Του Μιχάλη Τσόχου
Ηταν ένα χρόνο πριν. Φλεβάρης του 2019 όταν το κάρμα του ποδοσφαίρου τα είχε φέρει ως εξής: Ο Ολυμπιακός έπαιζε με τη Λαμία για το Κύπελλο (όπως και φέτος) με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα το καθοριστικό ντέρμπι για τον τίτλο (όπως και φέτος) και με την Ντινάμο Κιέβου τα δύο παιχνίδια για τους “32” του Europa League. Ο Ολυμπιακός τα έχασε όλα. Η Λαμία τον απέκλεισε, ο ΠΑΟΚ τον νίκησε 3-1 και πήρε το πρωτάθλημα, η Ντινάμο Κιέβου τον απέκλεισε.
Το εύκολο συμπέρασμα και το… εύκολο θύμα, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις στην Ελλάδα γενικά και στον Ολυμπιακό ειδικά, ήταν ο προπονητής. “Δεν αντέχει την πίεση του πρωταθλητισμού και της διεκδίκησης τίτλων ο Μαρτίνς. Λίγος…”. Αυτά ήταν τα σχόλια που κυριαρχούσαν στην κοινή γνώμη και στον Τύπο και με μεγάλη ευκολία… διέγραφαν όλα όσα είχαν προηγηθεί, όλα όσα είχε δείξει ο Μαρτίνς με την δουλειά του, με μία εντελώς νέα ομάδα, με διψήφιο αριθμό μεταγραφών και με ποδόσφαιρο που έδειχνε από τα πρώτα βήματά του, γοητευτικό.
H διοίκηση του Ολυμπιακού όμως ευτυχώς για εκείνη και την ομάδα της, είδε την δουλειά του Μαρτίνς, άφησε στην άκρη το τελικό αποτέλεσμα, έκανε focus στη μεγάλη εικόνα και όχι στη φωτογραφία της στιγμής και στήριξε τον Πορτογάλο. Ο Μαρτίνς έμεινε, όπως και όλος ο κορμός εκείνης της ομάδας το καλοκαίρι. Ο Ολυμπιακός λειτούργησε ποδοσφαιρικά, και διατήρησε προπονητή και παίκτες για δεύτερη χρονιά, κάνοντας και τις σωστές προσθήκες, στα πρόσωπα των Ελ Αραμπί, Σεμέντο και Βαλμπουενά. Αυτό ήταν, όλα τα υπόλοιπα τα έκανε το ποδόσφαιρο… Και επειδή το κάρμα είναι αυτό που είναι που λένε και οι Αμερικανοί, ο Ολυμπιακός φτάνει στον φετινό Φεβρουάριο να παίξει πάλι με τη Λαμία για το Κύπελλο, πάλι στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ το καθοριστικό ντέρμπι του πρωταθλήματος και με την Αρσεναλ στους “32” του Europa League. Δύο προκρίσεις και ένα “διπλό” στην Τούμπα, είναι η επιβράβευση του ποδοσφαίρου για τον Ολυμπιακό.
Το “μπορούμε” όταν το λες και το πιστεύεις…
Κάπως έτσι γράφτηκε, στη μεγάλη, στην πραγματική εικόνα της η ιστορία, αλλά ασφαλώς υπάρχει και η πάντα σημαντική φωτογραφία της στιγμής. Αυτή η μυθική, η μεγαλύτερη στην ευρωπαϊκή ιστορία του βραδιά, στο “Emirates”. Εκεί όπου ο Πέδρο Μαρτίνς, εκτοξεύει την δουλειά του σε άλλα επίπεδα, εκτός από τη δημοφιλία του στις τάξεις των φίλων του Ολυμπιακού. Μία εμφάνιση βγαλμένη από τα καλύτερα εγχειρίδια της προπονητικής, ένα ματς σεμινάριο για προπονητές ομάδων που θέλουν να ονειρεύονται ότι μπορούν να κάνουν υπερβάσεις.
