Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Κατά το αμερικανικό δόγμα, η επίθεση κόβει τα εισιτήρια και η άμυνα δίνει τα πρωταθλήματα. Η Εθνική έχει μπει σ’ ένα δρόμο, για να ξανακόψει εισιτήρια. Σε ποια έδρα; Εδώ, ένα άλλο δόγμα είναι ότι πρώτα φτιάχνεις την ομάδα, μετά κοιτάζεις πού θα παίξει και πού θα καλέσεις τον κόσμο να τη δει. Εφόσον τη φτιάξεις, ο κόσμος έρχεται παντού. Οσο για τα πρωταθλήματα, υπό την έννοια των προκρίσεων σε ευρωπαϊκές/παγκόσμιες διοργανώσεις (ή/και του προβιβασμού σε ανώτερη κατηγορία του Nations League), ακόμη παραείναι νωρίς ν’ ανοίξουμε τέτοια συζήτηση.
Για την ώρα αυτό που φαίνεται να προκύπτει, είναι ένα ελληνικό showtime. Πλέον οι διεθνείς έχουν κάτι για να νιώθουν ωραία, να χαμογελούν, να το υπερασπίσουν την εκάστοτε επόμενη φορά που θ’ ανεβούν πάλι στη σκηνή. Στις τρεις νίκες τώρα, τα τελειώματά τους ήταν 25+20+26=71. Η ακρίβεια στις πάσες, 86% – 90% – 87%. Οι ανακτήσεις της μπάλας, 38+38+47. Η επόμενη φάση της δουλειάς, είναι ό,τι χρειάζεται/επιδέχεται βελτίωση και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Κυρίως, στην πλευρά προς το αντίπαλο τέρμα. Εκεί είναι, και εκεί παίζονται πια, όλα.
Καλύτερα, λένε, να χάνεις ευκαιρίες παρά να μη κάνεις ευκαιρίες. Δεν είναι λάθος, όμως υπάρχει και το καλύτερο. Ν’ ανεβάσεις το ποσοστό ευστοχίας. Από τα 71 τελειώματα, on-target πήγαν μονάχα τα 18. Εύλογα συνεπώς, ήλθαν μόλις πέντε γκολ. Πολύς κόπος, που δεν εξαργυρώθηκε αναλόγως. Η ελληνική ομάδα ολοκλήρωσε την εμφάνισή της στον όμιλο, με 12 γκολ στα 10 ματς. Μόνο το Λίχτενσταϊν έβαλε πιο λίγα.
Ο Φαν ‘τ Σχιπ δεν είναι ο καλύτερος προπονητής που είχαμε ποτέ. Ηδη διεκδικεί όμως, ότι είναι ο…πιο γρήγορος στο να βρει τον τρόπο και τους παίκτες. Τον τρόπο παιγνιδιού, και τους παίκτες που θα τον υποστηρίξουν. Του πήρε, μόλις τρεις μήνες! Να θυμίσω ότι στο καταθλιπτικό ντεμπούτο του τον Σεπτέμβριο στο Τάμπερε, αυτές που μετέπειτα έγιναν 25+20+26=71 ολοκληρωμένες επιθέσεις, εκεί ήταν…έξι. Και δεν βρήκε ένα τρόπο, ο Ολλανδός, εύκολο.
Βολικό, για τους ποδοσφαιριστές. Τεμπέλικο, αν θέλετε. Ο τρόπος είναι ο πιο δύσκολος. Ενεργοβόρος. Προϋποθέτει σοβαρό σωματικό+πνευματικό fitness. Μόνον ένα νεανικό γκρουπ μπορεί να τον μετουσιώσει. Με δυνάμεις. Και, επειδή είναι νεανικό, με τη λιγότερη κατά το δυνατόν φθορά από την προτέρα αυτοκαταστροφική δοξασία του έθνους. Ότι ο Ελληνας ξέρει/μπορεί να κάνει μόνον άμυνα. Ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, εσαεί θα βγάζει μόνο σέντερ-μπακ.
Μια αποενοχοποίηση. Εκεί έξω οι ερωτήσεις (από αγνό ενδιαφέρον) των ανθρώπων «τι θα γίνει με την Εθνική;» δεν σταμάτησαν, ακόμη και στις πιο μαύρες φάσεις, ποτέ. Απάντηση με πεποίθηση, δεν υπήρχε για να δώσει κανείς. Σε τούτη τη φάση, στην ερώτηση «τι θα κάνει η Εθνική;» αισθανόμαστε πως μπορούμε να δίνουμε την απάντηση «θα παίξει το ποδόσφαιρο σωστά». Τι αποτέλεσμα θα φέρει, είναι άλλο. Πάντοτε υπάρχει/θα υπάρχει, κι ένας αντίπαλος που (αντ)αγωνίζεται.
Με παίκτες (κατά κόρον από τη) Σούπερ Λιγκ, ο κόουτς κάνει την Εθνική να παίζει σε εντάσεις που «δεν υπάρχουν» στη Σούπερ Λιγκ. Το πρώτο κριτήριο για να βρει τους παίκτες είναι, τι μπορούν να κάνουν με τη μπάλα. Ολοι. Και οι στόπερ. Και οι τερματοφύλακες. Και τα εξάρια. Δεν τον ενδιαφέρει, πού παίζεις. Αλλά, πώς παίζεις. Και επιστρέφει ο Φαν ‘τ Σχιπ στα κλαμπ, ποδοσφαιριστές με αυτοεκτίμηση. Ποδοσφαιριστές, το επίσης πολύ σημαντικό, καλοπροπονημένους. Γιατί η χρόνια ανασφάλεια των προπονητών στα κλαμπ, το είχε πει κάποτε ο Γιώργος Δώνης, είναι ότι πάντοτε οι διεθνείς επιστρέφουν από τις Εθνικές κομμάτια.
Η Φινλανδία, με αυτό το 6-0-4 σε νίκες/ισοπαλίες/ήττες, μας θύμισε τον παλαιό καλό «ελληνικό τρόπο» των προκρίσεων. Κάνε εσύ τα απαραίτητα, και άσε τον ανταγωνισμό να κάνει τα λάθη. Εκείνοι έκαναν τα απαραίτητα, άψογα. Εμείς και οι Βόσνιοι, κάναμε τα λάθη. Ενδεχομένως «δεν φτάνει» για να πας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, συνήθως φτάνει και περισσεύει για να πας στο EURO. Αλλά για τις προκρίσεις, είπαμε ευθύς εξαρχής, παραείναι νωρίς ν’ ανοίξει τέτοια συζήτηση…
Πηγή: Sport DNA
