Στις 9 Δεκεμβρίου του 1889 γεννήθηκε ο θρυλικός δρομέας από τη Φινλανδία, Χάνες Κολεμάινεν που έμελλε να θέσει τις βάσεις για τη βελτίωση και την ανάπτυξη των δυσκολότερων αγωνισμάτων του κλασικού αθλητισμού, που δεν είναι άλλα από τις μεγάλες αποστάσεις. Ο Κολεμάινεν που αποτέλεσε τον… πρόγονο του Παάβο Νούρμι διέπρεψε με τις επιδόσεις του και τα επιτεύγματά του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912, αλλά δεν κατάφερε να… ακούσει τον Εθνικό Ύμνο της χώρας του!
Ο πρώτος σπουδαίος στην ιστορία
Αυτό που τον ξεχώρισε σε σχέση με τους συνεχιστές του –και ειδικά με τον Εμίλ Ζάτοπεκ– είναι το γεγονός ότι πάντα παρέμενε χαλαρός και έδειχνε ακούραστος και μετά το πέρας πολλών χιλιομέτρων. Αυτό μάλιστα του έδωσε και το προσωνύμιο «ο χαμογελαστός Χάνες». Φυσικά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε πως δεν κατέβαλε τεράστια προσπάθεια στις κούρσες του, και δεν είναι τυχαία τα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια αλλά και τα απίστευτα για την εποχή παγκόσμια ρεκόρ που πέτυχε και πέρασαν τις μεγάλες αποστάσεις σε άλλη διάσταση.
Ο Κολεμάινεν -που σε όλη του τη ζωή επέλεξε να είναι χορτοφάγος – άρχισε να τρέχει σε Μαραθώνιους δρόμους από ηλικία 18 ετών, παρότι το συγκεκριμένο αγώνισμα απαιτεί μεγαλύτερες ηλικίες. Μάλιστα το 1909, όντας μόλις 20 χρονών, αποφάσισε αφού είχε δοκιμάσει τις δυνάμεις του στον Μαραθώνιο δρόμο να τρέξει και… εντός αγωνιστικών χώρων, σε κούρσες των 5 και 10 χιλιομέτρων.
Ο θρίαμβος της Στοκχόλμης
Η μεγάλη πρόκληση της ζωής του ήρθε στην ηλικία των 23 ετών όπου θέλησε να δοκιμάσει τις αντοχές του μετά απο προπόνηση χρόνων στους φημισμένους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1912 λοιπόν διεξήχθησαν οι 5οι (αν δεν συμπεριλάβουμε τη Μεσολυμπιάδα) Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης ιστορίας στη Στοκχόλμης της γειτονικής του Σουηδίας.
Στην κοντινή χώρα της Σκανδιναβίας, ο Φινλανδός δρομέας πήρε μέρος τόσο στα 5 και 10 χιλιόμετρα (εντός σταδίου) όσο και στον Μαραθώνιο δρόμο πετυχαίνοντας αυτό που έμοιαζε αδύνατο: Κέρδισε το χρυσό και στις τρεις εξαιρετικά δύσκολες κούρσες και έβαλε άθελά του το όνομά του στο πάνθεο των κορυφαίων.
Δεν άκουσε τον ύμνο… και έφυγε για ΗΠΑ!
Το οξύμωρο πάντως για τον ίδιο ήταν πως δεν άκουσε τον ύμνο της χώρας του στο βάθρο των μεταλλίων! Αυτό γιατί τo 1912 η Φιλανδία τελούσε υπό ρωσική κυριαρχία και αποτελούσε ρωσική επαρχία. Έτσι παρότι πήρε μέρος στους αγώνες με ξεχωριστή ομάδα (δηλαδή ως Φινλανδός) στην απονομή των μεταλλίων ακούστηκε ο ρωσικός Εθνικός Ύμνος, κάτι που σίγουρα απογοήτευσε τον Κολεμάινεν.
Εξάλλου η ρωσική κατοχή της χώρας του ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που εγκατέλειψε τη χώρα του για τις ΗΠΑ αμέσως μετά τους Αγώνες της Στοκχόλμης. Στη Φινλανδία επέστρεψε το 1920 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της πατρίδας του, όπου σε ηλικία 31 ετών κέρδισε τον Μαραθώνιο δρόμο στο Ελσίνκι! Έπειτα, τα επόμενα χρόνια ήρθε η καταπόνηση στο σώμα του και αποχώρησε από την ενεργό δράση, έχοντας όμως προλάβει να γράψει τη δική του ιστορία στους δρόμους. Μάλιστα ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ να τρέχει, καθώς η προπόνηση και ο αθλητισμός ήταν για αυτόν τρόπος ζωής. Το 1952 στη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στο Ελσίνκι άναψε τη φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο της πρωτεύουσας της πατρίδας του, έχοντας παραλάβει τη δάδα λίγο πριν από τον συνεχιστή και συμπατριώτη του Παάβο Νούρμι!
Ο Χάνες Κολεμάινεν πέθανε στις 11 Ιανουαρίου του 1966, σε ηλικία 77 ετών…
Πηγή: Gazzetta
