά εγώ αγαπάω πάντα τις ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο πρώτα από όλα γιατί αυτό θέλουν να κάνουν. Αν η εθνική του Φαν΄τ Σιπ συνεχίζει να το κάνει αυτό, αν έχει δηλαδή αυτή την ολλανδική θέληση να κάνει στο γήπεδο το δικό της, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που θα χει, εμένα θα μου πάρει την καρδιά. Και νομίζω το ίδιο θα συμβεί και με πολλούς άλλους που λαχταρούν να τη δουν να παίζει ποδόσφαιρο.
Έχασαν ένα τσουβάλι γκολ
Χθες η εθνική εμφανίστηκε στο γήπεδο με την νοοτροπία που εγώ θέλω. Ο αντίπαλος δεν ήταν φυσικά κανένα μεγαθήριο αλλά στην Αθήνα τον Ιούνιο οι Αρμένιοι μας είχαν βάλει τρία γκολ εκμεταλλευόμενοι το κακό μας παιχνίδι και τους χώρους που τους δώσαμε για να τρέχουν στις αντεπιθέσεις. Χθες, μετά τα πρώτα 10 λεπτά και μολονότι η εθνική μας έπαιζε εκτός έδρας, είχαν πάρει το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να γλιτώσουν! Οι παίκτες του Φαν΄τ Σιπ είχαν τρεις ευκαιρίες για γκολ νωρίς νωρίς και όποιος παρακολουθούσε το παιχνίδι ήταν βέβαιος ότι το γκολ είναι θέμα χρόνου: ομολογώ ότι αυτή την αίσθηση είχα χρόνια να τη νιώσω παρακολουθώντας την Εθνική Ελλάδος.
Ο Φαν ‘τ Σιπ διατήρησε την ίδια εντεκάδα που έχει κερδίσει τους Βόσνιους κάνοντας μόνο μία υποχρεωτική αλλαγή: ο Πάσχαλακης άφησε τη θέση του στο Βλαχοδήμο που κάνει μια εξαιρετική χρονιά με την Μπενφίκα. Ο Ολλανδός θέλησε με αυτό τον τρόπο να δείξει στους ποδοσφαιριστές του ότι τους εμπιστεύεται και ό,τι προσδοκάει από αυτούς να κάνουν το παιχνίδι που έκαναν στο ΟΑΚΑ με την Βοσνία.
Η εμπιστοσύνη που έδειξε ο προπονητής στους ποδοσφαιριστές αυτούς (που σιγά-σιγά πρέπει να αρχίσουμε να τους αντιμετωπίζουμε ως τους βασικούς της ομάδας του) αποδείχτηκε επιλογή ολότελα σωστή. Η παράξενη αμυντική γραμμή της εθνικής μας (παράξενη γιατί ο Σταφυλίδης δεν είναι κεντρικός αμυντικός) απέναντι στον Καραπετιάν και στους υπόλοιπους λειτούργησε πολύ καλά – ίσως και γιατί έμοιαζε εξαιρετικά προστατευμένη από τον Κουρμπέλη και το Γαλανόπουλοπου που σε δεύτερο στη σειρά παιχνίδι μοιάζουν να συμπληρώνουν ωραία ο ένας τον άλλον. Με την ομάδα να έχει την καλύτερη δυνατή κάλυψη στα μετόπισθεν, η τετράδα της επίθεσης μπορούσε να δημιουργήσει χωρίς το φόβο ότι ένα λάθος μπορεί να στοιχίσει ακριβά. Ο Παυλίδης, ο Λημνιός, ο Μπακασέτας και ο Μάνταλος (αλλά και ο Μασούρας, ο Κουλούρης και ο Δώνης που ήρθαν απο τον πάγκο για να δώσουν επιθετικότητα) έφτιαξαν κι έχασαν ευκαιρίες πολλές: η τελική νίκη με 1-0 ήρθε μετά από ωραίο γκολ που σημείωσε ο Λημνιος στο 34’ αλλά το σκορ αδικεί την Εθνική μας που έχασε μισό τσουβάλι γκολ. Υπάρχει μια νέα διάθεση, μια νέα όρεξη – εν τέλει μια νέα ομάδα. Και δεν είναι τυχαίο ότι τον τόνο σε αυτή τον δίνουν παιδιά που αγωνίζονται σε πρωταθλήματα του εξωτερικού.
