Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η ολοκλήρωση του «The Last Dance» ήταν τόσο απολαυστική όσο και η υπόλοιπη σειρά επεισοδίων αυτού του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ.
Δεν ξέρω αν τελικά ο «Air» είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, οι συγκρίσεις ανάμεσα σε διαφορετικές εποχές πάντα μου φαινόταν αδόκιμες. Αν κάτι απέδειξε το «Last Dance» αυτό ήταν ότι ο Μάικλ έχει την καλύτερη ιστορία να διηγηθεί!
Αν ο Τζόρνταν δεν είχε πετύχει όσα πέτυχε στο παρκέ, το Last Dance δεν θα φτιαχνόταν ποτέ. Ωστόσο το ίδιο το ντοκιμαντέρ μπορεί να σταθεί πλέον επάξια δίπλα στα τεράστια επιτεύγματα του Μάικλ. Ένα τηλεοπτικό αριστούργημα που συμπληρώνει και αναδεικνύει ιδανικά τα αγωνιστικά «αριστουργήματα» του MJ.
Ελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν να ελέγξουν το αφήγημα της ζωής τους. Να επιβάλλουν στους άλλους πώς θα διηγούνται μετά από χρόνια την ιστορία τους, να καθορίζουν σχεδόν σε απόλυτο βαθμό πώς θα τους θυμούνται. Ο Μάικλ, με το Last Dance το πέτυχε και αυτό. Τύραννος και κωλόπαιδο, τζογαδόρος και ψυχωτικά ανταγωνιστικός, ο Τζόρνταν υποτίθεται μας τα έδειξε όλα. Ή περίπου. Αλλά μας τα έδειξε, τελικά, υπό την οπτική γωνία που ήθελε. Ύπουλα «αντικειμενική», πλην όμως πλήρως ελεγχόμενη και απολύτως υποκειμενική.
Το Last Dance δεν έθεσε ποτέ το ερώτημα αν ο Μάικλ είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Το πήρε ευθύς– εξαρχής ως δεδομένο και στήθηκε για να μας εξηγήσει τους λόγους.
Και καλά έκανε εδώ που τα λέμε. Ως δημοσιογραφική καταγραφή μιας άλλης εποχής, το ντοκιμαντέρ παίρνει άριστα. Ακόμη και ο πιο αδαής, βλέποντας το Last Dance θα καταλάβει στην πλήρη έκτασή του το φαινόμενο Τζόρνταν – πως άλλαξε το NBA και τους Bulls ,το τεράστιο εμπορικό του εκτόπισμα, την εξωπραγματική πίεση που χρειάστηκε να διαχειριστεί.
Ο αληθινός θρίαμβος όμως ήταν όταν ο «Air» μας άφησε να μπούμε στο κεφάλι του – η εικόνα ήταν τρομακτική. Και πλήρως επεξηγηματική. Εκεί μέσα ζούσε πάντα ο GOAT. Δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία στον ίδιο. Αλλά για να πάψει να υπάρχει αμφιβολία και σε οποιονδήποτε άλλον, ο Μάικλ θα πίεζε τον εαυτό του και τους άλλους, πέρα από κάθε λογική. Προσπάθησε να μας το εξηγήσει με λόγια και δάκρυσε – πιθανόν στην κορυφαία στιγμή της σειράς. Κάποιος ειδικός θα διαπίστωνε ίσως μια μανία, στα όρια της ψυχοπαθολογίας, στα λόγια και τα έργα του Τζόρνταν.
Αυτή η «παθολογία» τον έκανε Τζόρνταν. Αυτή η «παθολογία» έκανε και το «Last Dance» εντέλει τόσο οδυνηρά ειλικρινές – όχι αντικειμενικό, το είπαμε. Υποκειμενικό και μονόπλευρο. Μα ειλικρινές.
Ο Μάικλ μας έδειξε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του. Έναν κόσμο όπου δεν τίθεται θέμα καν αν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Και με την βοήθεια των δημιουργών του ντοκιμαντέρ, μας έκανε σχεδόν να ξεχάσουμε και την όποια δική μας αμφιβολία.
Η επιτυχία του Last Dance είναι μεταξύ άλλων ετούτη: όταν τελείωσε, νιώθαμε όλοι ότι, ακόμα και όσοι είχαν δεύτερες σκέψεις, ότι ο Μάικλ είναι ο GOAT, όπως το Everest είναι η ψηλότερη βουνοκορφή του κόσμου. Simple Fact. Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει.
Αν θέλετε όμως ελάτε να δούμε το πώς διαμορφώθηκε και τι δυνάμεις χρειάστηκε να συγκρουστούν για να δημιουργηθεί αυτό το θαύμα της φύσης.
Το Last Dance, είναι η ιστορία του πως δημιουργήθηκε το μπασκετικό Everest. Ακόμα κι αν τελικά υπάρχει άλλο «βουνό» ψηλότερο, το «Last Dance» θα το κρύβει για πάντα στην σκιά του.
Πηγή: Sport DNA
