Του Θάνου Σαρρή
Πριν από περίπου ένα εξάμηνο, η ηχηρή παραίτηση από το ποδόσφαιρο του Δημήτρη Μελιόπουλου στα 19 του χρόνια απασχόλησε αρκετά την αθλητική επικαιρότητα στην Ελλάδα. Ένα παιδί που έδειξε το ταλέντο του στην Ξάνθη και πήρε μεταγραφή για τον ΠΑΟΚ, μια από τις ομάδες που παλεύουν για πρωτάθλημα και παίζουν Ευρώπη, θεωρητικά πετάει στα σύννεφα γιατί έχει πετύχει τον στόχο για τον οποίο παλεύει από μικρό παιδί. Εκείνος τα παράτησε όλα, προτρέποντας όλους τους συνομήλικούς του να κάνουν το ίδιο. Δεν ήθελε, όπως τόνισε «να είναι ρομπότ, να μην έχει καθόλου προσωπική σκέψη και να κάνει αυτά που του λένε χωρίς να σκέφτεται».
Ο Μελιόπουλος επέλεξε να τα αφήσει όλα για να ακολουθήσει τον δρόμο των γραμμάτων, αψηφώντας χρήματα και δόξα. Σπάνια, πράγματι, περίπτωση στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ανεξαρτήτως όμως των προσωπικών απόψεων που εξέφρασε, η κίνησή του ήταν ένα «καμπανάκι» για την βιομηχανία του ποδοσφαίρου και τον τρόπο που διαχειρίζεται τα όνειρα των παιδιών. Κι όπως αποδεικνύει η ιστορία του Τεντ Σμιθ, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο.
Από την Εθνική Κ-20 στον τρόμο
O Τεντ Σμιθ ξεκίνησε την καριέρα του από τα τμήματα υποδομής της Σάουθεντ και το 2015 έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα. Ο Άγγλος τερματοφύλακας έδειξε αμέσως το ταλέντο του και κλήθηκε σε όλες τις «μικρές» Εθνικές της Αγγλίας, φτάνοντας μέχρι την Κ-20, τον προθάλαμο της αντρικής ομάδας. Ένας σοβαρός τραυματισμός στον ώμο όμως ανέκοψε βίαια την εξέλιξή του κι η επιστροφή δεν ήταν όπως την περίμενε. Έλυσε το συμβόλαιό του με την Σάουθεντ, έπαιξε για λίγο στη δεύτερη ομάδα της Τότεναμ, έφτασε κοντά σε άλλες ομάδες απο τις μικρότερες κατηγορίες, όμως δεν συμφώνησε με καμία. Κι αυτό όχι γιατί δεν μπορούσε. Απλά δεν ήθελε. Η βιομηχανία του ποδοσφαίρου είχε θρυμματίσει τ’ όνειρό του, γεμίζοντάς το κενό που δημιουργήθηκε με στρες και πίεση.
«Δεν ήμουν εγώ. Δεν ήταν αυτό που απολάμβανα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Σμιθ στην αγγλική «Telegraph», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να απευθυνθεί και σε άλλους συνιμήλικούς του που πιθανόν βλέπουν τη ζωή τους να πνίγεται στην πίεση. «Αγαπώ το παιχνίδι και τις προπονήσεις, όμως όταν έφτανε η ώρα για τους αγώνες, η πίεση ήταν υπερβολική για μένα. Μετά από ένα παιχνίδι πήγαινα και έβλεπα αμέσως τα Social Media και τι έγραφε ο κόσμος για μένα. Στο 90% των περιπτώσεων δεν έβρισκα τίποτα. Όμως αν υπήρχαν δύο-τρία αρνητικά σχόλια μετά από ένα κακό παιχνίδι, έμενα σε αυτά. Με επηρέαζαν για όλη την εβδομάδα. Αντί να βλέπω τα θετικά, τα αρνητικά με γέμιζαν με αμιβολία. Τα Social Media είναι καλά για κάποια πράγματα. Οι οπαδοί απλά σχολιάζουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που έχουν παρακολουθήσει, έχοντας φυσικά κάθε δικαίωμα να το κάνουν, όμως εγώ κατέληξα να διαγράψω τον λογαριασμό μου στο Twitter και στο Instagram, καθώς κατέληγα να κωλυσιεργώ με πράγματα που δεν χρειαζόταν να κοιτάζω».
