Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Γυρνάς από το Καραϊσκάκη έχοντας δει το χθεσινό ματς και αναρωτιέσαι αν υπάρχει άλλο μίξερ συναισθημάτων εκτός από το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει. Μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σε κάνει να χειροκροτάς πριν ένα ματς αρχίσει και να πετάγεσαι από τη θέση σου χωρίς να λυτρώνεσαι όταν το ματς ξεκινά, αντί απλά να χαρείς το θέαμα. Μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σε κάνει να κοιτάς αποσβολωμένος και αμήχανος ένα αντίπαλο ποδοσφαιριστή, που δεν ξέρεις καν πως λέγεται, ενώ αυτός βρίσκεται απέναντι στον τερματοφύλακά σου με τη μπάλα στη βούλα του πέναλτι και μόνο το ποδόσφαιρο κάτι δευτερόλεπτα αργότερα μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς τέτοια ανακούφιση. Μόνο το ποδόσφαιρο σε κάνει να θες να βρίσεις τη μοίρα που δεν βαριέται να παίζει μαζί σου κι αμέσως μετά να την ευγνωμονείς γιατί μέσα στον παραλογισμό της σκηνοθέτησε αυτό το θρίλερ, που έδεσε το στομάχι σου κόμπο, πριν η φωνή σου φτάσει τελικά στα αστέρια. Μόνο το ποδόσφαιρο σε κάνει να ορκίζεσαι ότι δεν αντέχεις πια αυτά τα ματς, γιατί η καρδιά σου σφίγγεται κι αμέσως μετά σε κάνει να λες «θέλω κι άλλο». Μόνο το ποδόσφαιρο σε βοηθά να χτίσεις μνήμες αγωνίας και ευτυχίας, άγχους και λύτρωσης, πίκρας και απογείωσης. Μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σε κάνει κομμάτια, γιατί νοιώθεις ότι παρακολουθείς ανεξήγητα πράγματα και μετά να σε κάνει να πιστέψεις πως είσαι πιο δυνατός κι από την ατυχία κι από την συνομωσία των συμπτώσεων. Μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις ανήμπορος και μετά από λίγο άτρωτος. Μόνο το ποδόσφαιρο, κι ο Ολυμπιακός. Που απέμεινε μόνος να υπενθυμίζει στη χώρα την αληθινή ουσία της ύπαρξής του ποδοσφαίρου: την εφιαλτική αγωνία του και τη λυτρωτική μαγεία του. Την πραγματικότητα και το όνειρο.
Ανάμεσα σε τιμωρία και επιβράβευση
Αφήνω σήμερα στην άκρη παρατηρήσεις και επεξηγήσεις για το ματς: θα τις γράψω αλλού. Μετά το ματς του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι στο μυαλό μου έψαχνα εξηγήσεις για όσα είδαμε: το βάθος του λυτρωτικού συναισθήματος του κόσμου δεν αφήνει περιθώρια για προσεγγίσεις που έχουν να κάνουν με τη λογική του σπορ, αλλά με την μεταφυσική του. Ο Ολυμπιακός ισορρόπησε ανάμεσα σε κάτι που μοιάζει με τιμωρία και σε κάτι που μοιάζει με επιβράβευση κι αυτή η δοκιμασία του υπήρξε ότι πιο έντονο συναισθηματικά θυμάμαι τα τελευταία χρόνια.
Ο αποκλεισμός του θα ήταν η τιμωρία όλων εκείνων των οπαδών του, που δεν χάρηκαν όσο θα πρεπε την ωραία περιπέτεια στην οποία η ομάδα πρωταγωνιστεί ήδη από τον Ιούλιο. Η πρόκρισή του θα ήταν η έμπρακτη απόδοση πως υπάρχει κάπου ένα πανίσχυρο καλό, που αν το υπηρετείς δεν μπορεί παρά να νοιώσεις κάτι που μοιάζει με ευτυχία.
