Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Χθες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον αξέχαστο ημιτελικό Κυπέλλου του μπάσκετ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ στο ΟΑΚΑ μετά την αποχώρηση των ερυθρολεύκων. Υπήρξαν πολλά αφιερώματα που υπενθύμισαν και όσα είχαν γίνει πριν και όσα είχαν γίνει μετά τον αγώνα εκείνο. Εκείνη η απόφαση της διοίκησης των αδερφών Αγγελόπουλων οδήγησε στον υποβιβασμό του Ολυμπιακού στην Α2 και στη δημιουργία της κίνησης συμπαράστασης των οπαδών της ομάδας, που έμεινε γνωστή ως «Μέχρι τέλους» – από το σχετικό hashtag. Ένα χρόνο αργότερα κάποια αναρωτιούνται αν αυτό υπήρξε μια κορυφαία πράξη αντίδρασης ή μια κορυφαία κουταμάρα. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον δίλλημα.
Μια καταστροφική χρονιά
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να αξιολογήσει κάνεις την απόφαση της διοίκησης του μπασκετικού Ολυμπιακού. Ο πρώτος και ο ευκολότερος είναι να σταθεί στο προφανές. Κέρδισε κάτι ο Ολυμπιακός από την απόφαση του να αποχωρήσει από το πρωτάθλημα της Α1; Δεν προκύπτει κάτι απτό. Τα έσοδα του λιγόστεψαν. Ο κόσμος του που αγαπάει το μπάσκετ δεν είχε φέτος την ευκαιρία να παρακολουθήσει την ομάδα απέναντι στους αξιόλογους αντιπάλους, που ίσως είχε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η απουσία από το ελληνικό πρωτάθλημα και η μείωση των εσόδων είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία ομάδα με χαμηλότερο μπάτζετ από τα προηγούμενα χρόνια, που κατά συνέπεια δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να διακριθεί και στην Ευρωλίγκα. Ο κόσμος που πάει στο ΣΕΦ για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια είναι λιγότερος, ενώ για τα παιχνίδια της Α2 δεν υπήρξε κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Ο Ολυμπιακός που αρχικά ήθελε να παίξει στην Αδριατική Λίγκα βρέθηκε κομμάτι απροετοίμαστος απέναντι στην πραγματικότητα που δημιούργησε η δική του απόφαση. Θα τελειώσει τη σεζόν του πιθανότατα χωρίς να διεκδικεί κανένα τίτλο. Τα διαβάζεις αυτά και λες ότι η απόφαση αποχώρησης προκάλεσε απλά μία καταστροφική χρόνια. Μόνο που μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς δείχνουν.
Υποχρεωτική και απαραίτητη απουσία
Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έφυγε από εκείνο το παιγνίδι ό,τι ακολούθησε ήταν υποχρεωτικό και απαραίτητο. Ας πούμε ότι ο Ολυμπιακός δεν υποβιβαζόταν στην Α2 και ότι μετά την αποχώρησή του από εκείνο τον ιστορικό ημιτελικό, έπαιρνε πίσω τις απαιτήσεις του και έπαιζε στο πρωτάθλημα και φέτος κανονικά. Υπήρχε ποτέ πιθανότητα να γίνουν παιχνίδια στο ΣΕΦ και να τελειώσουν κανονικά, παρουσία των συγκεκριμένων διαιτητών που η ομάδα κατήγγειλε; Δεν το νομίζω. Υπήρχε ποτέ περίπτωση οι αρχιδιαιτητές και οι λοιποί εξουσιαστές του ελληνικού μπάσκετ να φροντίσουν να μην διευθύνουν τα παιχνίδια του Ολυμπιακού οι συγκεκριμένοι κύριοι; Το αποκλείω και δεν το θεωρώ και σωστό – αυτά γίνονται στο ποδόσφαιρο (με τον ΠΑΟΚ και τον Κομίνη πχ) και είναι γελοιότητες. Υπήρχε ποτέ περίπτωση με το κλίμα που δημιουργήθηκε να μπορούσε ο Ολυμπιακός να διεκδικήσει κάποιο τίτλο; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Αν μία ομάδα αποχωρεί από ένα ημιτελικό κυπέλλου, θεωρώντας την τράπουλα σημαδεμένη, δεν είναι δυνατόν να βρει στη συνέχεια το καθαρό μυαλό για να συνεχίσει να παίρνει μέρος σε ένα πρωτάθλημα από τη στιγμή μάλιστα που σε αυτό, επί της ουσίας, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Υπό αυτό το πρίσμα η χρονιά δεν είναι κατεστραμμένη για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Θα έβαζαν περισσότερα χρήματα οι αδερφοί Αγγελόπουλοι αν η ομάδα αγωνιζόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω για ένα λόγο απλούστατο: το μπάσκετ δεν φέρνει χρήματα πίσω. Είτε ο Ολυμπιακός