Του Βασίλη Σαμπράκου
Τον αγαπούσα πολύ, με όρους ποδοσφαιρικούς, τον Αντρές Ινιέστα προτού ακόμη μου δοθεί η ευκαιρία, τον Μάρτιο του 2014, να βρεθώ για κάποιες ώρες στον ίδιο χώρο μαζί του και να τον παρατηρήσω. Μετά από εκείνο το ταξίδι μου στη Βαρκελώνη, για την παρουσίαση ενός καινούργιου παπουτσιού που θα φορούσε, είχα επιστρέψει στην Ελλάδα με κολλημένη τη βελόνα στο κεφάλι μου σχετικά με το λάθος που έκανε η υψηλή κοινωνία της βιομηχανίας του ποδοσφαίρου που δεν τον ανέδειξε σε πρότυπο. Αυτό που είχα γράψει πολλές φορές προτού τον συναναστραφώ για λίγο και κυκλοφορήσω ανάμεσα σε ανθρώπους που τον μελετούσαν από κοντινή απόσταση, ότι ήταν μεγάλη αδικία που δεν κράτησε τη χρυσή μπάλα στα πόδια του, μου είχε γίνει, μετά από αυτό το ταξίδι μου, έμμονη ιδέα. Σε κάθε κουβέντα για την χρυσή μπάλα έσπευδα να την απαξιώσω επαναλαμβάνοντας το ίδιο επιχείρημα: δεν την έδωσαν στον Ινιέστα το 2010, τι να συζητάμε;
Εστεκε πολύ ψηλά στη συνείδησή μου ο Ινιέστα, με όρους ποδοσφαιρικούς. Κι από το 2014 άρχισε να στέκεται ψηλότερα και με όρους ανθρώπινους. Στους αθλητικούς δημοσιογράφους μας συμβαίνει συχνά να απομυθοποιούμε τις προσωπικότητες μετά από μια συναναστροφή. Μας συμβαίνει επειδή όταν ετοιμαζόμαστε για μια συνέντευξη με έναν μεγάλο αθλητή λειτουργούμε με την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται να συναντηθούμε με ένα μεγάλο πνεύμα· κι ύστερα, στον γυρισμό, όταν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μέσα από την φανέλα υπάρχει ένας κανονικός άνθρωπος ή ακόμη και κάποιος με τον οποίο υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να μη βρίσκαμε νόημα να πιούμε δεύτερο καφέ, έρχεται η απογοήτευση της απομυθοποίησης.
Με τον Ινιέστα μου είχε συμβεί να ψηλώσει στη συνείδησή μου ακόμη περισσότερο. Κι όσο τον σκάλιζα για να μάθω περισσότερα για την προσωπικότητά του, τόσο μεγάλωνε ο θαυμασμός μου για την φιλανθρωπική του δράση, για την συμπεριφορά του ως εργοδότη, για την επιχειρηματική του δράση σε διαφορετικά επιχειρηματικά πεδία, για την παιδεία και τον πολιτισμό της συμπεριφοράς του.
Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που είδα το “The Unexpected Hero”, το ντοκιμαντέρ της ζωής του. Μέχρι να τον δω να μιλά μπροστά στην κάμερα σαν φυσιολογικός, γήινος άνθρωπος για τη ζωή και την καριέρα του. Και κυρίως μέχρι να τον δω να μιλά για την κατάθλιψη που πέρασε. Να μιλά ανοιχτά, και να κάνει την επιλογή να «επιτρέψει» σε ένα ντοκιμαντέρ καριέρας που έχει διάρκεια 86’ λεπτών να αφιερώσει περίπου το 1/7 της διάρκειας στην ιστορία της κατάθλιψης από την οποία έπασχε το 2009. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ανοιγόταν δημοσίως για να μιλήσει για την κατάθλιψη· το είχε κάνει στο βιβλίο της αυτοβιογραφίας του το 2016 και έκτοτε είχε μιλήσει ακόμη και σε τηλεοπτική συνέντευξη. Επέλεξε όμως να το κάνει και στο ντοκιμαντέρ που ρίχνει τους τίτλους τέλους της μεγαλειώδους καριέρας του. Και όχι μόνον αυτός. Εβαλε σε αυτή τη διαδικασία όλα τα μέλη της οικογένειάς του και τους φίλους του, προκειμένου να διηγηθούν αυτή την ιστορία, και έδωσε χώρο, αναγνώριση και χρόνο ομιλίας στην ψυχολόγο του, όπως και στους συμπαίκτες και τον Πεπ Γκουαρδιόλα προκειμένου να μιλήσουν σχετικά με το πώς κινήθηκαν τον καιρό εκείνο για να τον βοηθήσουν.
Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι ακόμη ένα κομμάτι της προσφοράς του Ινιέστα· στην κοινωνία, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Προσφέρει βοήθεια προς την επίγνωση, και ενθάρρυνση προς τους πάσχοντες από κατάθλιψη προκειμένου να μη νιώθουν σαν να έχουν κάτι για το οποίο «φταίνε» ή πρέπει να ντρέπονται. Προσφέρει αξιόλογη τροφή για σκέψη προς αυτούς που μπορεί να έχουν δίπλα τους κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη και δεν ξέρουν αν και πώς μπορούν να τον βοηθήσουν, αν δεν φτάνουν ακόμη και να τα βάζουν μαζί του και να τον κατηγορούν.
Είναι μια πολύ σπάνια πάστα ο Αντρές Ινιέστα. Τόσο ιδιαίτερος και σπάνιος ως προσωπικότητα όσο σπάνιες και ξεχωριστές ήταν οι επαφές του με την μπάλα και οι επινοήσεις του. Γι’ αυτό και είχα ενθουσιαστεί τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο, όταν έμαθα ότι άνοιξε την πρώτη του ακαδημία, την «Iniesta’s Methodology” στο Τόκιο. Διότι είναι ευχή για το ποδόσφαιρο αυτή η ακαδημία να λειτουργήσει σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία του πλανήτη, για να προσπαθήσει να φτιάξει ανθρώπους με τις αξίες του Ινιέστα. Μπορεί να μη καταφέρει να τους περάσει την τέχνη του με την μπάλα, αλλά αυτό είναι λιγότερο σημαντικό· το σπουδαίο είναι να καταφέρει να τους βάλει στη νοοτροπία του και να μεταδώσει τις αξίες του.
Είναι ένα μεγάλο λάθος του ποδοσφαίρου που δεν έδωσε τη χρυσή μπάλα στον Ινιέστα. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχει μεγάλη σημασία. Την χρυσή μπάλα του την έδωσαν οι Ισπανοί ποδοσφαιρόφιλοι σε κάθε γήπεδο που πάτησε, ειδικά μετά το 2010 και τον πανηγυρισμό του γκολ στον τελικό του Μουντιάλ με την αφιέρωση στον Ντάνι Χάρκε. Την χρυσή μπάλα του τη δίνουν εκατοντάδες χιλιάδες γονείς που τον δείχνουν στα παιδιά τους ως πρότυπο. Τον δείχνουν όχι μόνο επειδή ήξερε 100 κιλά μπάλα, ούτε μόνο επειδή είχε σε κάθε κρίσιμη στιγμή στο τερέν 100 κιλά κότσια· τον δείχνουν επειδή έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτός είναι ένας μάγος της μπάλας που κουβαλάει πάνω του τόνους ανθρωπιάς.
Πηγή: Gazzetta
