Του Νίκου Παπαδογιάννη
Έχω ένα καλό και ένα άσχημο νέο. Για την Εθνική ομάδα, εννοώ. Όπως γνωρίζετε καλά, μόνο αυτή με ενδιαφέρει. Και ας έχει ντέρμπι σήμερα. Όταν το ημερολόγιο γράφει 6 Δεκεμβρίου, ένα ματς Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού είναι τέταρτη προτεραιότητα.
Το άσχημο για την Εθνική μαντάτο, είναι ότι οι Μιλγουόκι Μπακς θα φτάσουν στους τελικούς του ΝΒΑ.
Το καλό για την Εθνική μαντάτο, είναι ότι οι Μιλγουόκι Μπακς θα κερδίσουν τον τίτλο με σκορ 4-0.
Υπερβάλλω φυσικά, για το χατίρι της υπερβολής. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ούτε είμαι καλός στις προφητείες.
Όσο κυλάει η σεζόν, όμως, και πληθαίνουν τα σημάδια, αισθάνομαι ότι υπερβάλλω όλο και λιγότερο!
Αρχίζω και πιστεύω ότι το παραπάνω σενάριο είναι εφικτό και συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Περισσότερες, πάντως, από εκείνο που προβλέπει πρόωρο αποκλεισμό τους.
Οι Μπακς, από καλή ομάδα που ήταν, τείνουν να γίνουν ομαδάρα. Ολοένα περισσότερο, εκπέμπουν την αύρα συνόλου που κερδίζει τους αγώνες με απλή επίδειξη της πράσινης φανέλας.
Κάποτε, όχι πολύ παλιά, έτρεμε το φυλλοκάρδι τους κάθε φορά που έφταναν να παίξουν ένα ματς στον πόντο. Όποιος και αν ήταν ο αντίπαλος. Πλέον, πρώτα κερδίζουν και μετά ρωτάνε.
Αντέχουν ακόμα και να κουβαλήσουν τραυματισμούς βασικών παικτών, όπως αυτός που παρόπλισε τον Κρις Μίντλτον για ένα 20ήμερο.
Ο πάγκος είναι γεμάτος, οι δόσεις φαιάς ουσίας πολλαπλασιάστηκαν παρά τη φυγή του Μπρόγκντον, η προπονητική συνταγή τροποποιήθηκε ώστε να εξαρτάται σε μικρότερο βαθμό από το τρίποντο, η άμυνα σφίγγει με το πέρασμα των εβδομάδων, το περυσινό πάθημα έγινε μάθημα και η ομάδα δείχνει ασυναγώνιστη για τα δεδομένα της Ανατολής.
Οι πρώτες εξορμήσεις της στην άγρια Δύση άφησαν εξίσου ενθαρρυντικά αποτελέσματα, όσο και αν αλλοιώθηκε το δείγμα από κάποιες ευνοϊκές συμπτώσεις (π.χ. την απουσία του Λέναρντ στη σύγκρουση με τους Κλίπερς).
Βεβαίως, η Ανατολή είναι νερόβραστη και οι 65 νίκες γίνονται 55, αν παίξεις 4 φορές με τους Λέικερς, 4 με τους Ρόκετς, 4 με τους Σπερς, 4 με τους Κλίπερς (που απόψε επισκέπτονται το Μιλγουόκι) και ούτω καθ’ εξής.
Αλλά αυτή η συζήτηση είναι κενή περιεχομένου, αφού μία και μόνο μία δυτική ομάδα μπορεί να βρεθεί στον δρόμο των Μπακς μέσα στα πλέι-οφ.
Τα εμπόδια που τους χωρίζουν από τους τελικούς είναι οι Σέλτικς, οι Σίξερς, το Τορόντο, το Μαϊάμι. Στριφνά, αλλά όχι ικανά να φοβίσουν οποιονδήποτε σε σειρά 7 αγώνων. Το πραγματικό φόβητρο στην εγγύς πλευρά του Ατλαντικού είναι οι ίδιοι οι Μπακς.