Τα παιδιά από το εξωτερικό
Ο Παντελής Χατζηδιάκος άφησε τον Παναθηναϊκό για την ΑΖ Άλκμααρ το 2011: ήταν μόλις 14 χρονών. Υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 2015. Κέρδισε το πρωτάθλημα με τη Νέων της Αλκμααρ, έπαιξε με αυτή στη Β Εθνική κι ανέβηκε μαζί της κατηγορία για να φτάσει να δίνει με τη φανέλα της ευρωπαϊκά ματς: σκόραρε πρόσφατα στο Γιουρόπα λιγκ. Ο Βαγγέλης Παυλίδης μπορεί να γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά μπάλα έπαιξε αρχικά στη Γερμανία (στη Μπόχουμ και στην Ντόρτμουντ) πριν βρεθεί στην Ολλανδία και γίνει επαγγελματίας με τα Βίλεμ. Ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος, βασικός επιτέλους χθες, μας ήρθε και αυτός από την Γερμανία: προτίμησε μάλιστα την Εθνική μας από τη γερμανική εθνική ομάδα στην οποία είχε επίσης δικαίωμα να αγωνιστεί. Δίπλα σε αυτά τα παιδιά εμφανίζονται επιτέλους σε ρόλους πρωταγωνιστών μερικά από τα αστεράκια της Νέων του Κώστα Τσάνα – της μοναδικής Εθνικής Νέων που έχει φτάσει να αγωνιστεί σε παγκόσμιο κύπελλο Νέων. Ο Κουρμπέλης απέκτησε ηγετικές ικανότητες στον δύσκολο Παναθηναϊκό. Ο Σταφυλίδης ωρίμασε στη Γερμανία – σε σημείο να κάνει τον Μασεράνο (!) του Φαν ΄τ Σιπ. Ο Μπακασέτας έπρεπε να πάει στην Τουρκία να ανοίξει τα φτερά του: πάλι καλά. Ο Ολλανδός βρήκε παίκτες που θέλουν να παίζουν σε αυτή την ομάδα και να την νοιώθουν δική τους: αυτό ήταν το μυστικό της ομάδας του Καραγκούνη και κανένα άλλο. Αν υπάρχει θέληση να είσαι μέλος μιας ομάδας θα ρθουν και τα υπόλοιπα. Θα μεγαλώσουν ωραία και οι μικροί: ο Γαλανόπουλος, ο Γιαννούλης και κυρίως ο Λημνιός είναι ήδη έτοιμοι. Ολοι ονειρεύονται καριέρες στο εξωτερικό, όπως κάποτε ο Δέλλας, ο Γιαννακόπουλος, ο Χαριστέας και ξέρουν ότι την πόρτα στο όνειρο μπορεί να τους την ανοίξει μόνο η Εθνική – οι σύλλογοι ασχολούνται με το πρωτάθλημα.
Οσο λιγότερο «ελληνικό πρωτάθλημα» θα υπάρχει στην Εθνική τόσο καλύτερα θα πάει η ομάδα. Ο Ολλανδός το κατάλαβε και για αυτό άρχισε το σαφάρι στο εξωτερικό ψάχνοντας παίκτες ελληνικής καταγωγής σε ξένα πρωταθλήματα. Ελπίζω σύντομα να δούμε βασικό τον πολλά υποσχόμενο Σεμπάστιαν Βασιλειάδη που μας έρχεται από την Μπουντεσλίγκα. Πρόσφατα διάβασα ότι ο Φαν΄τ Σιπ έχει στα υπόψιν του και τον ελληνικής καταγωγής Τζορτζ Μπάλντοκ της Σέφιλντ, που παίζει δεξιός μπακ – θέση στην οποία υπάρχει ανάγκη. Ο Ολλανδός ρωτάει επίσης στην Ισπανία για να μάθει την πρόοδο του Κριστιάν Βασιλάκη Γκαρσία που παίζει στην Κ19 της Ρεάλ και του Ελληνοκύπριου Ηλία Κωστή που αγωνίζεται στην Ατλέτικο Μαδρίτης Β΄ και είναι μόλις 17 χρονών. Ομολογώ ότι όλα αυτά μου αρέσουν πολύ: δείχνουν ότι επιτέλους κάτι σοβαρό γίνεται. Αλλά και ότι Ελληνες παίκτες πάντα θα υπάρχουν.
Ας την χαρούμε
Δεν έκανε τίποτα ακόμα αυτή η ομάδα – δεν χρειάζεται να φουσκώσουμε τα μυαλά κανενός. Αλλά στα προκριματικά του Euro που τελειώνουν μόνοι μας αποκλειστήκαμε και για αυτό μόνοι μας πρέπει να ξαναβρούμε το δρόμο μας. Καταφέραμε να αποκλειστούμε χάνοντας από την Αρμενία και μένοντας στην ισοπαλία με το Λιχτενστάιν εντός έδρας: κάτι τέτοιο δεν πρέπει να ξαναγίνει. Δύσκολα στα προκριματικά του Μουντιάλ του Κατάρ θα έχουμε έναν τόσο εύκολο όμιλο σαν αυτόν στον οποίο βρεθήκαμε αυτή τη φορά, αλλά πριν αρχίσουμε να μιλάμε για ομίλους και προκρίσεις ας χαρούμε το ότι ξαναβλέπουμε μία εθνική ομάδα που παλεύει για να κερδίσει την αγάπη μας. Μία εθνική ομάδα μετά την απόλυτη καταστροφή της…
Πηγή: Κάρπετ Show
