Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Εχει σημασία, ό,τι λέμε να το εννοούμε. Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει, ό,τι λέμε/εννοούμε να μπορούμε και να το κάνουμε. Ο ΠΑΟΚ έλεγε, εννοούσε, μπορούσε, το έκανε. Μετά τη νίκη επί του ΟΦΗ στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή η αίσθηση που έβγαινε ήταν, όχι πάμε στον Παναθηναϊκό να προκριθούμε, πάμε στον Παναθηναϊκό να κερδίσουμε ξανά. Πράγματι μπήκαν στο Στάδιο με το ίδιο μυαλό, ακριβώς όπως και την προηγούμενη Τετάρτη στην Τούμπα. Οχι σαν να είχαν νικήσει 2-0, σαν να ξεκινούσαν από 0-0, μη πω σαν να ξεκινούσαν αυτοί (και όχι ο Παναθηναϊκός) από…0-2. Ακόμη και στο β’ ημίχρονο μπήκαν σαν να ήταν 0-0, όχι 0-1. Η νύχτα των μπαλαδόρων, νούμερο-δύο. Αυτό σημαίνει στ’ αλήθεια, επαγγελματική δουλειά. Επαγγελματική δουλειά δεν σημαίνει, όπως συνηθίζουμε εμείς εδώ να το παραφράζουμε εξωραίζοντάς το, παίζω άθλια αλλά παίρνω αποτέλεσμα.
Ο ΠΑΟΚ φαίνεται να καθάρισε το κεφάλι του, μετά τις δύο κατραπακιές (Αρης/Παναθηναϊκός) στις πρώτες πέντε εβδομάδες του Νέου Ετους. Ο Αμπέλ βρήκε αυτή την “ενδεκάδα των μπαλαδόρων”, οι μπαλαδόροι χόρεψαν με τη μπάλα μέσα στους μικρούς χώρους της αντίπαλης μεγάλης περιοχής, ο Μπίζεσβαρ στην αρχή από αριστερά, μετά ο Πέλκας απ’ τα δεξιά (ένας εναντίον…του μισού Παναθηναϊκού) στη φάση του γκολ, όλα πήραν τον φυσιολογικό δρόμο τους. Στο τέλος το ποδόσφαιρο, όπως πάντοτε το κάνει, έβαλε τα πράγματα (και τον καθένα γύρω-γύρω από τα πράγματα) στη θέση τους.
Ο Παναθηναϊκός είχε τη στιγμή του, μετρημένο ενάμισι λεπτό πριν το γκολ. Μια ωραία, ποδοσφαιρική στιγμή. Μακέντα με τη μπάλα, Δώνης με τη μπάλα, Ζαχίντ δίχως τη μπάλα, συμπαρέσυραν ολόκληρη τη διάταξη του ΠΑΟΚ στην αμυντική πλευρά-Γιαννούλη. Ο Χατζηγιοβάνης ήλθε στον άξονα και με μία σωστή πάσα στον χώρο άνοιξε όλη τη λεωφόρο, απέναντι, στον Χατζηθεοδωρίδη. Η εσπευσμένη επιστροφή του Λημνιού και η όποια πίεση πρόλαβε να βάλει, έκανε να μη είναι το τελείωμα του Χατζηθεοδωρίδη ένα εύκολο τελείωμα. Η μπάλα έφυγε έξω.
Η στιγμή δηλοί την ικανότητα του Παναθηναϊκού στην επιθετική ανάπτυξη. Η όλη συγκυρία της βραδυάς όμως, αυτή αποκαλύπτει ότι ο υπό εξέλιξιν Παναθηναϊκός ακόμη δεν είναι έτοιμος ν’ ανταπεξέλθει σε καταστάσεις, πολύ περισσότερο σε διαδοχικές καταστάσεις, κυνηγητού του σκορ από πίσω. Τρεις μέρες πριν, ήταν ο Αραούχο. Τώρα, ο Σβιντέρσκι. Ενα γκολ-βάρος στον ώμο, στο δεκάλεπτο ή περίπου εκεί. Εάν κανείς αθροίσει, στα 80+80 λεπτά έκτοτε, πόσες φάσεις ανατροπής της κατάστασης (δεν) δημιούργησε ο Παναθηναϊκός, καταλαβαίνει πολλά.
Ο στόχος (του Κυπέλλου Ελλάδος) χάθηκε, αλλ’ αυτό ήταν ένα “εγνωσμένο σενάριο” από την ημέρα του ζευγαρώματος με τον κάτοχο του νταμπλ. Τι (άλλο) έμαθε ο Παναθηναϊκός αυτές τις έντεκα ημέρες, 2 με 12 Φεβρουαρίου; Στις 2 Φεβρουαρίου “έχτισαν” (και έδωσαν στον εαυτό τους την ώθηση από) ένα 2-0 επί του ΠΑΟΚ. Το follow-up στις 5/9/12 Φεβρουαρίου με ΠΑΟΚ/ΑΕΚ/ΠΑΟΚ δεν είχε…ούτε γκολ. Ηταν, κατά κάποιον τρόπο, ημέρες προσομοίωσης της ζωής του Παναθηναϊκού από τον επόμενο μήνα στα πλέι-οφ της Σούπερ Λιγκ.
