Του Θέμη Καίσαρη
Είναι σπάνια, ιδιαίτερη ικανότητα η αίσθηση της στιγμής, της συγκυρίας. Το να μπορείς να απομακρύνεσαι από τα πράγματα, ακόμα κι αν ανήκεις στους πρωταγωνιστές, κι έτσι να αποκτάς τη σφαιρική αίσθηση των εξελίξεων.
Πρέπει να είσαι κάποιος με το μυαλό του Φιλ Τζάκσον, για να ξέρεις ακριβώς που βρίσκεσαι και τι συμβαίνει. Είκοσι τρία χρόνια πριν δούμε το “The Last Dance”, ο Τζάκσον ήξερε. Και στο πρώτο μίτινγκ των Μπουλς για τη σεζόν 1997-98 έδωσε στους παίκτες το εγχειρίδιο για το πρωτάθλημα που ξεκινούσε.
Στο εξώφυλλο έβαλε πρώτα στα λατινικά τους αριθμούς από το 1 μέχρι το 6. Από κάτω, ο τίτλος. The Last Dance. Οι παίκτες του είχαν πλέον τον τίτλο της αποστολής στο μυαλό τους. Και όλοι εμείς, αποκτήσαμε πριν από 23 χρόνια τον τίτλο που θα μας καθήλωνε τώρα, στην πιο περίεργη άνοιξη της ζωής μας.
Αυτή ήταν η στιγμή των πρώτων δύο επεισοδίων για μένα. Ο Τζάκσον, να κρατάει στα χέρια του τον τίτλο της ταινίας πριν αυτή γίνει πραγματικότητα στα παρκέ εκείνης της χρονιάς, πριν γίνουν οι αγώνες, πριν μπουν τα σουτ, πριν γραφτεί η ιστορία, πριν έρθει η ώρα να δούμε το ντοκιμαντέρ 23 χρόνια αργότερα.
Ο Τζόρνταν και οι Μπουλς είναι άχαστο θέμα. Δεν χρειάζεται σπάνιο υλικό, ούτε ξεχωριστή αφηγηματική ματιά για να φτιάξεις κάτι που ο κόσμος θέλει να δει. Αρκεί η φανέλα των Μπουλς, το σκοτεινό βλέμμα του Τζόρνταν, οι λαμπεροί αστέρες γύρω του. Τα επιτεύγματα και οι άνθρωποι είναι τέτοιου βεληνεκούς που αποκλείεται να μη φτιάξεις κάτι ενδιαφέρον.
Για το Last Dance βέβαια οι προσδοκίες είναι τεράστιες. Η υπογραφή του ESPN, το υλικό που κανείς δεν έχει δει εδώ και 22 χρόνια, η τελευταία σεζόν, το τελευταίο σουτ. Τo hype ήταν δικαιολογημένα τεράστιο και τα δύο πρώτα επεισόδια ανταποκρίθηκαν 100%.
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΓΥΡΩ ΤΟΥ
Κυρίως γιατί έπεισε ο τρόπος που θέλουν να πουν την ιστορία. Η πρόθεση δεν είναι να ασχοληθούμε μόνο με τον Τζόρνταν, αλλά με τα πάντα γύρω του. Ο τελευταίος χορός προφανώς και ανήκει σε εκείνον, όμως δεν είναι μόνος του. Θα δούμε όλο το σύμπαν, όλους όσοι περιστρέφονται γύρω από τον MJ σαν πλανήτες.
Ναι, αυτός είναι ο ήλιος, αυτός θέτει τα πάντα σε κίνηση, απ’αυτόν ξεκινούν όλα και σε αυτόν καταλήγουν στο τέλος. Όμως, για να καταλάβει κανείς στο 100% την επιρροή του πρέπει να μάθει τα πάντα για τους άλλους πλανήτες.
Αυτό που πετυχαίνουν τα δύο πρώτα επεισόδια είναι μας βάλουν μέσα σ’αυτό το σύμπαν. Το 5ο πρωτάθλημα είναι γεγονός και όλα διαλύονται αντί να λάμπουν. Και πολύ γρήγορα καταλαβαίνουμε πως όλοι έχουν δίκιο από τη μεριά τους.
