Του Βασίλη Σαμπράκου
“Θα ‘πρεπε” να κάνω ποδαρικό στο blog μου με ένα σημείωμα σχετικό με όλα αυτά τα θαυμαστά που συμβαίνουν στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου στην αρχή του 2020. Εχουμε χρόνο, και προφανώς θα ξανα-ασχοληθώ και με αυτά, διότι δεν μπορεί το μυαλό να μη δώσει σημασία σε όλα αυτά που χαλούν την ψυχή δεδομένου ότι αλλοιώνουν αδιανόητα το βασικό αθλητικό ψυχαγωγικό αγαθό του Ελληνα ποδοσφαιρόφιλου. Το πρώτο μου σημείωμα για το 2020 όμως θέλω να είναι ευχάριστο και συνάμα σημαντικό, χρήσιμο και ωφέλιμο για τους ανθρώπους γύρω μου. Σε εσάς που δεν έχει τύχει να την παρακολουθείτε, θα σας μιλήσω για την ιστορία της Μαρίας Πολύζου.
Τη θαύμαζα, όπως φαντάζομαι συνέβαινε με τους περισσότερους της γενιάς μου, από τον καιρό της ως υπεραθλήτρια, δηλαδή από τα χρόνια της δεκαετίας του ’90 που η Πολύζου σάρωνε μετάλλια και πανελλήνια ρεκόρ στον μαραθώνιο δρόμο. Αρχισα να την θαυμάζω ακόμη περισσότερο στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, κάθε φορά που ανακάλυπτα τις διαφορετικές πτυχές της διαδρομής της στον αθλητισμό και τις κοινωνικές διαστάσεις της δράσης που ανέπτυσσε. Κέρδιζε τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου για τη δουλειά στην ανάπτυξη του Μαραθωνίου της Αθήνας, ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής και διευθύντρια του Μουσείου Μαραθωνίου δρόμου. Και την ίδια ώρα εντυπωσιαζόμουν από την συμβολή της στην αλλαγή του τρόπου ζωής χιλιάδων ανθρώπων που την εμπιστεύθηκαν προκειμένου να σηκωθούν από τον καναπέ και να ασκηθούν. Η Πολύζου έχει πάρει από το χέρι εκατοντάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών και τους έχει βγάλει κυριολεκτικά στον δρόμο για να επιτύχουν τα ατομικά ρεκόρ τους και να βάλουν τον αθλητισμό στη ζωή τους. Εμαθε σε πολλούς να τρέχουν στην αυθεντική διαδρομή του Μαραθωνίου, κυρίως όμως ενέπνευσε και παρότρυνε χιλιάδες ανθρώπους για να ξεκινήσουν το τρέξιμο και να μείνουν σε αυτό, αλλάζοντας τη ζωή τους. Είναι περισσότεροι από 3000 οι άνθρωποι που έχουν προπονηθεί μαζί της. Διαβάζεις τον αριθμό, αναλογίζεσαι πόσους έχει βοηθήσει να ευεργετηθούν από την αθλητική ζωή, και μεγαλώνει ο σεβασμός σου.
Το περασμένο καλοκαίρι έμαθα ότι δίνει μάχη με τον καρκίνο. “Τι κι αν η ζωή δεν μας τα φέρνει καλά κάποιες φορές, εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, θα χαμογελάμε και θα βγαίνουμε νικητές! Life is a Marathon”, έγραψε εκείνο τον καιρό στο facebook και πόσταρε φωτογραφίες της από ακόμη μια προπόνηση στο τρέξιμο, μαζί με τις φίλες της. Ομως όχι, δεν προσπάθησε να πείσει ούτε τον εαυτό της ούτε εμάς, το κοινό των θαυμαστών της και όσων εμπνεόμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή από τη στάση της, ότι ο καρκίνος την πέρασε και δεν την ακούμπησε. Μίλησε από την πρώτη στιγμή ανοιχτά για τα σκαμπανεβάσματα της ψυχής της, για τον χρόνο που της πήρε προκειμένου να εξοικειωθεί με την ιδέα, να ξανασηκωθεί και να κάνει από που έμαθε από μικρή: να τρέξει, να αγωνιστεί. Οπως έκανε ακριβώς μια εβδομάδα μετά την επέμβασή της, όταν και πόσταρε τη φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω.