Εάν υπήρχε κάποια αμφιβολία, ξεκάθαρα η ζωή θα είναι ανηφορική. Τα ματς έρχονται, όλα δύσκολα, το ένα μετά το άλλο δίχως την “ανάσα” ενός εύκολου ενδιάμεσα, ώστε να στανιάρεις και να συνεχίσεις παρακάτω. Και τούτο, δεν είναι ένα μάθημα για τον Παναθηναϊκό μόνον. Οι μπαλαδόροι του ΠΑΟΚ είναι πολύ καλοί ως εγγύηση ενόψει της τελικής ευθείας των τροπαίων, αλλά προφανώς (13-14 όλοι κι όλοι) λίγοι τον αριθμόν για άλλους 15 ή 16 δυνατούς αγώνες μπροστά ως το φινάλε της σεζόν. Απαγορεύεται να πάρουν μία κάρτα, ή δύο. Απαγορεύεται να τραυματιστούν. Ενας να νιώσει ένα τσιμπηματάκι, τσιμπιέται η καρδιά όλου του μηχανισμού.
Αριθμητικά, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερα. Ποδοσφαιρικά, δεν θα το έλεγα. Είχαμε επισημάνει μετά την ΑΕΚ, ότι ο Πέντρο Μαρτίνς θα ήταν ένας ευτυχής επαγγελματίας εάν κάπως κατέρρεε το golden deal με τη Γουλβς για τον Ντανιέλ Ποντένσε. Δυόμισι εβδομάδες μετά, μπορούμε αβίαστα πλέον να επιβεβαιώσουμε ότι στον Ολυμπιακό εμφανώς λείπει ο παίκτης που έκανε τον αντίπαλο να χάνει τη σειρά του, την ισορροπία του, τον ύπνο του. Ο Φορτούνης εξακολουθεί να είναι ένα ερώτημα (παρά μία σίγουρη απάντηση) εάν θα προλάβει εγκαίρως, να ξαναγίνει όσο επιδραστικός υπήρξε πέρυσι. Ο δε Βαλμπουένα που είναι επιδραστικός, οπωσδήποτε δεν είναι για αλόγιστη χρήση.
Μπορείς στην ανάγκη να σηκώσεις τη μπάλα και να βομβαρδίσεις από ψηλά με Ρούμπεν Σεμέντο, με Σισέ, με Ελ Αραμπί, με Χασάν, ακόμη και με τον Μπουχαλάκη ή τον Γκιλιέρμε, όλους ταυτόχρονα στην ενδεκάδα. Αλλά πόσους και ποιους θα υπερνικήσεις έτσι, εκτός απ’ τα δέκα ενδέκατα της Λαμίας, άντε και τον Πανιώνιο ή τον Παναιτωλικό; Ο Ολυμπιακός δεν φαίνεται να είναι καλά, διότι δεν φαίνεται να είναι τα σημαντικά κομμάτια στη θέση τους. Μες στο 2020 δεν ήταν καλός με τον Παναθηναϊκό, δεν ήταν καλός με τον ΟΦΗ, δεν ήταν καλός με την ΑΕΚ, δεν ήταν καλός στο Περιστέρι. Και με τη Λαμία ακόμη, στο 11 v 11 ταλαιπωρήθηκε.
Ενα όχι αίσιο σημάδι, όσο πλησιάζει η Αρσεναλ. Μία κυλιόμενη ομάδα που από κλαμπ Τσάμπιονς Λιγκ έγινε κλαμπ Γιουρόπα Λιγκ και από κλαμπ Γιουρόπα Λιγκ έχει γίνει πια ένα mid-table κλαμπ, σχεδόν…σταθερή στη 10η θέση της βαθμολογίας, της Πρέμιερ Λιγκ. Στην κλήρωση του Δεκεμβρίου, ίση απόσταση χώριζε την Αρσεναλ από τη ζώνη του Τσάμπιονς Λιγκ και από τη ζώνη του υποβιβασμού. Μία εβδομάδα πριν το Καραϊσκάκη, η απόσταση της Αρσεναλ από τη ζώνη του Τσάμπιονς Λιγκ έχει μεγαλώσει, η απόσταση από τη ζώνη του υποβιβασμού έχει μικρύνει.
Τέτοιες συγκυρίες, είναι ευπρόσδεκτες. Αλλά πρέπει, εκτός απ’ το να λες/εννοείς, και να μπορείς να το κάνεις…
Πηγή: Sport DNA
