Του Θεοχάρη Λεζπουρίδη
Αυτή η σκέψη μου πέρασε από το μυαλό σαν πρωτοαντίκρισα την πλατεία στο πάρκο του Λιτοχώρου, δίπλα στο Ναυτικό Μουσείο, εκεί όπου είχε στηθεί η εκκίνηση του 14ου “Χειμωνιάτικου Ενιπέα”. Από κάτω προς τα επάνω, πράσινο, λευκό και γαλάζιο χρωμάτιζαν τον καμβά που αργότερα θα ζωντάνευε από τους 626 δρομείς που θα γίνονταν ο παλμός της καρδιάς του Ολύμπου! Χρώματα τόσο έντονα και καθάρια για την ανθρώπινη όραση που δε θα μπορούσες παρά να σταθείς για λίγο και να θαυμάσεις αυτό το τοπίο. Μα, δε θα μπορούσε η μέρα να είναι καλύτερη για αγώνα!
Τόσα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν για να αποφασίσω να συμμετάσχω σε αυτήν τη διοργάνωση. Άκουσα πρώτη φορά, για το “Χειμωνιάτικο Ενιπέα”,το 2009. Το 2010 αποφάσισα να πάρω μέρος μα η υλοποίηση αυτής της απόφασης διήρκησε άλλα 9 χρόνια. Τι κουτός που ήμουν όλον αυτόν τον καιρό. Έχανα μια γιορτή! Μια γιορτή στην οποία συμμετέχει όλη η Ελλάδα! Ναι. Και αυτό δε μπορείς να το πεις για πολλούς αγώνες που συμβαίνουν στη χώρα. Άλλωστε, το ρεκόρ συμμετοχών, τη φετινή χρονιά, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Θες η εικόνα του χιονισμένου Μύτικα στο βάθος, θες το γεγονός ότι είναι ο τελευταίος αγώνας που διοργανώνεται στον Όλυμπο λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος… Ο “Χειμωνιάτικος Ενιπέας” έχει για κάποιους μια μαγεία ενώ για κάποιους άλλους, σίγουρα, αποτελεί γούρι για να μπει το νέο έτος με το “δεξί”.
Το μικρότερο αδερφάκι του “Olympus Marathon”, όπως πολλοί συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν το “Χειμωνιάτικο Ενιπέα”, έχει την ίδια λάμψη και γι’ αυτό έχει φροντίσει η διοργάνωση που δίνει σημασία σε κάθε λεπτομέρεια. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από το γεφύρι που έπεσε μέσα στο φαράγγι και μέσα σε λίγες μέρες αντικαταστάθηκε ώστε να πραγματοποιηθεί ο αγώνας. Θα σταθώ εδώ, και θα πω, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που κοπιάζουν για να μπορούν τα μονοπάτια να μας υποδέχονται με ασφάλεια! Καθώς, επίσης, και σε εκείνους που φροντίζουν να είναι όλα άψογα για τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο αθλητή που θα περάσει την αψίδα του τερματισμού. Στοιχεία, λοιπόν, όπως ηλεκτρονική χρονομέτρηση με ατομικό τσιπάκι, η EXPO, δίπλα από την εκκίνηση, τεχνική μπλούζα με μακρύ μανίκι, ως αναμνηστικό δώρο, και καταπληκτική σούπα για αποκατάσταση είναι μερικά μόνο από αυτά που δεν πέρασαν απαρατήρητα και ανέβασαν τον πήχη της διοργάνωσης ακόμη ψηλότερα για του χρόνου.
Δίχως να το αντιληφθώ, το δημοτικό πάρκο του Λιτοχώρου έχει γεμίσει εκατοντάδες δρομείς που κάνουν το ζέσταμά τους. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε εκκίνηση αγώνα με τόσο πολύ κόσμο. Αυτό, δε, γίνεται πιο αισθητό καθώς συγκεντρωνόμαστε κάτω από την αψίδα της εκκίνησης. Στριμωξίδι εδώ, σπρωξίδι εκεί και ξάφνου θυμάμαι ότι ένιωθα το ίδιο κάθε φορά που έπαιρνα το αστικό για να κατέβω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
“Ψυχραιμία παιδιά, σε λίγο κάνει στάση και θα κατεβούμε!”
