Attilio Ferraris: Το Λιοντάρι του Highbury

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Ιταλός αμυντικός μέσος Ατίλιο Φεράρις (Attilio Ferraris), γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1904, στη Ρώμη. Αγωνίστηκε για 10 σεζόν στην ιταλική Serie A, παίζοντας για τη Ρόμα, τη Λάτσιο και τη Μπάρι. Με την ιταλική εθνική ομάδα, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 και ήταν μέλος της νικήτριας ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, ονομαζόμενος και μέλος της Ιδανικής 11άδας του τουρνουά για τις επιδόσεις του. Πέθανε μόλις 43 ετών κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού παλαίμαχων.

Πρόλαβε να ζήσει όλες τις μεγάλες στιγμές του Ιταλικού ποδοσφαίρου προπολεμικά. Κι όχι μόνο αυτό. Να πρωταγωνιστήσει σε κάποιες από αυτές. «Μεγάλωσε» ποδοσφαιρικά στη Φορτιτούντο, αλλά το 1927 τον ανακάλυψαν τα λαγωνικά της Ρόμα. Η ομάδα μόλις είχε δημιουργηθεί. Είχαν ενωθεί για τον σκοπό αυτό η Άλμπα και η Ρόμαν για να δημιουργήσουν ένα ισχυρό σύλλογο. Γρήγορα ο Φεράρις έδειξε τη μεγάλη του κλάση. Αγωνιζόταν στο άκρο της μεσαίας γραμμής. Θρυλικές έχουν μείνει οι μονομαχίες του με τον Ραϊμούντο Όρσι (Raimundo Orsi) της Γιουβέντους. Όμως ήταν ένας διαρκής πονοκέφαλος για την ομάδα του. Ο Φεράρις ήταν ειρωνικός, επαναστάτης, μανιώδης καπνιστής και λάτρης του ωραίου φύλλου! Το ποδόσφαιρο το θεωρούσε αγαθό κι όχι επάγγελμα. Έλεγε ότι έπαιζε ποδόσφαιρο όταν το ένοιωθε. Στη Ρώμη όμως του φασίστα Μουσολίνι τέτοιες θεωρίες ξεπερνούσαν τα όρια.

Έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα τη 1^η Ιανουαρίου του 1928, στη νίκη με 3-2 επί της Ελβετίας στην Γένοβα και ήταν ο πρώτος Ιταλός διεθνής στην ιστορία της Ρόμα. Τον Μάρτιο του 1934, η Ρόμα τον τιμώρησε για απειθαρχία και η συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της ίδιας χρονιάς έμοιαζε με όνειρο άπιαστο. Μία Κυριακή του Απρίλη ο Βιτόριο Πότσο (Vittorio Pozzo), ο παμπόνηρος προπονητής της εθνικής Ιταλίας, τον συνάντησε τυχαία. Έδειχνε στεναχωρημένος κι ο Πότσο δεν έχασε την ευκαιρία. Του ανακοίνωσε την πρόθεση του να τον καλέσει σε κάποιες από τις προπονήσεις της εθνικής ομάδας! Από εκεί και πέρα, ήταν στο χέρι του ν’ αρπάξει την ευκαιρία!

Ο Ιταλός τεχνικός ήξερε τι θα μπορούσε να προσφέρει ο Ατίλιο. Δεν τον ήθελε όμως μόνο για τα αναμφισβήτητα ποδοσφαιρικά του προσόντα, αλλά και το εκρηκτικό ταπεραμέντο του! Ήξερε ότι εάν ο Ατίλιο το έβαζε πείσμα, θα ξεσήκωνε τους συμπαίκτες του για τον κοινό σκοπό! Έτσι κι έγινε. Από τις πρώτες προπονήσεις ξύπνησε το… θηρίο που είχαν λατρέψει οι Ρωμαίοι! Στο Μουντιάλ, ήταν από τους καλύτερους της «Σκουάντρα Αντζούρα». Στο ματς με την Ισπανία έπαιξε έξοχα, με αντίπαλο την Αυστρία ήταν και πάλι ο γνωστός μαχητής που έβγαζε τις τέλειες μπαλιές στους επιθετικούς. Η Ιταλία έγινε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια κι ο Φεράρις ένα μεγάλο αστέρι.

