Του Βασίλη Σκουντή
Eάν, λέει, δεν έχεις αυτό που αγαπάς, τουλάχιστον φρόντισε να αγαπάς αυτό που έχεις…
Δεν θυμάμαι ποιος το είπε και πού το πρωτοδιάβασα πριν από χρόνια και ζαμάνια, αλλά συμφωνώ…
Συμφωνώ και επαυξάνω, αρκεί να μην τα φορτώνουμε όλα στον κόκορα…
Ούτε στον κόκορα, ούτε στον κορωνοιό, διότι αλλιώς χαιρέτα μου τον πλάτανο!
Από χθες το βράδυ άκουσα διάφορες, διαφορετικές, εκ διαμέτρου αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές για το πώς εξελίχθηκε η συνεδρίαση του ΕΣΑΚΕ..
Εδώ να επισημάνω μια προσωπική άποψη: θαρρώ πως η λίγκα βιάστηκε πολύ να βάλει το λουκέτο στο πρωτάθλημα και να μην ξανακοιτάξει πίσω.
Ο γέγονεν, γέγονεν, ας κοιτάξει τουλάχιστον προς τα εμπρός, μπας και σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται…
Δεν ήμασταν δα και σαν την Ιταλία που δεν προλάβαινε να μετράει νεκρούς και να κουβαλάει φέρετρα με καμιόνια, άρα το λουκέτο ήταν επιβεβλημένο και αναπόδραστο.
Για να πω την αμαρτία μου, είχα (όχι την απαίτηση, αλλά) την ελπίδα που ωστόσο αποδείχθηκε πομφόλυγας ότι θα το παλεύαμε λίγο περισσότερο…
Προφανώς το lockdown βόλευε για πολλούς λόγους, τον εξής έναν: όπως και στην ομώνυμη κωμωδία του Ντάριο Φο, «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»!
Η μεταχρονολογημένη πρόταση του Μάκη Αγγελόπουλου δεν συζητήθηκε καν και από τη στιγμή που η σεζόν πήγε στον διάολο, όλα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση…
Να ‘χαμε, να λέγαμε…
Χθες όλοι όσοι παρέστησαν στην αίθουσα Τύπου του ΟΑΚΑ φορούσαν, λέει μάσκες: τις προστατευτικές, αυτές που έχουν αναχθεί σε casus belli κιόλας για τη χρησιμότητα και την τιμή τις…τους, όχι αποκριάτικες!
Αλλοι μου είπαν ότι οι μάσκες φορέθηκαν ως το τέλος. Αλλοι μου είπαν ότι έπεσαν, μαζί με τα τελευταία οχυρά της σοβαρότητας!
Είναι όντως σπουδαίο να είναι κανείς σοβαρός, όπως έλεγε και ο Οσκαρ Ουάιλντ. Μα είναι πιο σπουδαίο, διάβολε, να μην γίνεται… καραγκιόζης!
Δεν έχω τίποτε με το θέατρο σκιών, μορφή τέχνης και μάλιστα υψηλού επιπέδου είναι και αυτή: απλώς χρησιμοποιώ τη δόκιμη και συνηθισμένη έκφραση διότι μου τη μετέφερε κάποιος που ήταν εκεί…
Και δεν ήταν η μόνη τέτοια…
Άλλος μου είπε ότι επρόκειτο για παράσταση που μπροστά της τύφλα να ‘χει το Δελφινάριο!
Άλλος έβαλε στην κουβέντα τον Ιονέσκο και μου μίλησε για το θέατρο του παραλόγου…
Άλλος κινούμενος σε ρυθμούς Τζόρνταν, μου έριξε την ιδέα να γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ για τα διατρέξαντα…
Δεν ήμουν εκεί. Δεν ξέρω. Δεν απαντώ…
Ξέρω όμως ότι χρειάζονται, δυνατά μέτρα στήριξης του πρωταθλήματος: χρειάζονταν και προτού ενσκήψει η πανδημία, προτού μειωθούν τα έσοδα, προτού αλλάξει η ζωή μας και προτού ζητήσουμε τη βοήθεια των κυβερνητικών ή των κοινοτικών μηχανισμών.