Παρόλα αυτά, όταν τελειώνει η αντίστροφη μέτρηση κανένας δε μένει στάσιμος και 600 και παραπάνω δρομείς ξεχύνονται σε μια καινούρια μάχη με το χρόνο. Για όσους δεν έχουν πάρει ακόμα απόφαση να αγωνιστούν στο “Χειμωνιάτικο Ενιπέα” έχω να πω ότι πρέπει να τον συμπεριλάβουν στο καλεντάρι τους για το 2020. Η διαδρομή του διασχίζει ένα πανέμορφο κομμάτι του Ολύμπου χωρίς να ανεβαίνει σε μεγάλα υψόμετρα ενώ οι ζώνες βλάστησης κρατούν το ενδιαφέρον του δρομέα αμείωτο αφού αλλάζουν διαρκώς μέσα σε αυτά τα λίγα χιλιόμετρα. Μέχρι τα 600 μέτρα υψόμετρο, περίπου δηλαδή, στα μισά της πρώτης μεγάλης ανάβασης που οδηγεί στην περιοχή Γκόλνα, κυριαρχούν θάμνοι και δέντρα χαμηλού ύψους. Πουρνάρια, κουμαριές, σφενδάμια και κέδροι με συντρόφευαν σε κάθε βήμα που έκανα για να καταφέρω να παραμείνω πίσω από τους άλλους αθλητές που προπορεύονταν. Το καλό, λοιπόν, με τον αγώνα αυτό είναι πως ποτέ δε ξεμένεις από “λαγούς”. Υπάρχουν τόσοι πολλοί που αν καταφέρεις και διαχειριστείς σωστά τις δυνάμεις σου τότε, σίγουρα, σε περιμένει ένα νέο ατομικό ρεκόρ στον τερματισμό. Διαφορετικά καίγεσαι και έχεις περισσότερες πιθανότητες να απολαύσεις το τοπίο ολόγυρα. Κερδισμένος θα είσαι όπως και να έχει.
Φτάνοντας στη Γκόλνα μια δεξιά στροφή μας στέλνει όλους να συναντήσουμε το γνωστό φαράγγι του ποταμού Ενιπέα. Η διαδρομή σε αυτό το κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από μοναδική. Το δάσος σε αγκαλιάζει μέσα του απότομα χωρίς να σε πνίγει και ταυτόχρονα, κάπου σε αυτό το σημείο όλοι οι αθλητές βρίσκουν τις ανάσες τους και κατηφορίζουν προς το ποτάμι με γοργό ρυθμό. Το κατηφορικό μονοπάτι, στο σημείο αυτό, θέλει εξαιρετική προσοχή αφού, ακόμη κι αν δεν έχει βρέξει, η πρωινή πάχνη κρατάει για αρκετές ώρες ενώ τα πεσμένα φύλλα κρύβουν κινδύνους. Όσοι αποφασίσουν να πιέσουν περισσότερο από τα όριά τους ίσως φλερτάρουν με κάποια πτώση. Ωστόσο, αν καταφέρουν να βγουν αλώβητοι το ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπό τους θα αποκαλύπτει πολλά για το πόσο διασκέδασαν.
Πολύ σύντομα αρχίζουν και ακούγονται τα νερά του ποταμού. Να και το πρώτο γεφύρι! Το Άγιο Σπήλαιο που ασκήτεψε ο Άγιος Διονύσιος και τα σκαλάκια έχουν, ήδη, ξεκινήσει. Σκαλάκια εδώ, σκαλάκια εκεί, κι άλλο γεφύρι και λίγο παρακάτω φτάνουμε στον κεντρικό σταθμό του αγώνα στο Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Οι άτιμοι οι “λαγοί” δε σταματούν ούτε για δευτερόλεπτο! Αντιθέτως, εγώ θέλω να κάνω ένα διάλειμμα, να γεμίσω το φλασκί μου και να δω μήπως είναι εκεί κάποιο γνώριμο πρόσωπο. Ο γνωστός Δημήτρης Βενετικίδης εμψυχώνει τους δρομείς φωνάζοντας με τη μεγαφωνική, ενώ ανάμεσα στους εθελοντές διακρίνω το Δημήτρη Λαμπρινίδη που έχει αναλάβει να με βοηθήσει. Ο σταθμός δείχνει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος, με την απαραίτητη τροφοδοσία μα και το προσωπικό για το πλήθος των δρομέων που ακολουθεί από πίσω. Θέλω να κάτσω κι άλλο, ωστόσο, αυτή η βιασύνη που με προσπερνάει δε μου αφήνει περιθώριο.
