Του Βασίλη Σκουντή
E, τον κακομοίρη τον Σάσα Χούπμαν…
Έφυγε κι αυτός, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ξένοι παίκτες που πέρασαν από την Ελλάδα…
Έφυγε νέος, μια εβδομάδα πριν από τα πεντηκοστά γενέθλια του. Αλλά ο φουκαράς δεν έφυγε όρθιος, with his boots on, κατά πως λένε και οι Αμερικανοί…
Έφυγε (υποφέροντας από την «αταξία του Φρίντριχ» που προκαλεί εκφυλισμό του νευρικού συστήματος) καθηλωμένος από πολύ καιρό σε ένα αναπηρικό καροτσάκι κι έχοντας χάσει τη μιλιά του, που άλλωστε ποτέ δεν ήταν το φόρτε του: το εννοώ αυτό διότι σήμερα που έψαχνα ευλαβικά τον φάκελο του στο αρχείο μου, βρήκα βεβαίως κάποιες σκόρπιες δηλώσεις του, αλλά καμιά κανονική συνέντευξη!
Έφυγε χωρίς να ‘ναι περαστικός και τυχοδιώκτης από τα μέρη μας: δεν ξέρω πόσοι το θυμόντουσαν ή το είχαν συνειδητοποιήσει, αλλά ο Γερμανός «τίμιος γίγαντας» έπαιξε πέντε ολόκληρες σεζόν στην Ελλάδα, τις πρώτες δυο με τον Παναθηναϊκό και τις τρις επόμενες με τον Ηρακλή…
Τις πρώτες δυο ξυρισμένος και φορώντας τη φανέλα με το Νο 12, τις άλλες τρεις με μούσι και με το Νο 11.
Ο Χούπμαν ήρθε στην Ελλάδα το 1997, όντας «όρθιο χιλιόμετρο» και «τηλεγραφόξυλο» όπως σύμφωνα με τα κλισέ της εποχής αποκαλούσαμε τότε τους ψηλούς. «Είναι 2 μέτρα και 15 εκατοστά χωρίς παπούτσια» έλεγε έμπλεος χαράς, το πρωί της 12ης Ιουνίου του 1997 στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, που δεν κρατιόταν!
«Εχουμε τον Μαρτίνεθ, πήραμε τον Χούπμαν, εάν έρθει και ο Βράνκοβιτρς, κάτω από τα καλάθια θα γίνεται χαμός» έλεγε ο «Τυφώνας» ο οποίος βεβαίως δεν είδε τον Στόγιαν να επιστρέφει από το ΝΒΑ, αλλά κάποιον συμπατριώτη του …
Κάποιον, ονόματι Ντίνο Ράτζα!
Δίπλα του ο Γερμανός «Κύκλωπας», ο οποίος επί δυο συναπτά καλοκαίρια έριχνε χυλόπιτα στην ΑΕΚ (προς θλίψιν του Γιάννη Ιωαννίδη του οποίου ήταν ο διακαής πόθος) δήλωνε περιχαρής για έναν απλούστατο λόγο…
«Διάλεξα μια διάσημη ομάδα»!
Όντως ο «Ξανθός» είχε καψούρα με τον Χούπμαν, ποντάροντας στις αμυντικές ικανότητες του, μάλιστα στις 26 Ιουνίου του 1996 η μεταγραφή του θεωρήθηκε τελειωμένη. Το επόμενο καλοκαίρι η ΑΕΚ έριξε ξανά τα δίχτυα της στον (προερχόμενο από μια εντυπωσιακή σεζόν) σέντερ της Αλμπα Βερολίνου , αλλά το κρίσιμο τηλεφώνημα που περίμενε ο συχωρεμένος ο Βασίλης Ευαγγελινός (ο οποίος εκπροσωπούσε εν Ελλάδι τον Λουτσιάνο Καπικιόνι) το έλαβε από τους Πράσινους και όχι από τους Κίτρινους.