Ο καταλύτης είναι φυσικά ο Γιάννης, ο οποίος παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του σκορπίζοντας τον τρόμο. Πολλοί βαυκαλίζονταν ότι είχε ήδη αγγίξει το ταβάνι του. Αλλά, όχι.
Οι μικροαλλαγές που το καλοκαίρι ήταν ορατές διά γυμνού οφθαλμού στον τρόπο που σουτάρει έφεραν την αναμενόμενη πτώση στις βολές (60%), αλλά αύξησαν το βεληνεκές του και τον βοήθησαν να εμπιστεύεται το τρίποντό του.
Το κοντέρ γράφει φέτος 32%, αλλά και πολλαπλασιασμό των προσπαθειών. Μέχρι πέρυσι, ο Γιάννης εκτελούσε 2,8 σουτ από τη γραμμή των 7μ25 κατά μέσο όρο. Αυτό το νούμερο έφτασε στο 5, δηλαδή σχεδόν διπλασιάστηκε, με ανοδικές μάλιστα τάσεις.
Στο προχθεσινό ματς με τους Πίστονς , ο MVP έγραψε 4/8 τρίποντα, ενώ στο προηγούμενο 3 στα 4.
Μετράει 38 απόπειρες στα τελευταία 6 παιχνίδια, οι 14 επιτυχημένες: ποσοστό 36 τοις εκατό. Ο Χάρντεν, που παίζει κάτι σαν μπάσκετ, έχει 11/34 ήτοι 32% στα τέσσερα πρόσφατα ματς των Ρόκετς.
Η απειλή που δημιουργεί ο Γιάννης σουτάροντας (με επιτυχία) τρίποντα από την κορυφή ανοίγει τις αντίπαλες άμυνες, δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για τους συμπαίκτες του, αυξάνει τη συνολική παραγωγικότητα, ενώ ανοίγει κάθετους διαδρόμους και για τον ίδιο, αφού ο συχνά δυσκίνητος προσωπικός φρουρός του υποχρεώνεται να τον μαρκάρει κορ-α-κορ.
Και όταν ο Γιάννης βρίσκει χώρο για το πρώτο βήμα, απέναντι π.χ. σε κάποιον «δεινόσαυρο» όπως ο Αντρέ Ντράμοντ των Πίστονς, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Παρά το χαμηλό ποσοστό στις βολές, το μέσο σκοράρισμά του εκτοξεύτηκε στους 31 πόντους, έναντι 27,7 πέρυσι. Έτσι θέλω να τον βλέπω τον Γιάννη, να ψάχνει το καλάθι και όχι να καταρρίπτει ρεκόρ ομαδικότητας και αλτρουισμού, όπως έκανε στην Κίνα.
Όταν δει τους διαδρόμους μπλοκαρισμένους, θα μοιράσει 15 ασίστ, όπως έκανε τις προάλλες απέναντι στο Πόρτλαντ. Αλλιώς, μπορεί να μη δώσει ούτε 1, όπως χθες (όπου βέβαια οι συμπαίκτες του σούταραν τούβλα κατ’ εξακολούθηση, αχρηστεύοντας τις πάσες του).
Ο Γιάννης κάνει φέτος ρεκόρ καριέρας όχι μόνο στα εύστοχα τρίποντα, αλλά και στα ριμπάουντ αμυντικά και επιθετικά, στις κερδισμένες βολές, στα σουτ εντός παιδιάς, στο σταθμισμένο ποσοστό ευστοχίας.
Τα υπόλοιπα στατιστικά του είναι στα συνηθισμένα επίπεδα, αλλά εκτοξεύονται και αυτά, μόλις προστεθεί στην εξίσωση η μειωμένη συμμετοχή του: από τα 36-37 λεπτά της εποχής Τζέισον Κιντ και τα 33 περυσινά, στα 31,7 φετινά, με όσα αυτό συνεπάγεται.
Πολλοί θα επισημάνουν ότι η αξιοπιστία στις βολές έχει τεράστια σημασία (ίσως μεγαλύτερη από το τρίποντο) και πρώτος από αυτούς τους πολλούς είμαι εγώ. Ωστόσο, το πρόβλημα φαίνεται να είναι ψυχολογικό και πνευματικό.