Το όνειρο που γίνεται εφιάλτης
Είναι αρκετές οι ομάδες που έχουν προχωρήσει σε σεμινάρια διαχείρισης των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ή έχουν θεσπίσει τον δικό τους εσωτερικό κανονισμό για την χρησιμοποίησή τους. Είναι επίσης αρκετοί οι παίκτες που έχουν εκτεθεί ή έχουν αντιμετωπίσει πρόβλημα με την καριέρας τους λόγω αυτών. Όμως στην περίπτωση του Σμιθ και του κάθε Σμιθ το ζήτημα δεν είναι τα ίδια τα Social Media, αλλά οι βαθύτεροι λόγοι που τους κάνουν να τρέμουν να ανοίξουν μια εφαρμογή στο κινητό. Οι αιτίες που μετέτρεψαν τον στόχο της ζωής τους σε εφιάλτη. Κι αυτές ξεκινούν από τις μικρές ηλικίες, τον «επαγγελματισμό» που προσπαθούν να επιβάλλουν, τη μαζική παραγωγή χωρίς σεβασμό σε προσωπικότητες, χαρακτήρες, ανθρώπους. Τον αμείλικτο κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η άλλη πλευρά του δεν έχει συμβόλαια, προβολή και ακριβά αυτοκίνητα, αλλά κατεστραμμένα όνειρα και άγχος.
«Υποτίθεται ότι πρέπει να απολαμβάνεις τους αγώνες. Δεν είχε να κάνει με θέληση ή προσπάθεια. Προσπάθησα τόσο σκληρά να μπω σε ένα παιχνίδι και να το απολαύσω, αλλά δεν μπορούσα. Προσπάθησα τα πάντα. Για πολύ καιρό μου καλλιεργήθηκε φόβος για το παιχνίδι. Απλά δεν μπορώ να το αλλάξω. Είδα αθλητικό ψυχολόγο και βαθιά μέσα μου, δεν γινόταν να ενθουσιαστώ με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με τίποτα. Ο αρχικός τρόμος με κυρίευε και δεν μπορούσα να το ξεπεράσω. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να το κάνω», πρόσθεσε ο Σμιθ, τονίζοντας πως η συγκεκριμένη κατάσταση δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά μπορεί να προκύψει σε οποιαδήποτε δουλειά με αντίστοιχη πίεση. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. «Ο πρωταθλητισμός είναι ένας διαρκής αγώνας με τον εαυτό σου. Καθημερινά τον αντιμετωπίζεις ως τον καλύτερο σύμμαχο ή τον χείριστο αντίπαλο σου», έλεγε στη συνέντευξή του στο Κουτί της Πανδώρας ο αθλητικός ψυχολόγος, Δημήτρης Πετρούνιας. Δεν έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες άμυνες.
Παιχνίδι και βιομηχανία
«Ίσως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στην κατάστασή μου. Δεν ξέρω πόσοι. Ίσως πουν ότι αξίζει να προσπαθήσεις να δώσεις τη μάχη ενάντια σε αυτό το στρες που βάζεις τον εαυτό σου στο παιχνίδι. Ελπίζω αυτά που λέω να μπορέσουν να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους να καταλάβουν ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από το να βάζεις τον εαυτό σε τέτοιο άγχος για να έναν ποδοσφαιρικό αγώνα», καταλήγει στη συνέντευξή του ο 24χρονος πλέον Άγγλος.
Όπως είχε πει κάποτε και ο προπονητής της Εθνικής Αγγλίας, Γκάρεθ Σάουθγκείτ, αγάπη για το άθλημα, απέχθεια για τη βιομηχανία του…
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