Εκτοτε περιμένω πώς και πώς την κάθε ανάρτησή της. Οχι μόνο προκειμένου να μαθαίνω ότι εξελίσσεται θετικά ο αγώνας της, αλλά επειδή κάθε βήμα αυτής της στάσης της είναι ένα μάθημα ζωής. Την διαβάζω και την ακούω σε συνεντεύξεις να βαφτίζει τις ακτινοβολίες σολάριουμ, τη βλέπω στις φωτογραφίες να στολίζει το δωμάτιο του νοσοκομείου προκειμένου να φτιάξει γιορτινή ατμόσφαιρα σε κάθε της χημειοθεραπεία, κοιτάζω τα στιγμιότυπα από τα μικρά πάρτι που στήνει σε κάθε της επίσκεψη στο νοσοκομείο, όπου καλεί τις φίλες της – όσες έχουν το σθένος και τη νοοτροπία της και αντέχουν να βρίσκονται κοντά της για να την εμψυχώνουν δίχως να μεμψιμοιρούν. Διαβάζω τα “σε αυτό τον μαραθώνιο θα τερματίσουμε νικητές” μηνύματά της και δεν συγκινούμαι μόνο από το κουράγιο που κρύβεται στη στάση της· συγκινούμαι μπροστά στο μεγαλείο μιας γυναίκας που προσπαθεί να εμπνέει ακόμη και στις στιγμές της μεγαλύτερης δοκιμασίας της.
Μου έχει τύχει να πρέπει να πέσω για ύπνο με μεγάλες αμφιβολίες σχετικά με το είδους του όγκου που είχε ξεφυτρώσει κάτω από το σαγόνι μου. Μου έχει τύχει να συνοδεύσω μια γυναίκα σε χημειοθεραπεία. Μου έχει τύχει να στέκομαι δίπλα σε μια γυναίκα που υποβαλλόταν σε ανοσοθεραπεία. Μου έτυχε να παρατηρήσω σχεδόν σε καθημερινή βάση τη ζωή σε μια αιματολογική κλινική και να ακούω τις μικρές ιστορίες γυναικών που δίνουν μάχη με τον καρκίνο. Με όλα αυτά στον σκληρό δίσκο των συναισθημάτων μου, κάνω την βαθύτερη υπόκλιση σε αυτό που κάνει σήμερα η Μαρία Πολύζου. «Είναι η στιγμή να δώσουμε ένα μήνυμα ηχηρό: ότι ο καρκίνος του μαστού είναι μια ασθένεια, η οποία μπορεί να ξεπεραστεί με πάρα πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι το πιο πλατύ χαμόγελο», είπε σε μια πρόσφατη συνέντευξή της. Πόσο απλό να το πεις εσύ, όταν θεωρητικολογείς από την βολική θέση αυτού που δεν το περνάει. Πόση δύναμη χρειάζεται για να βρεις το κουράγιο και δώσεις κουράγιο στους γύρω σου σε μια τέτοια στιγμή. “Εύχομαι δύναμη και θετική ενέργεια σε όλες τις γυναίκες που βρίσκονταν σήμερα στο νοσοκομείο και έδιναν την μάχη τους! Να είστε δυνατές .. και να μην χάνετε το χαμόγελο σας !! Το χαμόγελο αφοπλίζει τα πάντα !! ΠΑΜΕ”, έγραψε σε ένα ποστάρισμά της στο instagram τον περασμένο Οκτώβριο, μετά από την 3η χημειοθεραπεία, ποζάροντας δίπλα στο νοσοκομειακό κρεβάτι ντυμένη σαν να πήγαινε σε γιορτή. Δεν έχω θαυμάσει στη ζωή μου ωραιότερο αγώνα από αυτόν που δίνει η Μαρία Πολύζου. “Τον καλύτερο μαραθώνιο της ζωής …τον διανύω τώρα ! Life is a marathon!”, έγραψε σε ένα ποστάρισμά της σε μια επόμενη θεραπεία. Προφανώς είναι ο πιο σημαντικός αγώνας που της έφερε μέχρι εδώ τη ζωή. Δεν την είχα παρακολουθήσει live να καταπίνει τα 524 χιλιόμετρα που διένυσε το 2010 για να επιτύχει τον Φειδιππίδειο Αθλο και να γίνει η μοναδική γυναίκα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα που κατάφερε να τον επαναλάβει. Ολο αυτό όμως που παρακολουθώ live αυτό τον καιρό δεν το αντιλαμβάνομαι μόνο ως δυσκολότερο ή σημαντικότερο αγώνα· είναι ένα ανθρώπινο μεγαλείο.