Η τιμωρία για όσους ξεχνάνε γρήγορα τα χειρότερα που έχουν ζήσει και δεν εκτιμούν τα ωραία που η ομάδα φέτος τους πρόσφερε, θα ήταν έως και δίκαιη, αλλά οι άλλοι που θυμούνται τον Ολυμπιακό να κάνει πριν δυο χρόνια μόνο παθητικά ματς στο Τσάμπιονς λιγκ, τι φταίνε; Και τι φταίνε όσοι ακόμα δεν ξέχασαν πως τρία χρόνια πριν ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη δεν κέρδιζε τον ΑΠΟΕΛ και την Γιουνγκ Μπόις ενώ φέτος έχει χάσει μόνο από τη Μπάγερν Μονάχου με 2-3; Η απάντηση είναι ότι όλοι αυτοί που ξέρουν ποια ομάδα αγαπάνε δεν φταίνε σε τίποτα, αν κάποιοι έχουν τρελαθεί και νομίζουν πως ο Ολυμπιακός έγινε η Μίλαν επειδή πέρυσι την απέκλεισε. Κι ακριβώς επειδή η αγάπη τους είναι και η αγάπη για την προσπάθεια, τον ιδρώτα, τη θέληση, την πίστη και το ωραίο παιγνίδι, ήρθε το πέναλτι- γκολ του Ελ Αραμπί στο 88΄, λυτρωτικό και αντρίκειο, όχι απλά για να δώσει μια δίκαιη πρόκριση, αλλά κυρίως για να αποτρέψει μια διάλυση βασισμένη σε φαντασιώσεις.
Εξορκισμός και λύτρωση
Ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον Ερυθρό Αστέρα αλλά αυτό είναι το λιγότερο: το πιο βασικό είναι ότι δεν θα γκρεμίσει όσα με κόπο έχτισε. Δεν γλύτωσε από ένα πικρό και άδικο αποκλεισμό: γλύτωσε από μια ισοπέδωση που καιροφυλακτούσε καμουφλαρισμένη σε υψηλή κριτική, που βασίζεται πάντα «στο καλό της ομάδας». Ποιο καλό; Καλό είναι αυτό που υπάρχει – κι όποιος θέλει να το καταστρέψει ανάθεμα κι αν έχει καταλάβει πόσο πίσω θα πάει η ομάδα έτσι και σταματήσει η πρόοδός της για να χτιστεί και πάλι από την αρχή.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα ματς ξορκίζοντας όλες τις αδυναμίες του, που εμφανίστηκαν στο πιο κρίσιμο βράδυ του. Σχεδόν όποιο μικρό ή μεγάλο πρόβλημα η ομάδα κουβαλάει έκανε την εμφάνισή του. Ο Μεριά παίζει με όλο το άγχος που (δεν) μπορεί να σηκώσει άνθρωπος: παρά το χειροκρότημα ενός κομματιού της εξέδρας, σχεδόν παραπατάει – ο Ολυμπιακός νομίζεις ότι παίζει με παίκτη λιγότερο για αυτό κι αμυντικά δεν είναι συμπαγής. Η επιθετική φλυαρία εμφανίζεται ξανά και γιατί ο Ελ Αραμπί παίρνει όλες κι όλες τρεις πάσες της προκοπής. Οι χαφ θυμίζουν ότι ακόμα κι αν φτάσουν σε θέση βολής, δεν είναι και οι καλύτεροι σκόρερ. Ο Καμαρά αδυνατεί να κοντρολάρει το τρέξιμό του, αδειάζει τη στιγμή που η ομάδα τον έχει περισσότερο ανάγκη. Ο Μασούρας θολώνει από το πάθος και δεν έχει τις καλύτερες τελικές επιλογές. Ο Ποντένσε θυμίζει γιατί θα ήταν ένας από τους