Του Μιχάλη Τσόχου
Η ωραία εικόνα των παικτών με τη λήξη του ματς. Ο σεβασμός των δύο προπονητών στον αντίπαλο, οι πολύ καλές δηλώσεις του προπονητή του ΠΑΟΚ, όλα τα ωραία που μπορείς να κρατήσεις από ένα ντέρμπι και δυστυχώς για μία ακόμη φορά δεν κυριαρχούν στην επικαιρότητα.
Βλέπετε το ντέρμπι αυτό είχε και όλα τα… γνωστά ελληνικά ζητήματα με… επιτροπές υποδοχής, με διαιτησία, με χίλια δύο θέματα της ελληνικής ποδοσφαιρικής παθογένειας. Εδώ στο gazzetta τα διαβάσατε και τα είδατε όλα, συνεπώς εγώ θα αποφύγω τα τοξικά και θα μείνω στο ποδόσφαιρο, το οποίο εμφάνισαν οι δύο προπονητές με τα καλά τους και τα λάθη τους.
Ηταν ένα ντέρμπι υψηλού επιπέδου για τα ελληνικά δεδομένα. Οποιος πιστεύει ότι τα ωραία ματς έρχονται μόνο 3-3 ή 4-4 δεν βλέπει ποδόσφαιρο συχνά. Το ντέρμπι είχε ρυθμό, είχε τακτική, είχε σκάκι, είχε προσωπικότητες και φυσιογνωμίες που ξεχώρισαν αγωνιστικά και φυσικά είχε και λάθη. Είχε όμως συνολικά καλή εικόνα και μεγάλο ενδιαφέρον μέσα στις τέσσερις γραμμές.
Ο Φερέιρα είχε καλύτερο αρχικό σχέδιο. Πίεσε σωστά τον Γκιγιέρμε, χάλασε το passing game του Ολυμπιακού, τον “χτύπησε” στις αδυναμίες του (στημένες μπάλες), τον πόνεσε στο πλεονέκτημά του, αφού δεν του έδωσε χώρους για να δράσει ο Ποντένσε και ο Μασούρας.
Αφησε την μπάλα στον Ολυμπιακό, αλλά με τον τρόπο που ήθελε ώστε να μην προβληματίζεται σοβαρά. Οταν όμως έφτασε στον στόχο του, στο 0-1 δεν είχε την συνέχεια ενός επιτυχημένου σχεδίου. Μάλλον το πλάνο είχε φτάσει μόνο μέχρι το 0-1 και δεν προέβλεπε τη συνέχεια ή ή συνέχεια ήταν ένα κακό πλάνο.
Ο ΠΑΟΚ δεν είχε απαντήσεις στα ρίσκα του Ολυμπιακού, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να μην έχει σχέδιο στην πίεση του Ολυμπιακού, ο ΠΑΟΚ δεν είχε καθαρό μυαλό να παίξει στους χώρους που άφηνε ο Ολυμπιακός, αδυνατούσε να βγάλει αντεπιθέσεις που ακόμη κι’ αν δεν έφερναν γκολ, θα έφερναν ανησυχία στον Ολυμπιακό και δεν θα του επέτρεπαν να παίζει με Σεμέδο και Αβράαμ στο ύψος της μικρής περιοχής.
Οι αλλαγές του Φερέιρα δεν βοήθησαν ως πρόσωπα, αλλά δεν βοήθησε και το σχέδιο. Ακόμη και η αλλαγή του συστήματος προβληματική αποδείχτηκε με την εσωτερική μετατόπιση του κακού και σε αυτό το ματς Μπίσεσβαρ. Και ο ΠΑΟΚ δεν είχε και δυνάμεις, που επίσης είναι μεγάλο πρόβλημα αν σκεφτεί κανείς ότι το πρωτάθλημα θα κριθεί στα πλέι οφ όπου Κυριακή θα παίζει με Ολυμπιακό και Τετάρτη με ΑΕΚ.
Παρά ταύτα το αποτέλεσμα το πήρε και είναι και σπουδαίο αποτέλεσμα. Για τις ισορροπίες του πρωταθλήματος, για την ψυχολογία του ΠΑΟΚ, για το αήττητο σερί και το μέταλλο που φτιάχνει. Και το αήττητο υπάρχει γιατί αυτή η ομάδα είναι και καλοφτιαγμένη, και έχει μέσα της προσωπικότητα.