Ως γνωστόν, είμαι καλόβολος και προσπαθώ να διατηρώ θετική σκέψη…
Δεχομαι λοιπόν ότι όλες οι ομάδες έχουν καλές προθέσεις και όλες επιζητούν την κάθαρση και δη την αυτοκάθαρση. Με γεια τους, με χαρά τους, εάν έχουν τα κότσια να την πετύχουν και όχι να αερολογούν ή να μαζεύονται απλώς και μόνο για να συντάξουν το κείμενο που θα γραφτεί στην επιτύμβια στήλη!
Ως τεθλιμμένοι συγγενείς, ένα πράγμα…
Οι καλές προθέσεις ποικίλλουν…
Άλλες έχει ο Παναθηναϊκός, άλλες ερήμην του, ο Ολυμπιακός, άλλες η ΑΕΚ…
Άλλες ο τάδε που είναι του Χάρβαρντ, άλλες ο δείνα που είναι της ψαραγοράς!
Τι πρωτάθλημα θέλουμε, λοιπόν; Και πρωτίστως τι μπάσκετ θέλουμε;
Το αναρωτιέμαι αυτό με την ελπίδα ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε κιόλας στις αλήστου εποχές των αρχών της δεκαετίας του ’90, που ο (τότε, νυν και αεί) ισχυρός ανήρ του Περιστερίου, Φίλιππος Κότσης, κινούμενος στο πνεύμα του ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη, αναρωτιόταν «τι ‘ναι το μπάσκετ, μην είν’ οι κάμποι, μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά»!
Κάποια στιγμή η συζήτηση ξεστράτισε και ένας από τους ιδιοκτήτες ζήτησε «να το μαζέψουμε λίγο για να μην πελαγοδρομούμε, ούτε να ξημερώσουμε εδώ»…
Αμ’ το άλλο; Η ψηφοφορία σχετικά με την ανακήρυξη πρωταθλητή και τον μη υποβιβασμό του Αρη και του ΠΑΟΚ έγινε, λέει, πολλή ώρα αφότου τέθηκε ως πρόταση από τον (πρόεδρο του Λαυρίου) Γιάννη Ψαράκη με αποτέλεσμα κάποιοι να την έχουν ξεχάσει και να μπερδευτούν!
Δεν ξέρω εάν σε αυτό το gap οφείλεται η διγλωσσία της ΑΕΚ. Θα το βρει αυτό η υπηρεσία του Μάκη Αγγελόπουλου…
Η συζήτηση, δεν είχε ατζέντα, sources say, όπως είναι της μόδας να λέγεται και να γράφεται!
Έτσι, χωρίς πρόγραμμα, δηλαδή; Ε όχι δα. Δεν ξέρω εάν υπήρχε…memoire, που είπε και μια ψυχή, αλλά θα υπάρξει λίαν συντόμως: κατεγράφησαν οι προτάσεις, θα σταλούν για μια δεύτερη ματιά σε όλους τους εταίρους και μετά τη νέα περιφορά θα γίνουν οι δέουσες ενέργειες…
Δέουσες, διότι κάποια από τα μέτρα χρήζουν νομοθετικής ρύθμισης από την Πολιτεία και κάποια άλλα προϋποθέτουν την έγκριση της μαμάς ΕΟΚ, που όλα τα ΄χε η Μαριορή της, οι εκλογές της έλειπαν!
Το εάν αυτό είναι καλό ή κακό, θα φανεί από το πώς θα αντιδράσει σε ό,τι την αφορά…
Το μνημόνιο που καταρτίζεται περιλαμβάνει κάμποσα ρηξικέλευθα μέτρα τα οποία αφορούν στα κριτήρια συμμετοχής των ομάδων στο επόμενο πρωτάθλημα και για τα οποία δεν υπάρχει ομοφωνία, ούτε κοινή γραμμή πλεύσης…
Δεν υποστηρίζω ότι οι ομάδες δεν θέλουν μια καλύτερη φάση, αλλά η κάθε μια την εννοεί με διαφορετικό τρόπο και εδώ δεν υπάρχει ένας Ανταμ Σίλβερ να βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι και μάλιστα στο ίδιο παπούτσι.