Ξανά στο μονοπάτι, λοιπόν, με κατεύθυνση πλέον για Λιτόχωρο. Η ανάβαση για “Χαντόλια” δεν αργεί να ξεκινήσει και παρότι δείχνει απότομη, έχοντας στο μυαλό ότι έχουν απομείνει άλλα 300 – 400 μέτρα θετικής υψομετρικής διαφοράς, το σώμα παίρνει θάρρος και προχωρά! Στο κομμάτι αυτό της διαδρομής τα χρώματα αλλάζουν! Πράσινο και καφέ δίνουν τη θέση τους σε ένα απέραντο, βαθύ πορτοκαλί! Τα παιχνιδίσματα του ήλιου ανάμεσα από τις οξιές είναι υπεύθυνα για το τελικό αποτέλεσμα. Με το μυαλό και τη ψυχή να ζητούν να μην τελειώσει το ταξίδι αυτό, έχω κιόλας βάλει πλώρη για Λιτόχωρο. Τα πόδια είναι κουρασμένα από την αδιάκοπη προσπάθεια γι’ αυτό αν θέλετε να τερματίσετε δυνατά οφείλετε ν’ αναπληρώσετε τις δυνάμεις σας πριν σας πάρει ο κατήφορος των τελευταίων χιλιομέτρων του αγώνα.
Στη θέση “Ζηλνιά”, στα μισά της κατηφόρας, συναντώ τον επόμενο σταθμό που όμως προσπερνώ γρήγορα αφού δε χρειάζομαι κάτι. Παρόλα αυτά, υπενθυμίζω στον εαυτό μου να χαιρετήσει και να ευχαριστήσει τους εθελοντές οι οποίοι θα βρίσκονται εκεί για αρκετή ώρα ακόμα. Το έργο τους είναι σημαντικό και αυτό είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για να τους το ανταποδώσω.
Μπαίνοντας στο Λιτόχωρο, κοντά στους “Μύλους”, η διαδρομή ανηφορίζει και πάλι, όχι όμως για πολύ. Το δάσος έχει μείνει πίσω, μια όμορφη ανάμνηση στο μυαλό και ο αγώνας, στα τελευταία μέτρα του γίνεται μια κούρσα για γρήγορα άλογα. Δασικός δρόμος, στροφή αριστερά και να το χωριό! Αν και ο περισσότερος κόσμος περιμένει τους δρομείς στον τερματισμό για να τους χειροκροτήσει, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν απλωθεί κατά μήκος του δρόμου λέγοντας “Μπράβο” ή ζητώντας ένα “Κόλλα Πέντε”!
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, οφείλω να παραδεχτώ ότι τέτοιου είδους αγώνες, που διαρκούν λίγο και που τρέχεις σαν παλαβός, δε με ενθουσιάζουν, αν τύχει και τους αναφέρει κάποιος σε μια συζήτηση. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει καλύτερη ένεση αδρεναλίνης απ’ το να δηλώσεις συμμετοχή σε μια διαδρομή 20 – 25 χιλιομέτρων και να τα δώσεις όλα! Από την αρχή ως το τέλος! Αυτό είναι, λοιπόν, το συμπέρασμά μου. Όσο πιο μικρή η διαδρομή τόσο μεγαλύτερο το χαμόγελο! Κι επειδή όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ορεινό τρέξιμο αργά ή γρήγορα εθιζόμαστε, ο “Χειμωνιάτικος Ενιπέας” είναι η καλύτερη δόση για να φτιαχτούμε.
Πηγή: Advendure