Τετάρτη, 11 Ιουνίου του ’97 έσκασε μύτη στην Αθήνα ο Χούπμαν, μαζί με την αποστολή της Εθνικής Γερμανίας, που θα συμμετείχε στο Τουρνουά Ακρόπολις, ενόψει του Eurobasket. Ήρθε στα μέρη μας και για να παίξει με την Εθνική και για να υπογράψει στον Παναθηναϊκό και για να συναντήσει τους συμπατριώτες του, τον συμπαίκτη του στον Παναθηναϊκό, Μίχαελ Κοχ και τον αντίπαλο του, στον Ολυμπιακό, Κρίστιαν Βελπ, που κι αυτός βιάστηκε να φύγει από τη ζωή, την 1η Μαρτίου του 2015 στα 51 του…
Ο Xoύπμαν δεν ήταν αυτό που λέμε basketball junkie εξ απαλών ονύχων. Το μπάσκετ το γνώρισε σε ηλικία 16 ετών από τύχη: ταξίδεψε στην Αμερική στο πλαίσιο ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών και κόλλησε ξαφνικά…
Πήγε για μερικές μέρες και έμεινε πέντε χρόνια!!!
Πρώτα αγωνίσθηκε πρώτα στο λύκειο Νorth View και ύστερα στην πανεπιστημιακή ομάδα του Evansville, με συμπαίκτη τον Νταν Γκόντφρεντ που παρεμπιπτόντως έπαιξε με την Μπαρτσελόνα κόντρα στον Παναθηναϊκό, στον τελικό του Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στις 11 Απριλίου του 1996 στο Bercy του Παρισιού…
Δεν ήταν ούτε Τζαμπάρ, ούτε Ολάζουον ο συχωρεμένος. Διέθετε ύψος και αμυντικές ικανότητες, αλλά ήταν άγαρμπος στην επίθεση και επίσης, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους ψηλούς, δεν το είχε με τις ελεύθερες βολές. Γι’ αυτό τον λόγο μάλιστα οι συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό εφάρμοζαν απέναντι του στις προπονήσεις το «Hack-A-Shaq»!
Μια απόδειξη της ατζαμοσύνης του: τη σεζόν 1997-98 έχασε τις πρώτες 11 βολές που εκτέλεσε και μέχρι να βάλει την πρώτη κόντεψαν να φτάσουν τα Χριστούγεννα!
Το έλεγε όμως η καρδιά του και αυτό το απέδειξε κάμποσες φορές, όταν δεν δίστασε να μπει σε καυγάδες και να πλακωθεί…
Στο αρχείο μου βρήκα δυο τέτοιες περιπτώσεις…
Στον πέμπτο τελικό των play offs του 1999 στο ΣΕΦ όρμησε για να υπερασπιστεί τον Γιώργο Καλαϊτζή που είχε ανοίξει μέτωπο με τους οπαδούς του Ολυμπιακού, και μάλιστα πάνω στη φασαρία κτύπησε κιόλας έναν αστυνομικό!
Έναν χρόνο αργότερα στον αγώνα του Ηρακλή με τον Πανιώνιο έπαιξε μπουνιές με τον Γιώργο Διαμαντόπουλο και ύστερα έκανε κιόλας τον… ανήξερο!
Έγραψα προηγουμένως ότι ο Σάσα στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Μια φορά παραβίασε αυτή τη συνήθεια του, όταν τα… έχωσε στον διαιτητή Νίκο Ζαβλανό, μετά την ήττα του Ηρακλή από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Final 4 του Κυπέλλου στο νεότευκτο γήπεδο της Πυλαίας και μάλιστα κλήθηκε σε απολογία από τον αθλητικό δικαστή.
Στον Παναθηναϊκό όντας back up του Ντίνο Ράτζα έπαιζε από ελάχιστα έως καθόλου, μάλιστα στην κανονική περίοδο της σεζόν 1996-97 αγωνίσθηκε μόλις 86 λεπτά και όπως είχε υπολογισθεί τότε αμειβόταν με πέντε εκατομμύρια δραχμές για κάθε συμμετοχή του!
Υπερβολές του κιτρίνου Τύπου, όπως έλεγε και ο ναύαρχος Γελεβουρδέζος στην ταινία «Δεσποινίς διευθυντής»…
Οποτε όμως έπαιζε, του έδινε και καταλάβαινε, όπως στις 16 Δεκεμβρίου του 1997 όταν στον αγώνα του Παναθηναϊκού με την Σεν Πόλτρεν σκόραρε 13 πόντιους, κατέβασε εννέα ριμπάουντ και πέτυχε μια μυθική επίδοση 1.705 βαθμών στο σύστημα αξιολόγησης Tendex!
Αuf wiedersehen, που λένε και οι Γερμανοί, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε…
Πηγή: Gazzetta
