Ο Μιχάλης Τσόχος αναρωτιέται τι θα μπορούσε το μπάσκετ να γράψει στον Mamba τώρα που αυτός έφυγε. Δεν βρίσκει τα λόγια, βρίσκει στοίχους και μουσική και φτιάχνει ένα βίντεο…
Μας έκανε καλύτερους ακόμη και στο θάνατό του. Αυτός ο παγκόσμιος λυγμός που ακούγεται στον πλανήτη εδώ και 24 ώρες είναι η απόδειξη ότι η κληρονομιά του, ήταν μεγαλύτερη και από όσο είχαμε φανταστεί.
Ενας θάνατος που σόκαρε και ένωσε τον πλανήτη, μέσα από το αίσθημα της απώλειας. Μία απώλεια που μας σόκαρε ακόμη περισσότερο όταν συνοδεύτηκε από τον χαμό της κόρης του Τζίτζι.
Το μόνο που εύχομαι είναι να “έφυγαν” με ένα απλό μπαμ της έκρηξης. Να μην υπήρξαν ούτε μερικά δευτερόλεπτα, πόσο μάλλον λεπτά, που ο πατέρας Κόμπι Μπράιαν θα έκανε την σκέψη ότι παίρνει μαζί του και την κόρη του. Ας μην αισθάνθηκε τόσο αδύναμος, στα τελευταία λεπτά της ζωής του, ένας τύπος που έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή του σαν άτρωτος.
Πάντα τον θαύμαζα, αλλά εκεί που αντιλήφθηκα όλο το μεγαλείο του ανδρός, ήταν όταν τη στιγμή του αποχαιρετισμού του, όταν έγραψε αυτό το γράμμα στο αγαπημένο του μπάσκετ με τίτλο “Dear Basketball…”.
Εδώ και λίγες ώρες αναρωτιόμουν τι αλήθεια θα μπορούσε να γράψει το μπάσκετ στον δικό του αποχαιρετισμό στον Κόμπι; Φυσικά και δεν θα επιχειρήσω κάτι τέτοιο, μέσω ενός κειμένου… Από που και ως που…
Ας αφήσω του στίχους και τη μουσική να το κάνουν μέσα από ένα βίντεο…
πηγή: gazzetta.gr
