Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Όπως σας είχα υποσχεθεί σήμερα θα σας προτείνω δέκα ταινίες που έχουν σχέση με το μπάσκετ, γιατί και το μπάσκετ μας έλειψε. Ολες σχεδόν είναι αμερικάνικες και πολλές μοιάζουν και αρκετά. Οι Αμερικάνοι αγαπούν το στερεότυπο θέμα με τον ήρωα προπονητή, τους δύσκολους παίκτες, την ομάδα που κερδίζει χωρίς να είναι φαβορί κτλ. Ολοι ψάχνουν αληθινές ιστορίες για να τις μεταφέρουν στο σινεμά με τρόπο συνήθως διδακτικό: όλες σχεδόν τις ταινίες αυτές μπορεί να τις δει ο μπαμπάς με τα παιδιά του στο σπίτι. Υπάρχουν φυσικά πάρα πολλές: εγώ προτείνω μερικές όχι τόσο γνωστές και μερικές που έχουν κάνει σουξέ τεράστιο και μπορούμε να τις ξαναθυμηθούμε.
Hurricane Season (2009)
Ο πάντα υπέροχος Φόρεστ Γουαϊτάκερ υποδύεται τον προπονητή Ερλ Κόλινς που κέρδισε κάποτε το σχολικό πρωτάθλημα της Λουϊζιάνα με ένα λύκειο της Νέας Ορλεάνης. Προσοχή γιατί εδώ σημασία έχει το πότε αυτά συνέβησαν: συνέβησαν τη χρονιά που η Νέα Ορλεάνη σχεδόν καταστράφηκε από τον τυφώνα Κατρίνα. Τα γεγονότα είναι απίστευτα, αλλά αληθινά, ο Γουαϊτάκερ μοιάζει λίγο στον Κόλινς και οι λόγοι του σε προπονήσεις και αποδυτήρια προκαλούν τέτοια πώρωση που θες να παίξεις!
Finding Forrester (2000)
Εδώ το θέμα δεν είναι το μπάσκετ, αλλά το πώς ακόμα κι αν είσαι ένας ταλαντούχος πιτσιρικάς δεν θα κολλήσεις αποκλειστικά σε αυτό. Τέσσερις δεκαετίες μετά την κυκλοφορία του πρώτου και βραβευμένου του βιβλίου, ο Γουίλιαμ Φόρεστερ παρακολουθεί τη τον κόσμο με κιάλια απομονωμένος σε ένα ρετιρέ του Μπρόνξ. Ο Τζαμάλ Γουάλας που παίζει μπάσκετ σε ένα κολέγιο του Μανχάταν δέχεται την πρόκληση των συμφοιτητών του και θα εισβάλει στο διαμέρισμα του παράξενου ερημίτη συγγραφέα όταν αυτός λείπει: και η ζωή του θα αλλάξει. Ρεσιτάλ Σον Κόνερι σε μια ταινία που ο Γκους Βαν Σαντ σκηνοθετεί με επαγγελματική άνεση.
The Way Back (2020)
Κι εδώ το μπάσκετ είναι περισσότερο το πρόσχημα. Ο Μπεν Αφλεκ υποδύεται τον Τζακ Κάνιγχαμ, πρώην πολλά υποσχόμενο μπάσκετμπολίστα, που τον έχει πάρει η κάτω βόλτα. Του ζητούν να γίνει προπονητής, του δίνουν μια ευκαιρία και αυτός το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να παλέψει με τους δαίμονές του. Όπως και «Ο λογιστής» στον οποίο ο Αφλεκ δούλεψε με τον ίδιο σκηνοθέτη (τον Γκάβιν Ο’ Κόνορ) η ταινία βλέπεται, χωρίς να είναι τίποτα συγκλονιστικό. Και γίνεται καλύτερη όταν η ομάδα δένει κι αρχίζει να παίζει όπως ο κόουτς θέλει.
Semi-Pro (2008)
Ο Γουίλ Φαρέλ υποδύεται τον πρόεδρος, προπονητής και παίκτης των Tropical Flint, μιας ομάδας του ΑΒΑ που προσπαθεί να βρει τρόπο να γίνει μέλος της οικογένειας του ΝΒΑ. Αφήστε στην άκρη απορίες για το πώς κάποιος μπορεί να έχει όλες αυτές τις ιδιότητες και παρακολουθείστε το για αυτό που είναι: μια παράξενη γκροτέσκα κωμωδία που εξελίσσεται στην δεκαετία του ΄70, όταν οι αφροαμερικάνοι παίκτες είχαν αφάνες και έβριζαν σαν νταλικέρηδες. Τα απίθανα είναι πολλά, αλλά γελάς και περνάς καλά.
The Pistol: The Birth of a Legend (1991)
Πρόκειται για την βιογραφία του μεγλαλου σκόρερ Πιτ Μάρεβιτς, που πέθανε από καρδιά σε ηλικία μόλις σαράντα χρονών. Η ταινία βασίζεται πολύ στη σχέση του μικρού Πιτ με τον πατέρα του, που υπήρξε και παραγωγός της ταινίας η οποία γυρίστηκε δυο χρόνια μετά το θάνατο του. Είναι ένα low budget διαμαντάκι με πάρα πολύ ωραίους διαλόγους. Και μια ιστορία, που γνωρίζοντας το τέλος της, έτσι κι αλλιώς συγκινεί.