καλύτερους του κόσμου σε ένα παιγνίδι που δεν θα υπήρχε ως σκοπός το γκολ. Ο πάγκος μοιάζει άδειος, αφού έχει τα πάντα εκτός από τον παίκτη που χρειάζεται για να μπει μέσα να βάλει τάξη στο διαφαινόμενο χάος, που δημιουργεί η πίεση των χαμένων ευκαιριών και των λεπτών που φεύγουν. Ο Λοβέρα και ο Γκερέρο μεγαλώνουν την νοσταλγία για τον Βαλμπουενά και τον Φορτούνη – λείπει ακόμα και ο Σουντανί, ίσως και ο Κούτρης. Ο Τσιμίκας, ίσως ο καλύτερος του ματς, χτυπά και μένει στο γήπεδο στο ρόλο του ήρωα. Το γήπεδο ψάχνει τον από μηχανής Θεό, ενώ αναρωτιέται τι κακό έχουμε κάνει στον Θεό τον κανονικό και είναι με τους Σέρβους, που βλέπουν τον Μπόργιαν να σταματά τα πάντα. Κι ενώ τα λαϊκά δικαστήρια έχουν στηθεί, οι ποινές έχουν γραφτεί και οι γκιλοτίνες περιμένουν τα θύματά, ο Ελ Αραμπί αναπάντεχα και απροσδόκητα στήνει τη μπάλα στα έντεκα βήματα. Ο Τομανέ έχοντας απέναντί του το Σα θέλει να χτυπήσει ένα πέναλτι δύσκολο για να νικήσει τον Πορτογάλο σπεσιαλίστα – ο Ελ Αραμπί θέλει απλά να δείξει ότι πυροβολεί πανηγυρίζοντας γιατί από εκτελέσεις ξέρει.
Βαρύ σαν ιστορία
Το 1-0 έρχεται μόλις στο 88΄αλλά ζυγίζει πολύ. Ερχεται σε πείσμα της μοίρας, του άγχους, της μπάλας που δεν μπαίνει στα δίχτυα, του Μιλόγεβιτς που για τους θαυμαστές του τα χει κάνει όλα πάλι σωστά, του κειμένου με τα λάθη του Μαρτίνς που θα δημοσιευτεί αμέσως μόλις η ομάδα αποκλειστεί για να πάρει τα κλικ. Είναι ένα 1-0 που κουβαλάει το πάθος που είδαμε με την Τότεναμ και την Μπάγερν, την ωραία μπάλα του καλοκαιριού στο Καραϊσκάκη απέναντι σε όλους, την σπάνια ομορφιά εκείνου του σπουδαίου ημιχρόνου στο Λονδίνο που λίγοι εκτίμησαν. Είναι ένα 1-0 βαρύ σαν ιστορία, από αυτά που προκύπτουν από μόνα τους, ενώ εσύ θα θελες κάτι άλλο – πιο θεαματικό, πιο εύκολο. Δεν είναι το σκορ εργαλείο του προπονητή (στον οποίο αύριο και ήρεμα πια μπορούμε να κάνουμε και κριτική), αλλά είναι το σημάδι του εξορκισμού, η σφραγίδα της πρόκρισης, η απόδειξη ότι το καλό θριαμβεύει, έστω για ένα βράδυ, έστω και χωρίς κανείς να καταλάβει πως.
Γυρνάς στο σπίτι, προλαβαίνεις να δεις το βίντεο με τις φάσεις που σχεδόν δεν θυμάσαι, μετράς χαμένες ευκαιρίες, ακούς το μοιρολόι όσων δεν πίστευαν στην πρόκριση. Εχεις δει σε ένα βράδυ τα πάντα και τα ανάποδά τους. Και μετά ξανακούς μέσα σου ένα γήπεδο που τραγουδάει «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό». Και κλείνεις τα μάτια και λες δυο λέξεις μόνο. «Μόνο εσύ».
Πηγή: Κάρπετ Show
