Παραδοσιακά, ο Φεβρουάριος είναι ο δύσκολος μήνας του Ολυμπιακού. Πέρυσι, μέσα σ’ αυτόν τον ένα μήνα, έχασε όλους τους στόχους. Αποκλείστηκε στο κύπελλο από τη Λαμία, μέσα στο Καραϊσκάκη. Αποκλείστηκε στο Γιουρόπα Λιγκ από τη Ντινάμο, στο Κίεβο. Αποκλείστηκε από τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, με την ήττα στην Τούμπα. Ολο το υπόλοιπο διάστημα ως το φινάλε, έπαιζε για τη δεύτερη θέση.
Ενα χρόνο μετά, με την όση ανάπτυξη του πρότζεκτ μεσολάβησε, οι διαφορές είναι εμφανείς. Τούτη τη φορά, Φεβρουάριο πάλι, για αρχή προσπέρασε στο κύπελλο τον σκόπελο-Λαμία. Στην Ευρώπη, θα δούμε την Πέμπτη. Στο πρωτάθλημα, εκεί που το 2019 είχε φύγει από τη Θεσσαλονίκη στο -10, τώρα έφυγε από τη Θεσσαλονίκη στο +5. Ολο το υπόλοιπο διάστημα ως το φινάλε, θα παίξει για την επιστροφή στην πρώτη θέση.
Εχει απόσταση. Είναι άλλο, να παίζεις εκτός έδρας για να κατεβάσεις το -7 στο -4. Το πιο πιθανό είναι να γίνει ό,τι έγινε πέρυσι. Μείον δέκα. Και άλλο, να παίζεις για να προστατεύσεις το +2 κι άμα κάτσει να το κάνεις +5. Το πιο πιθανό είναι, να κάτσει. Εκατσε, δεν χρειάστηκε καν να προσφύγουν στην πολυτελή λύση-Φορτούνης, γενικώς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το πώς έκατσε. Αν ήταν από μια λεπτομέρεια, ή ό,τι άλλο.
Ούτε ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος, τη νύχτα που έφυγε νικητής από τον Πειραιά πέρυσι. Νίκησε, όμως. Πολύ αργότερα, όταν πια οι νικητές εκείνης της νύχτας έγιναν οι Invincibles της χρονιάς, είπαν πως ακριβώς αυτό το 0-1, ας ήλθε πολύ νωρίς στη ροή της σεζόν, έδωσε όλη την ώθηση προς το αήττητο πρωτάθλημα και το νταμπλ. Αντίστοιχα είναι βέβαιον ότι λειτουργεί, μια δύναμη ώθησης, αυτή η νίκη για τον Ολυμπιακό.
Είναι η σειρά τους, να γίνουν οι Invincibles της χρονιάς; Ιστορικά, το αήττητο παραείναι σπάνιο πράγμα. Πρέπει να κάτσουν πολλά, κατά συρροήν. Ανθρωπος είσαι, για την ακρίβεια έντεκα άνθρωποι απέναντι σε άλλους έντεκα, κάτι/κάπου/κάπως/κάποτε στραβώνει. Η κάθε ημέρα στο ποδόσφαιρο, είναι μια διαφορετική ημέρα. Ο ΠΑΟΚ, μετά τις ήττες από τον Αρη και τον Παναθηναϊκό, προχώρησε σε ορισμένες προσαρμογές. Βγήκαν οι δοκιμές, στα παιγνίδια του κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό.
Αλλά μία συνταγή, σε ένα (ή σε δύο) ματς, σε μία διοργάνωση, με ένα αντίπαλο, δεν σημαίνει ότι είναι συνταγή για όλα τα ματς, σε όλες τις διοργανώσεις, με όλους τους αντίπαλους. Οι ίδιοι έντεκα που προκρίθηκαν με δύο νίκες εναντίον του Παναθηναϊκού, ηττήθηκαν εντός έδρας από τον Ολυμπιακό. Η κάθε ήττα, ιδίως όταν ξέρεις να χάνεις, οδηγεί να επανεξετάζεις και ν’ αναθεωρείς. Αλλη μία, για τον ΠΑΟΚ, τώρα.
Φυσικά, πλέον οι αγώνες λιγοστεύουν και το χάντικαπ άνοιξε. Δέκα ματς στα πλέι-οφ ωστόσο, και δύο ημιτελικοί στο κύπελλο, ακόμη είναι αρκετά. Δεν θα πάνε απαραιτήτως όλα τα Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ ως το τέλος της περιόδου, ούτε όπως πήγε το Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ της 1ης Δεκεμβρίου στο Καραϊσκάκη ούτε όπως πήγε το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός αυτή την Κυριακή στην Τούμπα. Πολύ περισσότερο που το πραγματικό εύρος του ενεργού ρόστερ, και τούτο ισχύει και για τις δύο ομάδες, δεν το αυξομειώνει ένα αποτέλεσμα. Ο,τι είναι να κάνουν ως τον Μάιο, θα το κάνουν αυτοί οι 13-14 παίκτες που βλέπουμε αυτόν τον καιρό στο πρώτο πλάνο.
