Του Βασίλη Σκουντή
Να το ξεκαθαρίσω εξ υπαρχής. Αστειεύομαι χαρακτηρίζοντας τον Οράτιο φουκαρά…
Δεν ξέρω κιόλας πολλούς φουκαράδες που μοστράρουν τέσσερα δαχτυλίδια πρωταθλητή του ΝΒΑ, αλλά έτσι όπως τον κατάντησε ο ακατονόμαστος, μου φαίνομαι επιεικής!
Από το λίγο που τον γνώρισα–και χωρίς να θέλω να παραστήσω τον αυτόκλητο συνήγορο του- κατάλαβα ότι ο Χόρας είναι έξω καρδιά.
Συναντηθήκαμε στις 19 Φεβρουαρίου του 2017 στη Νέα Ορλεάνη ανήμερα το All Star Game του ΝΒΑ και περάσαμε μια ώρα μαζί, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων.
Ανέμων, συμπεριλαμβανομένου και του Air!
Καλόκαρδος. Ευγενικός. Χαμογελαστός. Διαχυτικός. Ευπροσήγορος. Ατακαδόρος και πάει λέγοντας…
Αμ’ το άλλο; Με σκλάβωσε κιόλας στέλνοντας μου μετά από μερικές μέρες στην Αθήνα ως δώρο κορνιζαρισμένη τη φανέλα του στους Μπουλς με το Νο 54, με υπογραφή και με προσωπική αφιέρωση!
Μου έκανε πολύ ευχάριστη εντύπωση λοιπόν σε εκείνη τη συνέντευξη μας η οποία προβλήθηκε λίγες ημέρες αργότερα στο «Pick N’ Roll» της Cosmote TV : και για το πώς απαντούσε στις ερωτήσεις (μεταξύ αυτών και για το γεγονός ότι αξιώθηκε να στεφθεί πρωταθλητής τόσο με τον Τζόρνταν και τον Πίπεν, όσο και με τον Κόμπε και τον Σακίλ) και το πώς ήξερε να λέει αυτό που ένας δημοσιογράφος θα ήθελε να ακούσει…
Ε, τώρα κατάλαβα γιατί ήταν τέτοιος μάστορας στο λόγο του…
Ολοι οι ρουφιάνοι των αποδυτηρίων την ίδια μούρη έχουν!!!
Αστειεύομαι πάλι. Και για να πω την αμαρτία μου, σε αυτή την αντιπαράθεση του Γκραντ με τον Τζόρνταν είμαι αναφανδόν μαζί του…
Τον νιώθω κιόλας κομματάκι και εμμέσως πλην σαφώς «δικό μας άνθρωπο» (καθόσον ο ανιψιός του, γιος του δίδυμου αδελφού του, Χάρβεϊ, ο Τζεράι φόρεσε εφέτος τη φανέλα της ΑΕΚ), οπότε του πιστώνω ανεπιφύλακτα το τεκμήριον της αθωότητος!
Επειδή λοιπόν ο Γκραντ δεν ήταν ούτε περαστικός, ούτε τυχάρπαστος και υπήρξε η σπάλα δυο ομάδων που κατέκτησαν τέσσερις τίτλους (Μπουλς 1991-1992-1993, Λέικερς 2001) χώρια άλλη μια σειρά τελικών (Μάτζικ 1995) δεν μπορείς ρε μεγάλε να λες στις αεροσυνοδούς «μην του σερβίρετε φαγητό διότι έπαιξε χάλια»!
Δεν μπορείς επίσης να τον βγάζεις στη σέντρα και να λες ότι αυτός ήταν το «βαθύ λαρύγγι» που ρουφιάνεψε στον Σαμ Σμιθ όλες τις απόκρυφες ιστορίες οι οποίες παρουσιάστηκαν στο βιβλίο «The Jordan Rules»…
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, ανοίγω μια μικρή παρένθεση για να υπενθυμίσω το ιστορικό υπόβαθρο της αναφοράς στο «Deep Throat» που βεβαίως δεν έχει να κάνει με τη φερώνυμη ταινία πορνό, αλλά με ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα της πολιτικής ιστορίας των ΗΠΑ.. .