Ο Ολυμπιακός από την άλλη μπορεί να καμαρώνει για άλλα πράγματα, όχι για το αποτέλεσμα. Ο Μαρτίνς “ελέγχεται” για δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η ψυχολογική ετοιμότητα της ομάδας του. Οι παίκτες δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο, την αφόρητη, είναι η αλήθεια, πίεση που ασκείται από όλους για νίκες και κυρίως για νίκη κόντρα στον ΠΑΟΚ πάση θυσία. Ο Ολυμπιακός “κατηγορείται” από κάποιους, οι παίκτες και ο προπονητής του δηλαδή, ότι στην Ευρώπη και το Τσάμπιονς Λιγκ τα δίνουν όλα, στην Ελλάδα όχι. Δεν νομίζω.
Ο Ολυμπιακός τα έδωσε όλα, έβγαλε και τα συκώτια του στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Αλλά σε αυτό το ματς ζούσε με το αφόρητο “πρέπει” που οι παίκτες του το έχουν ακούσει την τελευταία εβδομάδα χιλιάδες φορές και απολύτως επιτακτικά από διοίκηση, κόσμο, Τύπο. Ο Μαρτίνς δεν κατάφερε να τους βγάλει από αυτή την πίεση. Και παρά το γεγονός ότι σε ένα ακόμη ντέρμπι η ομάδα του ήταν καλύτερη, πάλι δεν νίκησε.
Από την άλλη ο Μαρτίνς μας έδειξε πόσο καλά ξέρει την ομάδα του, πόσο καλά μπορεί να παίξει αυτή ακόμη και όταν τις στραβώνουν πράγματα και πόσο καλός μπορεί να γίνει στο κοουτσάρισμα. Γρήγορες αλλαγές, σωστές αντιδράσεις, “διάβασμα” των αδυναμιων του αντιπάλου, online. Δεν μπορούσε να επηρεάσει περισσότερο το ματς.
Εφερε τους παίκτες του, με το δικό του κοουτσάρισμα, απέναντι από το γκολ ουκ’ ολίγες φορές στο δεύτερο ημίχρονο. Δική τους δουλειά ήταν να στείλουν τη μπάλα μέσα.
Αυτό το τελευταίο δεν μπορεί να το κάνει ο προπονητής, πρέπει να το κάνουν οι παίκτες του. Η είσοδος του Σουντανί, η αλλαγή του συστήματος σε κάτι σαν 4-4-2, το ανέβασμα του Καμαρά για να έρθει κοντά στην περιοχή, χωρίς αυτό να διαλύσει τον άξονα, η μεσαία γραμμή που κράτησε και όταν έμεινε με έναν λιγότερο σε σχέση με τους χαφ του ΠΑΟΚ, η πίεση με τρομερά ρίσκα ψηλά στο δεύτερο ημίχρονο που έγινε απολύτως επιτυχημένα και εν τέλει δεν κόστισε παρά μόνο μία φάση με τον Πέλκα, αποδεικνύουν πολλά. Και κυρίως μας δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός έχει προπονητή που πρέπει να τον στηρίξει.
Προφανώς και έχει και τα κολλήματά του. Ο Μπρούνο στην αποστολή από το πουθενά και εκτός όλοι οι άλλοι μεσοεπιθετικοί πλην του φορ Γκερέρο, ήταν μία ακατανόητη απόφαση… Από που και ως που; Και ο ίδιος ο Μαρτίνς όταν τραυματίστηκε ο Βαλμπουενά ούτε που το σκέφτηκε να τον ρίξει στο ματς. Αν στον πάγκο είχε τον Ραντζέλοβιτς πιστεύω θα το είχε κάνει και θα είχε βάλει τον Σουντανί πίσω από τον φορ που παίζει και καλύτερα. Το έκανε όμως πήρε μόνο τον Μπρούνο κάτι που θεωρητικά πάντα, το πλήρωσε…
Οπως και να έχει ο δρόμος είναι μακρύς. Είναι μία κούρσα για δύο. Για αυτούς τους δύο. Δεν με βρίσκει σύμφωνο η εκτίμηση ότι τα άλλα τρία μεταξύ τους ματς είναι αυτά που θα κρίνουν τον τίτλο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος θα πάρει και τα τρία, ή θα πάρει 7 βαθμούς ο ένας και ο άλλος έναν. Αν κάποιος πάρει 9 βαθμούς μαγκιά του κι’ ας το πάρει αλλά το βλέπω δύσκολο η ειδική βαθμολογία των 4 μεταξύ τους ντέρμπι που τώρα είναι στο ένα πόντο ο ένας, ένα πόντο ο άλλος, ότι μπορεί να γίνει 10-1 ή 8-2.
Συνεπώς εκτιμώ ότι το πρωτάθλημα θα το πάρει αυτός που θα έχει τις λιγότερες γκέλες αλά “Νέα Σμύρνη”…
Πηγή: Gazzetta
