Αν η ΑΕΚ κι ο Αρης βρουν ένα τρόπο, να φέρουν και στα πλέι-οφ τον εαυτό τους σε τέτοια φάση αγωνιστικής ευεξίας όπως αυτή που έβγαλαν στο πρώτο μέρος του ημιτελικού, τότε θα έχουν κάνει μεγάλη χάρη. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.
Και στον εαυτό τους, και στα πλέι-οφ. Όσοι απέξω το χάλασαν με το να ξεφυτρώσουν εκεί που δεν τους έσπειραν, και δεν άφησαν τους παίκτες να δώσουν στο δεύτερο μέρος συνέχεια στο ενδεχομένως ωραιότερο ματς της σεζόν, εκείνοι επίσης μπορούν να κάνουν τη χάρη και στον εαυτό τους και στο ποδόσφαιρο.
Η χάρη είναι να μείνουν ένα βήμα, και πίσω. Δύο βήματα και έξω, ακόμη καλύτερα. Ηταν η πρώτη φορά που μια ξένη ομάδα διαιτησίας ήλθε και μας έδωσε, με το “καθιστικό” ημίωρο πριν την έναρξη του β’ ημιχρόνου, ένα άλλου είδους μάθημα. Ταπεινωτικό, αλλά μας άξιζε. Ενα μάθημα αγωγής. Αν θέλετε να παίζετε, θα είστε σοβαροί και θα συμμορφώνεστε σ’ ένα πλαίσιο συμπεριφοράς. No behave, no play.
Η ΑΕΚ με ένα εξάρι (Σιμάνσκι) και δύο οκτάρια (Κρστιτσιτς/Μάνταλος) ήταν γοητευτική. Μια πολύ δύσκολη άσκηση, τα δύο οκτάρια, για Ματίγια/Λούκας Σάσα. Ανέβασε τη συνδυαστικότητά της, η Ενωση, στο πιο υψηλό επίπεδο. Πίεσε, προκάλεσε ένα χείμαρρο, ο Μάνταλος το ενορχήστρωνε όλο αυτό, ο Μάνταλος που εφέτος στην ΑΕΚ είναι ό,τι ήταν ο Φορτούνης πέρυσι στον Ολυμπιακό, επιπλέον οι ποιοτικές επαφές του Λιβάια ήταν “μία και μία”, έφταναν στο γκολ όποτε/όπως ήθελαν, το ένα-μηδέν υπήρξε απ’ την αρχή ως το τέλος ένα αριστούργημα τεχνικής.
Ο Αρης στάθηκε κατ’ αρχήν τυχερός ότι, απέναντι στο τσουνάμι, έφτασε αμέσως στην ισοφάριση σε μια “σκοτωμένη” επίθεση που δεν τον πήγαινε πουθενά. Η τύχη έγκειται στο απολύτως συμπτωματικό, το πόδι του Σβάρνα να βρει το πόδι του Λάρσον. Αλλ’ ο κανονισμός δεν νοιάζεται για την πρόθεση, μονάχα για το αποτέλεσμα, και εδώ το αποτέλεσμα ήταν η ανατροπή του Σουηδού.
Γι’ αυτό λένε, στην περιοχή προσέχεις όχι μόνο τα πόδια και τα χέρια, ακόμη και την ανάσα. Ο Σβάρνας θα το μάθει. Με κόστος μεν, ειδάλλως δεν μαθαίνεις δε. Είναι μόλις 22, αν αυτό τον κάνει να νιώθει καλύτερα έχει ήδη ξεπεράσει by far τον πατέρα του, και σίγουρα τον κάνει να νιώθει καλύτερα ότι ρέφαρε με την αφανή/ουσιαστική συνεισφορά του στο δεύτερο γκολ. Το διπλό σκριν σε Ρόουζ/Ιντέγε άφησε στον Βράνιες το ελεύθερο άλμα.
Η τύχη που άρπαξε ο Μπρούνο Γκάμα, ανέδειξε τα προτερήματα του Αρη. Νούμερο-ένα στη λίστα, ότι δεν μάσησαν. Εδειξαν πνευματική ετοιμότητα για μάχη, ό,τι κι αν αυτό σήμαινε. Η μαχητικότητα υπερκάλυψε τα αγωνιστικά ελλείμματα. Διότι στην ισορροπία άμυνας/επίθεσης, ακόμη ο Αρης χρειάζεται πολλή δουλειά. Είναι το σημείο υστέρησης, έναντι της ΑΕΚ. Εκεί πρωτίστως αποδίδει κανείς το συν-πλην 17, ανάμεσά τους, στο πρωτάθλημα.
Το γκρουπ του Αρη καταλαβαίνει πως δεν έχει καμία τύχη, με την άμυνα μόνον. Ολη η τύχη τους, είναι το επιθετικό χάρισμά τους. Οχι γιατί δεν ξέρουν/μπορούν να κάνουν άμυνα. Οξύμωρο ίσως, αλλ’ η αποβολή του Ματίγια μονομιάς έλυσε όλα τα αμυντικά ζητήματα. Με τέσσερις στόπερ, δύο σέντερ-μπακ και δύο μπρος-πίσω (μπακ+εξτρέμ) στη δεξιά πτέρυγα, το έκλεισαν και το έσφιξαν όσο δεν έπαιρνε άλλο. Ξεδοντιάστηκαν επιθετικά, όμως. Η απώλεια του Ματίγια, η θυσία του Φετφατζίδη, η εξτρά κόπωση των άλλων.