Η έκφραση «Βαθύ λαρύγγι» λανσαρίστηκε για τέτοιες περιπτώσεις… ρουφιανιάς και καθιερώθηκε το καλοκαίρι του 1972 όταν άρχισαν οι αποκαλύψεις των δημοσιογράφων της εφημερίδας «Washington Post», Καρλ Μπερνστάιν και Μπομπ Γούντγουορντ για το σκάνδαλο «Watergate» που χαντάκωσε κιόλας τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον.
Η υπόθεση έγινε ταινία με πρωταγωνιστές τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ενώ χρειάστηκε να περάσουν 33 χρόνια για να αποκαλυφθεί ποιος ήταν η πηγή από την οποία αντλούσαν τις πληροφορίες τους οι δυο δημοσιογράφοι.
Κρατήθηκε εν κρυπτώ και παραβύστω μέχρι το 2005 όταν ο άλλοτε υποδιευθυντής του FBI, ο 92χρονος Μαρκ Φελτ πείσθηκε από την κόρη του να βγει προτού φύγει από τη ζωή και να αποκαλύψει τον ρόλο του, όπερ και εγένετο…
Τα είπε και ξαλάφρωσε, ενώ τρία χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή…
Ο Γκραντ διαρρηγνύει τα ιμάτια του ότι δεν ήταν αυτός που ρουφιάνεψε στον Σαμ Σμιθ τα τεκταινόμενα στα ενδότερα των Μπουλς…
Πριν από τρεις μήνες που –με την ευκαιρία του All Star Game – συνάντησα στο Σικάγο τον Αμερικανό δημοσιογράφο και συγγραφέα (τόσο του «Τhe Jordan Rules», όσο και του «Second Coming», στο οποίο πραγματεύεται την πρώτη απόσυρση και το «I’m back») εάν τα γραφόμενα είχαν ενοχλήσει τον λεγάμενο ή εάν του κράταγε μούτρα…
«Όχι, όχι και τόσο» μου απάντησε γελώντας με νόημα…
Τον πίστεψα, άλλωστε εάν του κράταγε μούτρα ο Τζόρνταν, θα τον είχε φάει η μαρμάγκα από το ντοκιμαντέρ!
Δεν μου άρεσε από την πρώτη στιγμή το φέρσιμο του Τζόρνταν στον Γκραντ, που δεν είναι δα και ο Λαμπράντφορντ Σμιθ, ούτε ο Μπράιον Ράσελ, ούτε ο Σκοτ Μπαρέλ ο οποίος τράβαγε των παθών του τον τάραχον στα αποδυτήρια του United Center…
Δεν άρεσε ούτε στον Γκραντ ο οποίος ξεσπάθωσε χθες (σε συνέντευξη του στο ESPN Radio) και μάλιστα προκάλεσε τον Τζόρνταν «εάν έχει τόση μνησικακία, να έρθει να το λύσουμε σαν άντρες».
Α, είπε και κάτι άλλο ο απόφοιτος του Κλέμσον, με αφορμή την ιστορία με το σερβίρισμα του φαγητού στο αεροπλάνο…
«Είναι αλήθεια, αλλά αντέδρασα εκείνη τη στιγμή. Αν κάποιος προσπαθούσε να μου πάρει το φαγητό, θα τον έσπαγα στο ξύλο. Θα είχα περιποιηθεί καταλλήλως και τον Τζόρνταν, αλλά όταν του είπα “κόπιασε αν θέλεις” δεν κουνήθηκε από τη θέση του και απλώς… γάβγιζε. Εάν τόλμαγε να μου πάρει το φαγητό θα τον πλάκωνα, θα τον είχα σαπίσει στο ξύλο και τότε σας διαβεβαιώ ότι δεν θα υπήρχαν ούτε τα έξι πρωταθλήματα, ούτε τα Air Jordan, ούτε το ντοκιμαντέρ»!
Πράγματι ο διοπτροφόρος (λόγω της μυωπίας) Οράτιος που συν τοις άλλοις έκανε μόδα τα γυαλιά στο ΝΒΑ δεν ήταν τυχάρπαστος….