Παραμονές πρωτοχρονιάς, η Μαρία Πολύζου έγραψε αυτό:
“Ο καρκίνος δεν σταματάει, για τα Χριστούγεννα , την Πρωτοχρονιά , τα γενέθλια τις διακοπές… Δεν σταματάει σε τίποτα από αυτά που καθημερινά τρέχουμε να προλάβουμε. Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα για δώρα, φίλους , οικογένεια , φαγητά μουσική, χορό και όλα αυτά που κάνουμε όλοι μας για να ζούμε όμορφα !
Σε κάθε τι που σου δίνεται από την ζωή, πρέπει πάντα και κάτω από όλες τις συνθήκες να καταφέρνεις, να κρατάς ψηλά το κεφάλι, να αντλείς συνεχώς δύναμη από τις κρυμμένες εσωτερικές σου δυνάμεις , να μην χάνεις το χαμόγελο σου, να κάνεις την χημειοθεραπεία σου και να δημιουργείς την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα, για να ζεις την ζωή σου, όπως σου δίνεται, αλλά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Να ξεγελάς τον πόνο με τρικ και γέλιο…
Να βάζεις τα γιορτινά σου σαν να πας στο μεγαλύτερο πάρτι της ζωής σου… !
Να πεις ότι δεν θα χάσω στιγμή!
Ακόμα και μέσα στον νοσοκομείο , ακόμα και φεύγοντας από αυτό, ακόμη κι αν τις επόμενες ημέρες δεν είσαι πολύ καλά, να πεις , εγώ δεν θα χάσω λεπτό από την ζωή μου.
Γιατί κάθε στιγμή της είναι πολύτιμη !
Και κάθε φορά που ακούς ότι έφυγε κάποιος , έπειτα από την πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, αυτός ο σπουδαίος πατρινός Μουσικοσυνθέτης, δακρύζεις, πέφτεις, λυπάσαι, αναρωτιέσαι… αλλά έπειτα σφίγγεις τα χέρια και λες δυνατά μέσα σου ότι θα τα καταφέρεις…
Στο Metropolitan Hospital ,όλος ο όροφος με τηνμονάδα χημειοθεραπειών είναι ασφυκτικά γεμάτος και μόλις τελειώσουν έρχονται και άλλοι … !! Και είναι ημέρες γιορτών !!
Και σίγουρα οι περισσότεροι, μετράμε αντίστροφα για την αλλαγή του χρόνου ,, τρεις μέρες έμειναν για να πούμε HAPPY NEW YEAR .! Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που μετράνε πόσες χημειοθεραπείες έχουν, για να πουν …..HAPPY NEW LIFE ! Ναι, είμαι χαρούμενη, έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση !! Έμειναν μόνο 4 ακόμη !!!! Και κάθε μία από αυτές είναι μία προσωπική νίκη , μία νίκη Ζωης ! Τέτοιες μέρες νιώθεις ότι τα πραγματικά δώρα κατά τη διάρκεια των διακοπών δεν είναι από το εμπορικό κέντρο !!!!ΣΤΑ ΔΙΝΕΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ !!!!!! Απλόχερα για να προχωρήσεις ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με Αγάπη και υγεία σε όλους .. και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε πλατιά !!!”.
Δεν έχω θαυμάσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου όσο τη Μαρία Πολύζου. Εύχομαι με όλη μου τη δύναμη αυτή η ιστορία της να φτάσει στα μάτια και τα αυτιά και του τελευταίου ανθρώπου που δίνει μια μάχη ζωής. Κι αυτό είναι όλο το νόημα της επιλογής μου να δημιουργήσω αυτό το σημείωμα, για να διαδώσω τον αγώνα της, με την ευχή αυτός να γνωρίσει ακόμη μεγαλύτερη απήχηση ώστε να εμπνεύσει ακόμη περισσότερους. Η Μαρία Πολύζου έμαθε σε περισσότερους από 3.000 ανθρώπους να τρέχουν τον αθλητικό μαραθώνιο. Εδώ και έξι μήνες όμως κάνει κάτι ακόμη σπουδαιότερο· δείχνει τον τρόπο και την διαδρομή για να αγωνιστείς στον μαραθώνιο της ζωής. Αυτή της η προσφορά είναι ανεκτίμητης αξίας.
Πηγή: Gazzetta
