Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ο ιός είναι ο ένας και μοναδικός, αλλά και ο πιο περίπλοκος, αντίπαλος που απέμεινε να στέκει όρθιος, ζοφερός, ανάμεσα στη Λίβερπουλ και στην επιστροφή της στην κορυφή μετά από 30 χρόνια. Αλλά και αυτός στο τέλος, κάπως θα υπερνικηθεί και θα παραμερίσει. Δεν γίνεται αλλιώς, που λένε. Για μια φορά στη συντηρητική Αγγλία, η Αριστερά σε κάτι θα έχει θριαμβεύσει.
Το Λίβερπουλ είναι μια αριστερή πόλη, προπύργιο των Εργατικών. Η Λίβερπουλ είναι ένα αριστερής κουλτούρας ποδοσφαιρικό κλαμπ, με εγνωσμένων Δημοκρατικών φρονημάτων (Αμερικανό) ιδιοκτήτη, και μ’ ένα (Γερμανό) προπονητή που έχει ευθέως δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο “δεν μπορώ ποτέ να ψηφίσω δεξιά”. Ολα τα κομμάτια ήλθαν κοντά, ταίριαξαν, ενώθηκαν.
Το Λίβερπουλ είναι, σ’ ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, το μόνο μέρος όπου η Sun, η ναυαρχίδα των Συντηρητικών, δεν πουλάει. Εσαεί στο Μέρσισαϊντ, οι Συντηρητικοί θα είναι οι πρωταίτιοι της παρακμής του. Εσαεί, και μετά τον θάνατό της, η Θάτσερ είναι μισητό πρόσωπο. Πρόσφατα ο Ματέο Σαλβίνι το ξανασκέφτηκε και ακύρωσε μια επίσκεψή του, εκεί όπου τον περίμεναν σαν αυτό που στ’ αλήθεια είναι, φασίστας. Καλά-καλά, ούτε Βρετανός πρωθυπουργός δεν περνά από εκείνα τα μέρη.
Ο Κλοπ, ένα παιδί με αδρές επάνω του τις καταβολές από τον Μέλανα Δρυμό, ένα ελεύθερο πνεύμα, για τη συμβατότητά του με τις αξίες του Λίβερπουλ θα μπορούσε να είναι ένας κάποιου τύπου πολιτικός ηγέτης στην περιοχή. Ταυτίστηκε με το ντόπιο στοιχείο, πολύ πέρα από το ποδόσφαιρο. Ενας αντι-Brexit Ευρωπαίος, στο Λίβερπουλ όπου τρεις στους πέντε ψήφισαν Remain.
Περισσότερο κι από τοπ επαγγελματίας, ξεκάθαρα ο Κλοπ είναι ο τύπος που κολλάς και εξαιτίας του παρακολουθείς ποδόσφαιρο ακόμη και να μη σ’ ενδιαφέρει να βλέπεις ποδόσφαιρο. Ενας άντρας με αρχές, ένας άντρας με χιούμορ, ένας άντρας με καρδιά. Ο καλύτερος, όχι στο man management. Ο καλύτερος στο group management. Διότι δεν μανατζάρει παίκτες, μονάχα.
Μανατζάρει και οπαδούς, μανατζάρει διοικητικούς, μανατζάρει δημοσιογράφους. Πρακτικά, μανατζάρει ό,τι κινείται πέριξ. Οταν τον βλέπουν ν’ αγκαλιάζει τους παίκτες του λες και δεν πρόκειται να ξαναϊδωθούν ποτέ, είναι ακριβώς ό,τι θέλουν όλοι αυτοί να βλέπουν. Η απάντηση, στις προσευχές τους. Το πώς επενδύει στο συναίσθημα, ο άνθρωπος στον οποίον επαφίενται τα μύχια όνειρά τους.
Η Λίβερπουλ επιστρέφει στην κορυφή, και αυτός είναι ο θρίαμβος μέσα στον θρίαμβό της, μέσω του ορθόδοξου οικονομικού δρόμου. Κάθε άλλο από (υπερ)χρεωμένη. Η προ φόρων κερδοφορία του κλαμπ πέρυσι, ακούμπησε τα πενήντα εκατομμύρια. Ο Τζον Χένρι, ο Αμερικανός ιδιοκτήτης, μπήκε στη βιομηχανία του soccer επειδή υπήρχε το Financial Fair Play. Δεν μπήκε, όπως οι σείχηδες και οι ολιγάρχες, παρά την ύπαρξη του Financial Fair Play.
Αντεξε όλ’ αυτά τα χρόνια, σε ανταγωνισμό εκατό-μηδέν αθέμιτο. Ανισο. Ο,τι τηρούσε ευλαβικά, άλλοι το παρέκαμπταν. Σήμερα η Λίβερπουλ είναι η πιο valuable, μολονότι όχι η πιο ακριβή σε κόστος προσλήψεων, squad στον κόσμο. Μπροστά από Μπαρσελόνα, Ρεάλ, Παρί Σεν-Ζερμέν, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Σίτι. Ο Χένρι δεν ήταν άμαθος, έκανε τον χρόνο σύμμαχο, ήξερε το έργο. Το είχε κάνει και στο μπέιζμπολ, με τους Red Sox στη Βοστόνη.
Ο,τι ήταν για τους (υποδεέστερους σε μπάτζετ) Red Sox οι ζάμπλουτοι Yankees της Νέας Υόρκης, το ίδιο ήταν για τη Λίβερπουλ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Βοστόνη περίμενε 86 χρόνια, από το 1918 ως το 2004. Η Λίβερπουλ…απλώς 30. Οσοι έχουν δει το Moneyball με τον Μπραντ Πιτ, καταλαβαίνουν πώς το έκανε ο Χένρι. Και στη Βοστόνη, και στο Λίβερπουλ.
Πηγή: Sport DNA
