Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Ο Αμπέλ, πράγματι, έμαθε. Επαιξε ρέστα. Προσπέρασε τον σκόπελο. Ο,τι είχε και δεν είχε σε πιο μπαλαδόρικο, σε πιο επιθετικό, σε πιο δημιουργικό σ’ ολόκληρο το ρόστερ του ΠΑΟΚ, ο Πορτογάλος το τακτοποίησε και τους έστειλε, αυτούς τους 11+2 που έστειλε, μέσα. Η βραδυά ήταν για τέτοιους τύπους. Δεν είχε, διαθέσιμο, 14ο με αυτά τα στοιχεία; Δεν έκανε τρίτη αλλαγή! Δεν ήταν μια βραδυά για άτσαλους.

Μπαλαδόροι, λοιπόν. Αλλά και ούλτρα αγκρέσιβ, συνάμα. Ο,τι μου ‘κανες στο σπίτι σου, μπορώ να σ’ το κάνω στο σπίτι μου. Εντεκα Ινσούα! Περισσότερη φούρια, λιγότερη ηρεμία. Η προσωποποίηση σ’ αυτό, ήταν ο Πέλκας. Το ήθελε, πιο πολύ κι από πολύ. Σε σημείο, έτσι όπως πήγαινε “με χίλια” καταπάνω στον τοίχο, να μη μπορεί να κοντρολάρει την ίδια την υπερβάλλουσα θέλησή του. Σαν να έπαιζε τον τελευταίο αγώνα της ζωής του. Ενα όπλο στη φάση άμυνας, μια αδυναμία στη φάση επίθεσης. Λυσσάμε, ώσπου να πάρουμε τη μπάλα. Αλλ’ όταν την παίρνουμε, καλμάρουμε. Εκανε μπαμ ότι αργά ή γρήγορα, μάλλον γρήγορα παρά αργά, θα γινόταν πρώτη αλλαγή.

Η ορθόδοξη τοποθέτηση των χαφ, αυτό ήταν το ένα. Το άλλο ήταν, η ιδέα του Βιεϊρίνια στη θέση του Λέο Μάτος. Συντέλεσε στο να είναι ισορροπημένα, μοιρασμένα από δω κι από κει, τα ανεβάσματα των ακραίων από την άμυνα. Ειδάλλως, μάλλον δεν θα βλέπαμε ποτέ την ωραιότερη ποδοσφαιρική ενέργεια του δίωρου. Εκείνη του Γιαννούλη που έβγαλε, λίγα λεπτά πριν το 2-0, τετ-α-τετ τον Λάμπρου. Δεν θα τη βλέπαμε διότι ο Γιαννούλης, εάν ανέβαινε μονάχα αυτός, θα είχε ήδη εξουθενωθεί. Το πολύ πιο λειτουργικό build-up, τους έκανε όλους καλύτερους.

Ο Βιεϊρίνια, δεξιός μπακ, ήταν ο MVP. Ο,τι επέλεγε, είχε ποιότητα και ουσία. Εβαλε το πέναλτι στο 1-0, κέρδισε+εκτέλεσε το φάουλ στο 2-0. Ο απερίγραπτος Βαρέλα της Κυριακής στο Στάδιο, τώρα ήταν ο Βαρέλα που παίρνει μεγάλο credit στο 1-0 (για το πώς κατάπιε ψηλά, δίχως φάουλ, τον Μπουζούκη) και βάζει το 2-0. Δεν διώχνεις συνεπώς, για μία ήττα ή για δύο, τον προπονητή. Του αφήνεις την ευκαιρία, να το φτιάξει. Σήμερα ξέρουμε πόσο ανόητο θα ήταν, τον Σεπτέμβριο να είχε διώξει ο Παναθηναϊκός τον Δώνη τη νύχτα που μέτρησε τέσσερα γκολ στην έδρα του Αρη.

Στην Τούμπα ο Δώνης πήγε, με τη μεγάλη εικόνα μες στο κεφάλι. Ολοφάνερα, δεν διαχειρίστηκε “τον τελευταίο αγώνα της ζωής του”. Διαχειρίστηκε ένα, της σειράς των πολλών αγώνων. Των πολλών, και πολύ απαιτητικών, αγώνων. Η διαχείριση, η αλήθεια είναι πως, ιδίως μετά την ασφυξία της Κυριακής, ανακούφισε τον ΠΑΟΚ. Ο Νάγκι που νίκησε κατά κράτος τον Γιαννούλη στο Στάδιο, στη Θεσσαλονίκη (με το να μείνει στον πάγκο για ν’ ανασάνει και να επαναφορτίσει) έκανε να μοιάζει ο Μπουζούκης, στην ίδια θέση, αδύναμος κρίκος.

Τον Τουχαμί, επ’ ουδενί ο ΠΑΟΚ δεν τον κατάλαβε όσο είχε καταλάβει στο Μαρούσι τον Δώνη. Κι ο Χατζηγιοβάνης που αυτή τη φορά αντικαταστάθηκε πρώτος-πρώτος, πάλι ήταν by far ο πιο αισθητός, ως τότε, κίνδυνος. Μετά, κανένας κίνδυνος δεν έγινε αισθητός. Τούτη τη στιγμή, ο Χατζηγιοβάνης είναι Λημνιός…για να μη πω καλύτερος Λημνιός. Αλλά πρέπει να έχει καύσιμο, και την Κυριακή. Και την άλλη Τετάρτη, επίσης. Η συνολική κατάληξη ήταν, ο Λάμπρου σ’ ένα ημίωρο να έχει πιο πολλές ευκαιρίες απ’ όσες όλος ο Παναθηναϊκός στις τρεις ώρες δράσης, Κυριακή και Τετάρτη.

Ο ΠΑΟΚ αντέδρασε ως όφειλε, σε ό,τι του συνέβαινε. Η group therapy λειτούργησε. Πηγαίνει, ο ΠΑΟΚ, παρακάτω. Δεν σημαίνει ωστόσο, πως μονομιάς έλυσε όλα τα θέματά του. Δεν νοείται να μη έχει δημιουργήσει στον εαυτό του το περιθώριο που υπάρχει ακόμη και στον…Πανιώνιο, να κάνει ένα στοιχειώδες rotation στους σέντερ-μπακ. Διόλου απίθανο, συνδυαστικά με τις σοβαρές απώλειες που καταγράφει τη μία μετά την άλλη στο ιατρικό κομμάτι, να το βρει μπροστά του. Οι τραυματισμοί στην εποχή μας, οφείλουμε να ξεπεράσουμε αυτή την ορολογία, δεν είναι πια “ατυχίες”.

Και φυσικά εξακολουθεί να είναι ζήτημα, ενώ θα έπρεπε κάπως να έχει λυθεί ενόψει ερχόμενων αγώνων που θα κρίνουν τρόπαια, η έλλειψη ενός γρήγορου (αυθεντικού) εξαριού στις αμυντικές μεταβάσεις…

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This