Όσες φορές ο Γιάννης εκτελεί συγκεντρωμένος και δίχως άγχος, βάζει πολλές στη σειρά και μάλιστα «ασάλιωτες». Δεν είναι συχνό φαινόμενο ένας streaky σουτέρ ελευθέρων βολών, αλλά συμβαίνει.
Χθες, έβαλε 7/7 μετά τις δύο άστοχες των πρώτων λεπτών. Στο Λος Άντζελες είχε 14/18, στην Οκλαχόμα 7/9, στο Ορλάντο 8/11. Ακόμα και στο Μουντομπάσκετ ξεκίνησε με 16/16.
Άλλες φορές βέβαια πέφτει στο 50 τοις εκατό. Επειδή ακριβώς σουτάρει σωστά, πιστεύω ότι θα βρει την άκρη και θα επιστρέψει στο συνηθισμένο 75 τοις εκατό, πριν σκεφτεί κάποιος αντίπαλος προπονητής την πιθανότητα του «Hack-A-Giannis».
Ήδη πάντως, τον βλέπω να ξεφορτώνεται άρον άρον τη μπάλα όταν βλέπει ότι έρχεται το εσκεμμένο φάουλ των τελευταίων δευτερολέπτων. Οι άστοχες βολές του έχουν πειράξει το μυαλό. Αλλά όχι πολύ.
Οι τελικοί του ΝΒΑ έχουν προγραμματιστεί για τις 4-21 Ιουνίου 2020. Το Προολυμπιακό τουρνουά αρχίζει στις 23 του ίδιου μήνα στις ακτές του Ειρηνικού, όχι πολύ μακριά από τη γκρίζα πόλη που ελπίζει να μετατρέψει το Ουισκόνσιν σε μεθυσμένη πολιτεία.
Εάν οι Μπακς κατακτήσουν το λάβαρο της Ανατολής, η συμμετοχή του Γιάννη (που λογικά θα ξαναβγεί MVP) στο Προολυμπιακό τουρνουά θα φαντάζει -όπως ομολόγησε και ο Ρικ Πιτίνο- σχεδόν αδύνατη.
Αυτός ο αθεόφοβος, όμως, είναι αποφασισμένος να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Εάν βάλουμε στη σειρά τους Έλληνες διεθνείς με κριτήριο την επιθυμία τους να παίξουν με την Εθνική Ελλάδας σε μία Ολυμπιάδα, σας υπογράφω και με τα δύο χέρια ότι ο Γιάννης θα είναι πρώτος πρώτος.
Αντίθετα με άλλους, το μπλε φανελάκι θα το φοράει μέσα από το πράσινο, για να μη χάσει πολύτιμο χρόνο με αλλαγή γκαρνταρόμπας.
Το «καλό νέο» για το οποίο μιλούσα στην αρχή είναι το παρακάτω.
Εφ’ όσον οι τελικοί ολοκληρωθούν με καμιά σβουριχτή σκούπα, η καταληκτική ημερομηνία τους θα είναι η 12η Ιουνίου. Το δε μεθύσι της επιτυχίας, εάν και εφ’ όσον, θα κάνει τους Αντετοκούνμπο να πιάσουν πρώτοι στασίδι στο Βανκούβερ. Θα προλάβουν να ρίξουν και 2-3 μακροβούτια.
Επισημαίνω μία πολύ σημαντική για το χρονοδιάγραμμα της προολυμπιακής προσπάθειας λεπτομέρεια.
Εάν υποτεθεί ότι το ματς με την Κίνα (25/6) είναι «εύκολο» με ή χωρίς Γιάννη, το πρώτο από τα δύο κομβικά παιχνίδια για την Εθνική στον Καναδά (με Τουρκία ή Τσεχία) θα διεξαχθεί όχι στις 23 Ιουνίου, αλλά στις 27.
Αυτό το έξτρα τετραήμερο ανάπαυσης και ανασυγκρότησης μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή του χρυσού παιδιού που αύριο κλείνει τα 25 του χρόνια. Ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει προηγουμένως 6-7 τελικούς στο ΝΒΑ.
Πηγή: Gazzetta
