Του Μιχάλη Τσόχου
Το να περνάς καλά με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, δεν είναι σύνηθες, για την ακρίβεια είναι τρομερά σπάνιο και όταν συμβαίνει το εκτιμάς περισσότερο. Συναντώ στη καθημερινή συναναστροφή μου ανθρώπους που κάθε φορά που συνομιλούν μαζί μου μετά από αγώνα της Εθνικής ομάδας το τελευταίο διάστημα, το πρώτο πράγμα που μου λένε είναι “ρε συ τι ωραία παίζει η ομάδα, χαίρεσαι να την βλέπεις, περνάς καλά μαζί της…”.
Οταν αυτό το ωραίο ποδόσφαιρο συνοδεύεται και από το αποτέλεσμα, όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, τότε το μείγμα γίνεται απολύτως γοητευτικό και αρέσει όλο και σε περισσότερους. Στην πραγματικότητα ο Ολλανδός προπονητής έβαλε ξανά στον χάρτη την Εθνική ομάδα, αλλά την έβαλε και στο μυαλό του Ελληνα φιλάθλου που της είχε γυρίσει την πλάτη, όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και στην τηλεόραση. Δείτε τα νούμερα τηλεθέασης του ματς με τη Φινλανδία, ενός βαθμολογικά και θεωρητικά αδιάφορου ματς για να καταλάβετε τι εννοώ.
Αυτό το κέρδος κάποια στιγμή θα το αποτιμήσουμε και στις κερκίδες, αρκεί να είναι οι κερκίδες ενός γηπέδου που θα έχει νόημα να πάει κάποιος…
Και εδώ ακριβώς ξεκινάει το σημείο που θα εξηγήσω τι εννοώ στον τίτλο μου. Η Εθνική του Φαν΄τ Σιπ μας δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, πόσο εύκολο, στα όρια του αυτονόητου, ήταν για αυτή την Εθνική Ελλάδας να προκριθεί στα τελικά του Euro, πίσω από τη Φινλανδία. Νομίζω το έχετε καταλάβει όλα και δεν χρειάζεται να επαναλάβω τα μαθηματικά του τύπου αν είχαμε νικήσει εντός έδρας Αρμενία και Λιχτενστάιν τώρα θα είχαμε προκριθεί.
Νομίζω ότι η ποιότητα του δικού μας ρόστερ, ακόμη και αυτού του νεανικού ρόστερ του Φαν’τ Σιπ, δεν έχει την παραμικρή σύγκριση με αυτό της Αρμενίας, του Λιχτενστάιν, ακόμη και της Φινλανδίας. Τα αυτονόητα θα μας έστελναν στην τελική φάση, αλλά αυτό είναι το πρόβλημα. Στα αυτονόητα η ομοσπονδία του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει μία αλεργία και φυσικά δεν έχει να κάνει μόνο με τη συγκεκριμένη διοίκηση. Ο Αγγελος Αναστασιάδης είναι ένας προπονητής που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί πλέον να είναι προπονητής της Εθνικής ομάδας.
Υπό αυτή την έννοια , ακόμη κι’ αν ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος δεν παίξει ποτέ ξανά με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, προσέφερε μία σπουδαία υπηρεσία με εκείνο το ξέσπασμά του που προκάλεσε τις εξελίξεις. Εκείνο το “αποκλείεται να συνεχίσουμε έτσι κάτι θα αλλάξει…” ήταν αυτό που πυροδότησε τις εξελίξεις, τίποτα πιθανόν δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε υπάρξει εκείνο το ξέσπασμα του Σωκράτη. Μπορεί ο ίδιος να μην ξαναπαίξει με την γαλανόλευκη, αλλά αν αυτό είναι το κόστος θα έπρεπε να το πάρει. Πως το είπε ο Κατσουράνης… “Πλέον έχουμε προπονητή, ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε και έδρα…”. Ο Κατσουράνης τα ανέφερε ως ζητούμενο, αλλά όλοι ξέρουμε ότι θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, μία ομάδα να έχει προπονητή και έδρα.
Μέχρι να φτάσει στα μέρη μας ο Ολλανδός και οι συνεργάτες του προπονητή δεν είχαμε και έδρα ακόμη δεν έχουμε. Τα βασικά και αυτονόητα να είχε κάνει αυτή η ομοσπονδία, να είχε φροντίσει δηλαδή αυτή η ομάδα να είχε έναν προπονητή και μία έδρα, τώρα θα γιόρταζε την πρόκριση στην τελική φάση του Euro… Και βεβαίως αυτή είναι η ευθύνη αυτής της διοίκησης, διότι το πρόβλημα γεννήθηκε και διογκώθηκε από τις προηγούμενες διοικήσεις της ΕΠΟ. Από τον Σαρρή που ξεκίνησε να ξηλώνει το… πουλόβερ της επιτυχίας και τον Γκιρτζίκη που το αποτέλειωσε…
Πηγή: Gazzetta