Μία ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας, γεμάτη από τη φράση “μπορούμε”. Είναι σημαντικό μετά την εντός έδρας ήττα από την Αρσεναλ ο προπονητής του Ολυμπιακού να λέει στους παίκτες, αλλά και στις δημόσιες δηλώσεις του παραμονή της ρεβάνς “μπορούμε να περάσουμε και θα το δείτε στον τρόπο που θα παίξουμε…” και να το πιστεύει. Είναι σημαντικό, όταν το κάνει να μην γελά κανείς μαζί του και όλοι να λένε “ρε λες…”, είναι όμως σπάνιο, σπουδαίο, μοναδικό, να ψήνει και τους ποδοσφαιριστές του ότι μπορούν. Η νοοτροπία με την οποία μπολιάζει την ομάδα του αυτός ο προπονητής είναι ο θησαυρός της καριέρας του και το μυστικό της επιτυχίας του στον Ολυμπιακό. Ο Τσιμίκας δεν τους βλέπει τους εξτρέμ των 80 εκατ. ευρώ, ο Βαλμπουενά δεν μεγαλώνει, ξανανιώνει, ο Μπα και ο Σισέ βλέπουν τον Λακαζέτ σαν μύγα, ο Καμαρά “τελειώνει” την καριέρα του Θεμπάγιος της Ρεάλ, στην Αρσεναλ, ο Μπουχαλάκης παραδίδει μαθήματα κυκλοφορίας της μπάλας στον Τζάκα, μυθικές καταστάσεις.
Οι λεπτομέρειες, με πιο σημαντική αυτή του Φορτούνη…
Ολα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες, σημαντικές, αλλά λεπτομέρειες. Η πιο σημαντική είναι ίσως ότι συνέβη με τον Φορτούνη. Ο παίκτης που ο Μαρτίνς λατρεύει περισσότερο από κάθε άλλον από την ημέρα που ανέλαβε τον Ολυμπιακό, ο αρχηγός της ομάδας… Κάνει μούτρα και φασαρία στα αποδυτήρια στην Τούμπα, μετά το “διπλό” τίτλου, μπροστά σε όλους τους παίκτες επειδή δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό. Ο Ολυμπιακός έχει ξεμείνει από παίκτες μετά και τον τραυματισμό του Σουντανί. Ο Μαρτίνς δεν ακούει κανέναν. Δεν το διαπραγματεύεται. Πηγαίνει στο Λονδίνο με 17 επαγγελματίες και το νεαρό Μπουλάρι και αφήνει στην Αθήνα τον Φορτούνη για πειθαρχικό παράπτωμα. “Ο Ολυμπιακός πάνω από όλα…” λέει στη συνέντευξη Τύπου, στην οποία εξηγεί ότι δεν υπάρχει κανένας τραυματισμός και είναι επιλογή του να αποκλείσει τον αρχηγό. Δεν υπάρχει πιο ισχυρό μήνυμα για έναν ποδοσφαιριστή από αυτό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος για τα αποδυτήρια της ομάδας σου από αυτό. Κι’ ας πρέπει να βάλεις τον Αβράαμ στόπερ και τον Σισέ σέντερ φορ για να πάρεις την πρόκριση…
Και τώρα ξανά στην Αγγλία για την Γουλβς…
Στα μάτια μου ήταν μία από τις τέσσερις χειρότερες κληρώσεις. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ιντερ, Σεβίλλη και Γουλβς. Καλύτερα η Ρόμα για τον Ολυμπιακό από την Γουλβς κατά την άποψη μου και φυσικά σαφώς καλύτερα όλες οι υπόλοιπες ομάδες της κλήρωσης (Βόλφσμπουργκ, Βασιλεία, Κοπεγχάγη, Μπασάκσεχιρ) κ.τ.λ.