παίζει στην Α1, είτε δεν παίζει, τα χρήματα που θα βάλουν οι μέτοχοί του θα είναι κατά τη γνώμη μου τα ίδια, διότι έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται αυτά να επιστρέψουν: τα βάζουν προφανώς για την συμμετοχή της ομάδας στην Ευρωλίγκα. Σίγουρα η μη συμμετοχή της ομάδας στο πρωτάθλημα δημιούργησε προβλήματα διαχείρισης στους προπονητές και ίσως ήταν δύσκολη η σεζόν και για τους παίκτες που είναι συνηθισμένοι σε άλλους ρυθμούς. Αλλά από την άλλη τι να έκανε ο Ολυμπιακός; Να έπαιρνε μέρος σε ένα πρωτάθλημα, που θα χρειαζόταν ο στρατός για να γίνουν τα παιχνίδια του στην έδρα του παρουσία συγκεκριμένων διαιτητών;
Ηττα θα ήταν η επιστροφή άνευ όρων
Κι έπειτα υπάρχει και κάτι άλλο; Η ίδια η εξέλιξη που η απόφασή του Ολυμπιακού να αποχωρήσει από το πρωτάθλημα δημιούργησε. Ενα χρόνο μετά στο ελληνικό μπάσκετ όλα μοιάζουν ίδια χωρίς να είναι ίδια. Η αποχώρηση του Γιώργου Βασιλακόπουλου πλησιάζει και οι δύο άνθρωποι του ελληνικού μπάσκετ, ο τεράστιος Παναγιώτης Φασούλας και ο πρόεδρος του Προμηθέα Βαγγέλης Λιόλιος, δηλώνουν ότι θα κατέβουν στις εκλογές της ΕΟΚ διεκδικώντας την διαδοχή του. Οι υποψηφιότητες αυτές είναι καθαρές και ακηδεμόνευτες. Στην εποχή που θα ακολουθήσει αυτή του Βασιλακόπουλου, το ζήτημα της επιστροφής του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα της Α1 θα είναι υποχρεωτικά το πρώτο ζητούμενο. Τόσο ο Φασούλας όσο και ο Λιόλιος δεν νομίζω ότι είναι άνθρωποι οι οποίοι θα βάλουν πιο ψηλά τρεις διαιτητές από τον Ολυμπιακό την ιστορία και τον κόσμο του. Και για τους δυο η επιστροφή του Ολυμπιακού σε ένα πρωτάθλημα, που οδηγείται με ταχύτητα στη χρεοκοπία, δεν μπορεί παρά να είναι πρώτη προτεραιότητα. Αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός μπορεί να βάλει στην αντζέντα τις θέσεις του και να βρει συνομιλητές που θα τις ακούσουν. Κι αυτό μπορεί να το κάνει γιατί αποχώρησε: αν δεν το είχε κάνει, ακόμα κι αν υπήρχε διαδοχή του Βασιλακόπουλου, κανείς δεν θα τον άκουγε.
Ενα χρόνο μετά την αποχώρησή του από εκείνο τον ιστορικό ημιτελικό του κυπέλλου ο Ολυμπιακός μπορεί να βάλει ξανά την ατζέντα των απαιτήσεων του στο τραπέζι. Ισως χρειαστεί να κάνει πίσω σε κάποια πράγματα, αλλά είναι δεδομένο ότι σύντομα θα έχει άλλους συνομιλητές, πράγμα που δεν θα υπήρχε αν ένα χρόνο πριν δεν είχε οικειοθελώς αποχωρήσει. Αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο σε αυτή την ιστορία: θα ήταν ήττα και μάλιστα μεγάλη των αδερφών Αγγελόπουλων να επέστρεφαν στο πρωτάθλημα από το οποίο έφυγαν χωρίς να αλλάξει σε αυτό τίποτα, αλλά κάτι τέτοιο αποκλείεται πλέον. Σε λίγο όλα θα είναι διαφορετικά.
Λείπει μια συνέντευξη
Ο Ολυμπιακός με αυτή την κορυφαία πράξη έδειξε ως σύλλογος ότι δεν συμβιβάζεται και δεν παραδίνεται: αναλαμβάνει το κόστος των πράξεων του χωρίς συμβιβασμούς με την εγχώρια διαφθορά για να αποκομίσει ένα κοντόφθαλμο συμφέρον. Αν επιστρέψει θα το κάνει με τους όρους του γιατί απέδειξε ότι αντέχει και τα χειρότερα – αυτά που σε λίγο θα περάσουν. Ο Ολυμπιακός στο μεταξύ μέτρησε τους φίλους του. Είδε πώς αντιμετώπισε μία κυβέρνηση τα δικά του αιτήματα και πώς μία άλλη τρέχει και δεν φτάνει για να σώσει άλλες ομάδες στο όνομα μάλιστα της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτό είναι χρήσιμο. Όπως θα ήταν χρήσιμη και μια ωραία μεγάλη συνέντευξη των αδερφών Αγγελόπουλων για να κάνουν γνωστές τις μελλοντικές προθέσεις τους. Από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου αυτό είναι που λείπει: ούτε η Α1 λείπει, ούτε τα νυστέρια και τα χειρουργεία, ούτε οι τζογαδόροι που παίζουν πόντους και διαφορές, ούτε οι χειροκροτητές όσων το μπάσκετ το οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδά του. Αν σε όλα αυτά δεν μπει ένα τέλος, το πρόβλημα θα το έχει το ελληνικό μπάσκετ, όχι ο Ολυμπιακός…
Πηγή: Κάρπετ Show