Από τον Ιούλιο/Αύγουστο κιόλας, με τα πρώτα ευρωπαϊκά παιγνίδια, είχαμε καταλάβει τι αβαντάζ προσπορίζει ο Ολυμπιακός στον εαυτό του εφέτος. Το μηδέν πίσω. Η πρωταρχική βάση. Βγαίνοντας ο Φεβρουάριος, ό,τι από τότε είχαμε καταλάβει, πλέον έχει επιβεβαιωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας. Το καινούργιο είναι, οι προσθήκες (σε σχέση με το προϋπάρχον γκρουπ) μπροστά. Βγαίνοντας ο ίδιος αυτός Φεβρουάριος, ο Ολυμπιακός στη Σούπερ Λιγκ διαθέτει τον παίκτη με τα περισσότερα γκολ (Ελ Αραμπί) και τον παίκτη με τις περισσότερες ασίστ (Βαλμπουένα).
Δεν χρειάζεται, περαιτέρω ανάλυση. Στα έξι ντέρμπι, ο Ολυμπιακός δέχθηκε ένα γκολ από πέναλτι του Μολό στο 90′ και ένα, σε στημένο, από τον Ινγκασον. Τα συρρίκνωσε, στο μίνιμουμ. Νίκησε. ‘Η, όπου δεν νίκησε, δεν ηττήθηκε. Νίκη/ισοπαλία με την ΑΕΚ, ισοπαλία/νίκη με τον Παναθηναϊκό, ισοπαλία/νίκη με τον ΠΑΟΚ. Μηδέν πίσω, Ελ Αραμπί, Βαλμπουένα. Σημαίνει, το εξής απλό. Τα μικρά (ματς) παίζονται, τα μεγάλα κερδίζονται.
Ο ΠΑΟΚ κάνει το ανάποδο. Κερδίζει, όλα τα μικρά. Παίζει, συνήθως κορώνα-γράμματα, τα μεγάλα. Μετά και από αυτήν την (τρίτη) ήττα, έχει πάλι την ανάγκη, ο προπονητής του να επανεπινοήσει τα πράγματα. Ισως, όχι μόνον ο προπονητής του. Διότι με κυριαρχεί η αίσθηση ότι δεν πρόκειται μονάχα για ζήτημα διαχείρισης, των ποδοσφαιριστών και των καταστάσεων.
Μπορούμε να συζητήσουμε επί παραδείγματι, πώς είναι δυνατόν ο Λέο Μάτος να μη είχε ρόλο 30 λεπτών την Κυριακή. Αλλ’ εκείνο που προέχει να συζητηθεί, είναι ποια/πόση διαφορά έκαναν οι αντίστοιχες, στο προϋπάρχον γκρουπ του ΠΑΟΚ, προσθήκες. Το ζήτημα, πέρα από διαχειριστικό, μοιάζει να είναι δομικό. Το διαχειριστικό, προφανώς το επωμίζεται ο Αμπέλ.
Κι αν πρέπει ντε και καλά (που, να σας πω, το βρίσκω άτοπο) να συγκρίνουμε, εν πάση περιπτώσει το δίκαιο είναι να συγκρίνουμε αυτή την πρώτη χρονιά του Αμπέλ με την πρώτη, όχι τη δεύτερη, χρονιά του Λουτσέσκου. ‘Η με την πρώτη, όχι τη δεύτερη, χρονιά του Πέντρο Μαρτίνς. Το δομικό, ο Αμπέλ το βρήκε. Δεν το δημιούργησε, δεν το προκάλεσε, δεν ευθύνεται.
Είναι άδικο, τουλάχιστον όχι λογικό, να το επωμιστεί και αυτό. Ο Λουτσέσκου φεύγοντας, να θυμίσω, είπε μια κουβέντα. Απ’ αυτές που λέει, όποιος μπορεί να βλέπει λίγο μακρύτερα. Δεν θέλω να πληγώσω, δεν θέλω να πληγωθώ. Σε ελεύθερη μετάφραση, ας μη χαλάσουμε τις καρδιές μας, δεν κάνει, άμα είναι τις χαλάτε με τον επόμενο…
πηγή: sdna.gr