Dream Team 1935 (2013)
Είναι η μοναδική ευρωπαϊκή ταινία με θέμα το μπάσκετ που τουλάχιστον εγώ ξέρω – εκτός από το 1968 του Μπουλμέτη που αναφέρεται στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου από την ΑΕΚ. Αυτή διηγείται τη δημιουργία και το θρίαμβο της εθνικής ομάδας της Λετονίας στο πρώτο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του μπάσκετ που διοργανώθηκε. Υπάρχει προφανώς ένας ύμνος στην ψυχή των παικτών – ηρώων της εποχής και μια παράξενη ρετρίλα που έχει ενδιαφέρον και γιατί οι ηθοποιοί είναι φυσικά εντελώς άγνωστοι εκτός Λετονίας. Βλέπεις τη διαφορά ευρωπαίων και Αμερικάνων πάντως ακόμα και στις ταινίες για το μπάσκετ…
Coach Carter (2005)
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Κεν Κάρτερ, προπονητή μπάσκετ που δουλεύει σε λύκεια το υποδύεται ο Σάμουελ Τζάκσον. Ο Κάρτερ πέρασε στην ιστορία γιατί όταν δούλευε στο Richmond High School, το 1999 κλείδωσε το γήπεδο μπάσκετ, μέχρι να βελτιωθούν οι βαθμοί των παικτών του, μολονότι η ομάδα του ήταν αήττητη. Ο κόουτς έβαλε με αυτό τον τρόπο τιμωρία τους παίκτες που είχαν χαμηλούς βαθμούς στα σχολικά μαθήματα. Η ιστορία είναι αληθινή και εξωφρενική, μπασκετική και αμερικάνικη.
He Got Game (1998)
Η ταινία του Σπάικ Λι που αγαπάει το μπάσκετ είχε δίκαια θεωρηθεί στον καιρό της ένα αληθινό event. Ο Τζίζας Σάτλσγουορθ είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας και μόλις τελειώνει το γυμνάσιο, έχει προτάσεις από όλα τα καλά κολέγια που τον διεκδικούν. Ένα από αυτά είναι και το κολέγιο του ίδιου του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, ο οποίος ζητά από τον πατέρα του Τζίζας, (ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή για τον εξ αμελείας φόνο της γυναίκας του) να τον επηρεάσει, με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του. Στο ρόλο του Τζίζας είναι ο Ρέι Αλεν τον οποίο ο Σάικ Λικ έπεισε να πρωταγωνιστήσει μιλώντας του στο ημίχρονο ενός αγώνα των Μπακς στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν!
Hoosiers (1986)
Για πολλούς ίσως η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ με θέμα το μπάσκετ. Βασίζεται κι αυτή σε μια πραγματική ιστορία: το θρίαμβο του μικρού και άσημου γυμνασίου Μέιλαν, το οποίο κατέκτησε τον σχολικό πολιτειακό πρωτάθλημα το 1954. Εδώ βέβαια όλα μεταφέρονται στην Ιντιάνα, όπου ο Τζιν Χάκμαν ως κόουτς Νόρμαν Ντέιλ, βρίσκει μια σχεδόν διαλυμένη ομάδα μπάσκετ στο γυμνάσιο Χίκορι και φτάνει μαζί της να κερδίσει τον πολιτειακό τίτλο. Ο Χάκμαν για το ρόλο του κατεστραμμένου Ντέιλ που αρπάζει τη δεύτερη ευκαιρία που του δίνεται είχε προταθεί και για Οσκαρ!
Glory Road (2006)
O Ντον Χάσκινς αναλαμβάνει τη θέση του προπονητή στο κολλέγιο Texas Western University, στα μέσα της δεκαετίας του 60. Βλέποντας το πηγαίο ταλέντο των μαύρων φοιτητών του αποφασίζει να τους δώσει την ευκαιρία να παίξουν στην ομάδα κάνοντας κάτι που κανένα άλλο κολέγιο δεν τόλμησε να κάνει. Έτσι περνά την ιστορία ως αυτός που για πρώτη φορά παρέταξε μια πεντάδα μόνο με μαύρους αθλητές σε αγώνα κολεγιακού πρωταθλήματος. Κι εδώ η ιστορία είναι πραγματική: όλα αυτά έχουν συμβεί στο μικρό πανεπιστήμιο του Τέξας μακρινό 1966. Είναι η δική μου αγαπημένη κι ας μαρτυρά την υπόθεση ο τίτλος της.
Άφησα εκτός λίστας το 1968 του Τάσου Μπουλμέτη, που όλοι είδαμε πρόπερσι και δυο (τρεις για την ακρίβεια) cult ταινίες που οι μυημένοι λατρεύουν. Η μία είναι το θρυλικό White Men Can’t Jump (1992) – «κατεστραμμένο» στην Ελλάδα από τον τίτλο «Οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν», που έγινε μέχρι και σύνθημα γραμμένο σε τοίχο. Το δεύτερο πακέτο είναι οι δυο ταινίες (βιντεοκασέτες για την ακρίβεια) που διηγούνται τα κατορθώματα του μεγάλου άσου Γιώργου Σαφέρη και που είχαν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ο δρόμος προς τη δόξα» με τον Αλμπέρτο Εσκενάζι να υποδύεται την ακμή και την παρακμή του άσου του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας. Κάποτε ήξερα απέξω και κάμποσους από τους διαλόγους…
Πηγή: Κάρπετ Show