Αμυντικά ωστόσο, ενώ στο 11 v 11 η ΑΕΚ τους έκανε τη μία φάση πίσω από την άλλη για πλάκα, στο 11 v 10 μόνο μία φορά τρυπήθηκαν. Σε μια λόμπα-πάσα του Λιβάια “στην πλάτη” που στο τσακ δεν την πρόλαβε ο Αραούχο. Οχι απαρατήρητο εδώ, ότι (με τον Νέλσον Ολιβέιρα και τον Αλμπάνη εκτός) όταν η ΑΕΚ ψάχτηκε πώς να σπάσει το μπλοκ, οι εναλλακτικές λύσεις ήταν πρώτη ο Κλωναρίδης, δεύτερη ο 19χρονος Χριστόπουλος, τρίτη ο κανένας.
ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, η λογική έκανε στην άκρη προτού αρχίσουν καλά-καλά να παίζουν. Και έτσι πήγε ως το τέλος, παντελώς έξω από κάθε σκριπτ. Αφήνεις το σημειωματάριο κάτω, χαλαρώνεις, χαζεύεις δίχως να ματαιοπονείς. Δεν εξηγούνται/αναλύονται πάντοτε όλα. Το είδαμε και στη σειρά ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός πρόσφατα, ποτέ δύο ματς (όσο κοντά, το ένα στο άλλο) δεν είναι ίδια σαν σταγόνες νερό.
Αυτό όμως, παραξέφυγε. Ο Πέλκας έπαιξε στην πλευρά του Τσιμίκα, ο Ολυμπιακός βρήκε δύο γκολ από εκεί, αλλ’ ο Πέλκας ήταν ο κορυφαίος παίκτης του ΠΑΟΚ. Κάθε επιθετικό στημένο του Ολυμπιακού ήταν μισό γκολ και κάτι παραπάνω, αλλ’ ο ΠΑΟΚ βρήκε γκολ νίκης σ’ ένα δικό του επιθετικό στημένο, για την ακρίβεια στο follow-up ενός δικού του επιθετικού στημένου. Τέλος. “Δεν περιγράφω άλλο” που λένε.
Οταν υπερίσχυσε μια κάποια λογική ποδοσφαίρου και το ματς έστρωσε, δηλαδή από το ξεκίνημα του β’ μέρους και πέρα, ο Ολυμπιακός ήταν η πιο ήρεμη/συγκροτημένη ομάδα. Οι τρεις χαφ, αν δεν είναι οι τρεις καλύτεροι χαφ στην Ελλάδα, σίγουρα είναι η καλύτερη τριπλέτα χαφ σε σύνθεση χαρακτηριστικών. Αλληλοσυμπληρωματικότητα. Η τέλεια πλατφόρμα, για να κάνει μετά τους παπάδες του ο Βαλμπουένα.
Οι ήρεμοι/συγκροτημένοι επιβλήθηκαν…και έχασαν την παρτίδα. Τους άλλους, τους πήγαινε το ένστικτο. Θυσίασαν ο,τιδήποτε υπήρχε για να θυσιαστεί. Κινδύνευσαν να πνιγούν, και επιβίωσαν διασχίζοντας το πιο επικίνδυνο ποτάμι στην εφετινή αγωνιώδη περιπέτειά τους. Κέρδισαν, όχι κάτι περισσότερο απ’ το ότι σήμερα ξημέρωσε μια καλή μέρα γι’ αυτούς. Καλύτερη, από τις (πολλές) προηγούμενες.
Με τον Μίχαϊ επιβεβαιώθηκε πως δεν ήταν κάτι το τρομερό, να έχει μπει στο rotation νωρίτερα μες στη σεζόν. Δεν είναι 17, το καλοκαίρι θα είναι 22, δεν έχει παραστάσεις Κ-19 μόνο, έχει από τον Παναιτωλικό καμιά πενηνταριά “αντρικά” ματς. Εάν είχε μπει στο rotation, μάλλον τώρα η κατάσταση με τους στόπερ που ωθήθηκαν πέρα από τα όριά τους (δύο νοκ-άουτ και ένας, ο Ινγκασον, που σχεδόν παραπαίει) θα ήταν πιο άνετη. Κάποια στιγμή θυμήθηκα τον Βιεϊρίνια, Αύγουστο στην Τούμπα, να μου εκμυστηρεύεται ότι “αυτός είναι πολύ καλός”. Αυτός, ήταν ο Μίχαϊ.
Ο Τζολάκης, αυτός ναι, είναι 17, και οι παραστάσεις του είναι μόνο από το youth football. Ενα μπράβο στο παιδί, ένα μπράβο στην οικογένειά του, ένα μπράβο στους εκπαιδευτές του. Προσωπικότητα. Κατεύθυνε την ομάδα από πίσω, με κύρος φτασμένου. Και δεν πέρασε απαρατήρητο με πόση βεβαιότητα οι συμπαίκτες του, του γύριζαν τη μπάλα στα πόδια. Σαν να ήταν στην εστία ο Ζοζέ Σα. Εμπιστοσύνη.
πηγή: sdna.gr