Οι “Λύκοι” είναι μία ομάδα που χτίζεται τρία χρόνια τώρα και χτίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και υπέροχους παίκτες. Για να προσδιορίσω την ποιότητά της, θα γράψω το εξής: Ο Ποντένσε δεν μπορεί να γίνει βασικός σε αυτή την ομάδα. Θα είναι ένας καλός αναπληρωματικός, αλλά όχι βασικός, όσο εκεί υπάρχουν παίκτες όπως ο Ζότα, ο Ραούλ Χιμένες, ο Ανταμά Τραορέ. Tα κεντρικά χαφ της Γουλβς δεν θα τα βρουν τόσο σκούρα με Καμαρά, Μπουχαλάκη και Γκιγιέρμε, όσο τα βρήκαν τα χαφ της Αρσεναλ. Πολύ απλά γιατί ο Νέβες, ο Μουτίνιο και ο Ντεντόκερ είναι σαφώς καλύτεροι παίκτες από τους Τζάκα, Θεμπάγιος, Εζίλ.
Η Γουλβς δεν είναι μόνο μία καλή ομάδα, με καλό προπονητή, έχει τουλάχιστον τέσσερις πέντε ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης και αξίας άνω των 50 εκατ ευρώ έκαστος. Η Γουλβς είναι πάνω από την Αρσεναλ στη βαθμολογία και πριν κάποιος πει με διάθεση υποτίμησης ότι είναι όγδοη, ας δει ότι απέχει ένα βαθμό από την Τότεναμ και δύο από την 5η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η δυναμική της είναι τέτοια που δεν το κρύβει ότι στο πρωτάθλημα στοχεύει στην τετράδα ή πεντάδα που δίνει εισιτήριο στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ και στο Europa έχοντας φτάσει μέχρι τους “16” του θεσμού, δεν φοβάται να πει, ότι στοχεύει στον τελικό. Οσοι πιστεύουν ότι η Γουλβς είναι Μπέρνλι, δεν έχουν ιδέα από Πρέμιερ Λιγκ.
Φυσικά έχει και τρωτά σημεία. Δεν νομίζω όμως ότι σε αυτά ανήκει η απειρία της και το γεγονός ότι δεν έχει βαριά φανέλα. Εχει τέτοιες προσωπικότητες μέσα στο χόρτο, Μουτίνιο, Ρουί Πατρίσιο, Χιμένες και τέτοια δίψα για διάκριση που τα ξεπερνούν τα ζητήματα φανέλας και εμπειρίας του club. Από την άλλη τα στόπερ της Γουλβς δεν είναι κάτι σπουδαίο. Μαχητές όλοι τους, αλλά όχι κάτι σπουδαίο. Ο Μπολί, ο Κόαντι, ο Σάις, έχουν σαφές έλλειμμα ποιότητας σε σχέση με τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας. Το 3-5-2 λειτουργεί υπέροχα και βοηθούν σε αυτό σπουδαία μπακ χαφ, όπως ο Ντόχερτι και ο Γιόνι Κάστρο, αλλά στα ματς που είναι το αφεντικό και έχει τη μπάλα στα πόδια της τρώει εύκολα φάσεις. Αντίθετα στα ματς που περιμένει είναι υπέροχη. Προτιμά να περιμένει, αλλά αυτό την διευκολύνει στα ματς με τους μεγάλους στους οποίους τα δύο τελευταία χρόνια έχει κάνει ουκ’ ολίγες… κηδείες. Οι δύο ομάδες του Μάντσεστερ, η Τότεναμ, η Αρσεναλ, η Τσέλσι, έχουν υποφέρει σε πολλά ματς από την Γουλβς του Νούνο Εσπίριτο Σάντο και όχι τυχαία.
Μία προσέγγιση λοιπόν που πρέπει να έχει ο Ολυμπιακός είναι να την αντιμετωπίσει σαν να είναι η Γουλβς το φαβορί και να της επιτρέψει να συμπεριφερθεί και εντός αγωνιστικού χώρου ως τέτοια. O Ολυμπιακός έφτασε ως εδώ με θάρρος και σχέδιο, αυτό πρέπει να κάνει και κόντρα στη Γουλβς κι’ ακόμη κι’ αν αποκλειστεί θα το έχει κάνει με ψηλά το κεφάλι…
Πηγή: Gazzetta