Η εγγυητική επιστολή υπερτριπλασιάζεται από 60.000 σε 200.000 ευρώ, που ως επί το πλείστον πρέπει να μένει ανέγγιχτο, ενώ μπαίνει, λέει, κατώτατο πλαφόν στον προϋπολογισμό: 800.000, δηλαδή υπερδιπλάσιο από το μικρότερο μπάτζετ το οποίο είχε ομάδα στη… συχωρεμένη εφετινή σεζόν και παρεμπιπτόντως πέντε φορές μικρότερο από το minimum του γερμανικού πρωταθλήματος (4.000.000).
Εάν δεν απατώμαι, το Λαύριο είχε 350.000 ή κάτι τέτοιο και πάντως τα κατάφερε μια χαρά και μπράβο του!
Κάμποσες ομάδες τσίνησαν με αυτά τα νούμερα που δεν τους βγαίνουν. Σε κάποια αυτιά το business plan ακούγεται σαν καινούργια και άγνωστη ενδημική ασθένεια! Οσο για την προϋπόθεση που υποχρεώνει όλες τις ομάδες οι οποίες θα σταθούν στην αφετηρία, να είναι, λέει, καθαρές από χρέη της προηγούμενης σεζόν, εδώ σε θέλω μάστορα!
Επίσης δεν συμφωνούν ή δεν νοιάζονται κιόλας όλες οι ομάδες για τον αριθμό των (έξι) ξένων παικτών, ούτε για την κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, ούτε για την υπαγωγή των παρατηρητών διαιτησίας στη λίγκα, ούτε για την επιστροφή του Ολυμπιακού, που ούτως ή άλλως δεν υπήρχε ως θέμα στην ατζέντα…
Προφανώς επίσης οι 16 ομάδες (εφόσον παραμένουν οι 14 και εγκολπωθούν οι δυο από την Α2) είναι πολλές για να τις αντέξει το σχοινί, άλλωστε σε αυτή την εποχή δεν έχουν να μοιραστούν πλούτο, αλλά φτώχεια!
Θέλουμε, λέει, ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα; Α να σε χαρώ! Κανονικό επαγγελματικό, όχι γιαλαντζί, ούτε ερμαφρόδιτο, ούτε ημιεπαγγελματικό, για το οποίο έγινε επίσης κουβέντα…
Επαγγελματικό πρωτάθλημα σημαίνει, προϋποθέτει και απαιτεί επιβολή και κυρίως εφαρμογή κανόνων: σε μια χώρα στην οποία οι νόμοι θεσπίζονται για να καταστρατηγούνται, το να τίθενται κριτήρια συμμετοχής που προϊόντος του χρόνου θα αποδειχθούν «νεκρό γράμμα» δεν ωφελεί.
Καλή τη πίστει, συμμερίζομαι τη θετική σκέψη και την άποψη ενός εκ των ιδιοκτητών, ο οποίος μου είπε ότι «αρχίσαμε χάλια, αλλά τελειώσαμε καλά».
Είναι κι αυτό κάτι: φαντάσου, να άρχιζαν καλά και να τελείωναν χάλια!
Υπάρχουν, λοιπόν, καλές προθέσεις. Και καλές ιδέες, δεν λέω. Υπάρχει όμως κοινή συντεταγμένη και κυρίως κοινή βούληση για να γίνουν όλα αυτά; Χλωμό!
Στην παρούσα φάση οι εταίροι της λίγκας ψάχνουν έναν οδικό χάρτη για να ιχνηλατήσουν την πορεία τους. Ένα πρωτόκολλο, πέρα από το απαραίτητο υγειονομικό…
Και ψάχνουν επίσης ένα συγκεκριμένο modus lavorandi, πέρα από τις συνηθισμένες καραμέλες που πιπιλίζουμε χρόνια και ζαμάνια…
Βασικά ψάχνουν τα σωσίβια για να κολυμπήσουν στα αχαρτογράφητα νερά της εποχής του κορωνοιού και της καινούργιας κανονικότητας που δεν ξέρουν πώς θα τους ξημερώσει…
Εδώ, διάβολε, δεν το ξέρει ακόμη το ΝΒΑ, θα το μαθαίναμε εμείς πρώτοι;
Αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε, αλλά με πρόγραμμα, με ρεαλισμό, ενορχηστρωμένα και όχι τσάτρα πάτρα. Αξίζει να έχουμε ένα σοβαρότερο και πιο αξιόπιστο πρωτάθλημα και όχι μια λίγκα… whatever, όπως είχε πει τις προάλλες, ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης!
Πηγή: Gazzetta