«Four rings», κατά πως θα έλεγε και ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς που επί των ημερών του στον πάγκο του Παναθηναϊκού, όποτε τον κατηγορούσε ή τον αμφισβητούσε κάποιος θυμόταν τα δυο τρόπαια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης που είχε κατακτήσει με την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ το ’86 και την Ποπ 84 (Γιουγκοπλάστικα) Σπλιτ το ’91 και είχε έτοιμο το άλλοθι του…
«Τwo cups, my friend. Two cups»!
Ένα από τα τέσσερα πρωταθλήματα έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, διότι ήταν εκείνος ο οποίος «κλείδωσε» το πρώτο three-peat των Μπουλς και μάλιστα εις διπλούν, στον έκτο τελικό της σεζόν 1992-93 με τους Σανς: πρώτα με την έξοχη πάσα στον ελεύθερο Τζον Πάξον που με τρίποντο έγραψε το 98-99 και στο καπάκι με την τάπα στο ύστατο σουτ του Κέβιν Τζόνσον.
Ο Τζόρνταν είχε το προνόμιο να κάνει και να λέει ό,τι του καπνίσει: στην κυριολεξία μάλιστα, καθόσον ήταν κιόλας εξαδάκτυλος!
Είχε πέντε κανονικά δάκτυλα και ένα έκτο, που ήταν το μεγαλοπρεπές πούρο Cohiba!
Αυτός ήταν ο Τζόρνταν και από ένα σημείο και πέρα, όταν έγινε αυτός που επέπρωτο να γίνει, απέκτησε κιόλας de facto et de jure το δικαίωμα να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν…
Ούτε στον Τζάκσον (που του έριξε χυλόπιτα όταν σε ένα τάιμ άουτ ζήτησε να παίξουν άμυνα με αλλαγές στα σκριν), ούτε στον Κράουζ, ούτε στον Ράινσντορφ…
Ούτε ίσως και στην πρώτη γυναίκα του, τη Χουανίτα που απορώ γιατί δεν εμφανίστηκε ούτε μια φορά στο ντοκιμαντέρ, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του…
Τι είχε τραβήξει κι ελόγου της…
Στο τέλος της ημέρας δεν ξέρω εάν και κατά πόσον αυτό το ντοκιμαντέρ αποτελεί μια αγιογραφία του ακατονόμαστου. Ναι, όντως βγάζει μερικές απόκρυφες πτυχές του τυραννικού, δεσποτικού και σατραπικού χαρακτήρα του, αλλά ο φιλαράκος μου ο Γκραντ διαρρηγνύει τα ιμάτια του ότι «οι δηλώσεις όλων των παικτών που αντιδρούσαν στη συμπεριφορά του Τζόρνταν κόπηκαν στο μοντάζ»!
Αυτός όμως ήταν ο Τζόρνταν, που όταν δεν υπήρχαν κίνητρα, τα εφεύρισκε κι όταν του τελείωναν ανακάλυπτε καινούργια…
Ένας άνθρωπος που έβγαζε από τη μύγα ξύγκι και, όπως τον περιέγραψε ο Τζον Στόκτον, «τρωγόταν με τα ρούχα του»!
Υπάρχουν πολλά πράγματα που στοιχειοθετούν το aftermath (όπως λένε οι Αμερικανοί) του ντοκιμαντέρ: τα επιγενόμενα της Ιστορίας…
Στην προκειμένη περίπτωση, τώρα που άδειασε η πίστα του (τελευταίου) χορού, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του και ο Τζόρνταν ασφαλώς μπορεί ασμένως να ενστερνιστεί εκείνο που είχε πει κάποτε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ…
«Δεν ανησυχώ για την Ιστορία. Θα είναι καλή μαζί μου, διότι σκοπεύω να τη γράψω μόνος μου»!
Ο Τσόρτσιλ την έγραψε μόνος του. Ο Τζόρνταν την έκανε ταινία και τη χόρεψε μόνος του…
Πηγή: Gazzetta