Η ΦΙΓΟΥΡΑ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΓΙΑ ΣΕΒΑΣΜΟ
Ο Τζόρνταν έχει δίκιο που λέει “κερδίζουμε, γιατί να αλλάξουμε, γιατί να χτίσουμε από την αρχή”. Ο ιδιοκτήτης έχει δίκιο, γιατί σκέφτεται πως ίσως ο MJ χρειάζεται ανανέωση γύρω του. Ο Πίπεν είναι 32, ο Χάρπερ είναι 33, ο Ρόντμαν είναι 36. Ο Ινδιάνος έχει δίκιο που δεν αντέχει άλλο να είναι ο 2ος καλύτερος παίκτης των πρωταθλητών και να βλέπει 121 παίκτες να παίρνουν περισσότερα χρήματα από αυτόν.
Και συνδετικός κρίκος στο χάος, ο Κράουζ, η μισητή φιγούρα. Θέλει να φέρει άλλον προπονητή στη θέση του Τζάκσον, θέλει να ανταλλάξει τον Πίπεν, θέλει τον σεβασμό που ποτέ δεν είχε. Κάθε ενέργειά του φωνάζει “Ι’m smart, I want respect”, σαν τον Φρέντο στο Νονό Νο2.
ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΟΧΟΝΤΡΟ
Που να τον βρει ο έρμος τον σεβασμό. Στο ντοκιμαντέρ μας λένε πως έπασχε από το σύνδρομο του κοντού, το Ναπολεόντιο σύνδρομο. Ναι, μπορεί. Αλλά ταυτόχρονα είναι σαφές πως και οι υπόλοιποι του έκαναν bullying και τον έκριναν με βάση την εμφάνισή του.
Ξέραμε από τότε την κόντρα με τους παίκτες και τον προπονητή. Αλλά δεν είχαμε δει τον Τζόρνταν να βλέπει τον Κράουζ να παίρνει χάπια και να του λέει “αυτά είναι που παίρνεις για να μένεις κοντός ή είναι διαίτης;” ή να του λέει “βγες να κάνεις λέι-απ μαζί μας, θα κατεβάσουν την μπασκέτα”.
Ο Κράουζ μπορεί να ήταν εκδικητικός, αλλά είχε λόγους. Θα έπρεπε να υμνείται γιατί αυτός έφτιαξε δύο φορές την ομάδα που έκανε three-peat, αυτός έδωσε στον Τζόρνταν το καστ για να πρωταγωνιστήσει, αυτός έκανε πρώτο προπονητή τον Φιλ Τζάκσον. Δεν είχε σεβασμό και δεν τον είχε λόγω εμφάνισης.
Ακόμα και σήμερα βλέπεις τον Τζάκσον στο ντοκιμαντέρ και λες “ιδιοφυία, τυπάς, είδωλο”. Βλέπεις τον Κράουζ και λες “πάρτε τον από μπροστά μου, δείξτε μας κάτι άλλο”.
ΟΙ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΤΖΟΡΝΤΑΝ
Τα δύο πρώτα επεισόδια μας δίνουν αρκετές απαντήσεις. Η απέχθεια του Τζόρνταν για τον Κράουζ κρατάει από το 1986, όταν ο MJ ένοιωσε πως ο GM του δεν ήθελε να δει τους Μπουλς στα Play-off, δεν είχε πάντα και μόνο τη νίκη στο μυαλό του.
Πόσο χρόνο χρειάζονταν ο Μάικλ; Δύο εβδομάδες. Τόσο του πήρε στο Κολλέγιο για να πείσει τον Γουόρθι πως είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, άλλο τόσο του πήρε στους Μπουλς την πρώτη χρονιά του. Χρόνος προσαρμογής στο επαγγελματικό επίπεδο, σχεδόν ανύπαρκτος.”Είναι εύκολο”.
Ο ΙΝΔΙΑΝΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΤΑΝ ΠΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ
Ίσως το σημαντικότερο που μπορεί να διαβάσει κανείς πίσω από τις εικόνες και τις ατάκες αφορά τον Πίπεν. Ναι, ξέραμε πως έπαιρνε ψίχουλα, γιατί όμως να συμφωνήσει σε ένα τέτοιο ντιλ; Ποιος παίρνει το πρώτο πρωτάθλημα το 1991 και υπογράψει επταετές συμβόλαιο για συνολικά 18 εκατομμύρια δολάρια;
Κάποιος που φοβάται πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γιατί όταν ο Πίπεν ήταν πέντε χρόνων είδε ένα από τα μεγαλύτερα αδέρφια του να μένει παράλυτος γιατί ένας συμμαθητής του στο γυμνάσιο έπεσε άτσαλα πάνω του την ώρα της γυμναστικής. Και έξι χρόνια αργότερα, όταν ο Πίπεν ήταν 12 χρόνων, είδε μπροστά του τον πατέρα του να παθαίνει εγκεφαλικό και να μένει κι αυτός παράλυτος για το υπόλοιπο της ζωής του, χωρίς να μπορεί να μιλήσει.
Αν έχεις μεγαλώσει με δύο ανθρώπους που έμειναν ανάπηροι μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, δεν κοιτάς την αμοιβή στο συμβόλαιο που υπογράφεις, κοιτάς τη διάρκεια. Δεν θες να διαπραγματευτείς ξανά, φοβάσαι πως κάτι μπορεί να συμβεί, μπορείς να μείνεις ξεκρέμαστος, μπορείς να χάσεις τα λίγα, αν πας για τα πολλά.
Πάμε και στα έξι αγαπημένα στιγμιότυπα.
1. ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ
Ο Τζόρνταν θέλει να επιστρέψει στο παρκέ για τα τελευταία παιχνίδια της σεζόν το 1986, η ομάδα φοβάται μήπως τραυματιστεί ξανά. Έχει μόνο 10% να σπάσει ξανά το πόδι του, αλλά αν συμβεί αυτό, μπορεί να καταστρέψει την καριέρα του. “Αν είχες πονοκέφαλο και σου έδιναν να διαλέξεις από δέκα χάπια, θα το έπαιρνες γνωρίζοντας πως ένα από τα δέκα μπορεί να σε σκοτώσει;”
“Εξαρτάται από τον πονοκέφαλο”.
2. SUP?
Τα δύο πρώτα επεισόδια δεν είχαν σχεδόν καθόλου Ρόντμαν. Απλός είναι ο λόγος, δικό του είναι το επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε, αρκεί η εισαγωγή που έκανε στον εαυτό του μπροστά στην κάμερα. Όλοι είπαν όνομα και πόσα χρόνια έπαιξαν, που γεννήθηκαν, κτλ. Ο Ντένις είπε sup?
3. INSPECTOR GADGET
Οι Μπουλς φτάνουν στο Παρίσι για το McDonald’s Open και ο Φιλ Τζάκσον έχει αποφασίσει να τιμήσει την περίσταση και κατεβαίνει από το πούλμαν ντυμένος Αστυνόμος Σαϊνης.
4. ΜΕ ΤΑΜΠΕΛΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ
Ο Γιούιν εμφανίζεται για μερικά δευτερόλεπτα. Στο πρόσωπό του έχει ΑΚΡΙΒΩΣ την έκφραση που είχε όλα τα χρόνια που έχανε από τους Μπουλς του Τζόρνταν. Μιλάει για τον τελικό του NCAA το 1982, εκεί που το Τζορτζτάουν του Γιούιν έχασε από το Νορθ Καρολάϊνα του Τζόρνταν. Έχουν περάσει 38 χρόνια, ο Γιούιν είναι προπονητής του κολλεγίου, φοράει το polo του Τζορτζτάουν, που ΕΧΕΙ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΟ LOGO ΤΟΥ ΤΖΟΡΝΤΑΝ.
5. ΜΑΪΚΛ ΝΤΑΓΚΛΑΣ, ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΔΩ;
Μικρή εμφάνιση και από τον κόουτς του Γιούιν στους Νικς, τον μεγάλο Πατ Ράιλι. Που προφανώς δεν ήταν διαθέσιμος και έτσι εμφανίστηκε στη θέση του ο Μάικλ Ντάγκλας.
6. IT’S GOTTA BE THE SHOES
Στα πρώτα πλάνα του σήμερα βλέπουμε τα χέρια του MJ να κρατούν ένα υπέροχο μακρύ πούρο. Αμέσως μετά η κάμερα περνάει για λίγο από παπούτσια του. Λίγο πριν τον έχουμε δει να βγάζει ως πιτσιρικάς τα πρώτα Jordan από την τσάντα του.
Πηγή: Sport 24