Οι Ιταλοί τον λάτρεψαν, αλλά οι Άγγλοι τον χαρακτήρισαν «λιοντάρι του Χάϊμπουρι». Στις 14 Νοεμβρίου του 1934, η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία αντιμετώπισε την Αγγλία στην έδρα της Άρσεναλ. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, άρχισαν τα δύσκολα με την αποβολή του Λουίς Μόντι (Luis Monti). Κι ο Ατίλιο ανέλαβε δράση. Εμψύχωνε τους συμπαίκτες του, επιστράτευσε όλη του τη μαχητικότητα και λίγο έλειψε να γίνει η έκπληξη. Η Ιταλία αν κι έπαιζε με δέκα παίκτες έχασε μόλις με 3-2!

Είδωλο πια μίας χώρας κι όχι απλά μίας πόλης, έστω κι αν αυτή ήταν η πρωτεύουσα, ο Ατίλιο δεν μπορούσε να μην ενδώσει στους πειρασμούς που έβρισκε στον δρόμο του. Ως σταρ είχε περισσότερες γυναίκες στα πόδια του, περισσότερα ξενύχτια, γενικά περισσότερες καταχρήσεις! Όσο για την καριέρα του, άρχισε να παίρνει την κατιούσα! Στις 17 Φεβρουαρίου του 1935, έπαιξε στη Ρώμη στον 28^ο και τελευταίο του αγώνα με την εθνική (Ιταλία – Γαλλία 2-1). Λίγο νωρίτερα είχε «μετακομίσει» στην αιώνια αντίπαλο της Ρόμα, τη Λάτσιο. Έμεινε μόλις δύο χρόνια. Τον πρώτο χρόνο έπαιξε σε 21 ματς και τον επόμενο μόλις σε εννιά. Το 1936, μετακόμισε στην Μπάρι. Έπαιξε δύο χρόνια, αλλά ο Ιταλικός νότος του φάνηκε αβάσταχτος. Επιστροφή στη Ρόμα το 1938, αλλά μόλις 12 παρουσίες στο «καμπιονάτο».

Το 1939 επεχείρησε να παίξει στην Κατάνια, ομάδα Β΄ κατηγορίας πριν τα παρατήσει οριστικά. Έτσι κι αλλιώς σ’ αυτήν την ομάδα έπαιξε μόλις στα μισά παιχνίδια.

Η Ιταλία, κατεστραμμένη από τον πόλεμο προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Στις 8 Μαΐου του 1947, στο Μοντεκατίνο της Τοσκάνης, γινόταν ένας ακόμη αγώνας επιλέκτων για να συγκεντρωθούν χρήματα για τους αναξιοπαθούντες ποδοσφαιριστές. Ήταν εκεί αστέρια από όλο τον κόσμο. Βετεράνοι του χθες. Ο Ατίλιο Φεράρις ήταν κι αυτός εκεί. Στα 43 του χρόνια μπορούσε να ξεδιπλώσει κάποιες πτυχές του σπουδαίου του ταλέντου. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε αδιαθεσία. Έπιασε με το χέρι του το μέρος της καρδιάς και σωριάστηκε στο έδαφος1 Στο νοσοκομείο που μεταφέρθηκε απλά διαπιστώθηκε ο θάνατος του!

Ο πόλεμος, η κατάρρευση του Μουσολίνι, η βαθιά οικονομική κρίση που βύθισε την Ιταλία και η απόβαση των συμμάχων, έκαναν τον Ατίλιο Φεράρις φτωχό και άσημο. Ελάχιστοι πια θυμόντουσαν το «λιοντάρι του Χάϊμπουρι». Υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Παρ΄ όλα αυτά, ο θάνατος του δημιούργησε αίσθηση. Ο Φεράρις, όπως έλεγε στους φίλους του περίμενε να πεθάνει μετά από κάποιο δυνατό γλέντι. Τελικά πέθανε παίζοντας ποδόσφαιρο! Η μοίρα κράτησε για τον εαυτό της το δικαίωμα να φύγει με μία από τις δύο του αγάπες. Η στρογγυλή θεά πρόλαβε τις γυναίκες!

PALMARES

Επαγγελματική καριέρα